Ηλεκτρικό καλώδιο: βατερλό σε χρυσό περιτύλιγμα.

Του Σωτήρη Σιδέρη

Έχει εξελιχθεί σε καθημερινότητα η παραπλάνηση, η εξαπάτηση, η ωραιοποίηση και οι αοριστίες του πρωθυπουργού γύρω από θέματα εξωτερικής πολιτικής. Το έργο για το περιβόητο ηλεκτρικό καλώδιο που θα συνέδεε την Ελλάδα με την Κύπρο είναι άφαντο στον εθνικό ορίζοντα και ενώ το βέτο της Τουρκίας ισχύει στο ακέραιο. Αυτή η εικόνα επιβεβαιώθηκε και μετά την 3η Διακυβερνητική Σύνοδο Ελλάδας -Κύπρου στο Μέγαρο Μαξίμου, την Τετάρτη 12 Νοεμβρίου.

Με πανομοιότυπες διατυπώσεις οι Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης έβαλαν γρίφους για το καλώδιο, αφού πρώτα φρόντισαν να τους τυλίξουν, με ένα χρυσό περιτύλιγμα : “Προχωράμε στην άμεση επικαιροποίηση των οικονομοτεχνικών παραμέτρων του έργου του καλωδίου διασύνδεσης ώστε δυνητικά να ενισχυθεί από την είσοδο νέων ισχυρών επενδυτών”, είπε ο πρωθυπουργός και επανέλαβε ο πρόεδρος .
Αυτό όμως παραπέμπει σε νέα μελέτη πιθανόν, ενώ μέχρι χθες αιωρούνταν στην ατμόσφαιρα “ ο κατάλληλος χρόνος”, και κατά τον Μητσοτάκη ήταν και βιώσιμο. Και αφού ήταν βιώσιμο γιατί ψάχνουν επενδυτή;. Όσον αφορά την πενταμερή, όχι μόνο αγνοείται, αλλά εβδομάδες μετά την αναγγελία του πρωθυπουργού ο ΥΠΕΞ Γεραπετρίτης αερολογεί ως συνήθως προσπαθώντας να πείσει το πανελλήνιο ότι ακόμη βολιδοσκοπεί τις ξένες κυβερνήσεις.

Ο μισός πλανήτης στο άφαντο καλώδιο

Αφού κάθε ελιγμός που θα έκανε την Τουρκία να το ξανασκεφθεί και να δείξει ανεκτικότητα απέτυχε παταγωδώς, επινοήθηκαν σενάρια για τον κατάλληλο χρόνο συνέχισης των ερευνών για το καλώδιο. Αφού αυτές οι συνθήκες δεν ήρθαν ποτέ, άρχισαν οι αντιπαραθέσεις γύρω από τη βιωσιμότητα του έργου κυρίως από την πλευρά της Λευκωσίας . Μετά από πίεση της Αθήνας φάνηκε προς στιγμήν ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είχε καμφθεί και οι έρευνες θα συνεχίζονταν.

Από τον Σεπτέμβριο και μετά κυβερνητικοί κύκλοι στην Αθήνα διοχέτευαν πληροφορίες ότι το έργο το θέλει και το Ισραήλ, το οποίο ναι μεν εμφανίζονταν θετικό, αλλά όχι ιδιαίτερα πειστικό στην πράξη. Οι ΗΠΑ δεν έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ούτε συγκινήθηκαν από τις αγωνίες της ελληνικής κυβέρνησης για τις απειλές της Τουρκίας. Στο ίδιο μοτίβο κινείται και η ΕΕ, η οποία ναι μεν χρηματοδοτεί το έργο και θέλει να γίνει, δεν κουνάει όμως ούτε το δάχτυλό της στην Άγκυρα, προφανώς γιατί υπάρχουν υπέρτερα συμφέροντα.

Τι θα κάνει τώρα η Αθήνα; η στάση της ΕΕ είναι κομβική. Γιατί μέχρι τώρα η ΕΕ έχει καταβάλλει περίπου 600 εκατομμύρια ευρώ και τώρα η Αθήνα και η Λευκωσία αναζητούν νέο επενδυτή.
Με λίγα λόγια , η κυβέρνηση προσπαθεί να εμπλέξει το μισό πλανήτη ότι περίπου την στηρίζει στο έργο, αυτό όμως παραμένει απλή πατέντα προς το παρόν. Οι έως τώρα τακτικισμοί, η φλυαρία, οι ωραιοποιήσεις και οι αοριστολογίες δεν έπιασαν τόπο.

