ΧΡΙΣΤΑΚΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Τί δείχνουν τα επεισόδια στις βρετανικές πόλεις: Έχουμε επί της ουσίας την δημιουργία της μεταδημοκρατίας και της κατάργησης των εθνικών πολιτικών που προωθεί η παγκοσμιοποίηση.
Με αφορμή τις ταραχές στην Βρετανία, γίνονται πολλές συζητήσεις στην Ευρώπη για την επανάκαμψη της Ακροδεξιάς. Τα πραγματικά αίτια του ευρωπαϊκού δράματος είναι πολύ βαθύτερα και οι επιπτώσεις πολύ πιο οδυνηρές. Η “δημιουργική μειοψηφία” μιας κοινωνίας είναι αυτή που βρίσκει λύσεις στις προκλήσεις των καιρών, τη μία μετά την άλλη, σε έναν κύκλο που θα μπορούσε να αποκαλεστεί “πρόκληση-απάντηση”. Εμπνέει, αντί να εξαναγκάζει, τους άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμα της.
Ο συγχρονισμός μεταξύ της δημιουργικής μειοψηφίας και της πλειοψηφίας της κοινωνίας φέρνει έναν πολιτισμό στο απόγειο του. Λόγω της ηθικής παρακμής ή της υλικής ευημερίας, η δημιουργική μειοψηφία εκφυλίζεται και καταντάει “άρχουσα μειοψηφία”, που δεν λύνει πια τα προβλήματα των λαών. Αδιαφορεί για την απώλεια της κοινωνικής ενότητας, απλά αποζητά να διατηρήσει την εξουσία της. Σχηματίζει ένα παγκόσμιο κράτος, που είναι ένα τέχνασμα για να στηρίξει την εξουσία της, ενάντια σε κάθε δικαίωμα και λογική.
Στον εκφυλισμό της άρχουσας μειοψηφίας, η κοινωνία απαντάει, αποσύροντας την εμπιστοσύνη της. Σ’ όλη την Ευρώπη δημιουργείται μια σημαντική απόκλιση αξιών μεταξύ της άρχουσας μειοψηφίας και του απλού λαού: «Από την Ιρλανδία έως την Ελλάδα, οι κυβερνήσεις αποφάσισαν να αγνοήσουν πλήρως τη βούληση του λαού» (Independent). Το χάσμα μεταξύ τους μεγαλώνει, καθώς ο λαός αντιλαμβάνεται ότι η άρχουσα μειοψηφία γίνεται ιδιοτελής και αλαζονική λόγω των θέσεων εξουσίας που κατέχει.
Ο λαός, από τη πλευρά του, δεν είναι άμοιρος ευθυνών για το ότι στην πράξη το δημοκρατικό σύστημα δυσκολεύεται να υπάρξει ως μόνιμη μορφή διακυβέρνησης. Η εμπειρία δείχνει ότι μια δημοκρατία υπάρχει ουσιαστικά έως ότου οι ψηφοφόροι ανακαλύψουν ότι μπορούν με την ψήφο τους να ανταμείψουν γενναιόδωρα τους εαυτούς τους από το δημόσιο ταμείο. Από τότε και μετά, η πλειοψηφία συνήθως ψηφίζει τους υποψήφιους που υπόσχονται τις περισσότερες παροχές, με αποτέλεσμα η δημοκρατία να υποφέρει λόγω της χαλαρής δημοσιονομικής πολιτικής.
Βρετανία, Ευρώπη και μεταδημοκρατία
Το διεθνές τραπεζικό σύστημα έρχεται για να χειραγωγήσει την πολιτική και να συμβάλλει στη μετάλλαξή της δημοκρατίας σε μετα-δημοκρατία του “αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού”, ο οποίος εστιάζει στη διαπλοκή αυταρχικού κρατισμού και νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Οι δημοκρατικοί θεσμοί ατροφούν και καταντάνε διακοσμητικοί, με αποτέλεσμα η πραγματική δράση να μεταφέρεται σε μικρές οικονομικοπολιτικές ελίτ. Εκλεγμένοι πρωθυπουργοί χάνουν τη δυνατότητα ανεξάρτητης διαχείρισης των κρατικών οικονομικών, η οποία γίνεται αρμοδιότητα μη-εκλεγμένων γραφειοκρατών.
Κρατικοί θεσμοί ιδιωτικοποιούνται και λειτουργούν ανταγωνιστικά προς την κοινωνία. H ιδιότητα του πολίτη συνδέεται με την εμπορευματοποίηση της κοινωνικής πρόνοιας, την οποία μπορεί να έχει μόνο αν μπορεί να την αγοράσει. Το Κράτος Δικαίου μετατρέπεται σε “κράτος δικαστών”, οι οποίοι αποφασίζουν με βάση το συμφέρον της άρχουσας μειοψηφίας. Για να προστατεύσει το Σύνταγμα τους πολίτες, πρέπει πρώτα να προστατεύσουν οι πολίτες το Σύνταγμα. Για αρχή, οφείλουν να καταψηφίσουν τους πολιτικούς που το παραβιάζουν. Δεν το κάνουν, χάνοντας –με δική τους υπαιτιότητα– τα δικαιώματα που κάποτε κατείχαν αυτόματα ως πολίτες.
Η μετα-δημοκρατία οδήγησε σε ένα πιο συγκεντρωτικό κράτος και σε λιγότερη υπευθυνότητα. Μέσω της παγκοσμιοποίησης κατέστησε σχεδόν αδύνατο για πολλά ευρωπαϊκά έθνη να εκπονήσουν τη δική τους οικονομική πολιτική. Τα εξανάγκασε να υπαχθούν σε ένα υπερεθνικό μόρφωμα χάραξης πολιτικής, την ΕΕ. Είναι μια ολιγαρχία που είναι δύσκολο να ελεγχθεί. Το πόσο αντι-δημοκρατικός είναι ο ευρωπαϊκός νεοφιλελευθερισμός αποδεικνύεται από τα γεγονότα:
Οι κυβερνήσεις αγνόησαν τη λαϊκή θέληση, όταν οι πλειοψηφίες όλων των χωρών που συμμετείχαν στη δημοσκόπηση YouGov τάχθηκαν κατά της μετανάστευσης.
Η διορισμένη Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ντερ Λάιεν, κι όχι τα εκλεγμένα Κοινοβούλια προωθεί τη μετατροπή την ευρωπαϊκής οικονομίας σε πολεμική.
Όταν οι πρωθυπουργοί Όρμπαν και Φίτσο δε συμφώνησαν με την ντερ Λάιεν, για τιμωρία φρόντισε να διακοπεί η παροχή ενέργειας σε Ουγγαρία και Σλοβακία. Oι ναζί το αποκαλούσαν Sippenhaftung (συγγενική ευθύνη), δικαιολογώντας τη συλλογική τιμωρία.
Τί δείχνουν τα επεισόδια στις βρετανικές πόλεις: Έχουμε επί της ουσίας την δημιουργία της μεταδημοκρατίας και της κατάργησης των εθνικών πολιτικών που προωθεί η παγκοσμιοποίηση.
Με αφορμή τις ταραχές στην Βρετανία, γίνονται πολλές συζητήσεις στην Ευρώπη για την επανάκαμψη της Ακροδεξιάς. Τα πραγματικά αίτια του ευρωπαϊκού δράματος είναι πολύ βαθύτερα και οι επιπτώσεις πολύ πιο οδυνηρές. Η “δημιουργική μειοψηφία” μιας κοινωνίας είναι αυτή που βρίσκει λύσεις στις προκλήσεις των καιρών, τη μία μετά την άλλη, σε έναν κύκλο που θα μπορούσε να αποκαλεστεί “πρόκληση-απάντηση”. Εμπνέει, αντί να εξαναγκάζει, τους άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμα της.
Ο συγχρονισμός μεταξύ της δημιουργικής μειοψηφίας και της πλειοψηφίας της κοινωνίας φέρνει έναν πολιτισμό στο απόγειο του. Λόγω της ηθικής παρακμής ή της υλικής ευημερίας, η δημιουργική μειοψηφία εκφυλίζεται και καταντάει “άρχουσα μειοψηφία”, που δεν λύνει πια τα προβλήματα των λαών. Αδιαφορεί για την απώλεια της κοινωνικής ενότητας, απλά αποζητά να διατηρήσει την εξουσία της. Σχηματίζει ένα παγκόσμιο κράτος, που είναι ένα τέχνασμα για να στηρίξει την εξουσία της, ενάντια σε κάθε δικαίωμα και λογική.
Στον εκφυλισμό της άρχουσας μειοψηφίας, η κοινωνία απαντάει, αποσύροντας την εμπιστοσύνη της. Σ’ όλη την Ευρώπη δημιουργείται μια σημαντική απόκλιση αξιών μεταξύ της άρχουσας μειοψηφίας και του απλού λαού: «Από την Ιρλανδία έως την Ελλάδα, οι κυβερνήσεις αποφάσισαν να αγνοήσουν πλήρως τη βούληση του λαού» (Independent). Το χάσμα μεταξύ τους μεγαλώνει, καθώς ο λαός αντιλαμβάνεται ότι η άρχουσα μειοψηφία γίνεται ιδιοτελής και αλαζονική λόγω των θέσεων εξουσίας που κατέχει.
Ο λαός, από τη πλευρά του, δεν είναι άμοιρος ευθυνών για το ότι στην πράξη το δημοκρατικό σύστημα δυσκολεύεται να υπάρξει ως μόνιμη μορφή διακυβέρνησης. Η εμπειρία δείχνει ότι μια δημοκρατία υπάρχει ουσιαστικά έως ότου οι ψηφοφόροι ανακαλύψουν ότι μπορούν με την ψήφο τους να ανταμείψουν γενναιόδωρα τους εαυτούς τους από το δημόσιο ταμείο. Από τότε και μετά, η πλειοψηφία συνήθως ψηφίζει τους υποψήφιους που υπόσχονται τις περισσότερες παροχές, με αποτέλεσμα η δημοκρατία να υποφέρει λόγω της χαλαρής δημοσιονομικής πολιτικής.
Βρετανία, Ευρώπη και μεταδημοκρατία
Το διεθνές τραπεζικό σύστημα έρχεται για να χειραγωγήσει την πολιτική και να συμβάλλει στη μετάλλαξή της δημοκρατίας σε μετα-δημοκρατία του “αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού”, ο οποίος εστιάζει στη διαπλοκή αυταρχικού κρατισμού και νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Οι δημοκρατικοί θεσμοί ατροφούν και καταντάνε διακοσμητικοί, με αποτέλεσμα η πραγματική δράση να μεταφέρεται σε μικρές οικονομικοπολιτικές ελίτ. Εκλεγμένοι πρωθυπουργοί χάνουν τη δυνατότητα ανεξάρτητης διαχείρισης των κρατικών οικονομικών, η οποία γίνεται αρμοδιότητα μη-εκλεγμένων γραφειοκρατών.
Κρατικοί θεσμοί ιδιωτικοποιούνται και λειτουργούν ανταγωνιστικά προς την κοινωνία. H ιδιότητα του πολίτη συνδέεται με την εμπορευματοποίηση της κοινωνικής πρόνοιας, την οποία μπορεί να έχει μόνο αν μπορεί να την αγοράσει. Το Κράτος Δικαίου μετατρέπεται σε “κράτος δικαστών”, οι οποίοι αποφασίζουν με βάση το συμφέρον της άρχουσας μειοψηφίας. Για να προστατεύσει το Σύνταγμα τους πολίτες, πρέπει πρώτα να προστατεύσουν οι πολίτες το Σύνταγμα. Για αρχή, οφείλουν να καταψηφίσουν τους πολιτικούς που το παραβιάζουν. Δεν το κάνουν, χάνοντας –με δική τους υπαιτιότητα– τα δικαιώματα που κάποτε κατείχαν αυτόματα ως πολίτες.
Η μετα-δημοκρατία οδήγησε σε ένα πιο συγκεντρωτικό κράτος και σε λιγότερη υπευθυνότητα. Μέσω της παγκοσμιοποίησης κατέστησε σχεδόν αδύνατο για πολλά ευρωπαϊκά έθνη να εκπονήσουν τη δική τους οικονομική πολιτική. Τα εξανάγκασε να υπαχθούν σε ένα υπερεθνικό μόρφωμα χάραξης πολιτικής, την ΕΕ. Είναι μια ολιγαρχία που είναι δύσκολο να ελεγχθεί. Το πόσο αντι-δημοκρατικός είναι ο ευρωπαϊκός νεοφιλελευθερισμός αποδεικνύεται από τα γεγονότα:
Οι κυβερνήσεις αγνόησαν τη λαϊκή θέληση, όταν οι πλειοψηφίες όλων των χωρών που συμμετείχαν στη δημοσκόπηση YouGov τάχθηκαν κατά της μετανάστευσης.
Η διορισμένη Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ντερ Λάιεν, κι όχι τα εκλεγμένα Κοινοβούλια προωθεί τη μετατροπή την ευρωπαϊκής οικονομίας σε πολεμική.
Όταν οι πρωθυπουργοί Όρμπαν και Φίτσο δε συμφώνησαν με την ντερ Λάιεν, για τιμωρία φρόντισε να διακοπεί η παροχή ενέργειας σε Ουγγαρία και Σλοβακία. Oι ναζί το αποκαλούσαν Sippenhaftung (συγγενική ευθύνη), δικαιολογώντας τη συλλογική τιμωρία.
Βρετανία: Κάτι σκοτεινό συμβαίνει στην Ευρώπη
Εκμεταλλευόμενη την ανεκτικότητα των πολλών και την δειλία των ολίγων σε θέσεις ευθύνης, o woke μεταμοντερνισμός απορρίπτει τη σημασία του ανθρώπινου νοήματος, στοχεύει την απορρύθμιση στην πολιτιστική ζωή και υπονομεύει το ανοσοποιητικό σύστημα της κοινωνίας με την κουλτούρα άρνησης που προωθεί. Αφαιρεί από την οικογένεια τη θεμελιώδη λειτουργία της, όπως η λήψη αποφάσεων για τα νεότερα μέλη της που στερούνται τις απαραίτητες εμπειρίες ζωής (αλλαγή φύλου κλπ).
Για το νεοφιλελευθερισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα αφορούν κυρίως τα δικαιώματα μειονοτήτων (εθνοτικών, φυλετικών, έμφυλων κλπ) έναντι της πλειοψηφίας. Η κρατική επιβολή τους συχνά τα κάνει να είναι αντιλαϊκά και αντιδημοκρατικά. Οι “προστάτες” των δικαιωμάτων μειονοτήτων (δικηγόροι, πολιτικοί, ιδιοκτήτες ΜΚΟ) έχουν αποκτήσει περιουσίες. Ο Άγγλος πρωθυπουργός Κίρ Στάρμερ υπήρξε δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πολύ προσοδοφόρο επάγγελμα, σε σημείο που ο Στάρμερ προώθησε ξεχωριστό νόμο για την προστασία των συνταξιοδοτικών του.
Υπάρχει κάτι πολύ σκοτεινό στη νεοφιλελεύθερη κουλτούρα που αντανακλάται στα χαρακτηριστικά αυτών που την υπηρετούν: Στην ξύλινη γλώσσα τους, στις προσποιητές εκφράσεις του προσώπου τους, στους επιτηδευμένους τρόπους τους, στην αδιαλλαξία της ρητορικής τους, στην απανθρωπιά των πράξεών τους. Προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία συχνά θωπεύουν τα κατώτερα ένστικτα των ανθρώπων – τακτική βγαλμένη από το “Ημερολόγιο του Γκέμπελς”. Κάποιοι από αυτούς θα τον έκαναν υπερήφανο:«Με την στεγαστική πολιτική του να αποτυγχάνει, ο Τριντό φαίνεται αποφασισμένος να φέρει αντιμέτωπους τους νεαρούς με τους ηλικιωμένους Καναδούς» (Nationalpost).Τέσσερις γυναίκες αξιωματούχοι (Νούλαντ, ντερ Λάιεν, Μπέρμποκ και Κάλλας) είναι σχεδόν εμμονικές με την πολεμική βία. Υποβαθμίζουν τη φρίκη του πολέμου, δικαιολογώντας το μακελειό στην Ουκρανία. Δείτε οποιαδήποτε συνέντευξη της Νούλαντ και συγκρίνετε με τη φράση του Φρόυντ ότι «Οι ψυχωτικοί αγαπούν το παραλήρημα όπως αγαπούν τον εαυτό τους».
Τί δείχνει η Βρετανία
Για να πετύχει μια χώρα χρειάζεται να επενδύσει σε ένα μακροπρόθεσμο εθνικό όραμα που να είναι συγκεκριμένο και κατανοητό, που να δημιουργεί θεσμούς, οι οποίοι να μετατρέψουν το όραμα σε πραγματικότητα. Κανένα πολιτικό κόμμα δε προσφέρει όραμα. Όλα σχεδόν έχουν μετατραπεί σε πολιτικές οργανώσεις, που ελέγχονται κυρίως από κοινωνιοπαθείς προσωπικότητες, οι οποίες με τη σειρά τους ελέγχονται από οικονομικά συμφέροντα.
Για πολλές κοινωνικές τάξεις γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αυτοπροσδιοριστούν ως ομάδα και, συνεπώς, είναι δύσκολο να συσπειρωθούν σε πολιτικά κόμματα, τα οποία πραγματικά να τις εκπροσωπούν. Οι βασικές θέσεις των κομμάτων είναι σχεδόν ταυτόσημες, με αποτέλεσμα οι ψηφοφόροι να μην έχουν πραγματικές επιλογές. Μια τέτοια θέση είναι η αφοσίωση στο ΝΑΤΟ, παρότι, όπως ομολόγησε ο πρώην Αυστραλός πρωθυπουργός Πολ Κίτινγκ, «Το ΝΑΤΟ εμπόδισε την Ευρώπη να επιτύχει μια ειρηνική συμβίωση στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου» (Guardian).
Αδυνατώντας να εμπνεύσει τη κοινωνία, η άρχουσα μειοψηφία εστιάζει στον αυστηρότερο έλεγχό της. Απεργάζεται εκλογικά συστήματα που ευνοούν τα καθεστωτικά κόμματα και αδικούν τους μεταρρυθμιστές. Το Εργατικό Κόμμα στη Βρετανία πήρε μόνο το 1/3 των ψήφων αλλά τα 2/3 των εδρών και κυβερνάει αυτοδύναμο – τέλειες συνθήκες αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού (Reuters). Ο ιστορικός Ντέιβιντ Στάρκι τόνισε: «Το Eργατικό Kόμμα έχει πάψει να είναι το κόμμα της εργατικής τάξης, είναι το κόμμα του πανίσχυρου δικαιωματιστή δημοσιοθεσίτη και έχει όλες τις δυνατότητες να οδηγήσει σε αστυνομικό κράτος».
Στην πράξη ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Για τους αντιπάλους του, ο Μαδούρο πήρε το 1/3 των ψήφων στις εκλογές στη Βενεζουέλα. Το BBC ισχυρίσθηκε ότι με αυτό τον αριθμό ψήφων ο Μαδούρο δεν μπορεί να κυβερνήσει δημοκρατικά. Δεν εξηγεί., όμως, γιατί μπορεί να κυβερνήσει δημοκρατικά ο Στάρμερ, που επίσης πήρε το 1/3 των ψήφων στις εκλογές στη Βρετανία. Τα βαθύτερα αίτια των εν εξελίξει ταραχών σ’ αυτή τη χώρα είναι ο αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός, το χάσμα μεταξύ άρχουσας μειοψηφίας και λαού και η woke παράνοια που δοκιμάζει τις ανθρώπινες ψυχές είναι . Όταν επικρατούν συναισθήματα ανασφάλειας και σύγχυσης, όταν οι άνθρωποι αισθάνονται ότι δεν υπάρχουν ορθολογικά μέσα εναντίωσης, τότε προκύπτει η βίαιη αντίδραση…
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου