ΚΑΛΟΓΕΡΙΔΟΥ ΚΡΙΝΙΩ
”ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ”: Όρος ιστορικός, άμεσα συνδεδεμένος με το αρχαιοελληνικό παρελθόν της Ελλάδας. Λέξη ελληνική – όχι σλάβικη ή βουλγάρικη, αλλά ελληνική – που αναφέρεται στο Βασίλειο και τον πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων Μακεδόνων, αδιαμφισβήτητο κομμάτι της ιστορικής και πολιτισμικής κληρονομιάς μας.
Των Μακεδόνων οι οποίοι ήταν δωρικό φύλο πελασγικής καταγωγής με πρώτο τόπο διαμονής την Πίνδο (1300 π Χ), πριν την μετεγκατάστασή του (μέχρι το 800 π Χ) στην πεδιάδα γύρω απ’ τους ποταμούς Αλιάκμονα -κάτω Αξιό και την Πελοπόννησο (βλ. ιστορία του πρώτου μυθικού βασιλιά Άργους Τημένου, γενάρχη των ”Αργεαδών”).
Η λέξη ”Μακεδονία” (μακεδνός: μακρύς, ψηλός) – που φωτογραφίζει μια ”χώρα μακρά, υψηλά κείμενη βόρεια” – αποτυπώνει γεωγραφικά (ως τοπωνύμιο) τον κύριο κορμό της αρχαίας Μακεδονίας, η οποία εκτεινόταν εδαφικά στην περιοχή πέραν της Πρασιάδας λίμνης και του Δυσώρου όρους, με νότια σύνορα τον Πηνειό (θεσσαλικό ποταμό) και τον Όλυμπο (ιερό βουνό-κατοικία των 12 θεών, κατά την ελληνική μυθολογία, στην Πιερία). Συνόρευε, συγκεκριμένα, προς βορρά με τις χώρες-βασίλεια Πελαγονία-Παιονία-Δαρδανία, προς δυσμάς με την Ήπειρο, προς ανατολάς με τη Θράκη και προς νότο με τη Θεσσαλία (Ἡρόδοτος Ἱστορίαι: Ε 18-ΗΖ’ 173).
Σημειωτέον ότι η Πελαγονία, η Παιονία και η Δαρδανία είχαν κατακτηθεί απ’ τους αρχαίους Μακεδόνες, συνοδοιπόρους και συμπολεμιστές – κατά τον 4ο αι. π Χ – του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος κατέκτησε Αφρική και Ασία φτάνοντας ως την Ινδία (”Ισκαντέρ” τον αποκαλούσαν [σε αραβική απόδοση] οι βάρβαροι της Ανατολής κάνοντάς τον θρύλο στις παραδόσεις και τα παραμύθια τους). Κι αυτό χωρίς κάποια ή κάποιες από τις χώρες των ηπείρων αυτών έκτοτε να διανοηθεί να διεκδικήσει αλυτρωτικά το όνομα ”Μακεδονία”, όπως κάνουν οι ξενόφερτοι Σλάβοι από βορρά, αν και εμφανίστηκαν στη χερσόνησο του Αίμου τον 7ο αι. μ Χ (βασιλεύοντος του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ηρακλείου [610-641], χίλια χρόνια μετά τον Αλέξανδρο τον οποίο οικειοποιούνται ιστορικά ανιστόρητα για πολλά χρόνια…
Ως εκ τούτου, στο αρχαίο Βασίλειο της Μακεδονίας – Βασίλειο προσδιορισμένο χρονικά από τον 7ο μέχρι τα μέσα του 2ου αιώνα π. Χ, περίοδο της Αρχαϊκής Ελλάδας – έζησαν Έλληνες Μακεδόνες κι όχι… Σλάβοι. Έζησαν οι απόγονοι των Τημενιδών-Ηρακλειδών από το Άργος, με μυθολογική προέλευση από τον γενάρχη τους Μακεδόνα ή Μάκεδνο (γιο του Δία και της Θυίας [κόρης του Δευκαλίωνα και της Πύρρας]) ή – κατ’ άλλους – γιο του βασιλιά της Αρκαδίας Λυκάονα (Ηροδότου ”Ιστορίαι”, βιβλίο ”Τερψιχόρη” [5.22.2], Θουκυδίδης ”Ιστορίαι”, Στράβωνος ”Γεωγραφικά”).
Η μακεδονική γλώσσα
Έλληνες Μακεδόνες που μιλούσαν μέχρι τα τέλη της 1ης χιλιετίας την μακεδονική διάλεκτο (μια από τις βορειοδυτικές αρχαίες ελληνικές) και αργότερα (στα χρόνια της κλασικής και ελληνιστικής αρχαιότητας του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου) την Κοινή Ελληνική. Την αττική διάλεκτο, δηλαδή (λόγος για τον οποίο έζησαν και έγραψαν στην Πέλλα (πρωτεύουσα του Μακεδονικού Βασιλείου) – ως προσκεκλημένοι των βασιλέων της Μακεδονίας Αρχέλαου και Φίλιππου Β’ (5ο-4ο αιώνα) – Αθηναίοι συγγραφείς, ποιητές και καλλιτέχνες, όπως οι τραγικοί του 5ου αι. π. Χ. Ευριπίδης (Αρχέλαος, Βάκχες) και Αγάθων, ο ζωγράφος Ζεύξης ή Ζεύξιππος και άλλοι…
Διάλεκτο την οποία μιλούσαν (όπως μαρτυρεί πλήθος επιγραφών από τη Μακεδονία, πέραν των γνωστών σε Βεργίνα, Δίον, Αμφίπολη) οι Μακεδόνες πολίτες, οι βασιλείς τους και οι υπόλοιποι Έλληνες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ”εμφιλοχωρούσαν” σ’ αυτήν και δωρικά γλωσσικά στοιχεία ή ιωνικά. Κι αυτό γιατί, από την Πρωτοελληνική περίοδο (3.000 π.Χ.) και μετά, αναπτύσσονταν διάλεκτοι στην Ελλάδα (Δωρική, Αττική, Ιωνική, Αιολική, Αρκαδοκυπριακή [νότια Αχαῒα]), που αποτελούσαν κλαδιά του πλουσιόδωρου δέντρου της ελληνικής γλώσσας!
Του δέντρου το οποίο, κατά την μεσαιωνική περίοδο (με αποκορύφωμα τον 12ο και 13ο αι.), καρποφόρησε και άλλες έξι γεωγραφικές διαλέκτους εμπλουτισμένες με ιδιώματα και ντοπιολαλιές, όλες κοινά κατανοητές: την Ποντιακή και την Καππαδοκική [με κοιτίδα τη Μ. Ασία], την Κρητική και την Κυπριακή [με κοιτίδες το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο]). Γλώσσα και διάλεκτοι Ελλήνων, μεταξύ των οποίων και οι Μακεδόνες, οι εκπρόσωποι της ”αρχαίας ελληνικής και ενιαίας Μακεδονίας” γιατί υπάρχουν αποστομωτικά τεκμήρια για όσους ανιστόρητους ”καθιέρωσαν” προπολεμικά και συντηρούν μεταπολεμικά το κυνικό και ανιστόρητο ψεύδος των ”Τριών Μακεδονιών” (ενν. του Βαρδάρη [Βαρντάρσκα των Σκοπίων], του Πιρίν [της Βουλγαρίας στην οροσειρά του ανατολικού Ορβήλου] και του Αιγαίου [την Αιγαιατική της ελληνικής Μακεδονίας, η οποία — κατά τους Σκοπιανούς — αποτελεί το 52% της ενιαίας]).
