Τέμπη: Χόμπι μας ο διχασμός.

Του Ηλία Ψυχογιού
Θόρυβος, πολύς θόρυβος τις τελευταίες μέρες αναφορικά με την τραγωδία των Τεμπών. Κατηγορίες για συγκάλυψη, ανταπαντήσεις για κατάρρευση των κατηγοριών λόγω των βίντεο που βγήκαν στη δημοσιότητα, πολύχρωμη τοξικότητα και στη μέση οι πολίτες της χώρας, εγκλωβισμένοι σε ένα ατέρμονο σκηνικό αντιπαράθεσης.

Η παραμικρή αναφορά, ακόμα και η πιο ήπια, στα Τέμπη, επισύρει είτε κατάρες για καρκίνους και ψόφους, είτε κατηγορίες για ψεκάσματα και "κουβάδες". Στον γεωγραφικό χώρο όπου γεννήθηκε η δημοκρατία, η δυνατότητα της ελεύθερης έκφρασης και της διαφωνίας μοιάζει να έχει απαγορευτεί με ένα άτυπο αλλά πανίσχυρο διάταγμα. Το δικαίωμα να μιλήσεις, να αμφισβητήσεις, να εξετάσεις μια υπόθεση με ψυχραιμία, καταπνίγεται από έναν συλλογικό φανατισμό που δεν ανέχεται τίποτα λιγότερο από την πλήρη ευθυγράμμιση με τη μία ή την άλλη πλευρά. Κι όμως, αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει.

Σε μία κανονική χώρα, όπου οι θεσμοί δεν θα αποτελούσαν τον εύκολο στόχο της τοξικής ενασχόλησης που ονομάζεται πολιτική, οι ανακριτές θα έκαναν τη δουλειά τους, οι δικηγόροι τη δική τους, οι πραγματογνώμονες θα συνέλεγαν αμερόληπτα τα δεδομένα και, στο τέλος, οι δικαστές θα αποφάσιζαν με βάση το νόμο. Και όλοι θα λειτουργούσαν ανεπηρέαστα, σε ένα περιβάλλον θεσμικής ηρεμίας, χωρίς να διχάζεται μια ολόκληρη κοινωνία. Σε μια τέτοια χώρα, ο θρήνος δεν θα μετατρεπόταν σε όπλο πολιτικής εξόντωσης και οι συγγενείς των θυμάτων δεν θα αναγκάζονταν να βλέπουν τον πόνο τους να γίνεται πεδίο αντιπαράθεσης.

Στη σημερινή Ελλάδα, όμως, όπου ο διαφωτισμός πέρασε και δεν ακούμπησε, αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Η πολιτική τοξικότητα έχει απορροφήσει κάθε μορφή δημόσιου λόγου, διαμορφώνοντας μια κοινωνία όπου ο καθένας επιδιώκει την επικράτηση της δικής του αλήθειας, όχι μέσα από επιχειρήματα, αλλά μέσα από τη σπίλωση και την οχλοκρατία. Στη σημερινή Ελλάδα, οποιοσδήποτε μπορεί να ασχημονεί εναντίον οποιουδήποτε, να τον κατηγορεί για τα πάντα και τα αντίθετά τους ταυτόχρονα, να εκτοξεύει ύβρεις και απειλές, καλυπτόμενος πίσω από ένα ανύπαρκτο ηθικό πλεονέκτημα. Και το πιο επικίνδυνο: να εκβιάζει έμμεσα πως, αν η απόφαση της δικαιοσύνης δεν είναι αυτή που θέλει, τότε η δικαιοσύνη είναι εξ ορισμού άδικη. Ένα δικαστικό σύστημα που απειλείται και λοιδορείται, δεν μπορεί να λειτουργήσει. Και χωρίς δικαιοσύνη, δεν υπάρχει κράτος δικαίου.

Ο διχασμός αυτός δεν είναι καινούργιος. Είναι μια αρρώστια παλιά, όσο και το ελληνικό έθνος. Το πολιτικό όφελος εξοστράκισε τον Θεμιστοκλή από την Αθήνα. Το πολιτικό όφελος εξοστράκισε και τον Αριστείδη, τον επονομαζόμενο και "Δίκαιο". Το τραγικό είναι ότι ο Θεμιστοκλής ήταν αυτός που επιδίωξε τον εξοστρακισμό του Αριστείδη! Αυτή η αυτοκαταστροφική έξη επαναλαμβάνεται αέναα: η Ελλάδα βρίσκει πάντοτε έναν τρόπο να στρέφεται εναντίον του εαυτού της, να θυσιάζει τα πιο ικανά της μυαλά στο βωμό του βραχυπρόθεσμου συμφέροντος και να μετατρέπει κάθε κρίση σε εμφύλια σύγκρουση.

Σήμερα, με αφορμή –και όχι λόγω– των Τεμπών, βρήκαμε ακόμα μία ευκαιρία να χωριστούμε. Οι πλατείες των Αγανακτισμένων ανασυστάθηκαν. Τα αντίπαλα στρατόπεδα είναι και πάλι έτοιμα για πόλεμο, φορτωμένα με την ίδια οργή, οπλισμένα με τις ίδιες κρεμάλες, την ίδια διάθεση εκδίκησης, το ίδιο πάθος για καταστροφή.

Κανείς όμως δεν θα μιλούσε για το περιεχόμενο των δύο τραίνων, αν αυτά ήταν στη σωστή γραμμή τους. Ακόμα κι αν η εμπορική αμαξοστοιχία κουβαλούσε πυραύλους Patriot, πυρηνικές κεφαλές ή τις Πλάκες του Μωυσή, δεν θα το μαθαίναμε.

Ο λόγος που το συζητάμε τώρα, που διαφωνούμε τώρα, που απειλούμε να εξοντώσουμε ο ένας τον άλλο, είναι γιατί βρέθηκαν τα δύο τραίνα να κινούνται ταυτόχρονα αντίθετα στην ίδια γραμμή. Αυτή θα έπρεπε είναι η ουσία της συζήτησης και δευτερευόντως όλα τα υπόλοιπα.

Συνεπώς, δεν ασχολούμαστε με την ουσία, όπως ακριβώς έχουμε κάνει αμέτρητες φορές στο παρελθόν. Είτε επρόκειτο για τα μνημόνια, είτε για τη χρεωκοπία, είτε για την "κακιά Ευρώπη", είτε τώρα για τα Τέμπη, ασχολούμαστε με το σύμπτωμα και όχι με την αιτία. Ασχολούμαστε με το ποιος είναι ο αντίπαλός μας, για να αποφασίσουμε αν θα τον εξοντώσουμε, από το να εξετάζουμε τί υποστηρίζει ο αντίπαλός μας.

Το παρελθόν μάς έχει δείξει πού οδηγούν οι δρόμοι του διχασμού. Την πιο πρόσφατη φορά, φτάσαμε ένα βήμα από την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Παλαιότερα σκοτωνόμασταν μεταξύ μας. Κάθε φορά όμως πριμοδοτούσαμε αυτούς που εκμεταλλεύονταν το διχασμό μας.

Αυτή τη φορά, πού βαδίζουμε; Και, κυρίως, ποιοι θα είναι αυτοί που θα πληρώσουν το τίμημα;

Τί ακριβώς χώρα θέλουμε; Μια χώρα που θα λειτουργεί με θεσμική σταθερότητα, σεβασμό στο κράτος δικαίου και ψυχραιμία, ή μια χώρα όπου ο όχλος θα καθορίζει το δίκαιο, η δικαιοσύνη θα είναι δέσμια πολιτικών παιχνιδιών και η δημόσια ζωή θα θυμίζει εμφύλια σύγκρουση;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα καθορίσει το μέλλον μας.

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.