Σε νέα φάση

Αναγκαστικά μπαίνουμε πλέον σε νέα φάση με τις δηλώσεις Μητσοτάκη -Χριστοδουλίδη, αλλά το έκαναν πολύ πιο μπερδεμένο και τα ερωτήματα ανεξάντλητα.
Αν λοιπόν γίνει νέα μελέτη, θα έχουμε τεράστιο χαμένο χρόνο, δηλαδή μεγάλη καθυστέρηση και η ΕΕ θα πρέπει να εμπλακεί. Άρα τα πάντα θα παγώσουν για πολύ καιρό. Και αν η μελέτη συμπεραίνει ότι το έργο δεν είναι βιώσιμο ποιος θα πληρώσει τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που έχουν ήδη ξοδευτεί; και τι θα πει μετά το Μητσοτάκης;

Επίσης, υπάρχει μείζον θέμα με την συνεργασία της γαλλικής εταιρείας Nexans στην οποία έχει αναθέσει ο ΑΔΜΗΕ την υλοποίηση του έργου του καλωδίου. Και τι θα γίνει με αποζημειώσεις κλπ, ο ΑΔΜΗΕ θα συνεχίσει να πληρώνει με χρήματα των φορολογούμενων;

Πέρα αυτών, στις δηλώσεις Μητσοτάκη -Χριστοδουλίδη, δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά σε οποιαδήποτε χώρα ότι δηλαδή έχει δείξει ενδιαφέρον να επενδύσει στο συγκεκριμένο έργο. Οπότε λογικά είναι μια έκκληση της Αθήνας και της Λευκωσίας προς κάθε ενδιαφερόμενο να συμβάλλει στην υλοποίηση του σχεδίου. Ουσιαστικά απευθύνεται σε ΗΠΑ, ΕΕ, Ισραήλ, θετικό θα ήταν αν υπήρχαν και αραβικές χώρες που θα ήθελαν να συμμετάσχουν, είναι όμως αμφίβολο αν θέλουν να μπλέξουν με την Τουρκία.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που μένει από μια γρήγορη ανασκόπηση της υπόθεσης είναι ότι, υπάρχει παταγώδης αποτυχία έως τώρα στην υλοποίηση ενός έργου που κινείται απολύτως εντός του πλαισίου του διεθνούς δικαίου. Αν αφαιρέσουμε από την υπόθεση τον ευνόητο προβληματισμό της Λευκωσίας ίσως και άλλων για το κόστος και τη βιωσιμότητα του έργου, αυτό που μένει είναι το ζήτημα της ασφάλειας, που σχετίζεται αποκλειστικά με την στάση της Τουρκίας .

Κατά συνέπεια, η κυβέρνηση, προσωπικά ο πρωθυπουργός, αλλά και ο ΥΠΕΞ, ψεύδονται όταν επί μήνες ακολουθούν παρελκυστική τακτική, λένε και ξελένε, διαβεβαιώνουν και διαψεύδονται, χωρίς να απαντάνε στο κεντρικό ζήτημα: έχει επιλυθεί το θέμα της Τουρκίας και απομένει ένας επενδυτής ή μια μελέτη ή οτιδήποτε άλλο;

Αυτό είναι που γίνεται αντιληπτό από την σιωπή , τόσο του Κυριάκου Μητσοτάκη, όσο και του Νίκου Χριστοδουλίδη, είναι ότι τίποτα δεν έχει λυθεί, ότι τίποτα δεν κινείται και τίποτα δεν θα κινηθεί, αν δεν υπάρχουν συνθήκες ασφάλειας του έργου. Και εγγυητές ασφάλειας δεν έχουν εμφανιστεί πουθενά στον ορίζοντα. Ούτε από τις ΗΠΑ, ούτε από την ΕΕ, ούτε από το Ισραήλ.
Εν κατακλείδι, αποδείχθηκε ότι η Ελλάδα ήταν εντελώς μόνη, χωρίς καμία ουσιαστική συμμαχία και αυτό καταλογίζεται αποκλειστικά στον Έλληνα πρωθυπουργό που αποδείχθηκε ανεπαρκής να διαχειριστεί ένα ακόμη ζήτημα, φαινομενικά εύκολο και προτιμά να ψεύδεται για να διασώζει το προφίλ του, παρά να λύνει προβλήματα της χώρας. 

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.