Του Ανδρέα Μουντζουρούλια
Σε μία σημαντική ανάλυση προχώρησε Τούρκος αναλυτής, ο οποίος μιλάει για τις φυλετικές διαφορές στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Αναλυτικά
”Η Δημοκρατία της Τουρκίας απέτυχε να γίνει το κράτος όλων, που περιλαμβάνει όλους τους πολίτες της. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αποτυχία του. Καθιερώθηκε ως κράτος κάποιου, παρέμεινε κράτος κάποιου και καθόρισε την ύπαρξή του μέσα από την αποστολή της απόρριψης και της μεταμόρφωσης των άλλων.
Ένα κράτος με το οποίο μπορούν να ταυτιστούν όλοι οι πολίτες δεν είναι μόνο κανονιστικά και ηθικά ορθό. Είναι επίσης στρατηγικά απαραίτητο. Ένα κράτος που δεν θεωρείται νόμιμο από ένα μέρος του πληθυσμού του έχει πρόβλημα ύπαρξης. Στα κράτη που ενώνουν τους πολίτες τους στα ελάχιστα κοινά και το αντικατοπτρίζουν αυτό στο κοινωνικό τους συμβόλαιο – το σύνταγμα – το πρόβλημα της συνέχειας είναι πολύ πιο ελάχιστο από ό,τι σε κράτη που αποτυγχάνουν να το κάνουν. Η επιβολή της Δημοκρατίας της Τουρκίας, αφομοιωτική, τυποποιητική, βασισμένη στον εθνοτικό εθνικισμό.
Η Τουρκία δεν ξεκαθάρισε λογαριασμούς ούτε με την Οθωμανική Αυτοκρατορική περίοδο ούτε με την Ρεπουμπλικανική περίοδο. Είναι αδύνατο να μιλήσουμε για ιστορικό απολογισμό στην τουρκική κοινωνία σε θέματα όπως ο οθωμανικός επεκτατισμός, η στρατολόγηση, η λεηλασία, η κατοχή και η μεταχείριση των μη μουσουλμάνων ως πολιτών δεύτερης κατηγορίας.
Ακόμη πιο σημαντικές είναι οι γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ελλήνων, οι οποίες ακόμα αρνούνται. Προβληματικά σημεία όπως τα προβλήματα που προκάλεσαν οι μεταρρυθμίσεις εκσυγχρονισμού που πραγματοποιήθηκαν από την κορυφή προς τα κάτω κατά τη Ρεπουμπλικανική περίοδο, η ομοιόμορφη οικοδόμηση του έθνους, η ρατσιστική-τουρκική υπεροχή, μια εθνική επίσημη ιστοριογραφία που στοχεύει στην επίτευξη αυτού του στόχου και η χρήση της για κατήχηση της κοινωνίας μέσα από τα σχολικά προγράμματα δεν έχουν ποτέ επικριθεί μέχρι σήμερα. Επιπλέον, οι πιέσεις στους σουνίτες θρησκευόμενους κατά την περίοδο των μεταρρυθμίσεων, θέματα όπως το απαρτχάιντ και οι διακρίσεις κατά των Κούρδων, οι συστηματικές πολιτικές αφομοίωσης, η σφαγή του Ντερσίμ, ο φόρος πλούτου, το πογκρόμ της 6ης/7ης Σεπτεμβρίου, οι συστηματικές διακρίσεις κατά των Αλεβιτών και άλλων, και τέλος, κυνήγι μαγισσών και η δίωξη της κοινότητας Γκιουλέν είναι τομείς ταμπού.
Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας είναι η οικοδόμηση του έθνους και το πρόβλημα του ρατσισμού. Η οικοδόμηση του έθνους στην Τουρκία πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της εθνοφυλετικής ιδιοκτησίας. Αυτό το φυλετικό-εθνοτικό φόρεμα, που επιβλήθηκε σε μια πολυεθνική κοινωνία, ήταν στενό στη μορφή του.
Από τη μια το κράτος είπε ότι η τουρκοκρατία είναι ανώτερη ταυτότητα και ότι όσοι αισθάνονται Τούρκοι θεωρούνται Τούρκοι – κάτι που είναι επίσης πολύ προβληματικό! – από την άλλη, χρησιμοποίησε την έννοια της Τουρκοκρατίας σε ένα πλαίσιο που αναφέρεται σε φυλετική συμμετοχή όπως Βούλγαροι Τούρκοι, Τουρκοκύπριοι, ξένοι Τούρκοι, Τούρκοι της Κεντρικής Ασίας, Τούρκοι των Βαλκανίων, Τούρκοι του Ιράκ. Με άλλα λόγια, όταν είπε στους Κούρδους «Είμαστε όλοι Τούρκοι, γιατί η Τουρκοκρατία είναι συνταγματική ταυτότητα», έχτισε πολιτιστικές πολιτικές στη σχέση «συγγένειας» με τις τουρκικές κοινότητες της Κεντρικής Ασίας. Αυτές ήταν μεγάλες ασυνέπειες.
Ωστόσο, θα ήταν πιο υγιές και περιεκτικό να οικοδομηθεί μια αίσθηση του ανήκειν στη βάση των κοινών αξιών και του γεωγραφικού ανήκειν, η οποία αναφέρεται ως ταυτότητα του πολίτη στη βιβλιογραφία των πολιτικών επιστημών, η οποία είναι πολύ πιο αντικειμενική από την εθνικότητα και που είναι πιο εύκολο να συμφωνήσετε. Φυσικά, αυτό πρέπει να υποστηριχθεί από ένα αποκεντρωμένο πολιτικό σύστημα. Οποιαδήποτε κρατική αρχιτεκτονική στην Ανατολία όπου δεν συμβαίνει αυτό είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει.
Κατά ειρωνικό τρόπο, η έμφαση στην εθνοφυλετική συμμετοχή είναι, για παράδειγμα, μία από τις κύριες αιτίες αυτονομισμού μεταξύ των Κούρδων. Με άλλα λόγια, η Τουρκία κάνει αυτό που αποκαλεί αυτονομισμό, εν γνώσει και πρόθυμα, σε μεγάλη στρατηγική τύφλωση. Σκεφτείτε τις φρικτές απώλειες ζωών και την οικονομική ζημιά που έχει προκαλέσει αυτή η πολιτική τύφλωση. Για να επιδιορθωθεί αυτό, μια αστική ταυτότητα και το απαραίτητο αποκεντρωμένο, ομοσπονδιακό,
Η κρατική ιδεολογία της Τουρκίας – ο κεμαλισμός και ο τουρκο-ισλαμικός συνθετικός εθνικισμός – είναι ένας άλλος παράγοντας. Για παράδειγμα, η εξέταση και η διδασκαλία του Ατατούρκ σε αυτό το ιδεολογικό πλαίσιο αποτρέπει την αναγκαιότητα ερμηνείας της ιστορίας που προανέφερα σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής. Ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου δεν έχει ιδεολογία.
Το καθεστώς των κρατών με ιδεολογία είναι ο ολοκληρωτισμός και ο αυταρχισμός. Το κράτος δικαίου οικοδομεί αξίες στα παγκόσμια ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες, τα διδάσκει στις μελλοντικές γενιές και δημιουργεί ένα περιβάλλον στο οποίο αυτά τα δικαιώματα και οι ελευθερίες θα κατοχυρώνονται και θα εφαρμόζονται μέχρι τέλους. Με εξαίρεση τα κράτη που θεωρούνται προηγμένες δημοκρατίες σήμερα, όλα έχουν αυτό το είδος κρατικής αντίληψης.
Δεν είναι δυνατός ο εκδημοκρατισμός του κράτους χωρίς αλλαγή. Για να γίνει αυτή η αλλαγή πρέπει την αλλαγή να την απαιτήσει η πλειοψηφία του λαού. Αυτό το άρθρο έχει ως στόχο να ανοίξει μια συζήτηση για αυτό το θέμα. Ναι, όλοι θέλουμε βελτίωση. Αλλά είναι απαραίτητο να καταλάβουμε ότι η βελτίωση δεν θα συμβεί από μόνη της. Η τρέχουσα κοινωνικοπολιτική δομή δεν επιφέρει αλλαγή προς ένα φιλελεύθερο και δημοκρατικό κράτος.
Εάν αναζητηθεί μια ολιστική λύση, θα απαιτηθεί ένας πολιτικός προσανατολισμός που θα λαμβάνει σοβαρά υπόψη τα προβλήματα που ανέφερα και θα στοχεύει στη μεταρρύθμιση του σημερινού αδέξιου-βάρβαρου κράτους. Εάν η Δημοκρατία της Τουρκίας πρόκειται να είναι το κράτος όλων, συμπεριλαμβανομένων όλων των πολιτών της, αυτό πρέπει να γίνει. Δεν είναι δυνατό να επιτευχθεί ο στόχος μιας ελεύθερης, ασφαλούς, ειρηνικής και ευημερούσας κοινωνίας χωρίς να εισαχθεί η διάγνωση και η θεραπεία στη μεγαλύτερη αποτυχία της Τουρκίας.”
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου