Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν: Παρκάρισμα.

Μιχάλης Τσιντσίνης
Ηπύλη άνοιξε. Κι εμφανίστηκαν για λίγο στο πλάνο οι θυρωροί-φρουροί με τα χρυσά τους κράνη – πιο πλουμισμένοι από τα αγήματα που παρουσίαζαν ακίνητοι τα όπλα τους στα πρόθυρα του ανακτόρου της Αγκυρας. Περνώντας την πύλη, ο Μητσοτάκης έμπαινε σε έναν άλλον κόσμο. Στην αντίστοιχη επίσκεψη του Ερντογάν στην Αθήνα, ως κλειδοκράτωρ του Μαξίμου είχε εμφανιστεί ο Πίνατ.

Δεν χρειαζόταν να καταφύγει κανείς στη σκηνογραφία –και στα «αραβίζιον» κοστούμια– για να αντιληφθεί πόσο ανατολικά έχει ωθήσει τη χώρα του ο Ερντογάν. Δεν θα είναι έκπληξη αν στην επόμενη προσπάθειά του να πουλήσει ισλαμικό φρόνημα στο ποίμνιό του μετατρέψει σε τζαμί και τον ναό της Εφέσου.

Η απόσταση των δύο κόσμων αναδείχθηκε –πέρα από την αισθητική– και στην επιμονή του Τούρκου προέδρου να χρησιμοποιήσει ακόμη και το βήμα μιας διμερούς συνάντησης για να επαναλάβει τη διακήρυξή του ότι η Χαμάς είναι απελευθερωτικό κίνημα. Συμπληρώνεται έτσι η εικόνα ενός ηγέτη που όχι μόνο δεν συμπλέει με τις στρατηγικές και αξιακές σταθερές της Δύσης, αλλά επιδιώκει σε κάθε αφορμή να δογματίζει επί των διαφορών του, αντί να επιχειρεί διπλωματικά να τις λειάνει.

Είναι η πρώτη φορά ίσως στη μεταπολεμική ιστορία που συμπληρώνεται μία τετραετία χωρίς ηγέτης της Τουρκίας να έχει περάσει την πόρτα του Λευκού Οίκου. Τι άλλες αποδείξεις χρειαζόμαστε για το πόσο έχει βαθύνει εκών το χάσμα με τη Δύση ο Ερντογάν;

Η στασιμότητα που συνιστά πρόοδο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Κι όμως, με αυτόν τον Ερντογάν, και ερήμην της επιδείνωσης των σχέσεών του με τις ΗΠΑ, η Ελλάδα έχει επιτύχει μια σχεδόν λειτουργική σχέση. Μια σχέση σχιζοειδή, όπου στα χαρτιά και στα λόγια καταγράφεται η ίδια αναθεωρητική παράνοια που επιχειρεί να θέσει εν αμφιβόλω ακόμη και την κυριαρχία εδάφους (των νησιών).

Μια σχέση ωστόσο που έχει αποκτήσει σταθερά κι ένα δεύτερο σκέλος, τακτικής επικοινωνίας και πύκνωσης της συνεργασίας σε ζητήματα χαμηλής πολιτικής. Ο ερντογανισμός έχει μείνει ίδιος. Απλώς εκδηλώνεται πλέον άσφαιρος – μόνο με αβρότητες στις κάμερες. Οχι με πλοία και αεροπλάνα στο πεδίο.

Αυτό ήταν το σκηνικό που ξαναείδαμε στην Αγκυρα. Ούτε κινητικότητα στα μεγάλα, ούτε όμως και στασιμότητα.

Σαν να βαδίζουν οι διμερείς σχέσεις πάνω σε έναν κυλιόμενο διάδρομο. Δεν διεκδικούν κανένα μέλλον. Κερδίζουν όμως διαρκώς «μέτρα» στο παρόν, με ένα ρυθμό που τείνει να γίνει η νέα κανονικότητα. Εύθραυστη, αλλά διαρκής κανονικότητα.

Αξίζει κανείς να ανατρέξει στα ρεπορτάζ πριν από τη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν. Ακόμη και οι διαφωνίες, όπως εκδηλώθηκαν δημόσια, είχαν προβλεφθεί. Αυτή είναι και η ιστορική πρωτοτυπία που έχει αποφέρει στη σχέση επαχθούς γειτονίας το παρκάρισμα των διαφορών: λίγη προβλεψιμότητα.

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.