Ας θέσουμε λοιπόν ποιο θα επωφελούνταν σε περίπτωση που η χώρα γύριζε στη δραχμή. Είναι χονδρικά δύο κατηγορίες: Οι «μπαταχτσήδες» και όσοι διαθέτουν κεφάλαια στο εξωτερικό.
Η πρώτη κατηγορία είναι επιχειρηματίες οι οποίοι χρωστάνε κολοσσιαία ποσά στην εγχώρια αγορά, δηλαδή έχουν πάρει στο λαιμό τους εκατοντάδες επιχειρήσεις οι οποίες κλείνουν, οπότε στο λαιμό τους οι επαγγελματίες του «φεσιού» παίρνουν και χιλιάδες εργαζόμενους, απλούς καθημερινούς ανθρώπους οι οποίοι έκαναν με λιγότερο ή περισσότερο φιλότιμο τη δουλειά τους για να εξασφαλίσουν «τον άρτο τον επιούσιο» και να θρέψουν τα παιδιά τους. Επιχειρήσεις τις οποίες συχνά είχαν νοικοκύρηδες επιχειρηματίες που σεβόντουσαν τους εργαζομένους τους και κατέληξαν να πάθει σοβαρή βλάβη η υγεία τους όταν είδαν τις επιχειρήσεις τους να καταρρέουν και να χάνουν τη δουλειά τους εργαζόμενοι με τους οποίους είχαν «περπατήσει» μαζί για πολλά-πολλά χρόνια. Επιχειρηματίες τους οποίους συμπαρασύρει ο επίσης αφόρητος λαϊκισμός και η συλλήβδην απαξιωτική ρητορική θυλάκων – ή μήπως της πλειοψηφίας – της ελληνικής Αριστεράς.
Τους εν λόγω «μπαταχτσήδες» η σύγχρονη νεοελληνική γλώσσα έχει εφεύρει μια λέξη η οποία πλέον είναι του συρμού για να τους περιγράψει: «ΛΑΜΟΓΙΑ». Για να είμαστε όμως δίκαιοι, σίγουρα υπήρχαν και «ομοειδείς» περιπτώσεις από αυτούς που κατέρρευσαν, επιχειρηματίες που χρησιμοποιούσαν επίσης αμφιλεγόμενες πρακτικές, αφού το όλο σύστημα λειτουργούσε παρασιτικά. Αισθανόμαστε όμως την ανάγκη να τονίσουμε ότι μεγάλος αριθμός έντιμων ανθρώπων οι οποίοι είχαν την ατυχία να επιδιώξουν να κάνουν προκοπή δίνοντας δουλειά στον κόσμο, σε λάθος χώρα… Είναι εξίσου θύματα όσο και οι εργαζόμενοι που έχασαν τις δουλειές τους.
Αυτοί οι επιχειρηματίες, συνήθως κρατικοδίαιτοι οι οποίοι χρησιμοποιούσαν τα μέσα που είχαν για να εκβιάζουν το πολιτικό σύστημα που τελούσε σε μια ιδιότυπη ομηρεία – ηθελημένα, αφού ζούσε και ταϊζόταν από αυτή την άθλια και παρασιτική επιχειρηματική κατηγορία – έρχονται σήμερα και καπηλεύονται τη δίκαιη αγανάκτηση του κόσμου προσπαθώντας να υποδαυλίσουν τη συζήτηση περί της σωτήριας – υποτίθεται – επιστροφής στη δραχμή. Αυτό που δεν λένε είναι ότι με τον τρόπο αυτό θα συμβεί ότι ακριβώς θα συμβεί αν η ΕΕ τυπώσει χρήμα, αφού αυξάνοντας την προσφορά του νομίσματος θα μειωθεί η τιμή του: Θα «πληθωρίσουν» το χρέος τους, απαξιώνοντάς το και θα το καταστήσουν βιώσιμο, άρα θα συνεχίσουν να έχουν παρουσία στην ελληνική αγορά, ξεκινώντας νέες περιπέτειες…
Η δεύτερη κατηγορία είναι οι επιχειρηματίες που διαθέτουν μεγάλα κεφάλαια στο εξωτερικό, μέλη της εγχώριας παρασιτικής κρατικοδίαιτης επιχειρηματικής κάστας, η οποία απομύζησε τον εθνικό πλούτο. Αυτοί που τάισαν επίσης την εξουσία και συνδιαλέχτηκαν μαζί της, αλλά αντιλαμβάνονται ότι το καινούργιο που έρχεται, η ορθολογική επιχειρηματική πρακτική δεν τους περιλαμβάνει και θα τους θέσει στο περιθώριο.
Τι θα κερδίσουν όμως με την επιστροφή στη δραχμή; Είναι απλό. Η νέα ισοτιμία θα είναι 2-3 φορές δυσμενέστερη σε σχέση με αυτή που μας έβαλε στο ευρώ (340,750 δραχμές για κάθε ένα ευρώ). Κατά συνέπεια, όταν ηρεμήσουν τα πράγματα τα κεφάλαια αυτά θα επιστρέψουν και η αξία τους στην εγχώρια αγορά θα είναι τριπλάσια, δίνοντάς τους το δικαίωμα να σαρώσουν τα πάντα αφού οι τιμές θα έχουν απαξιωθεί, ενώ θα απαιτούν να τους πούμε και ευχαριστώ διότι θα τροφοδοτούν την αγορά, θα δημιουργούνται νέες δουλειές και νέες θέσεις εργασίας, με αυτούς όμως για μια ακόμη φορά αφεντικά.
Εξακολουθούμε να πιστεύουμε μετά από όλα αυτά να πιστεύουμε στη «σωτήρια επιστροφή στη δραχμή»; Άλλο επιχείρημα είναι ότι θα γίνουν πολύ ανταγωνιστικές οι εξαγωγές μας. Τι ακριβώς όμως παράγει πλέον αυτή η χώρα; Δεν θα είναι πανάκριβες οι πρώτες ύλες για την αγοραστική μας δύναμη; Μήπως το όποιο θεωρητικό πλεονέκτημα θα εξανεμισθεί; Αυτή είναι η δική μας απάντηση. Είμαστε ανοικτοί σε κάθε καλόπιστη κριτική. Τα προαναφερθέντα όμως αποτελούν την πεποίθησή μας. Γι’ αυτούς τους λόγους θεωρούμε ότι η επιστροφή στη δραχμή θα είναι καταστροφική.
Η λύση είναι από την κρίση να αναδυθεί μια νέα υγιής επιχειρηματική τάξη, Μυαλά διαθέτουμε χιλιάδες. Ιδέες ακόμα περισσότερες. Μορφωμένους ανθρώπους ατελείωτους. Φαντασία επίσης. Μήπως είναι ντροπή που τόσες δεκαετίες αφήσαμε όλους αυτούς να κάνουν κουμάντο και να υποθηκεύουν το μέλλον της χώρας; Μήπως η καλύτερη επανάσταση είναι «η επανάσταση του αυτονόητου» που θα μας οδηγήσει στη συνειδητοποίηση των πλεονεκτημάτων της Ελλάδας, ώστε την επόμενη μέρα να μην συζητήσουμε ξανά για επιβίωση αλλά για το πως θα γινόμαστε ολοένα και καλύτεροι, ολοένα και πιο ανταγωνιστικοί; Ας το σκεφτούμε όλοι λοιπόν…
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου