του Γιώργου Χαρβαλιά*
Ήμουν από αυτούς που εξαρχής πίστευαν και έλεγαν ότι με βάση την «αριθμητική» αλλά και την ανθρωπογεωγραφία της νέας Bουλής, δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα σχηματισμού βιώσιμης κυβέρνησης. Η Νέα Δημοκρατία, με το αδιαμφισβήτητο πολιτικό ήθος που διακρίνει τον αρχηγό της, εξάντλησε κάθε περιθώριο κοινοβουλευτικής αβρότητας και πήρε την εντολή από τον κ. Παπούλια, αντί να την επιστρέψει πάραυτα, ανοίγοντας το δρόμο για νέες εκλογές. Το αποτέλεσμα ήταν εξαρχής προδιαγεγραμμένο.
Γιατί όλοι οι συνδυασμοί που θα μπορούσαν θεωρητικά να έχουν τη Ν.Δ. ως κυβερνητικό εταίρο, δεν υπακούουν σε στοιχειώδεις κανόνες πολιτικής και μαθηματικής λογικής.
Ο κ. Σαμαράς είχε προεκλογικά ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να συγκυβερνήσει με τον κ. Βενιζέλο και τους υπαίτιους της οικονομικής καταστροφής μας. Θα ήταν επομένως οξύμωρο να αναζητήσει λύσεις… εθνικής σωτηρίας με τα συντρίμμια του ΠΑΣΟΚ και τις κοινοβουλευτικές του παραφυάδες, όπως το κόμμα της κυρίας Ρεπούση.
Περισσότερο «φυσιολογικό» θα ήταν να επιχειρήσει μια συνεννόηση με το μεγάλο νικητή των εκλογών και δεύτερο σε δύναμη κόμμα, αυτό του Αλέξη Τσίπρα. Ομως, η Ν.Δ. έχει ξεκαθαρίσει εγκαίρως πως θεωρεί την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για στάση πληρωμών και κήρυξη του χρέους ως επαχθούς ασφαλή συνταγή για άμεση προσγείωση στη δραχμή. Από την πλευρά του ο κ. Τσίπρας έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν συνεργάζεται με τη Νέα Δημοκρατία, εκτός κι αν η τελευταία καταγγείλει το δεύτερο Μνημόνιο, το οποίο όμως προσφάτως έχει υπογράψει και υπερψηφίσει.
Οι αλληλοσυγκρουόμενες αυτές θέσεις, εξ αντικειμένου δεν έχουν κανένα περιθώριο γεφύρωσης. Και με δεδομένο ότι η χώρα δεν διαθέτει αποθέματα πολιτικού χρόνου, δεν έπρεπε καν να συζητούνται ούτε ως ασκήσεις επί χάρτου. Οπως εξάλλου τα ανέκδοτα περί «ψήφου ανοχής» που προτείνει ο κ. Βενιζέλος, σε μια απονενοημένη προσπάθεια να «εκθέσει» τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ.
Από την πλευρά του και ο κ. Τσίπρας φαίνεται να μην έχει αντίληψη της εξαιρετικά δυσχερούς θέσης στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία. Και τώρα δηλώνει ότι σκοπεύει να εξαντλήσει το συνταγματικό χρονικό περιθώριο σε αδιέξοδες ακαδημαϊκές συζητήσεις για το μέλλον της Αριστεράς, με εξωκοινοβουλευτικά κόμματα και κοινωνικούς φορείς (θα μπορούσε σε αυτούς να προσθέσει και τον ΣΕΒ, ο μνημονιακός πρόεδρος του οποίου με μια επιεικώς ανόητη δήλωση «χαιρέτισε» τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ…).
Φυσικά, όλα αυτά δεν θα οδηγήσουν σε κάποια λύση, αλλά σε περαιτέρω διασυρμό του πολιτικού συστήματος. Τα επόμενα 24ωρα θα εξελιχθεί ένα κακόγουστο παιχνίδι ευθυνών για το ποιος θα οδηγήσει τη χώρα στο μονόδρομο των επαναληπτικών εκλογών. Με ψήφο θυμού, όπως αυτή που οδήγησε στο σημερινό πολύχρωμο κοινοβουλευτικό σχήμα, η χώρα δεν κυβερνάται. Και δεν χρειάζεται φιλοσοφία για να το αντιληφθούμε.
Πολιτικό θάρρος χρειάζεται, για να το πούμε στους μέσα και στους έξω..
πηγή
Δημοσίευση σχολίου