Και τώρα τι κάνουμε: Η ταπεινωμένη Ευρώπη σε πολιτικό και στρατηγικό σταυροδρόμι.

Δεν χρειάστηκε καν ο Τραμπ, για να ταπεινωθεί η γηραιά ήπειρος με τον πλέον ωμό τρόπο: ένας αυτοαποκαλούμενος “καράβλαχος” (hillbilly), ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζέι Ντι Βανς, και ένας πρώην παρουσιαστής του Fox News, ο οποίος υποχρεώθηκε να δεσμευτεί ενώπιον του Κογκρέσου ότι θα κόψει το ποτό, για να εγκριθεί ο διορισμός του στη θέση του υπουργού Άμυνας, ο Πιτ Χέγκσεθ, κουρέλιασαν κάθε πρόσχημα σχετικά με το πώς αντιμετωπίζει η Ουάσινγκτον την Ευρώπη.

Ο Βανς ξεκαθάρισε ότι τα συμφέροντα της Αμερικής, όσον αφορά σε κρίσιμους τομείς όπως η τεχνολογία, είναι υπεράνω κάθε συμμαχικής, φιλικής ή εταιρικής σχέσης και ότι οι Βρυξέλλες καλά θα κάνουν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι θα είναι απλώς ακόλουθοι. Α, ναι, και να περιορίσουν τους κανονισμούς και τις ρυθμίσεις, γιατί ενοχλούνται οι κολοσσοί, όπως η Google, η Amazon, η Meta. Και, φυσικά, κομμένα τα πολλά-πολλά με την Κίνα, άμα θέλει η Ευρώπη να τα έχει καλά με τις ΗΠΑ.

Ωμότητα

Από την άλλη, ο Χέγκσεθ ήταν ακόμα πιο ωμός: το ουκρανικό θα τελειώσει όπως κρίνει η Αμερική και σε όποιον αρέσει. Οι ΗΠΑ δεν θα στείλουν στρατό για ασφάλεια μετά το τέλος του πολέμου και τα ευρωπαϊκά στρατεύματα που θα πάνε στην Ουκρανία δεν θα καλύπτονται από το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ, τον ακρογωνιαίο λίθο της συμμαχίας που εγγυάται αμοιβαία άμυνα για τα μέλη της. Επίσης, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι η Ουάσινγκτον θα συνεχίσει να στέλνει όπλα στο Κίεβο. Αντιθέτως, ξεκαθαρίζει ότι πλέον η Ευρώπη θα πρέπει να πληρώσει η ίδια – αδρά – για την άμυνά της.

Όσο για τον Τραμπ, αυτός απλώς απαξίωσε να ασχοληθεί με τις Βρυξέλλες, συνομίλησε επί 90 λεπτά με τον Πούτιν, κανόνισε να συναντηθεί μαζί του, ώστε να συζητήσουν για τις ειρηνευτικές συνομιλίες για το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία, παρεμπιπτόντως ενημέρωσε και τον Ζελένσκι, ετοιμάζει ειδικούς δασμούς για τους πάντες… α, ναι, και είπε ότι στο όχι και πολύ μακρινό μέλλον ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα θα πρέπει να συζητήσουν και να λύσουν τα προβλήματά τους. Αν είδατε πουθενά εσείς σε όλα αυτά την Ευρώπη, να μας το πείτε, γιατί εμείς ακόμα την ψάχνουμε.

Ούτε καν «παίκτης»

Πλέον είναι προφανές ότι για την Ουάσινγκτον οι Βρυξέλλες δεν είναι καν «παίκτης», αλλά ένας στην καλύτερη περίπτωση εντολοδόχος. Για τη χειρότερη, υπάρχουν διάφορες λέξεις, καμία από αυτές ιδιαίτερα τιμητική. Αν θέλετε ένα δείγμα για το πώς η Ουάσινκτον αντιμετωπίζει την Ευρώπη, μια φράση αρκεί: ο Τραμπ δεν έκανε καν τον κόπο να ενημερώσει τον Γερμανό καγκελάριο Όλαφ Σολτς για τους σχεδιασμούς του για την Ουκρανία – παρότι το Βερολίνο έχει υπάρξει ο δεύτερος πιο μεγάλος υποστηρικτής του Κιέβου, ειδικά στην παροχή όπλων.

Πλέον η Ευρώπη κινδυνεύει όχι απλώς να περιθωριοποιηθεί αλλά να πάψει να έχει την παραμικρή σημασία στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Ο Τραμπ αδιαφορεί για φιλίες, συμμαχίες και τα τοιαύτα: η συναλλακτική του προσέγγιση στην πολιτική και η οργή/ορμή με την οποία έχει αποφασίσει να πολιτευθεί εντός και εκτός ΗΠΑ δεν αφήνουν πολλά περιθώρια. Η Ουάσινγκτον απαιτεί υποταγή στα «θέλω» της, απειλεί με δασμούς και κυρώσεις, κινείται διμερώς και… όπως γουστάρει, αγνοεί ακόμα και φιλικούς προς αυτή ηγέτες (επίσης, αν κάποιος άκουσε το όνομα της Τζόρτζια Μελόνι σε αυτή τη θύελλα δραστηριότητας, ας μας το πει, γιατί εμείς δεν ακούσαμε τίποτα).

Στενές επιλογές

Το κακό είναι ότι οι επιλογές της Ευρώπης είναι πλέον πολύ στενές: ή θα προσπαθήσει να καλοπιάσει τον Τραμπ, ουσιαστικά διαλύοντας ό,τι έχτιζε εδώ και δεκαετίες, αλλά και την οικονομία της ή θα πρέπει να βρει έναν άλλο δρόμο για να ακολουθήσει. Και οι δύο δρόμοι είναι εξαιρετικά δύσκολοι. Και, παρά τις κατά καιρούς διακηρύξεις της περί «στρατηγικής αυτονομίας», το σοκ από την ωμότητα των minions του Τραμπ δείχνει ότι όλα αυτά ήταν απλώς λόγια και ότι δεν είχε υπάρξει μια πραγματική προετοιμασία για τον οδοστρωτήρα από την Ουάσινγκτον, το αντίθετο μάλιστα.

Η Ευρώπη – αν θέλει στο τέλος της θητείας του Τραμπ να έχει κάποιο ρόλο – οφείλει να συμμαζευτεί, να αναθεωρήσει στόχους και πρακτικές, να γίνει πιο ευέλικτη, πιο έξυπνη, πιο δυναμική και πιο καινοτόμα. Δισεκατομμύρια που ξοδεύονται για ασαφείς σκοπούς, θα πρέπει να διοχετευτούν σε νέους, πιο ανταγωνιστικούς τομείς. Η γραφειοκρατία των Βρυξελλών θα πρέπει να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη και να γίνει όπλο ανάπτυξης και προοπτικής. Και, φυσικά, χρειάζεται ένα νέο όραμα. Ωστόσο, με τη Γερμανία βυθισμένη στην ύφεση, τη Γαλλία στην πολιτική αστάθεια και τις Βρυξέλλες στο λόμπινγκ και τη μικροπολιτική, αναρωτιέται κανείς πού θα βρεθεί το όραμα αυτό…

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.