Τον τελευταίο μήνα, βλέπουμε πράγματα στη χώρα μας που αν δεν ήταν τρομακτικά σίγουρα θα μπορούσαν να προκαλέσουν κλαυσίγελο. Η πατρίδα μας είναι κυριολεκτικά διάτρητη σε ό,τι αφορά τη λεγόμενη κακόβουλη επιρροή (malign influence) και τις παράγωγες ασύμμετρες απειλές που πηγάζουν από αυτήν, και διαμορφώνουν το σύγχρονο πεδίο του πολέμου, που περιεκτικά ονομάζεται υβριδικός.
Πρώτα μάθαμε από τα ΜΜΕ, για κάποιον «περήφανο» και «νοσταλγό» της «μαμάς Ρωσίας», ο οποίος εκτός από βαψίματα, προέβαινε για καιρό σε πράξεις που απειλούν την ασφάλεια της Ελλάδας. Μάλιστα, αυτά τα γεγονότα λάμβαναν χώρα στο νέο ακρογωνιαίο λίθο της ελληνικής γεωστρατηγικής, την Αλεξανδρούπολη.
Πάλι μέσα από τα ΜΜΕ, μάθαμε για κάτι άλλο το οποίο είναι το ίδιο ή και περισσότερο επικίνδυνο με το προηγούμενο.
Τούρκοι εγκληματίες και συμμορίτες πυροβόλησαν στελέχη των ελληνικών αρχών ασφάλειας, μέρα-μεσημέρι που λέμε. Η Βόρεια Ελλάδα φαίνεται να έχει αλωθεί από την κακόβουλη επιρροή και το ερώτημα το οποίο φυσιολογικά έρχεται στο νου κάθε έλλογου πολίτη είναι το αν Ρωσία και Τουρκία συνεργάζονται υπόγεια εναντίον της Ελλάδας και του ΝΑΤΟ, εντός του ελληνικού εδάφους.
Συζητήσεις που δε γίνονται και προβλήματα που δε λύνονται
Μόλις λίγο καιρό πριν ξεκίνησε η συζήτηση που ήταν για καιρό taboo. Αυτή η συζήτηση έχει να κάνει με γεγονότα τα οποία η προπαγάνδα δια της μεθόδου «δύναμης της ανάσχεσης»[1], είχε περάσει στον κάλαθο της «συνωμοσιολογίας».
Βέβαια, όσοι πιστεύουν στη στρατηγική λογική και τέχνη, γνωρίζουν οτι δεν υπάρχουν συνωμοσίες, παρά μόνο ελαφριά, μέτρια και ακραία μέσα υλοποίησης ενός στρατηγικού σκοπού. Για την Τουρκία, εκτός της μειοψηφίας των κατευναστών, όλοι γνωρίζουμε οτι διακαής πόθος της είναι να αποσταθεροποιήσει την Ελλάδα και την Κύπρο.
Αυτό το κάνει με κάθε τρόπο, καθώς η δικτατορία του Ερντογάν, έχει αλλάξει πίστα εδώ και καιρό. Περνώντας από το «μυθιστόρημα» των μηδενικών τριβών του Νταβούτογλου, στην υιοθέτηση μιας εξωτερικής πολιτικής «active measures» των Φιντάν και Καλίν, δύο προσωπικοτήτων που αρκεί κάποιος να τους ακούσει για να καταλάβει πολλά για την ευστάθειά τους.
Προφανώς, στη στρατηγική χρειάζεται πάντα να κάνουμε υποθέσεις βάσει του WCS (Worst Case Scenario) και για αυτό, κάθε στρατηγικός αναλυτής ο οποίος σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να υπολογίζει το πιθανό ενδεχόμενο (για την ακρίβεια, κάθε πιθανό ενδεχόμενο) αφήνοντας τη συζήτηση περί συνωμοσιών στην άκρη. Στον πολιτικό ρεαλισμό άλλωστε, ασχολούμαστε με δυνατότητες και πιθανότητες (πράγματα που μπορούν να συμβούν) και όχι με συνωμοσιολογία.
Οι κινήσεις της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας
Η Τουρκία έχει υιοθετήσει ένα ευρύτατο φάσμα μέτρων εκτάκτου ανάγκης εναντίον της Ελλάδας. Δεν είναι μόνο οι αναλύσεις που μπορεί κάποιος να εξετάσει στη διεθνή βιβλιογραφία με τον όρο pyro-terrorism, (περιλαμβάνει τις πυρκαγίες) ούτε καν την εργαλειοποίηση και την οπλοποίηση λαθρομεταναστών μέσω κυκλωμάτων δουλεμπόρων (αυτό που έκανε η Τουρκία εναντίον της Ελλάδας το 2020).
Συχνά-πυκνά, η Τουρκία βγάζει ψαρότρατες οι οποίες παραβιάζουν τα ελληνικά χωρικά ύδατα και στέλνει ακταιωρούς του τουρκικού λιμενικού για να δημιουργούν τοπικά επεισόδια τα οποία μπορούν να γίνουν στρατιωτικά σημειακά.
Για τις τουρκικές ψυχολογικές επιχειρήσεις που διεξάγονται μέσα από συγκεκριμένα ΜΜΕ και από αναλυτές οι οποίοι αναφέρουν ως ελληνόφωνοι τα Ίμια ως «Καρντάκ», δε χρειάζεται να πούμε πολλά καθώς άθελά του, ο κάθε Έλληνας πολίτης γνωρίζει από τύπους τουρκικών πυραύλων, μέχρι αγαπημένες φράσεις του Τούρκου δικτάτορα Ερντογάν.
Εσχάτως, έχουμε εκτός από τη «διπλωματία των σεισμών» και τη «διπλωματία του αθλητισμού». Η γειτονική δικτατορία, χρησιμοποιεί ως άβουλα πιόνια αθλητές και προπονητές τουρκικής καταγωγής, να μας υπενθυμίζουν ότι είναι οπαδοί των γκρίζων λύκων, να ασκούν αντισημιτική πολιτική, να μας υπαγορεύουν μέσω ιταμών χαρακτηρισμών αν θα ψέγουμε ή όχι την Τουρκία, και πολλά άλλα.
Το ζήτημα το μεγάλο πλέον, είναι το αν και υπό ποιές προϋποθέσεις (αν αυτό γίνεται) η Τουρκία συνεργάζεται με άλλες δυνάμεις οι οποίες έχουν συγκλίνοντα συμφέροντα με την Τουρκία. Αν εξετάσουμε την Αλεξανδρούπολη ως υπόθεση εργασίας, θα δούμε ότι δύο είναι οι δυνάμεις οι οποίες επίσημα έχουν καταδικάσει την αναβάθμιση του βόρειου λιμένος. Η Τουρκία και η Ρωσία.
Στη δε Θράκη, εδώ και δεκαετίες το τουρκικό προξενείο συνιστά μια μόνιμη απειλή για τη συνοχή της εκεί κοινωνίας, προσπαθώντας να διχάσει Έλληνες Χριστιανούς και Μουσουλμάνους. Ο υβριδικός πόλεμος, είναι αυτός που θα χρειαστεί να αντιμετωπιστεί από κάθε πολιτισμένο κράτος το οποίο επιθυμεί να έχει ευημερία στον 21ο αιώνα.
Για να αντιμετωπίσεις και να νικήσεις τον αντίπαλο-εχθρό σου, πρέπει να μπορείς να σκέφτεσαι και να πράττεις όπως εκείνος, αν αυτό χρειαστεί. Και μάλιστα, να είσαι και πιο μπροστά από αυτόν. Μέσα στα σενάρια τα οποία πρέπει να εκπονηθούν ώστε η πατρίδα μας να έχει ανθεκτικότητα σε κάθε μορφής απειλή που δέχεται, είναι και η συνεργασία κακόβουλων υπηρεσιών διαφορετικών χωρών εντός της επικράτειάς μας.
Αυτή βέβαια η συνθήκη απειλής που η Ελλάδα καλείται να αντιμετωπίσει, θα βρει πολλά ευήκοα ώτα στο ΝΑΤΟ του οποίου το δόγμα εξελίσσεται στο να αντιμετωπίζει παντός είδους υβριδικές απειλές.
Μιας και ο κ. Γεραπετρίτης αναφέρει πως η ελληνική διπλωματία είναι η βέλτιστη οδός προάσπισης των ελληνικών συμφερόντων, (όλοι γνωρίζουμε όχι τη βέλτιστη, αλλά την έσχατη η οποία είναι η αποτροπή που ακούν οι ένοπλες δυνάμεις κάθε πολιτισμένης χώρας) να καταδικάσει εντός του ΝΑΤΟ τις πρακτικές της Τουρκίας και για το αν η Τουρκία είναι τελικά ο Δούρειος ΄Ιππος της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ. Ένα ερώτημα το οποίο μπορεί να είναι και ρητορικό.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου