ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ
Είναι κανόνας στη διεθνή πολιτική, πως καλές σχέσεις μεταξύ κρατών με απειλές δεν νοούνται. Ο φόβος μπορεί να αποτρέπει δυσάρεστες καταστάσεις, αλλά δεν προοιωνίζεται κάτι το θετικό. Μια καλή σχέση βασίζεται πάνω στην αμοιβαία κατανόηση. Πάνω στην αντίληψη πως συνυπάρχουμε και συνεργαζόμαστε παρά τις διαφορές μας. Αν βεβαίως οι διαφορές μπορούν να επιλυθούν, ακόμη καλύτερα, αλλά τα πολιτισμένα κράτη ζουν μέσα από την υπέρβαση αυτών των διαφορών. Με την Τουρκία οι διαφορές δεν είναι λίγες, είναι γνωστές και κρατούν κοντά στα 70 χρόνια. 3-4 γενιές μεγάλωσαν και στις δύο χώρες μέσα σε περιόδους έντονων κρίσεων, που τρεις φορές έφεραν την Ελλάδα και την Τουρκία στο κατώφλι μιας πολεμικής αναμέτρησης.
Η πλειοψηφία Ελλήνων και Τούρκων είναι υπέρ της ειρηνικής συνύπαρξης, όμως υπάρχουν ακανθώδη ζητήματα στα οποία καμιά πλευρά δεν μπορεί να υποχωρήσει. Αφορούν την ασφάλεια. Η Τουρκία πιστεύει πως τα οπλικά συστήματα που βρίσκονται στα νησιά του Αιγαίου την απειλούν και η Ελλάδα υποστηρίζει πως η αμυντική θωράκισή τους είναι ζήτημα εθνικής επιβίωσης. Σήμερα η Ελλάδα αισθάνεται πανίσχυρη, γιατί τα νησιά της είναι θωρακισμένα. Από την άλλη, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η Τουρκία επιδιώκει, επικαλούμενη διεθνείς συνθήκες, τον αφοπλισμό τους. Η στρατιωτικοποίηση συγκεκριμένων νησιών του Αιγαίου, ενδεχομένως κατά παράβαση διεθνών συνθηκών, ήρθε ως συνέπεια της εισβολής των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο. Τότε η ελληνική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, με τον «Αττίλα 2», συνειδητοποίησε πως ένας ελληνοτουρκικός πόλεμος θα έβρισκε τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου εντελώς εκτεθειμένα.
Αν δεν λυνόταν αυτό το πρόβλημα η Ελλάδα θα ήταν εσαεί όμηρος της Τουρκίας. Θα περιορίζονταν δραματικά οι επιλογές της στον τρόπο που θα αντιμετώπιζε, σε όλα τα επίπεδα, τους γείτονες. Οταν γνωρίζεις πως στην πρώτη κρίση μπορεί να χάσεις εθνικό έδαφος γιατί είναι απροστάτευτο στρατιωτικά, τότε σκύβεις το κεφάλι για να αποφύγεις τα χειρότερα. Αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός της φινλανδοποίησης. Φροντίζεις, επειδή είσαι αδύναμος, η πολιτική σου όχι απλώς να μην ενοχλεί τον ισχυρό γείτονά σου, αλλά και να μην παραβιάζει τις γραμμές που αυτός έχει χαράξει για λογαριασμό σου. Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία αντιλαμβάνεται άριστα πως τα εξοπλισμένα ελληνικά νησιά θέτουν εμπόδια στη στρατηγική της «Γαλάζιας Πατρίδας». Είναι πάγια τακτική των γειτόνων μας να κερδίζουν αυτό που θέλουν, κυρίως, όχι με τη χρήση βίας, αλλά με την απειλή της. Οι απειλές της μορφής «θα έρθουμε ξαφνικά ένα βράδυ» πιάνουν τόπο όταν ο απειλούμενος είναι ανίσχυρος.
Οταν αισθάνεται ισχυρός, απαντά με ένα αποφασιστικό «σας περιμένουμε». Και σήμερα η Ελλάδα αισθάνεται πανίσχυρη, γιατί τα νησιά της, αυτές οι ευπαθείς περιοχές, είναι θωρακισμένα. Από την άλλη μεριά, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η Τουρκία επιδιώκει, επικαλούμενη διεθνείς συνθήκες, τον αφοπλισμό τους. Ομως η στρατιά του Αιγαίου βρίσκεται απειλητική απέναντι από τα νησιά μας όπως και ο στόλος από εκατοντάδες αποβατικά σκάφη. Γι’ αυτό, «ό,τι απειλείται δεν αποστρατιωτικοποιείται».
Δημοσίευση σχολίου