Δεν περνάει μέρα που οι δηλώσεις Τούρκων επισήμων δεν αντανακλούν τους στόχους της εξωτερικής πολιτικής της χώρας τους. Το ίδιο συμβαίνει με την Ελλάδα. Άρα, εάν διαπιστώνονται κάποιες ακατανόητες ενέργειες από ελληνικής πλευράς, αυτό που θα πρέπει να εξεταστεί είναι οι ελληνικοί στόχοι, καθότι αυτοί καθορίζουν… και αντανακλούν στο επίπεδο της δημόσιας ρητορικής, τις προτεραιότητες κάθε χώρας.
Το τελευταίο παράδειγμα έρχεται από τις δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Άμυνας, στρατηγού εν αποστρατεία Γιασάρ Γκιουλέρ, για τις σχέσεις με την Ελλάδα και το περιβόητο ζήτημα των F-16, αλλά και τις εξελίξεις στην τουρκική αμυντική βιομηχανία. Οι Τούρκοι δεν έχουν κρύψει ότι θεωρούν πως η Ελλάδα “έχει πάρει κεφάλι” στον αεροπορικό τομέα και μετά τον εξοβελισμό τους από το πρόγραμμα του F-35 σκοπεύουν να ανακόψουν τη διεύρυνση της διαφοράς.
Ως πρώτο βήμα έχουν επιλέξει να επενδύσουν σε 40 καινούργια F-16 Block 70 (αντίστοιχα των ελληνικών “V”), σε συνδυασμό με τον εκσυγχρονισμό άλλων 80 μαχητικών του τύπου, τα οποία ήδη υπηρετούν στον τουρκικό αεροπορικό στόλο. Το πρόβλημα είναι ότι η τουρκική συμπεριφορά έχει κινητοποιήσει ισχυρές δυνάμεις μέσα στο Κογκρέσο, οι οποίες ενίστανται στην έγκριση της συναλλαγής. Οι Τούρκοι βλέπουν “ελληνικό δάκτυλο”, τονίζοντας τον ρόλο του ελληνικού (ελλαδικού και κυπριακού) λόμπι στις ΗΠΑ.
Το πρόβλημα γι’ αυτούς είναι ότι η καταγεγραμμένη δική τους συμπεριφορά είναι η πραγματική αιτία που δεν προχωρούν τα εξοπλιστικά. Ο Τούρκος υπουργός Άμυνας, όπως άλλωστε και ο Ερντογάν, προσπαθούν να αποσυνδέσουν την υπόθεση με αυτή της έγκρισης της επικύρωσης της ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, μετά τη Σύνοδο Κορυφής στο Βίλνιους της Λιθουανίας. Σύμφωνα με τον Γκιουλέρ, “ισχυρή Τουρκία σημαίνει ισχυρό ΝΑΤΟ”!
Παρόμοια ρητορική χρησιμοποιούν απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μόνο με την Τουρκία η ΕΕ γίνεται “παγκόσμιος παίκτης”, δηλώνουν συνεχώς, αποκρύπτοντας ότι προϋπόθεση είναι η προσαρμογή όλων στα τουρκικά καπρίτσια και όχι της Τουρκίας στις αρχές και τις αξίες που ισχύουν για όλους τους υπόλοιπους… Με αποτέλεσμα να αναζητούν τους υπεύθυνους στην Αθήνα και τη Λευκωσία.
Η τουρκική δημόσια ρητορική αντανακλά ξεκάθαρα την τακτική συγκυρία. Η Τουρκία παριστάνει το καλό παιδί, με στόχο να ξεπεράσει τους σκοπέλους που αφορούν είτε τους εξοπλισμούς είτε την οικονομία. Το θέμα είναι ότι οι εξοπλισμοί βρίσκονται πάντα στο προσκήνιο και πάντα θα απειλούν την Ελλάδα άμεσα. Διότι την ίδια στιγμή που αγωνίζονται να βρουν τη λύση στον αέρα, στη θάλασσα όπου μεγάλο μέρος περνά μέσα από την τουρκική αμυντική βιομηχανία (ναυπηγική και ηλεκτρονικών) τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.
Με απλά λόγια, ενώ υποτίθεται ότι το ισοζύγιο ισχύος στον αέρα διαταράσσεται σε βάρος της Τουρκίας και η Αθήνα συχνά πυκνά κομπάζει περί αυτού, στη θάλασσα συμβαίνει το ακριβώς αντίστροφο. Υποβρύχια, φρεγάτες και κάθε λογής πλοία ολοκαίνουργια, ενώ η Ελλάδα πήρε τρεις φρεγάτες, ενώ όλος ο υπόλοιπος στόλος κανονικά θα έπρεπε να έχει ήδη αποσυρθεί. Η Τουρκία φροντίζει να μη χρησιμοποιεί το ζήτημα αυτό δημοσίως. Λογικό εφόσον την βολεύει.
Όπως επίσης φροντίζει να ανάγει τα πάντα στο συμμαχικό επίπεδο! Το ΝΑΤΟ ενισχύεται όσο δυναμώνει η Τουρκία, όχι ότι επιδεινώνεται η στρατιωτική ισορροπία στην πιο κρίσιμη ίσως πτέρυγα της Συμμαχίας. Κουβέντα φυσικά και με την αξιοποίηση αυτού του δεδομένου από την πλευρά της Ρωσίας, καθώς η Μόσχα έχει κάθε συμφέρον να αποσταθεροποιεί αυτόν που θεωρεί βασική απειλή εθνικής ασφαλείας, όπου και όπως μπορεί.
Τα δε περιθώρια για να το πράξει, τα έχει δώσει η Τουρκία. Αυτό είναι και μέρος του “κατηγορητηρίου” που αντιμετωπίζουν οι Τούρκοι στο Κογκρέσο! Η Άγκυρα βέβαια βολεύεται με το να προβάλει ότι “ο Λευκός Οίκος θέλει”. Το ζήτημα είναι για ποιον λόγο δεν λέγεται από ελληνικής πλευράς, ούτε λέξη δημοσίως από επίσημα χείλη για την αδιαφορία του Λευκού Οίκου για τις αντισυμμαχικές ενέργειες που καταλογίζονται στην Τουρκία από το Κογκρέσο. Αν παίζουν τον “καλό και κακό μπάτσο” δεν αφορά εμάς…
Οι κυβερνήσεις ΗΠΑ και Ελλάδας μοιάζουν να βρίσκονται ευθυγραμμισμένες με το “πάνω από όλα το ΝΑΤΟ”. Σύμφωνοι. Με τη διαφορά όμως ότι η Τουρκία απειλεί την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ… εξ αντανακλάσεως και σε επίπεδο ερμηνειών, ενώ την Ελλάδα την απειλεί άμεσα και χειροπιαστά. Απειλούνται τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα όπως γνωρίζαμε, αλλά πλέον και η ίδια η κυριαρχία. Παρά ταύτα, η ελληνική πλευρά εξακολουθεί οφθαλμοφανέστατα να τρέφει αυταπάτες ότι “θα απαλλαγεί από τον βραχνά των εξοπλισμών” διότι θα τα συμφωνήσουμε και θα ζήσουμε μονοιασμένοι και αγαπημένοι!
Μήπως είναι αυτές οι αυταπάτες που καθοδήγησαν την προτεραιοποίηση των ελληνικών κυβερνήσεων, καταλήγοντας σε έναν στόλο που κοντεύει μισό αιώνα ζωής, αλλά ακόμα και σήμερα εμφανίζονται όλοι αμήχανοι για το τι πρέπει να πράξουν; Κάνει εντύπωση ότι συζητούν για αναβαθμίσεις φρεγατών όταν άλλοι θα είχαν ήδη σχεδιάσει το χρονοδιάγραμμα για την απόσυρσή τους; Και πώς να γίνει αλλιώς όταν ο μισός στόλος είναι ακόμα πιο γερασμένος, με πολλά πλοία να διανύουν την… πέμπτη δεκαετία της επιχειρησιακής τους ζωής;
Έφτιαξε κανείς έναν πίνακα με τις μονάδες επιφανείας Ελλάδας και Τουρκίας και δίπλα την ηλικία τους; Είναι δυνατόν να τον δει πρωθυπουργός και να μην τον πιάσει σύγκρυο; Ή ισχύει ότι μέρος των βολικών ψευδαισθήσεων εκπροσωπείται από το “έλα μωρέ δεν θα γίνει πόλεμος, δεν θα μας αφήσουν”, που πρεσβεύουν ακόμα και ανώτατοι αξιωματικοί; Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα αυτό θα ήταν αιτία άμεσης αποστρατείας…
Ας ελπίσουμε ότι σύντομα θα υπάρξουν εξελίξεις που θα αποδεικνύουν στην πράξη ότι έχουν επιτέλους αντιληφθεί την κατάσταση και πως ό,τι κάνουν με την Τουρκία, έχει στόχο να κερδηθεί χρόνος για να ανατραπεί η δυσμενέστατη κατάσταση στο επίπεδο της ναυτικής ισχύος. Διότι κάποιοι θέλουν να πετάξουν δισεκατομμύρια και σε σκουπίδια… Παράλληλα όμως με το ότι πρόκειται για μαραθώνιο, που χρειάζεται προγραμματισμό, συνέπεια και ορθολογισμό. Αλλιώς και το πρόβλημα δεν θα λυθεί και σε 5-10 χρόνια θα συζητάμε παρόμοιο αδιέξοδο.
Αν δεν έχει φυσικά συμβεί τίποτα στο μεταξύ, που θα αποδείξει μέσω του ιστορικού του μέλλοντος, το πόσο ανόητη, ανεύθυνη και εθνικά αυτοκαταστροφική ήταν η ελληνική πολιτική τάξη, τουλάχιστον μεταψυχροπολεμικά, κάνοντας να ισχύει το “κάθε πέρσι και καλύτερα”. Ας μην ακυρωθούν στην πράξη τα αποτελέσματα των -έστω αποσπασματικών και προβληματικών από την άποψη της προτεραιοποίησης- αμυντικών επενδύσεων των τελευταίων ετών.
Κι ας πατήσουν και λίγο πόδι αυτοί που πρέπει σε όσους φίλους και εταίρους αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα από την οπτική γωνία ενός λογιστή, ξεχνώντας να ρίξουν μια ματιά και στη μεγάλη και εξόχως προβληματική εικόνα των γεωστρατηγικών ανταγωνισμών της περιοχής, που μπορούν σε μια στιγμή να τινάξουν στον αέρα και την πιο νοικοκυρεμένη οικονομία. Αυτοί κατάντησαν περίγελο, γεωστρατηγικά, την ενωμένη Ευρώπη.
Δημοσίευση σχολίου