Του Σωτήρη Σιδέρη
Ο Κώστας Καραμανλής κατά δήλωσή του, φοβάται θεσμική και πολιτική κρίση. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είπε ότι “ το μεγάλο μας πρόβλημα είναι ότι η χώρα έχει καταστεί μη διακυβερνήσιμη». Σε άλλες εποχές αυτή η δήλωση θα μπορούσε να είναι το προοίμιο πραξικοπήματος, κοινωνικής εξέγερσης , σήμερα ερμηνεύθηκε ως επείγουσα ανάγκη πολιτικής αλλαγής. Ποιός θα τη φέρει όμως; Ο Τσίπρας , έχει αναστατώσει το πολιτικό σκηνικό. Ο Σαμαράς απειλεί ανοιχτά τον Μητσοτάκη με νέο κόμμα . Η Ευρωπαική Εισαγγελία είναι πανταχού παρούσα και το κύρος της χώρας, το κύρος της Δικαιοσύνης, του πρωθυπουργού , της εκκλησίας και άλλων θεσμών, εφάπτεται του εδάφους.
Σε αυτόν τον κατήφορο, περικυκλωμένος από έναν μηχανισμό ασυλίας και προστασίας , αποκομμένος από την κοινωνία και τις πραγματικές της ανάγκες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει πλέον τη χώρα στον αυτόματο πιλότο αδυνατώντας να διορθώσει την δική του πορεία και να φρενάρει την πολιτική και θεσμική κρίση. Ο πρωθυπουργός που έχει γίνει η φωτογραφική γλάστρα του Τραμπ χλευάζει όλους όσοι του ασκούν κριτική, αλλά είναι κενός επιχειρημάτων. Πως θα αναχαιτιστεί ο εθνικός κατήφορος;
Εσωτερική και Εξωτερική πολιτική σε φωτογραφία
Αν μιλούσε ένας Αριστερός πολιτικός για μη διακυβερνήσιμη χώρα, θα δέχονταν σφοδρές επιθέσεις για προσπάθεια αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης και της χώρας. Και αντί από το βήμα του κοινοβουλίου ο πρωθυπουργός να απαντήσει αναλυτικά και να επιχειρηματολογήσει για τα έργα και τις ημέρες του, για την υπεράσπιση των θεσμών και της Δημοκρατίας, προσπάθησε να κάνει έναν ακόμη φθηνό αντιπερισπασμό, γιατί γνωρίζει ότι ο ίδιος έχει καταστήσει την Ελλάδα μη διακυβερνήσιμη.
Για την ακρίβεια απέδειξε πόσο χυδαίος μπορεί να γίνει ένας πρωθυπουργός όταν βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Είπε ότι “είμαι πρωθυπουργός της Ελλάδας, υπερασπίζομαι τα εθνικά μας συμφέροντα και φροντίζω να μην είναι η χώρα το ρεντίκολο της Ευρώπης, όπως ήταν επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ». Το είπε γνωρίζοντας ότι λέει ψέματα, αλλά ουσιαστικά το είπε επειδή , λίγες ώρες πριν οι Καραμανλής και Βενιζέλος του είπαν χειρότερα πράγματα. Ότι είναι ανίκανος να κυβερνήσει τη χώρα ή ότι είναι τόσο σάπια η κυβέρνηση που έχει οδηγήσει σε διάλυση τον εθνικό κορμό, που είναι οι θεσμοί.
Αν δεν έχανε την ψυχραιμία του και αν δεν ήταν τόσο ανίκανος όσο του καταλογίζουν, θα μπορούσε να αξιοποιήσει την ευκαιρία και να μιλήσει για την σύμπηξη ενός εθνικού μετώπου που θα αντιμετωπίσει την διεθνή αναταραχή, την κρίση στην περιοχή και τον κυριαρχικό ρόλο της αναβαθμισμένης Τουρκίας και την κρίση θεσμών. Έκανε ακριβώς το αντίθετο. Επιτέθηκε κατά άλλων, δεν έδειξε να έχει αντίληψη της κρισιμότητας της εποχής, δεν παρουσίασε καμία εθνική πυξίδα και υπερασπίζεται φανατικά τη Δικαιοσύνη, γιατί, κατά κοινή ομολογία είναι αυτή που τον διατηρεί ακόμη στην εξουσία . Η διακυβέρνηση της χώρας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ελάχιστα διαφέρει από τις φωτογραφίες δίπλα στον Τραμπ. Κάτι σαν γλάστρα που φαίνεται αλλά στην ουσία εκεί, σε αυτά τα δευτερόπλεπτα τελειώνει και η εικόνα του.