Τεκμήρια που μας έδωσαν όχι μόνο αρχαίοι ιστορικοί Ηρόδοτος-Θουκυδίδης (”Ἱστορίαι”) και σύγχρονοι Έλληνες (Ιω. Καραγιαννόπουλος: ”Βυζαντινή Μακεδονία”) οι οποίοι μιλούν για μια ενιαία και ισχυρή Μακεδονία (Βασίλειο Μακεδονίας), αλλά και μη Έλληνες (Τούρκοι, Γάλλοι κλπ) ιστοριογράφοι, χρονογράφοι, εθνογράφοι, γεωγράφοι και χαρτογράφοι. Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, ωστόσο, η διοικητική κατάτμηση των Οθωμανών “έσβησε” τον όρο ”Μακεδονία”. Η περιοχή της αρχαίας Μακεδονίας, βέβαια, εξακολουθούσε να βρίσκεται στα σημερινά ελληνικά της όρια, αλλά έπαψε να αποτελεί ενιαία διοικητική και γεωγραφική μονάδα όπως πρώτα.
Κι αυτό γιατί οι επαρχίες των Οθωμανών στην Ελλάδα – Πασαλίκια, Σαντζάκια, Βιλαέτια, Καζάδες – πέραν του ότι λειτουργούσαν με βάση ”άγραφους νόμους” και όχι παραδοσιακούς γεωγραφικούς προσδιορισμούς – είχαν χωρίσει τη γη με βάση τα πλούτη και τα κέρδη που απέφερε αυτή στον σουλτάνο. Αμφότερα αλληλένδετα με το ύψος της φορολογίας το οποίο επιβαλλόταν στους σκλαβωμένους Έλληνες, τους ”ραγιάδες”.
Έτσι εξηγείται γιατί, σε τουρκικό χάρτη του 18ου αιώνα δεν υπάρχει πουθενά η λέξη ”Μακεδονία”, παρά οι αναφορές σε Βιλαέτια (Βιλαέτι Θεσσαλονίκης, Χαλκιδικής, Κατερίνης, Θάσου κλπ). Στην ουσία από το 1430 (έτος κατάληψης της Θεσσαλονίκης από τον Μουράτ Β’) μέχρι το 1912-’13 των Βαλκανικών Πολέμων και της απελευθέρωσης της Μακεδονίας από τον ελληνικό στρατό, δεν υφίστατο ο όρος αυτός από τους Τούρκους κατακτητές σε Ελλάδα και Βαλκάνια.
Μαρτυρία για το τελευταίο μάς δίνει ο Εβλιγιά Τσελεμπή (ψευδώνυμο Οθωμανού χρονογράφου του 17ου αι, που υιοθέτησε το όνομα του δασκάλου του Εβλιγιά Μεχμέτ Εφέντη προς τιμήν του), ο οποίος – στο χρονικό του για το Κουμάνοβο (πόλη της ”Βόρειας Μακεδονίας”, σήμερα) – δεν αναφέρεται σε καμιά… ”Μακεδονία του Βαρδάρη” (”Βαρντάρσκα Μπανόβινα”, όπως αποκαλούνταν τα Σκόπια και η γύρω περιοχή σε γραμματόσημα και διπλώματα της Γιουγκοσλαβίας του 1929), αλλά αναφέρεται ως ”Σαντζάκι Σκοπίων” τουρκική διοικητική δομή δηλαδή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με κέντρο τα Σκόπια…
Των Μακεδόνων οι οποίοι ήταν δωρικό φύλο πελασγικής καταγωγής με πρώτο τόπο διαμονής την Πίνδο (1300 π Χ), πριν την μετεγκατάστασή του (μέχρι το 800 π Χ) στην πεδιάδα γύρω απ’ τους ποταμούς Αλιάκμονα -κάτω Αξιό και την Πελοπόννησο (βλ. ιστορία του πρώτου μυθικού βασιλιά Άργους Τημένου, γενάρχη των ”Αργεαδών”).
Η λέξη ”Μακεδονία” (μακεδνός: μακρύς, ψηλός) – που φωτογραφίζει μια ”χώρα μακρά, υψηλά κείμενη βόρεια” – αποτυπώνει γεωγραφικά (ως τοπωνύμιο) τον κύριο κορμό της αρχαίας Μακεδονίας, η οποία εκτεινόταν εδαφικά στην περιοχή πέραν της Πρασιάδας λίμνης και του Δυσώρου όρους, με νότια σύνορα τον Πηνειό (θεσσαλικό ποταμό) και τον Όλυμπο (ιερό βουνό-κατοικία των 12 θεών, κατά την ελληνική μυθολογία, στην Πιερία). Συνόρευε, συγκεκριμένα, προς βορρά με τις χώρες-βασίλεια Πελαγονία-Παιονία-Δαρδανία, προς δυσμάς με την Ήπειρο, προς ανατολάς με τη Θράκη και προς νότο με τη Θεσσαλία (Ἡρόδοτος Ἱστορίαι: Ε 18-ΗΖ’ 173).
Σημειωτέον ότι η Πελαγονία, η Παιονία και η Δαρδανία είχαν κατακτηθεί απ’ τους αρχαίους Μακεδόνες, συνοδοιπόρους και συμπολεμιστές – κατά τον 4ο αι. π Χ – του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος κατέκτησε Αφρική και Ασία φτάνοντας ως την Ινδία (”Ισκαντέρ” τον αποκαλούσαν [σε αραβική απόδοση] οι βάρβαροι της Ανατολής κάνοντάς τον θρύλο στις παραδόσεις και τα παραμύθια τους). Κι αυτό χωρίς κάποια ή κάποιες από τις χώρες των ηπείρων αυτών έκτοτε να διανοηθεί να διεκδικήσει αλυτρωτικά το όνομα ”Μακεδονία”, όπως κάνουν οι ξενόφερτοι Σλάβοι από βορρά, αν και εμφανίστηκαν στη χερσόνησο του Αίμου τον 7ο αι. μ Χ (βασιλεύοντος του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ηρακλείου [610-641], χίλια χρόνια μετά τον Αλέξανδρο τον οποίο οικειοποιούνται ιστορικά ανιστόρητα για πολλά χρόνια…
Ως εκ τούτου, στο αρχαίο Βασίλειο της Μακεδονίας – Βασίλειο προσδιορισμένο χρονικά από τον 7ο μέχρι τα μέσα του 2ου αιώνα π. Χ, περίοδο της Αρχαϊκής Ελλάδας – έζησαν Έλληνες Μακεδόνες κι όχι… Σλάβοι. Έζησαν οι απόγονοι των Τημενιδών-Ηρακλειδών από το Άργος, με μυθολογική προέλευση από τον γενάρχη τους Μακεδόνα ή Μάκεδνο (γιο του Δία και της Θυίας [κόρης του Δευκαλίωνα και της Πύρρας]) ή – κατ’ άλλους – γιο του βασιλιά της Αρκαδίας Λυκάονα (Ηροδότου ”Ιστορίαι”, βιβλίο ”Τερψιχόρη” [5.22.2], Θουκυδίδης ”Ιστορίαι”, Στράβωνος ”Γεωγραφικά”).
Η μακεδονική γλώσσα
Έλληνες Μακεδόνες που μιλούσαν μέχρι τα τέλη της 1ης χιλιετίας την μακεδονική διάλεκτο (μια από τις βορειοδυτικές αρχαίες ελληνικές) και αργότερα (στα χρόνια της κλασικής και ελληνιστικής αρχαιότητας του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου) την Κοινή Ελληνική. Την αττική διάλεκτο, δηλαδή (λόγος για τον οποίο έζησαν και έγραψαν στην Πέλλα (πρωτεύουσα του Μακεδονικού Βασιλείου) – ως προσκεκλημένοι των βασιλέων της Μακεδονίας Αρχέλαου και Φίλιππου Β’ (5ο-4ο αιώνα) – Αθηναίοι συγγραφείς, ποιητές και καλλιτέχνες, όπως οι τραγικοί του 5ου αι. π. Χ. Ευριπίδης (Αρχέλαος, Βάκχες) και Αγάθων, ο ζωγράφος Ζεύξης ή Ζεύξιππος και άλλοι…
Διάλεκτο την οποία μιλούσαν (όπως μαρτυρεί πλήθος επιγραφών από τη Μακεδονία, πέραν των γνωστών σε Βεργίνα, Δίον, Αμφίπολη) οι Μακεδόνες πολίτες, οι βασιλείς τους και οι υπόλοιποι Έλληνες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ”εμφιλοχωρούσαν” σ’ αυτήν και δωρικά γλωσσικά στοιχεία ή ιωνικά. Κι αυτό γιατί, από την Πρωτοελληνική περίοδο (3.000 π.Χ.) και μετά, αναπτύσσονταν διάλεκτοι στην Ελλάδα (Δωρική, Αττική, Ιωνική, Αιολική, Αρκαδοκυπριακή [νότια Αχαῒα]), που αποτελούσαν κλαδιά του πλουσιόδωρου δέντρου της ελληνικής γλώσσας!
Του δέντρου το οποίο, κατά την μεσαιωνική περίοδο (με αποκορύφωμα τον 12ο και 13ο αι.), καρποφόρησε και άλλες έξι γεωγραφικές διαλέκτους εμπλουτισμένες με ιδιώματα και ντοπιολαλιές, όλες κοινά κατανοητές: την Ποντιακή και την Καππαδοκική [με κοιτίδα τη Μ. Ασία], την Κρητική και την Κυπριακή [με κοιτίδες το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο]). Γλώσσα και διάλεκτοι Ελλήνων, μεταξύ των οποίων και οι Μακεδόνες, οι εκπρόσωποι της ”αρχαίας ελληνικής και ενιαίας Μακεδονίας” γιατί υπάρχουν αποστομωτικά τεκμήρια για όσους ανιστόρητους ”καθιέρωσαν” προπολεμικά και συντηρούν μεταπολεμικά το κυνικό και ανιστόρητο ψεύδος των ”Τριών Μακεδονιών” (ενν. του Βαρδάρη [Βαρντάρσκα των Σκοπίων], του Πιρίν [της Βουλγαρίας στην οροσειρά του ανατολικού Ορβήλου] και του Αιγαίου [την Αιγαιατική της ελληνικής Μακεδονίας, η οποία — κατά τους Σκοπιανούς — αποτελεί το 52% της ενιαίας]).
Τεκμήρια που μας έδωσαν όχι μόνο αρχαίοι ιστορικοί Ηρόδοτος-Θουκυδίδης (”Ἱστορίαι”) και σύγχρονοι Έλληνες (Ιω. Καραγιαννόπουλος: ”Βυζαντινή Μακεδονία”) οι οποίοι μιλούν για μια ενιαία και ισχυρή Μακεδονία (Βασίλειο Μακεδονίας), αλλά και μη Έλληνες (Τούρκοι, Γάλλοι κλπ) ιστοριογράφοι, χρονογράφοι, εθνογράφοι, γεωγράφοι και χαρτογράφοι. Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, ωστόσο, η διοικητική κατάτμηση των Οθωμανών “έσβησε” τον όρο ”Μακεδονία”. Η περιοχή της αρχαίας Μακεδονίας, βέβαια, εξακολουθούσε να βρίσκεται στα σημερινά ελληνικά της όρια, αλλά έπαψε να αποτελεί ενιαία διοικητική και γεωγραφική μονάδα όπως πρώτα.
Κι αυτό γιατί οι επαρχίες των Οθωμανών στην Ελλάδα – Πασαλίκια, Σαντζάκια, Βιλαέτια, Καζάδες – πέραν του ότι λειτουργούσαν με βάση ”άγραφους νόμους” και όχι παραδοσιακούς γεωγραφικούς προσδιορισμούς – είχαν χωρίσει τη γη με βάση τα πλούτη και τα κέρδη που απέφερε αυτή στον σουλτάνο. Αμφότερα αλληλένδετα με το ύψος της φορολογίας το οποίο επιβαλλόταν στους σκλαβωμένους Έλληνες, τους ”ραγιάδες”.
Έτσι εξηγείται γιατί, σε τουρκικό χάρτη του 18ου αιώνα δεν υπάρχει πουθενά η λέξη ”Μακεδονία”, παρά οι αναφορές σε Βιλαέτια (Βιλαέτι Θεσσαλονίκης, Χαλκιδικής, Κατερίνης, Θάσου κλπ). Στην ουσία από το 1430 (έτος κατάληψης της Θεσσαλονίκης από τον Μουράτ Β’) μέχρι το 1912-’13 των Βαλκανικών Πολέμων και της απελευθέρωσης της Μακεδονίας από τον ελληνικό στρατό, δεν υφίστατο ο όρος αυτός από τους Τούρκους κατακτητές σε Ελλάδα και Βαλκάνια.
Μαρτυρία για το τελευταίο μάς δίνει ο Εβλιγιά Τσελεμπή (ψευδώνυμο Οθωμανού χρονογράφου του 17ου αι, που υιοθέτησε το όνομα του δασκάλου του Εβλιγιά Μεχμέτ Εφέντη προς τιμήν του), ο οποίος – στο χρονικό του για το Κουμάνοβο (πόλη της ”Βόρειας Μακεδονίας”, σήμερα) – δεν αναφέρεται σε καμιά… ”Μακεδονία του Βαρδάρη” (”Βαρντάρσκα Μπανόβινα”, όπως αποκαλούνταν τα Σκόπια και η γύρω περιοχή σε γραμματόσημα και διπλώματα της Γιουγκοσλαβίας του 1929), αλλά αναφέρεται ως ”Σαντζάκι Σκοπίων” τουρκική διοικητική δομή δηλαδή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με κέντρο τα Σκόπια…
Ανιστόρητα ψεύδη
Γι’ αυτό χαρακτηρίζω ανιστόρητα ψεύδη και επιθετικά προς την Ελλάδα μυθεύματα τα περί τριχοτομημένης Μακεδονίας. Τα συντηρούν και τα διακινούν τα ίδια κέντρα αλυτρωτικής, Σλαβοβουλγαρικής προπαγάνδας που υποστήριζαν προπολεμικά και μεταπολεμικά την ανακίνηση του Μακεδονισμού και το σφετερισμό της ελληνικής Μακεδονίας. Προπαγάνδας που πέρασε από γενιά σε γενιά και λέει ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν είναι Έλληνες και ότι στον Μακεδονικό Αγώνα (1904-1908) δεν πολέμησαν Έλληνες, αλλά… Βούλγαροι κομιτατζήδες.
Ότι το 1941-1944 (Κατοχή) και το 1946-1949 (Εμφύλιο) οι “Αιγαιάτες Μακεδόνες” (οι ηττημένοι του Εμφυλίου ”Σλαβομακεδόνες”, οι οποίοι κατέφυγαν στην ελεύθερη “Μητέρα Μακεδονία” [Σκόπια)] επ’ αμοιβή [συντάξεις] για την συμμετοχή τους στον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα κατά των… Ελλήνων κατακτητών) ήταν αυτοί που πολέμησαν για να απελευθερώσουν την “Εγκέϊτσκα Μακεντόνια”(Μακεδονία του Αιγαίου) και όχι οι Έλληνες… Άθλια ψεύδη και μυθεύματα ανιστόρητων και εμπαθών ανθελλήνων, που στηρίχθηκαν στη βουλγαρική, αλυτρωτική προπαγάνδα την οποία αποδέχτηκαν με φανατισμό από κοινού (1921-1949) Έλληνες κομμουνιστές, και Σλάβοι του Τίτο (1941-1944)…
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου