Οδεύουμε προς κόμματα – φούσκα, ή σε πολιτικό σεισμό;

Του Σωτήρη Σιδέρη
Η αποσύνδεση του πολιτικού συστήματος από την κοινωνία , οι εύθραυστες ηγεσίες και η απουσία οράματος, είναι οι βασικές αιτίες, της ακινησίας που επικρατεί, παρά την οργή στην κοινωνία και την συσσώρευση προβλημάτων. Εκ των πραγμάτων, όταν σε ένα πολιτικό σύστημα η αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων δεν γίνεται στα μεγάλα ζητήματα της οικονομίας, των θεσμών, της εξωτερικής πολιτικής και του μέλλοντος, τότε μοιραία καταλαμβάνουν τεράστιο χώρο οι αντιπαραθέσεις της Ζωής Κωνσταντοπούλου, δευτερεύουσας και τριτεύουσας σημασίας θέματα της επικαιρότητες, οι φόνοι, οι ληστείες και οι κηδείες.

Αλλά αυτό είναι το προφανές. Γιατί στο πολιτικό υπέδαφος, οι διεργασίες είναι πολλές, νέα κόμματα θα εμφανιστούν, άλλα θα διασπαστούν, ωστόσο όλες αυτές οι δυνάμεις δυσκολεύονται να εμφανιστούν και να συνδεθούν με την κοινωνία. Πάμε για μια πολιτική φούσκα τεραστίων διαστάσεων , σε μια τερατογένεση, με κόμματα στο έλεος των ολιγαρχών και της διαφθοράς , εξέλιξη που θα επιτείνει τα αδιέξοδα ή οι διεργασίες, είναι προάγγελος κινήσεων που θα προκαλέσουν δημοκρατικό πολιτικό σεισμό;

Δεξιά -Ακροδεξιά και εθνικές κρίσεις

Ο Αντώνης Σαμαράς έχει υπερβεί το όριο υπομονής των συντηρητικών και εθνικιστών. Δυσκολεύεται να πάρει απόφαση, προφανώς επειδή οι δημοσκοπήσει δεν είναι ιδιαίτερα θετικές. Αν τελικά αποφασίσει ότι δεν ένα νέο κόμμα δεν έχει τύχη, σίγουρα θα επιλέξει να στηρίξει τον Δένδια ή κάποιον άλλο υποψήφιο για την ηγεσία της ΝΔ. Ο ψυχρός πόλεμος με τον Μητσοτάκη θα συνεχιστεί γιατί πρόκειται για μια πολιτική βεντέτα για την οποία το πολιτικό σενάριο δεν προβλέπει σασμό. Κατά συνέπεια η απειλή του Σαμαρά προς τον Μητσοτάκη θα παραμείνει ίσως και με διαφορετικά χαρακτηριστικά, αν δηλαδή αποφασίσει να μην κάνει κόμμα.

Ο δεύτερος παράγοντας και ο πιο απειλητικός για τον Μητσοτάκη είναι ο Κώστας Καραμανλής ο οποίος έχει τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον Σαμαρά. Απευθύνεται στους σοβαρούς της συντηρητικής παράταξης που δεν θέλουν τον Μητσοτάκη, αλλά και σε διαλλακτικούς και δημοκρατικούς πολίτες που έχουν πολιτική κουλτούρα και ανησυχούν για την πορεία της οικονομίας, της κοινωνίας, των θεσμών και της χώρας. Υπό αυτή την έννοια οι κινήσεις και η στάση του Καραμανλή θα διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο, αν αποφασίσει όμως , είτε να κάνει κινήσεις στηρίζοντας π.χ. τον Δένδια ή αμφισβητώντας ευθέως και προσωπικά τον Μητσοτάκη ζητώντας αλλαγή ηγεσίας .

Οι εξελίξεις στη ΝΔ επηρεάζουν και τον ακροδεξιό χώρο, καθώς η πορεία πτώσης της ΝΔ γεμίζει κατά κάποιο τρόπο τις κάλπες άλλων κομμάτων, όπως της Ελληνικής Λύσης, αλλά δεν είναι σαφές ακόμη πιο άλλο σχήμα θα κατέβει στις εκλογές, καθώς η Νίκη και οι Σπαρτιάτες δεν περνούν τις καλύτερες ημέρες τους και οι διεργασίες είναι μεγάλες.
Κατά συνέπεια, αυτή η εικόνα στασιμότητας της Δεξιάς -Ακροδεξιάς, ναι μεν καταδεικνύει την απουσία προγραμματικών δυνάμεων που θα μπορούν να ικανοποιήσουν κοινωνικά αιτήματα όπως για το ΕΣΥ, την Παιδεία, τους μισθούς, το κράτος δικαίου. Η ανησυχία είναι πως αν αυτές οι δυνάμεις ενωθούν και τελικά επικρατήσουν με κάποιο σχήμα στις επόμενες εκλογές, όλα αυτά τα προβλήματα θα επιδεινωθούν ραγδαία και θα ζήσουμε πολύ δύσκολες εθνικές και κοινωνικές κρίσεις. Η απουσία ενός ισχυρού κοινωνικού αφηγήματος από τη Δεξιά -Ακροδεξιά είναι εθνική απειλή , συμπεριλαμβανομένης της απειλής για την ίδια την ομαλότητα και τη Δημοκρατία.

Η Αριστερά και το δικό της αφήγημα

Η επανάκαμψη του Αλέξη Τσίπρα έχει εξελιχθεί σε σίριαλ με πολλά επεισόδια. Από τη μια, ο πρώην πρωθυπουργός αποτελεί την ελπίδα για ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού. Περιμένει το σχέδιό του για την πολιτική αλλαγή που έχει ανάγκη η χώρα και ήδη τον στηρίζει με ένα ποσοστό που ξεπερνά το 20%, κάτι που δημιουργεί προσδοκίες για ένα ισχυρότερο πολιτικό ρεύμα.
Το πρόβλημα όμως για τον Τσίπρα και τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς είναι ότι αποφάσισε να αποστασιοποιηθεί από όλο το φάσμα των υφιστάμενων κομματικών δυνάμεων, αλλά δεν έχει πείσει ότι έχει βρει τον τρόπο να τις υποκαταστήσει με νέες δυνάμεις ώστε να αποκτήσει κινηματικά χαρακτηριστικά η επιστροφή του.

Για τον Αλέξη Τσίπρα, το πρόβλημα των συμμαχιών είναι τεράστιο και λογικά θα πρέπει να δραστηριοποιηθεί πολύ έντονα και πολύ έξυπνα, για να δημιουργήσει ένα νέο σχήμα που θα συνδέει την παλιά με τη νέα γενιά Αριστερών, δηλαδή την Αριστερά των πολιτικών και ιδεολογικών αγώνων με την Αριστερά των social media, της ψηφιακής εποχής και της εργασίας από το σπίτι. Γιατί ναι μεν στη νέα γενιά κυριαρχεί η οργή , το στεγαστικό πρόβλημα, τα νέα εργασιακά μοντέλα κλπ ωστόσο τα αιτήματα είναι ίδια και οι απαντήσεις δεν διαφέρουν και πολύ από από τις απαντήσεις και τα αιτήματα της παλιάς ταξικής πάλης. Κατά συνέπεια, η ιδεολογία βάζει τα πράγματα στην γραμμή εκκίνησης και ο κόσμος την ασπάζεται ή την απορρίπτει.

Υπό αυτή την οπτική ο Αλέξης Τσίπρας, εμφανίζεται ήδη πολύ αυτοπεριορισμένος όσον αφορά την ιδεολογική του ταυτότητα και την λίστα των απαντήσεων που πρέπει να δώσει σε παλιούς και νέους για να δημιουργηθεί το αναγκαίο ρεύμα νίκης.
Και στην Αριστερά κατά συνέπεια, η εικόνα ακινησίας προδίδει τις αδυναμίες μιας παράταξης να παράξει πολιτική και ιδέες. Και σίγουρα και εδώ , το πολιτικό υπέδαφος κοντεύει να φθάσει σε σημείο ρήξης .
Εν κατακλείδι έχουμε ένα πολιτικό σύστημα που πνέει τα λοίσθια και όλα δείχνουν ότι οδεύουμε προς κάτι νέο που ναι μεν γεννά ελπίδες, αλλά και προκαλεί προβληματισμό και φόβους μήπως αντί για μια εθνική διέξοδο με δημοκρατικά χαρακτηριστικά, οδηγηθούμε σε τερατογένεση...

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.