Τι θα σήμαινε άραγε μία επιστροφή στην δραχμή που τόσο πολύ προσπαθεί εδώ και αρκετό καιρό με ένα συστηματικό τρόπο να προπαγανδίσει ως τη «μόνη λύση» για το ελληνικό πρόβλημα, μερίδα του… μιντιακού και «επιχειρηματικού» κόσμου;
Με προηγούμενη ανάρτηση το «defence-point.gr» περιέγραψε με τον πλέον ξεκάθαρο και σαφή τρόπο αυτούς που θα ήθελαν να οδηγηθούμε στο εθνικό μας νόμισμα, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους «μπαταχτσήδες» αλλά και τους επίδοξους «φεουδάρχες». Οι πρώτοι, όπως αναφέραμε, είναι αυτοί που πιστεύουν πως θα «πληθωριστούν» τα χρέη τους, οι δεύτεροι είναι εκείνοι οι οποίοι θέλουν να ζήσουν την δική τους… «μεταπολίτευση» και να πάρουν για ένα κομμάτι ψωμί ότι έχει απομείνει όρθιο στον έρμο τούτο τόπο. Αυτή ακριβώς είναι η μία, απλή και πραγματική αλήθεια, με όλα τα υπόλοιπα να αποτελούν απλά απέραντη φλυαρία.
Με το συγκεκριμένο σημείωμα θα καλύψουμε επιγραμματικά το τι ακριβώς θα συμβεί στην ελληνική κοινωνία αλλά και στις εταιρείες, μικρές ή μεγάλες, οι οποίες επιβιώνουν αυτή τη στιγμή κυριολεκτικά «με το πιστόλι στον κρόταφο» και δεν γνωρίζουν το τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί την επομένη ημέρα.
Τα πράγματα και στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι απλά και τα γνωρίζει ακόμα και ένας απλός… περιπτεράς, του οποίου του ανήκει το περίπτερο, τη στιγμή που πολλοί αδυνατούν να κατανοήσουν το ζήτημα και τα περνούν όλα αυτά «στα ψιλά». Έχουμε και λέμε:
Η επιστροφή στη δραχμή θα οδηγήσει σε μία αντιστοιχία με το ΕΥΡΩ της τάξης του 1 προς 700–1000 δρχ. με αυτή να είναι η ΑΡΧΙΚΗ ΙΣΟΤΙΜΙΑ, αφού θα επακολουθήσει και η… παραδοσιακή υποτίμηση (ποιος θυμάται πλέον τη δημόσια συζήτηση για το πώς έγιναν 30-35% πλουσιότεροι σε μια νύχτα όσοι γνώριζαν για την υποτίμηση της δραχμής τη δεκαετία του 1990… πόσο ασθενή μνήμη τελικά έχουμε…), και ότι ήθελε προκύψει…
Σε απλά ελληνικά, για τον απλό καθημερινό Έλληνα πολίτη, όχι τον «μπαταχτσή» ή τον «νέο-φεουδάρχη», αυτό θα σημάνει: την τρομακτική πτώση του εισοδήματός του, την εξαφάνιση -στην κυριολεξία- της αγοραστικής του δύναμης, την πτώση όλων των πωλήσεων αλλά και των όποιων κερδών (…εδώ γελάμε βέβαια, δικαιολογημένα) των μικρών επιχειρήσεων, η μεγάλη πλειονότητα των οποίων θα χρεοκοπήσει και επισήμως, σε μία νύχτα. Η ανεργία θα αγγίξει τα επίπεδα χώρας η οποία έχει ηττηθεί και καταστραφεί από πόλεμο, δηλαδή θα θυμίσουμε μία Γερμανία την εποχή του παραδείσου της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης», με τον φαύλο κύκλο της κρατικής και ιδιωτικής κατάρρευσης να μην έχει τέλος.
Φυσικά, μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο ο πληθωρισμός θα φτάσει σε επίπεδα… Ζιμπάμπουε, ενώ η μία υποτίμηση θα ακολουθεί την επόμενη πάντα με το ίδιο επιχείρημα: Την ανταγωνιστικότητα! Τότε είναι που θα στραφούν οι καλοπροαίρετοι που σήμερα ζητούν επιστροφή στη δραχμή εναντίον της όποιας ηγεσίας και θα κατεβούν ξανά στα πεζοδρόμια, τότε όμως θα είναι πολύ αργά, ενώ δυστυχώς τότε θα ισχύει και το «τα’ θελες και τα ‘παθες…».
Ας περάσουμε και σε κάτι που καταλαβαίνουμε καλύτερα αφού ως λαός γίναμε, ή μας έκαναν, δεν έχει πλέον σημασία, πρωταθλητές: To κόστος δανεισμού, (κράτους και ιδιωτών) δηλαδή τα επιτόκια, με την πλέον αισιόδοξη άποψη ότι αυτό θα γυρίσει στο επίπεδο της δεκαετίας του 1980, με αποτέλεσμα ουσιαστικά να είναι απαγορευτικό για τον καθένα, εάν φυσικά υποθέσουμε πως όλα τα παραπάνω δεν θα έχουν οδηγήσει σε πλήρη κατάρρευση, οπότε κάθε οργανωμένη χρηματοπιστωτική πράξη δεν θα έχει πλέον νόημα. Λέτε να ακούσουμε και τα… καταπληκτικά επιχειρήματα που όλοι ακούσαμε τη δεκαετία του 1990 (πολλοί τα λένε ακόμα…) για την προηγούμενη δεκαετία του ’80, ότι «παιδάκι μου, τότε έβαζα 100 δραχμούλες στην άκρη και γίνονταν 130, σήμερα τίποτα»!
Μέσα σε αυτή την «τέλεια καταιγίδα», η κοινωνική κρίση θα φτάσει στα άκρα ενώ το πολιτικό σύστημα, όποιο και να είναι αυτό, μετά από μία επιστροφή στη δραχμή θα καταρρεύσει. Να συμπληρώσουμε φυσικά πως από τη συγκεκριμένη κατάσταση δεν πρόκειται καμία Ευρώπη να μας βγάλει, αφού από τη στιγμή που θα είμαστε εκτός Ευρωζώνης κανείς δεν πρόκειται να απλώσει χέρι βοηθείας, πολύ απλά διότι δεν θα έχει το παραμικρό κίνητρο.
Ας δεχθούμε ακόμα, προς χάριν της συζήτησης, πως τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί και πως με κάποιο μαγικό τρόπο τα κράτος δεν θα καταρρεύσει, οι μισθοί θα δίνονται και οι συντάξεις θα πληρώνονται. Το ερώτημα που ανακύπτει είναι το τι ακριβώς εννοούμε με την έκφραση πως θα «δίνονται» και θα «πληρώνονται» οι μισθοί και οι συντάξεις; Τα πράγματα για ακόμα μία φορά είναι απλά:
Σήμερα, το ελληνικό κράτος για να λειτουργήσει ως έχει, δηλαδή να πληρώσει τις εγχώριες και εξωτερικές του υποχρεώσεις χρειάζεται ανά έτος περί τα 80 δισεκατομμύρια ευρώ. Από αυτά εάν υποθέσουμε πως έχουμε ως έσοδα περί τα 55 δισεκατομμύρια αυτό σημαίνει πως χρειαζόμαστε περί τα 25 περίπου δισεκατομμύρια από δάνεια. Έτσι λοιπόν εξηγείται πως ανά τρεις μήνες βγαίνουμε… στη γύρα για ποσά από 4 έως 8 δισεκατομμύρια.
Προσοχή τώρα: ένας προϋπολογισμός σημαίνει πως είναι ισοσκελισμένος, δηλαδή δεν είναι ελλειμματικός, εάν τα έξοδα (80 δισ. ευρώ) ισούνται με τα έσοδα, όπου «έσοδα» δεν είναι μόνο τα 55 δις αλλά είναι αυτό το ποσό ΣΥΝ το ποσό που προβλέπεται να ληφθεί από το δάνειο. Δηλαδή, τα δάνεια που παίρνει μία χώρα, εάν είναι προϋπολογισμένα με ακριβή τρόπο, δε δημιουργούν πρόβλημα. Το «έλλειμμα», όμως, πώς δημιουργείται; Το έλλειμμα, για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί, είναι το πόσο πέφτει έξω ο προϋπολογισμός (!), δηλαδή εάν εμείς υπολογίσουμε πως έχουμε λαμβάνειν 55 δισ. ευρώ ως έσοδα και 25 δις ως δάνεια έτσι ώστε να έχουμε έναν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό (δηλαδή που να ισούται με τα έξοδά μας), αλλά στην πραγματικότητα δεν κατορθώνουμε να μαζέψουμε τα προβλεπόμενα έσοδα (στον δανεισμό συνήθως πέφτουμε μέσα). Με λίγα λόγια, για να ισοσκελίσουμε τον ελλειμματικό προϋπολογισμό, έως σήμερα απλά δανειζόμασταν περισσότερα. Από σήμερα και πέρα, απλούστατα ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΙ να κόβουμε δαπάνες (λόγω δυσβάστακτου κόστους δανεισμού), ή αν έχουμε επιστρέψει σε εθνικό νόμισμα, να τυπώνουμε χρήμα, υπονομεύοντας συνεχώς το εισόδημα των πολιτών και τροφοδοτώντας τον πληθωρισμό…
Στην περίπτωση της χρεοκοπίας και επιστροφής στην δραχμή, πολύ απλά, αφού κανείς δεν πρόκειται να μας δανείσει, αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να βγάλουμε πέρα με τα 55 δισ. που έχουμε έσοδα. Άρα μόλις χρεοκοπήσουμε, την ίδια ημέρα ο προϋπολογισμός της χώρας θα πρέπει να γίνει όχι με βάση τα 80 δισ. αλλά τα 55 δισ. Από πού λοιπόν θα κόψει το κράτος… 25 δις; Και μόνο η σκέψη… εξάπτει την φαντασία… αν και η απάντηση είναι ότι θα κοπούν από μόνα τους! Έλλειψη χρημάτων σημαίνει πως ό,τι και να εγγράφεις στον προϋπολογισμό σου, αν δεν μπορείς να το χρηματοδοτήσεις… πάει περίπατο. Θεωρητικά μπορείς να πεις ότι ο βασικός μισθός θα είναι… 3.000 ευρώ σε δραχμές (!) αν δεν τα έχεις όμως να τα δώσεις και δεν μπορείς να βρεις από πουθενά χρήματα… θα θέλει αρκετή φαντασία να δεις τι θα γίνει!
Να το προχωρήσουμε και λίγο περισσότερο; Μετά από μία χρεοκοπία της χώρας πόσο σίγουρο είναι πως θα εξακολουθήσουν τα έσοδα να είναι της τάξεως των 55 δισ. ευρώ; Η απάντηση είναι πως η πιθανότητα αυτή είναι ΜΗΔΑΜΙΝΗ. Τα 55 αυτά δισ. ευρώ έσοδα έρχονται όταν το «περιβάλλον» (επιχειρηματικό, οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό) είναι σε μία κάποια, έστω και επιφανειακή, σταθερότητα, όταν ισχύουν κάποια δεδομένα. Με την χρεοκοπία πολύ απλά το κράτος και οι όποιες υπηρεσίες και λειτουργίες του, θα καταρρεύσουν, οι ξένες εταιρείες και τράπεζες θα πάψουν να συναλλάσσονται με εμάς. Με λίγα λόγια ο «χρόνος θα σταματήσει». Από πού θα προκύψουν τα έσοδα;