Λίγη αυτοκριτική μήπως;
Ούτε ο Κώστας Καραμανλής, ούτε ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι άμοιροι ευθυνών για την θεσμική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα. Ο πρώτος την χρεοκόπησε καθώς ήταν πρωθυπουργός από το 2004 και επί έξι σχεδόν χρόνια παρακολουθούσε τη χώρα να οδηγείται στην καταστροφή χωρίς να παρεμβαίνει,. Ο δεύτερος , εκτός από τη βουλιμία του για εξουσία και την εκλεκτική σχέση που είχε με το σύστημα, ήταν ο εισηγητής κατά την αναθεώρηση του Συντάγματος επί Σημίτη, όταν και διατηρήθηκε ο περίφημος νόμος περί ευθύνης υπουργών, για τον οποίο τους κατακεραύνωσε η Κοβέσι.
Ο Βενιζέλος , αν και σιωπά συστηματικά γι αυτό, έχει ισχυριστεί ότι για το άρθρο 86 υπήρξε συναίνεση των κομμάτων. Ο ίδιος όμως ως συνταγματολόγος, αν διαφωνούσε θα μπορούσε να προκαλέσει μια μικρή επανάσταση υποβάλλοντας την παραίτησή του. Δεν το έκανε και θριαμβολογούσε μάλιστα. Μοιραία το θέμα αυτό, δηλαδή της ασυλίας του πολιτικού προσωπικού , σε συνδυασμό με την εικόνα μεγάλης κρίσης αξιών της Δικαιοσύνης, έχουν συμπαρασύρει τη χώρα στη δίνη μιας μεγάλης θεσμικής κρίσης, που πολλές φορές, εμφανίζεται και ως πολιτική κρίση.
Κανείς τους δεν κάνει αυτοκριτική. Έχουν όμως απαίτηση όλοι αυτοί , δηλαδή τα κόμματα που εκπροσωπούσαν , τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να απαιτούν αυτοκριτική από τον Τσίπρα και όλους τους άλλους, για αμιγώς πολιτικές αποφάσεις σε μια ήδη χρεοκοπημένη ώρα. Και τώρα είτε επειδή το θέλουν, επειδή ανησυχούν για το μέλλον της Ελλάδας, θέλοντας και μη ωφελούν το σχέδιο Τσίπρα για διάσωση των θεσμών της Δημοκρατίας.
Ποια αλλαγή; Ο Τσίπρας, η Καρυστιανού και οι άλλοι
Στο επίκεντρο της συζήτησης των κομμάτων της αντιπολίτευσης, αλλά και των πολιτών, όπως λένε οι δημοσκοπήσεις , βρίσκεται το αίτημα για πολιτική αλλαγή. Οι πολιτικοί που εμφανίζονται να θέλουν να ηγηθούν αυτής της προσπάθειας είναι ο Αλέξης Τσίπρας, ο Αντώνης Σαμαράς και υποχρεωτικά , τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Αλλά μόνο ο Τσίπρας, που δεν έχει κόμμα φαίνεται να κερδίζει τους πολίτες και όχι τα σημερινά κόμματα.
Ως παίχτης που μπορεί να κερδίσει και τον Τσίπρα φαίνεται να είναι η Μαρία Καρυστιανού. Αλλά η Μαρία Καρυστιανού ηγήθηκε ενός συγκεκριμένου κινήματος με συγκεκριμένα αιτήματα και κέρδισε την στήριξη όλου του λαού. Ως πιθανή αρχηγός κόμματος κινείται γύρω στο 30%. Αλλά αν η Καρυστιανού κάνει κόμμα , κάτι που διαψεύδει μέχρι τώρα, δεν θα αντιμετωπίζεται πλέον ως η μητέρα που αγωνίζεται για Δικαιοσύνη, αλλά θα κριθεί από τις θέσεις, το πρόγραμμα και το σχέδιό της. Η συμπάθεια θα της δώσει δύναμη εκκίνησης , αλλά όχι για πολύ.
Στην πορεία, θα χάσει σημαντικό κεφάλαιο και φυσικά εκ των πραγμάτων δεν θα είναι σε θέση να απαντήσει σε ερωτήσεις για την εξωτερική πολιτική, την άμυνα, την ασφάλεια της χώρας, την οικονομία, ό,τι δηλαδή πρέπει να κάνει ένας αρχηγός κόμματος. Προφανώς και η ιδεολογική της ταυτότητα, όταν τη μάθει ο λαός, θα έχει οπαδούς και αντιπάλους. Οπότε θα περιμένουμε…
Είναι προφανές ότι ο Αντώνης Σαμαράς, ο Καραμανλής, ο Δένδιας, οποιοσδήποτε από τη ΝΔ δεν μπορεί να μιλήσει για πολιτική αλλαγή, γιατί ανήκουν στην ίδια παράταξη παράταξη με τον Μητσοτάκη, τον οποίο κατηγορούν για σήψη και για ενδοτισμό. Οι επιμέρους διαφοροποιήσεις δεν μεταβάλλουν την ιδεολογική τους εικόνα και στάση. Υπό αυτή την οπτική, αν όλοι αυτοί έχουν πρόβλημα με τον Μητσοτάκη ας το λύσουν πρώτα εντός της ΝΔ και της παράταξής τους γιατί δεν είναι καθόλου πειστικοί ότι θέλουν αλλαγή. Εξουσία θέλουν σίγουρα, ο καθένας με τον τρόπο του.
Κατά συνέπεια, ο μόνος πολιτικός που μπορεί να γίνει φορέας αλλαγής είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Αλλά όχι μόνος και σίγουρα όχι όπως κινείται. Για να συνθέσει μια ισχυρή παράταξη, πρέπει να απευθυνθεί και στην κοινωνία κυρίως, αλλά και όλο τον κόσμο της Αριστεράς και τους απλούς δημοκράτες, επιστήμονες, στελέχη κομμάτων, καλλιτέχνες, διανοούμενους, εργαζόμενους και κόμματα , με στόχο να αποτελέσει έναν ισχυρό πόλο ανατροπής.
Αν το κάνει, θα είναι σε θέσει να αντιμετωπίσει με μεγάλη επιτυχία και τις εσωτερικές φυλές της ΝΔ και της ακροδεξιάς, αλλά και κάθε νέο κόμμα ή κίνηση που θα εμφανιστεί, ακόμη και την Μαρία Καρυστιανού,
Χρέος του Τσίπρα και των προοδευτικών κομμάτων είναι να αποκαλύψουν στο λαό και να τον πείσουν ότι η εκ δεξιών κριτική στον Μητσοτάκη και οι διεργασίες στο εσωτερικό της ΝΔ δεν αποσκοπούν στο να αλλάξει πορεία η χώρα, αλλά να επαναπροσδιοριστεί η φυσιογνωμία της ΝΔ που δεν θα είναι προς θετική κατεύθυνση, αλλά μάλλον προς τα δεξιά και προς αντιδραστική πορεία.
Κάτι κινείται και μάλιστα πολύ δυναμικά και στο σύστημα, ως συνέπεια της κοινωνικής οργής και του αιτήματος για αλλαγή. Αλλά το ποια αλλαγή είναι το μείζον. Γιατί αλλαγή ψήφισαν και οι ΗΠΑ και η Γαλλία και άλλες χώρες και οδηγήθηκαν σε μεγαλύτερη κρίση.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου