Η βιομηχανική και επιχειρησιακή διάσταση της αμυντικής συνεργασίας Ελλάδας – Βραζιλίας. Η επίσημη ανακοίνωση της υπογραφής συμφωνίας συνεργασίας με τη Βραζιλία στους τομείς της άμυνας, των αεροπορικών υπηρεσιών και του τουρισμού, δεν είναι παρά άλλη μία απόδειξη του γεγονότος ότι υπάρχουν πολύ μεγάλα περιθώρια και πάντα θα υπάρχουν, βιομηχανικής σύμπραξης, ιδίως στο κομμάτι της άμυνας. Πρόκειται για άλλη μία ευκαιρία ανάπτυξης της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας, από τις πολλές που έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα, σε συνδυασμό με επιχειρησιακή αναβάθμιση των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Την εξετάζουμε με όσα στοιχεία έχουμε διαθέσιμα.
Το πλέον σημαντικό βραζιλιάνικο οπλικό σύστημα που -θα έπρεπε να- ενδιαφέρει την Ελλάδα, στο πλαίσιο του σχεδιασμού (;) για τον εκσυγχρονισμό και την επιχειρησιακή αναβάθμιση του πυραυλικού της Πυροβολικού, είναι το ASTROS II της Avibras. Πρόκειται για πυραυλικό σύστημα στο οποίο το DP έχει αναφερθεί επιγραμματικά, αλλά κατ΄ επανάληψη τα τελευταία δέκα τουλάχιστον χρόνια. Η εξαγωγική επιτυχία που έχει σημειώσει, δεδομένου του διεθνούς ανταγωνισμού είναι σημαντική καθώς έχει αποκτηθεί από τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, το Μπαχρέιν, τη Μαλαισία και την Ινδονησία, πέρα από τη Βραζιλία.
Το Astros II Mk.6 (Astros 2020) είναι η πλέον σύγχρονη έκδοση του συστήματος που έχει παρουσιαστεί επίσημα και στον Ελληνικό Στρατό. Φέρεται επί οχημάτων Tatra (6Χ6 τύπου T815-790R39, είτε 4Χ4 τύπου T815-7A0R59), ενώ εναλλακτικά μπορεί να ενσωματωθεί και σε οχήματα της Mercedes. Ενσωματώνει αρκετές βελτιώσεις συγκριτικά με τις προγενέστερες εκδόσεις του όπως θωρακισμένη καμπίνα, σύγχρονα ψηφιακά μέσα επικοινωνιών, σύστημα πλοήγησης και νέο σύστημα σκόπευσης. Το σημαντικότερο όπλο του Astros II Mk.6 είναι οι AV-TM 300 καθώς και οι κατευθυνόμενες ρουκέτες AV-SS-G40 υψηλής ακρίβειας, μέγιστου βεληνεκούς 40 χιλιομέτρων. Εναλλακτικά μπορούν να βληθούν και οι ρουκέτες SS-60 με μέγιστο βεληνεκές τα 70 χιλιόμετρα, οι SS-80 (μέγιστο βεληνεκές 90 χιλιoμέτρων) καθώς και οι SS-150 (μέγιστο βεληνεκές 150 χιλιόμετρα).
Ο πύραυλος AV-TM 300, είναι οριζόντιας πλεύσης (αναφέρεται και ως MTC-300) και μπορεί να πλήξει στόχους σε αποστάσεις 300 χιλιομέτρων με μεγάλη ακρίβεια (CEP 30 μέτρων). Η εκτόξευσή του γίνεται με τη χρήση απορριπτόμενου πυραυλοκινητήρα στερεού καυσίμου (booster) και η πλεύση του (υποηχητική), επιτυγχάνεται με στροβικινητήρα (Turbojet). Μπορεί να φέρει δύο πολεμικές κεφαλές μέγιστου βάρους 200 κιλών. Μια υψηλής εκρηκτικότητας και μια με 64 υπό-πυρομαχικά. Πέραν της έκδοσης πυροβολικού, η Avibras έχει ανακοινώσει ότι σκοπεύει να αναπτύξει και μια ναυτική έκδοση του βλήματος.
Οι εναλλακτικές που έχει επομένως στη διάθεσή του ο Ελληνικός Στρατός, πέρα από τον εκσυγχρονισμό των Μ270 MLRS είναι και πολλές και, ανάλογα με την περίπτωση, πολύ πιο οικονομικές και με μεγαλύτερα βιομηχανικά οφέλη. Το Astros II έρχεται να προστεθεί στο ισραηλινό Lynx και το σερβικό Tamnava. Οι Βραζιλιάνοι στο πλαίσιο των προσπαθειών που καταβάλλουν για την εμπορική προώθηση του συστήματος, έχουν προσφέρει τη δυνατότητα συμπαραγωγής του αλλά και των ρουκετών που φέρει στην Αίγυπτο, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες.
Πεδίο συνεργασίας και όχι αμιγώς πελατειακής σχέσης υπάρχει επομένως, οπότε η υπογραφή συμφωνίας με τη Βραζιλία στην άμυνα, μπορεί να αξιοποιηθεί από την ελληνική πλευρά και ως σημαντικό διαπραγματευτικό χαρτί για την απόσπαση περισσοτέρων ανταλλαγμάτων μέσω του ανταγωνισμού ανάμεσα σε υποψήφιους προμηθευτές… Το έκανε η Ολλανδία που επέλεξε το εξαιρετικά ανταγωνιστικό μεταφορικό αεροσκάφος KC-390, προφανώς “πουλώντας” εμπορικά την υπεραξία της ως χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ, καθώς μέσω αυτής το βραζιλιάνικο σύστημα αποκτά πρόσβαση στη ΝΑΤΟϊκή αγορά…
Αναφέρουμε το σύστημα ASTROS ως ενδεικτικό παράδειγμα, δεδομένου ότι σίγουρα υπάρχουν κι άλλα συστήματα με ελληνικό ενδιαφέρον. Στο αεροσκάφος τακτικών μεταφορών KC-390 της EMBRAER έχουν επίσης γίνει αρκετές αναφορές από το DP. Το μέσο μεταφορικό νέας γενιάς που έχει ήδη αγοραστεί από τις Αεροπορίας της Βραζιλίας, της Πορτογαλίας, της Ουγγαρίας και της Ολλανδίας (πέντε μονάδες) και για το οποίο έχουν επίσημα εκφράσει ενδιαφέρον πολλές άλλες χώρες, έχει μεταφορική ικανότητα 26 τόνων, σε σχέση με τους 21,7 του τετρακινητήριου επιμηκυμένου C-130J-30, μέγιστη ταχύτητα πλεύσης κατά 220 χιλιόμετρα ανά ώρα μεγαλύτερη όπως και μεγαλύτερη επιχειρησιακή οροφή και ακτίνα.
Παράλληλα είναι ιδανικό για το ελληνικό επιχειρησιακό περιβάλλον λόγω της δυνατότητάς του να επιχειρεί από διαδρόμους μικρού μήκους (STOL – Short Take Off and Landing). Μπορεί να μεταφέρει 160.000 λίτρα καυσίμου σε ρόλο ιπτάμενου τάνκερ, ή 80 πλήρως εξοπλισμένους στρατιώτες σε ρόλο μεταφοράς προσωπικού, με τον διαθέσιμο όγκο στο διαμέρισμα φορτίου να ανέρχεται σε 169 κυβικά μέτρα. Μόλις 1,5 κυβικά μέτρα μικρότερος σε σχέση με αυτόν του επιμηκυμένου C-130J-30. Όλα αυτά τα πετυχαίνει με μικρότερη τιμή αγοράς και χαμηλότερο κόστος συντήρησης και εκμετάλλευσης.
Σύμφωνα με παλαιότερη -το τονίζουμε διότι οι τιμές έχουν αναθεωρηθεί ανοδικά- έρευνα του Jane’s Defence, το κόστος αγοράς ενός KC-390 ανέρχεται σε 50 περίπου εκατ. δολάρια, αυτό ενός A400M σε 140 περίπου εκατ. δολάρια και σε 65 κατά προσέγγιση εκατ. δολάρια για το C-130J-30. Ακόμη και αν αυτοί οι αριθμοί δεν είναι ακριβείς, δεδομένου ότι όπως αναφέρθηκε έχουν αναπροσαρμοστεί, παρέχουν πιθαότατα μία ικανοποιητική απεικόνιση της τάξης μεγέθους των διαφορών.Όλες αυτές οι αρετές του βραζιλιάνικου δικινητήριου μέσου μεταφορικού, θα πρέπει να εξεταστούν σοβαρά από την ελληνική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία στο πλαίσιο της διερεύνησης των προοπτικών αντικατάστασης του στόλου των μεταφορικών C-130B/H της Πολεμικής Αεροπορίας.
Ως γενική αρχή, ισχύει το ότι ανταλλάγματα δεν εξασφαλίζονται όταν οι επιλογές είναι μονοσήμαντες, έστω υπό την χρονική πίεση των αδιεξόδων που οι ίδιοι δημιουργήσαμε, ενώ ουδέποτε έχουν αναζητηθεί ευθύνες. Χαρακτηριστικό μήπως ελληνικής αδιαφορίας, ή ανικανότητας, ή ιδιοτέλειας, ή συνδυασμού όλων των ανωτέρω; Πεδίο συνεργασίας στο χώρο της άμυνας και της βιομηχανίας λοιπόν, υπάρχει και μάλιστα ευρύτατο με τη Βραζιλία. Θα το αξιοποιήσουμε;
Δημοσίευση σχολίου