Για να πιεστεί όμως το πολιτικό σύστημα να δράσει για την Πατρίδα κι όχι για την πάρτη του, θα πρέπει να έχει απέναντι του μια ελληνική κοινωνία πολύ διαφορετική από αυτή που έχει διαμορφωθεί, ειδικά κατά την μεταπολίτευση.
Η γνωστοποίηση ότι το αιγυπτιακό κράτος πρόκειται να προβεί στη μεταβολή του καθεστώτος λειτουργίας της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης επί του Θεοβάδιστου Όρους Σινά, δημιούργησε αλγεινή εντύπωση και παρήγαγε άμεσα σημαντικό προβληματισμό. Έγινε δε γνωστή σε μια ημέρα υψηλού συμβολισμού καθώς συνέπεσε με την 572η επέτειο της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως από τους Οθωμανούς, αλλά και με το άνοιγμα μιας άλλης κερκόπορτας που αφορά στη συμμετοχή τους ως Τούρκων πλέον στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφαλείας. Η αιγυπτιακή πρόθεση λοιπόν, έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά ραγδαίων εξελίξεων στο διεθνές στερέωμα, οι οποίες κατά το πλείστον λαμβάνουν χώρα στη ευρύτερη περιοχή μας. Εάν για μια φορά ακόμα το αντιμετωπίσουμε ως μεμονωμένο περιστατικό και δεν το προσεγγίσουμε κατά το «σχετίζεσθαι» της χώρας μας προς τους άλλους, τότε πολύ απλά πρέπει να ετοιμαζόμαστε για το επόμενο δυσμενές γεγονός. Άρα θα πρέπει να δούμε σε όρους ιστορικού βάθους και πολιτικών πεπραγμένων, πρακτική που όμως συστηματικά αποφεύγει το ρηχό πολιτικό μας σύστημα και που η περί άλλων τυρβάζουσα κοινωνία μας δεν έχει τη διάθεση να ασχοληθεί.Οι σχέσεις μας με την Αίγυπτο διατρέχουν τη ροή του ιστορικού χρόνου και σαφώς υπήρξαν σε συντριπτικό ποσοστό στενές. Είναι οφθαλμοφανές ότι η Αίγυπτος έδρασε ύπουλα καθόσον το θέμα τέθηκε και στην πρόσφατη συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Αιγύπτιο πρόεδρο. Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που έχουμε μια τέτοια συμπεριφορά. Στη δεκαετία του 50 ο Νάσερ προέβη στην έξωση χιλιάδων ομογενών μας (Αιγυπτιώτες) και στην υφαρπαγή των περιουσιών τους. Με την Αίγυπτο έχουμε οριοθετήσει ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα στο ήμισυ της περιοχής που πρέπει να οριοθετηθεί και με γενναία ποσοτική παραχώρηση από πλευράς μας.
Κατά την αστόχως αποκαλούμενη Αραβική άνοιξη οπότε κι η Αίγυπτος διέτρεξε σοβαρό κίνδυνο ισλαμιστικοποίησης, η χώρα μας από την πρώτη στιγμή υποστήριξε τον νυν πρόεδρο Αλ Σίσι (αν και πραξικοπηματίας) στο δύσκολο εγχείρημα του. Αν και αντίπαλος των Αδελφών Μουσουλμάνων, η διαφαινόμενη μεταβολή του καθεστώτος λειτουργίας της ΙΜ Αγίας Αικατερίνης δυστυχώς ταυτίζεται με την άποψη τους περί μιας Μέσης Ανατολής χωρίς Χριστιανούς όπως το έθεσαν σε λόγια και ιδίως πράξεις κατά την εξέλιξη του εμφυλίου στη Συρία αλλά και τη νέα πραγματικότητα της χώρας αυτής. Η Αίγυπτος αυτοπροβάλλεται ως ανεκτική και ήπια μουσουλμανική χώρα καθόσον διατείνεται πως σέβεται τη θρησκευτική ελευθερία, λόγω της ύπαρξης των Κοπτών που αποτελούν σημαντική ποσόστωση της κοινωνίας της. Καταλήγουμε λοιπόν να πούμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά όπου η Αίγυπτος προβαίνει σε ετεροβαρή μετάφραση των διακρατικών μας σχέσεων, που σαφέστατα και δεν πρέπει να διαρραγούν αλλά να εξισορροπηθούν.
Την εξισορρόπηση θα πρέπει να την κάνει το πολιτικό σύστημα κι εδώ αρχίζουν τα πολύ δύσκολα για τον Ελληνισμό. Ποιο πολιτικό σύστημα και με ποια γνώση κι εφαρμογή της πολιτικής. Διότι πρόκειται για ένα απολίθωμα που αδυνατεί να δράσει διεξοδικά και με όραμα. Αντιθέτως παραμένει σταθερά προσηλωμένο στις άθλιες ιδρυτικές του αρχές όπως αυτές τέθηκαν την επαύριο της (εν πολλοίς ανεξιχνίαστης ως προς τις διαστάσεις) δολοφονίας Καποδίστρια, για τη δική του διαιώνιση.
Την εξισορρόπηση θα πρέπει να την κάνει το πολιτικό σύστημα κι εδώ αρχίζουν τα πολύ δύσκολα για τον Ελληνισμό. Ποιο πολιτικό σύστημα και με ποια γνώση κι εφαρμογή της πολιτικής. Διότι πρόκειται για ένα απολίθωμα που αδυνατεί να δράσει διεξοδικά και με όραμα. Αντιθέτως παραμένει σταθερά προσηλωμένο στις άθλιες ιδρυτικές του αρχές όπως αυτές τέθηκαν την επαύριο της (εν πολλοίς ανεξιχνίαστης ως προς τις διαστάσεις) δολοφονίας Καποδίστρια, για τη δική του διαιώνιση.
Υπάρχει εχέφρων άνθρωπος με στοιχειώδη ιστορική γνώση για να αποδώσει το ελάχιστο θετικό σε ότι αφορά τα «επιτεύγματα» της μεταπολιτεύσεως;
Μπορεί να βρει κανείς πολλά εθνικά επιτεύγματα σε αυτή την 50χρονη ιστορική διαδρομή;
Ή μήπως θα δει υποχωρητικότητα κι αποστροφή προς τα εθνικά δίκαια; Πόση επένδυση έχει υπάρξει στην προνομιακή σχέση του Ελληνισμού με την Ορθοδοξία; Πόσο έχει αντιληφθεί το υπερόπλο της Ορθοδοξίας; Πόση «αγωνιώδη» επένδυση έχει καταβάλει για να προωθήσει την αθεΐα κατά τα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα; Υπάρχει κάποια σοβαρή στήριξη προς το πιεζόμενο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως; Πως έχει πράξει στις αγωνιώδεις εκκλήσεις των Ελληνορθόδοξων αραβόφωνων πληθυσμών της Συρίας; Υπήρξε άραγε ποτέ, διότι σήμερα δεν γίνεται καθόσον διατρέχουμε την αύρα της Διακήρυξης των Αθηνών (sic). Ποια υπήρξε η προσέγγιση του στο σοβαρό ζήτημα της εκχώρησης του ονόματος της Μακεδονίας, όπου σε ειρηνική περίοδο συντελέστηκε πολιτισμική άλωση; Πόση πλύση εγκεφάλου επιχειρεί εφαρμόζοντας τη διεθνιστική αντίληψη και την υιοθέτηση της ηθικά ανυπόστατης woke ατζέντας; Διαπιστώνουμε για μια ακόμη φορά έστω και μέσα από μικρές περιγραφές κι ανάλογα ερωτήματα ότι το μεταπολιτευτικό (ειδικά αυτό) πολιτικό σύστημα επάξια καταλαμβάνει τη χείριστη ποιοτικά θέση σε ότι αφορά τα εθνικά μας δίκαια/συμφέροντα.
Για να πιεστεί όμως το πολιτικό σύστημα να δράσει για την Πατρίδα κι όχι για την πάρτη του, θα πρέπει να έχει απέναντι του μια ελληνική κοινωνία πολύ διαφορετική από αυτή που έχει διαμορφωθεί, ειδικά κατά την μεταπολίτευση. Μπορεί η ελληνική κοινωνία να μεταλλάξει το dna της όπως το απόδωσε ο εθνικός μας ποιητής Δ. Σολωμός ως ευκολόπιστη και προδομένη; Κόπτεται άραγε ο νεοέλληνας για τα εθνικά δίκαια ή έχει κατρακυλήσει πολιτικά και πνευματικά στη διεθνιστική ουτοπία; Διότι με διαφορά ολίγων ημερών η λαϊκή συμμετοχή είτε σε εκδηλώσεις μνήμης της ποντιακής γενοκτονίας είτε όποιας διαμαρτυρίας κατά της απόφασης της Αιγύπτου είναι μηδαμινή, ενώ όταν πρόκειται για τα δίκαια των Παλαιστινίων η συμμετοχή είναι κατά πολύ μεγαλύτερη.
Για να πιεστεί όμως το πολιτικό σύστημα να δράσει για την Πατρίδα κι όχι για την πάρτη του, θα πρέπει να έχει απέναντι του μια ελληνική κοινωνία πολύ διαφορετική από αυτή που έχει διαμορφωθεί, ειδικά κατά την μεταπολίτευση. Μπορεί η ελληνική κοινωνία να μεταλλάξει το dna της όπως το απόδωσε ο εθνικός μας ποιητής Δ. Σολωμός ως ευκολόπιστη και προδομένη; Κόπτεται άραγε ο νεοέλληνας για τα εθνικά δίκαια ή έχει κατρακυλήσει πολιτικά και πνευματικά στη διεθνιστική ουτοπία; Διότι με διαφορά ολίγων ημερών η λαϊκή συμμετοχή είτε σε εκδηλώσεις μνήμης της ποντιακής γενοκτονίας είτε όποιας διαμαρτυρίας κατά της απόφασης της Αιγύπτου είναι μηδαμινή, ενώ όταν πρόκειται για τα δίκαια των Παλαιστινίων η συμμετοχή είναι κατά πολύ μεγαλύτερη.
Κι επειδή η ελληνική κοινωνία πολύ εύκολα ρέπει στη διόγκωση κατά βάση ανύπαρκτων θεμάτων, η στήλη διασαφηνίζει πως δεν αντίκειται στην υποστήριξη ενός δοκιμαζόμενου λαού αλλά ψέγει την ετεροβαρή αντίληψη και συμπεριφορά. Ποιές εθνικές και θρησκευτικές προτεραιότητες και όρια έχει θέσει; Πόσο έχει ταυτιστεί με το δικαιωματισμό κάθε παράνομα διαμένοντος ατόμου εντός επικράτειας; Τι πραγματικά θέλει να πράξει απέναντι σε θέματα που ξεπερνούν την ατομική καθημερινότητα; Πως χαρακτηρίζει η πλειοψηφία εκείνους που διαπνέονται από πατριωτική και θρησκευτική συνείδηση; Δυστυχώς μια κοινωνία αλλοτριωμένη και αυτοπαγιδευμένη στα διεθνιστικά της συμπλέγματα, δεν μπορεί καμία πίεση να ασκήσει στο σαθρό πολιτικό σύστημα που θα συνεχίσει να την εκμεταλλεύεται λόγω της αδράνειας της.
Συνοψίζοντας την ανωτέρω προσέγγιση αβίαστα εξάγεται το συμπέρασμα πως ότι συντελείται για το καθεστώς λειτουργίας της ΙΜ Αγίας Αικατερίνης στο Σινά δεν αποτελεί ένα τυχαίο κι ατυχές γεγονός, έχει κι ανάλογο προηγούμενο που έχει περάσει στα ψιλά. Εκτός ότι αποτελεί φασίζουσα ενέργεια ολοκληρωτικής αντίληψης, επιχειρεί να πλήξει μια συνεχή και συνεπή ιστορική συνέχεια 15 αιώνων που άντεξε τη φθοροποιό δράση αμέτρητων κατακτητών.
Συνοψίζοντας την ανωτέρω προσέγγιση αβίαστα εξάγεται το συμπέρασμα πως ότι συντελείται για το καθεστώς λειτουργίας της ΙΜ Αγίας Αικατερίνης στο Σινά δεν αποτελεί ένα τυχαίο κι ατυχές γεγονός, έχει κι ανάλογο προηγούμενο που έχει περάσει στα ψιλά. Εκτός ότι αποτελεί φασίζουσα ενέργεια ολοκληρωτικής αντίληψης, επιχειρεί να πλήξει μια συνεχή και συνεπή ιστορική συνέχεια 15 αιώνων που άντεξε τη φθοροποιό δράση αμέτρητων κατακτητών.
Με την ενέργεια αυτή η Αίγυπτος αμαυρώνει την εικόνα της και δείχνει να μην σέβεται την ιστορία. Διότι κι άλλοτε από θέση ισχύος (στην Παλαιά Διαθήκη) αθέτησε σημαντικές υποχρεώσεις κι εισέπραξε ανάλογα δεινά.
Όμως το μεγάλο θέμα που προκύπτει είναι το πως για μια ακόμη φορά αντιμετωπίζουμε ένα σοβαρό θέμα. Εάν είναι ξαφνικό, τότε είμαστε σε κάποιο σύννεφο κι επειδή τα σύννεφα δεν είναι στέρεα καλό είναι να κατέβουμε. Εάν δεν είναι ξαφνικό και δεν αντιμετωπίστηκε σωστά, τότε το ζήτημα είναι βαθύτερο. Διότι προστιθέμενο σε ανάλογες άλλες εθνικές αποτυχίες, παράγει μια τοκιζόμενη αντίληψη στους ξένους (φιλικά ή εχθρικά διακείμενους) ότι είμαστε επιρρεπής στα ραπίσματα, άρα και τις υποχωρήσεις. Κι εδώ κουμπώνει δυστυχώς απόλυτα η εγκληματικά αναποτελεσματική μορφή του πολιτικού μας συστήματος, που συνεπικουρείται από μια κοινωνία αποπροσανατολισμένη που αρέσκεται να κρύβεται και να κλαίγεται πίσω από τα υπαρκτά οικονομικά προβλήματα. Έτσι δεν πάμε πουθενά….. και προς ώρας ας καταθέσουμε τις δεήσεις μας προς τη θαυματουργό Αγία Αικατερίνη ώστε με τις υπερβατικές της πρόνοιες να άρει την αδικία που το αιγυπτιακό κράτος προσπαθεί να συντελέσει. Το μέλλον μας είναι αβέβαιο αν όχι ζοφερό, διότι δεν υπολογίζουμε το παρελθόν μας.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου