Είναι ο Μπαχτσελί απλώς ο “τρελός του χωριού”; Επικίνδυνη γραφικότητα.

του Μιχάλη Τσιντσίνη
Κάθε σπίτι έχει έναν τρελό. Η Αθήνα θα μπορούσε να είχε αντιμετωπίσει τον Μπαχτσελί με αυτήν τη συγκατάβαση. Κάποιος που φωτογραφίζεται με έναν χάρτη, όπου η Αμοργός ανήκει οριακά στην ελληνική επικράτεια, από την οποία ωστόσο έχει αφαιρεθεί μέχρι και o Κίσσαμος Χανίων, δεν μπορεί να λογίζεται «πολιτικός». Πρέπει μάλλον να τον μετράει κανείς ανάμεσα στους ταχυδακτυλουργούς του φρονήματος, που εισβάλλουν ενίοτε στην πολιτική, όταν τους το επιτρέπει κάποια ιστορική ανωμαλία. Είχαμε κι εμείς τέτοιους και ξέρουμε.

Και μόνο το γεγονός ότι στο περιβόητο στιγμιότυπο με τον «χάρτη» ακρωτηριασμού της Ελλάδας ο Μπαχτσελί ποζάρει με φόντο ισομεγέθη πορτρέτα του ιδίου και του Κεμάλ αρκεί για να καταδείξει τον κλινικό χαρακτήρα του μεγαλοϊδεατισμού του. Εχει νόημα να ασχολείται κανείς με τέτοιες γραφικότητες; Έκανε σωστά ο Κυριάκος Μητσοτάκης που σχολίασε τον εταίρο του Ερντογάν – εγγράφοντας το εθνικιστικό περιθώριο στην ατζέντα των διμερών σχέσεων; Θα άξιζε να περιφρονεί κανείς τις γραφικότητες και να μην τις αφήνει να δηλητηριάζουν το κλίμα· θα άξιζε, αν δεν είχε γίνει η «γραφικότητα» ο κανόνας –και η κινητήρια δύναμη– στην τουρκική πολιτική ζωή.

Πρόκειται για ένα «εκκαθαρισμένο», στεγανό πολιτικό σύστημα, στο οποίο μετέχουν πλέον μόνο οι δυνάμεις που ανταγωνίζονται σε ελληνοφαγική δημαγωγία. Ο Μπαχτσελί δεν είναι μόνος. Η Αθήνα έχει τηρήσει μέχρι στιγμής γραμμή αυτοσυγκράτησης. Έχει τηρήσει τη γραμμή που εμποδίζει το θέατρο των χαρτών να εισβάλει στην πραγματικότητα του πεδίου. Από μια άποψη, ακρότητες σαν αυτές του Μπαχτσελί βοηθούν την ελληνική προσπάθεια να πείσει τη διεθνή κοινότητα ότι η Τουρκία συνιστά όντως επικίνδυνη αναθεωρητική δύναμη. Η απειλή, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για τη συνοχή της Συμμαχίας, είναι κραυγαλέα.

Παραδόξως, αυτή η προσπάθεια αφύπνισης των συμμάχων αποδίδει περισσότερο στις ΗΠΑ –όπου φαίνεται να έχει γίνει συστηματική δουλειά στους μηχανισμούς επιρροής της αμερικανικής ηγεσίας– παρά στην Ευρώπη. Ακόμη, όμως, κι αν η Αθήνα μπορεί να εκμεταλλευτεί υπέρ της αυτές τις εντυπώσεις· ακόμη κι αν μπορεί να ελέγξει τον τόνο της αντίδρασής της, ώστε να μην καταλήξει να υποδαυλίζει τους εμπρησμούς, δεν μπορεί να ελέγξει το ενδεχόμενο εσωτερικής ανάφλεξης της Τουρκίας. Δεν μπορεί να σταματήσει τη δημαγωγική νομοτέλεια που θεματοποιεί την Ελλάδα ως πεδίο κομματικού ανταγωνισμού.

Σε μια συρρικνωμένη δημόσια σφαίρα, απ’ όπου τα πραγματικά –βιοτικά– προβλήματα έχουν εξοβελιστεί, ο επικεφαλής του καθεστώτος έχει καταφέρει να επιβάλει το μονοπώλιο των αυτοκρατορικών φαντασιώσεων. Των φαντασιώσεων που αποτυπώθηκαν και στην «ταπετσαρία» του Μπαχτσελί. Η οργουελική φαντασία κανιβαλίζει την πραγματικότητα. Η γραφικότητα δεν είναι πια ακίνδυνη.

πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.