Ποιο θα είναι το ποσό που η Ελλάδα θα είναι σε θέση να μαζεύει ως έσοδο, ουδείς γνωρίζει, το σίγουρο είναι πως θα είναι πολύ κάτω από τα 55 δις. Αποτέλεσμα: Το κύριο ερώτημα είναι εάν θα υπάρχουν μισθοί και συντάξεις (και σε τι ύψος προφανώς και η απάντηση στο ερώτημα «πόσο πιο κάτω να πάει παιδάκι μου», είναι «ΠΟΛΥ» αλλά τότε θα είναι αργά…), εάν δεχθούμε πως προτεραιότητα στην αξιοποίηση των όποιων εσόδων θα έχουν οι μηχανισμοί ασφαλείας, η αγορά καυσίμων αλλά και τροφίμων αφού σε τίποτα από αυτά δεν διαθέτουμε όχι αυτάρκεια, αλλά ούτε καν επάρκεια… Με άλλα λόγια, για να κινηθούν τα… καμιόνια των συσσιτίων θα πρέπει να αφιερωθεί το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων μετά την χρεοκοπία. Για πόσο θα συμβαίνει αυτό; O Θεός είναι μεγάλος, είναι η πλέον ακριβής απάντηση…
Συμπέρασμα: H χώρα για να γυρίσει στην δραχμή, όπως είναι σήμερα τα πράγματα, θα πρέπει να χρεοκοπήσει, μία διαδικασία η οποία αντί να τη φέρει στις αγκάλες του εθνικού μας νομίσματος θα την έχει φέρει πρώτα στις όχθες… του Αχέροντα, όπου ο «βαρκάρης» θα πάρει την ψυχή όχι μόνο του κράτους αλλά και των πολιτών του…
ΟΧΙ δεν είναι μόνο οι «μπαταχτσήδες» και οι «νέο-φεουδάρχες» που θα πρέπει να χτυπηθούν για να λυθεί το πρόβλημα, είναι η ίδια η κρατική μας ύπαρξη που είναι προβληματική και βρίσκεται υπό αίρεση. Η μόνη περίπτωση που θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε μέσω επιστροφής στην δραχμή θα ήταν η κατάρρευσή μας να ήταν μέρος μία γενικής κατάρρευσης ώστε κανείς να μην ασχοληθεί μαζί μας.
Πρέπει να γίνει κατανοητό πως εάν καταρρεύσουμε «μόνοι μας» τότε οι υπόλοιποι θα «μας τελειώσουν», ενώ το κίνητρο για τη… χαριστική βολή συνδέεται και με τη γεωπολιτική αξία του «οικοπέδου» που λέγεται Ελλάδα, το οποίο πολλοί θα επιχειρήσουν να θέσουν υπό έλεγχο. Ποιος όμως μπορεί να εγγυηθεί πως εάν εμείς καταρρεύσουμε οι υπόλοιποι θα πέσουν και αυτοί; Και σε τελική ανάλυση, ακόμα κι αν και οι υπόλοιποι καταρρεύσουν, η μοίρα μας σε μία κατεστραμμένη χώρα μήπως θα είναι καλύτερη; Οι καμπάνες για την Ιταλία άρχισαν ήδη να χτυπάνε πένθιμα…
Κι επειδή πολλοί εμφανίζονται όψιμα ως θαυμαστές του «θαύματος της Αργεντινής» και ονειρεύονται τέτοιες «πράξεις αντίστασης» και από τον ελληνικό λαό, μήπως έχουν αντίληψη το τι πέρασε ο λαός για αρκετό διάστημα (κλείσιμο χιλιάδων εργοστασίων με αποτέλεσμα εκατομμύρια ανέργους, ενώ ακόμη και σήμερα το 30% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας…) και πόσες συγκυρίες συνέτρεξαν (με πρώτη την ίδια τη γεωγραφία) ώστε να μπορέσει μετά από μια δεκαετία να ανακάμψει και σήμερα να τρέμει μην πάθει τίποτε η οικονομία της Βραζιλίας (τεράστια, γειτονική, αναπτυσσόμενη αγορά που απορροφούσε τα αργεντίνικα προϊόντα) και καταρρεύσουν ξανά… Για να μην αναφέρουμε ότι στην οικονομία παίζουν ρόλο σχεδόν… τα πάντα: Η χρονική συγκυρία, το τοπικό, περιφερειακό και διεθνές οικονομικό και γεωπολιτικό περιβάλλον κ.λπ.
Κατά συνέπεια και μόνο η αναφορά στο παράδειγμα της Αργεντινής είναι εξαιρετικά ατυχής και αποτελεί μια υπέροχη συνταγή καταστροφής και μόνο λόγω των «άγνωστων Χ» που περιέχει η εν λόγω «συνταγή» την οποία τόσο θαυμάζουν όψιμα κάθε λογής ανεγκέφαλοι «αγωνιστές» στην Ελλάδα.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου