Η φιλοτουρκική μυωπία της Ε.Ε.

Του ΒΑΣΙΛΗ ΝΕΔΟΥ
Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια σειρά από πολύ σκληρές επιλογές, το σύνολο των οποίων περιλαμβάνει την ανάγκη για τη δημιουργία συνθηκών, κατά το δυνατόν μεγαλύτερης, αυτάρκειας. Η χώρα βρίσκεται σε σαφώς καλύτερη κατάσταση από την περίοδο της χρεοκοπίας και, είναι αναμφίβολο, ότι έχουν γίνει πολλά σωστά βήματα.

Ωστόσο απομένουν ακόμη πολλά. Ολα αυτά, βεβαίως, κρίνονται από τη σοβαρότητα και τη μεταρρυθμιστική ζέση όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και σύσσωμου του πολιτικού συστήματος.

Προτού, όμως, φτάσουμε εκεί, η χώρα καλείται να λάβει θέση σε μια σειρά από διλήμματα που αφορούν τις μεταβολές στη μεγάλη στρατηγική κρατών, τα οποία καθορίζουν την ελληνική ασφάλεια τα τελευταία 80 χρόνια.

Οι ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ, με άγαρμπο και απότομο τρόπο, επιχειρούν να κλείσουν τα μέτωπα με τη Ρωσία στην Ουκρανία και αναδομούν τις συμμαχίες τους (ένα ΝΑΤΟ του Ινδο-Ειρηνικού ίσως), μειώνοντας το αποτύπωμά τους, και ίσως και την επιρροή, στην Ευρώπη.

Οι Ευρωπαίοι, όταν δεν αναζητούν κρυφίως να οικοδομήσουν διακριτή σχέση με την Ουάσιγκτον, επιχειρούν να βρουν ερείσματα στην περιφέρεια της Ε.Ε., με σκοπό να «μπαλώσουν» τρύπες στη διάτρητη αποτρεπτική ικανότητά τους.

Οι ευρωπαϊκοί στρατοί του ΝΑΤΟ λειτουργούσαν για χρόνια περίπου ως βοηθητικές δυνάμεις των αμερικανικών δυνάμεων, ενώ στη πλειονότητα των ευρωπαϊκών κρατών, η στρατιωτική θητεία ήταν αντιληπτή σαν ένα καθυστερημένο απομεινάρι ενός απόμακρου παρελθόντος.

Η κατάσταση των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων είναι, βέβαια, καλύτερη από εκείνες πολλών ευρωπαϊκών κρατών, ωστόσο το δόγμα, οι εξοπλισμοί (πλην Αεροπορίας) και το προσωπικό δεν έχουν ακόμη περάσει στον 21ο αιώνα.

Σε όλα αυτά τα ερωτήματα οι Ευρωπαίοι θεωρούν ότι η Τουρκία –μια χώρα που εισέβαλε και κατέχει το 37% κράτους-μέλους της Ε.Ε., δεν αναγνωρίζει τα θαλάσσια σύνορα με την Ελλάδα και απειλεί με πόλεμο αν η χώρα μας ασκήσει τα δικαιώματά της– μπορεί να είναι μέρος της απάντησης.

Εχουμε εισέλθει σε μια εποχή στην οποία τα χρώματα στο ταμπλό βιβάν του ευρωπαϊκού εγχειρήματος ξεθωριάζουν.

Αν οι εταίροι δεν είναι σε θέση να κρατήσουν τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, δηλαδή να εγγυηθούν τα κυριαρχικά δικαιώματα ενός κράτους-μέλους, τότε είναι πραγματικά ακατανόητο τι ακριβώς έχει μεγαλύτερη βαρύτητα στη ζυγαριά των αξιών της Ε.Ε.: η διαφύλαξη των δικαιωμάτων των κρατών-μελών τους ή η βραχυπρόθεσμη προώθηση κάποιων συμβολαίων;

Το παιχνίδι τώρα ξεκινάει και η πίεση που θα ασκηθεί στην Αθήνα θα είναι τεράστια. Γι’ αυτό και η Ελλάδα δεν έχει καμία υποχρέωση να ακολουθήσει αυτό τον ετερόκλητο και εντέλει ακατανόητο αντιαμερικανισμό που προωθούν πανικόβλητες οι κεφαλές της Ε.Ε.

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.