Δεν ξέρω γιατί, αλλά εμείς οι Έλληνες μάθαμε να εκλαμβάνουμε τις ανταλλαγές φιλοφρονήσεων, τις οικειότητες, τους θερμούς εναγκαλισμούς, τις διαχύσεις στα δείπνα και τις φωτογραφίσεις κατά ριπάς των εκπροσώπων της εθνικής αντιπροσωπείας μας (που βάζουν στην άκρη τις ”κόκκινες γραμμές” εθνικής κυριαρχίας), ως ασφαλή στοιχεία προόδου της Εξωτερικής πολιτικής μας.
Κάτι που δεν ισχύει, ασφαλώς. Κι αυτό μας απογοητεύει, γιατί δε συνοδεύεται από ανάλογες πράξεις διακρατικής προσέγγισης, πολύ περισσότερο όταν υπάρχει γειτνίαση των χωρών μεταξύ τους, όπως αυτή της Ελλάδας με τα Σκόπια (”Βόρεια Μακεδονία”), την Αλβανία και την Τουρκία.
Έτσι έληξε άδοξα το ζεϊμπέκικο του ΥΠΕΞ Γιώργου Παπανδρέου το 2001 υπό τα παλαμάκια του Ισμαήλ Τζεμ και η κουμπαριά του Κώστα Καραμανλή με τον Ερντογάν το 2004. Έληξαν άδοξα και οι υπερβατικές ελπίδες του Νίκου Κοτζιά το’17 για μεγάλα κέρδη που αποκόμισε η Ελλάδα με την επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν.
”Κέρδη” καμουφλαρισμένα με τουρκικό ψέμα και υποκρισία, που έκαναν ωστόσο τον τότε υπουργό Εξωτερικών να πιστέψει την… ομολογία του Τούρκου Προέδρου ότι ”η Τουρκία δεν έχει δικαιώματα επί της Ελλάδας και ότι οι ομάδες των μουσουλμάνων στη Θράκη είναι τρεις και δεν είναι όλοι τουρκογενείς, αλλά υπάρχουν μεταξύ αυτών Ρομά και Πομάκοι”.
Μόνο που αυτό το τελευταίο δε φαίνεται να το υιοθετεί η Ξανθιώτισσα Τσιγδέμ Ασάφογλου (πρόεδρος του μειονοτικού Κόμματος Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας [DEB-ΚΙΕΦ, ελληνιστί), η οποία ασκεί πολιτική επί του όλου της μουσουλμανικής μειονότητας Θράκης (την οποία αποκαλεί ”τουρκική”) με ”όπλο” την τουρκική ταυτότητα.
Δε φαίνεται να το πιστεύει πρώτιστα αυτός που το είπε (ο Ταγίπ Ερντογάν), αφού απ’ το ’17 και μετά ενέτεινε τις επεκτατικές βλέψεις της χώρας του με στόχευση τον προσανατολισμό της ”Γαλάζιας Πατρίδας” σε Αιγαίο και Θράκη.
Προσανατολισμό που διαγράφει πανηγυρικά της υποσχέσεις του Τούρκου Προέδρου το ’17 για την τελευταία, αφού δεν έπαψε ποτέ η χώρα του να χρηματοδοτεί (στο πλαίσιο της επεκτατικής πολιτικής της) τις υπάρχουσες μειονότητες με εθνοτικά χαρακτηριστικά στα Βαλκάνια (συμπεριλαμβανομένων των μουσουλμάνων της Θράκης, χωρίς να αποκλείονται οι Ρομά και οι Πομάκοι) δια μέσου της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων.
Δια μέσου της ”Ντιγιανέτ”, γνωστής από το ομώνυμο Ίδρυμα υπό τον ιμάμη Αλί Ερμπάς ο οποίος πέρσι το καλοκαίρι έψελνε ύμνους στην Αγία Σοφία κραδαίνοντας το ξίφος κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης…
Ένα χρόνο μετά και κάτι, η Τουρκία δεν μένει στις χρηματοδοτήσεις των μουσουλμάνων της μειονότητας Θράκης, αλλά προβαίνει σε έμμεσες, αλληλοδιαδοχικές παρεμβάσεις στα εσωτερικά μας θέματα μέσω των Αξιωματούχους της οι οποίοι παρελαύνουν στο έδαφος της ακριτικής ελληνικής Περιφέρειας ανενόχλητοι και κάνουν δηλώσεις αβέρτα επωφελούμενοι συγκυριακών αφορμών.
Έτσι, ”χθες” (15/7/’22) — με αφορμή την κηδεία του ψευτομουφτή Ξάνθης Αχμέτ Μετέ (παρουσία 16μελούς αντιπροσωπείας υπό τον πρόεδρο της τουρκικής εθνοσυνέλευσης Μουσταφά Σεντόπ) δημοσιοποιήθηκε μήνυμα του Ταγίπ Ερντογάν προς τη χήρα του εκλιπόντος, όπου ο Τούρκος Πρόεδρος μετέφερε τα συλλυπητήριά του στην οικογένεια, τους οικείους του και σε όλα τα αδέρφια του που ζουν στη ”Δυτική” Θράκη.
Μια εβδομάδα μετά — στο ίδιο πνεύμα με τον ΥΠΕΞ της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου ο οποίος είχε μιλήσει ευθέως για γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο και νησιά που δεν ανήκουν στην Ελλάδα — ο Πρόεδρος του ”Κόμματος του Μέλλοντος” Αχμέντ Νταβούτογλου — επισκεπτόμενος τη Θράκη για την 27η επέτειο από τον θάνατο του Αχμέτ Σαδίκ, μας προκάλεσε ανοιχτά κάνοντας λόγο (από ελληνικό έδαφος) για ”Τούρκους της Δυτικής Θράκης”.
Σαν να μην έφτανε αυτό, μετά το ”προσκύνημα” στον τάφο του Μετέ, την επίσκεψή του στην… ”Τουρκική Ένωση Ξάνθης”, όπως την αποκάλεσε, και τη συνάντηση και φωτογράφισή του με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Χουσεΐν Ζεϊμπέκ (πηγή πρόκλησης επανειλημμένων αντιδράσεων στην περιοχή λόγω των σχέσεών του με το τουρκικό προξενείο Κομοτηνής), ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας έριξε λάδι στη φωτιά των ελληνοτουρκικών σχέσεων ανακαλύπτοντας απογόνους του Πορθητή στη Θράκη.
Την ίδια (επετειακή) μέρα, ο Τούρκος υφυπουργός Εξωτερικών Γιαβούζ Σελίμ Κιράν (ο οποίος παρέστη, επίσης, στο μνημόσυνο του Σαδίκ στην Κομοτηνή) διάβασε υμνητικό μήνυμα του Τούρκου Προέδρου για τον ”αξέχαστο ηγέτη των Τούρκων της Δυτικής Θράκης Σαδίκ Αχμέτ”, ενώ και ο ίδιος — μετά την άφιξή του στην Κομοτηνή — είχε στείλει το μήνυμα με tweet του ότι βρίσκεται σε ”μια από τις πλέον σημαντικές πόλεις για την ”τουρκική μειονότητα” στη Δυτική Θράκη.
Και το κακό δεν περιορίζεται εδώ, δυστυχώς. Διαιωνίζεται και διακτινίζεται στα όρια του μουσουλμανικού τόξου προς βορρά (Σκόπια-”Βόρεια Μακεδονία”) και δυσμάς (Αλβανία), όπου απλώνεται η τουρκική επιρροή στα Βαλκάνια.
Έτσι οι ελπίδες που είχε εκφράσει ως υπουργός Εξωτερικών (κατά τη επίσκεψή του στα Τίρανα) ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος το 2014 για απτά αποτελέσματα στη σχολική διδακτέα ύλη των Αλβανών μαθητών, ώστε να αποτυπωθούν βασικές αξίες στα βιβλία τους (όπως η ανεκτικότητα, η αμοιβαία κατανόηση και η αποφυγή αναπαραγωγής αλυτρωτισμού και αρνητικών στερεοτύπων για τους γειτονικούς λαούς) αποδείχθηκαν φρούδες.
Και αποδείχθηκαν φρούδες έκτοτε, γιατί συνεχίζεται η διαιώνιση της αλβανικής ρητορείας για ”αλύτρωτα αλβανικά εδάφη” όχι μόνο σε εκπαιδευτικό επίπεδο, αλλά και σε κυβερνητικό, όπως έγινε φανερό κατά την επίσκεψη της Αλβανίδας ΥΠΕΞ Olta Xhacka στην Ελλάδα τον Μάιο του τρέχοντος έτους, όταν αυτή έθεσε θέμα Τσάμηδων και περιουσιών τους στη χώρα μας, πράγμα μη αποδεκτό από μας ως ανυπόστατο, που υπονομεύει τις προσπάθειες καλλιέργειας κλίματος συνεργασίας και εμπιστοσύνης με την Αλβανία.
Υπονομεύει παράλληλα (με υπόγεια παρέμβαση της Τουρκίας, η οποία σιγοντάρει τον αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό και τους Τσάμηδες) τη συμφωνία ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αλβανία για την παραπομπή του ζητήματος οριοθέτησης της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας τους στο Ιόνιο στην Χάγη.
Οριοθέτηση στην οποία είχε επενδύσει από πέρσι ο κ. Δένδιας, όταν έλεγε με σιγουριά ότι ”Και οι δύο χώρες επιθυμούμε να λύνουμε τις διαφορές μας στη βάση του Διεθνούς Δικαίου, και ιδιαίτερα του Δικαίου της Θάλασσας” (”Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας”, UNCLOS, Μοντέγκο Μπέυ Τζαμάικα, 1982).
Κερασάκι στην τούρτα κλιμάκωσης της έντασης και της αναταραχής στις διακρατικές σχέσεις Ελλάδας-Αλβανίας είναι η επίδειξη ανθελληνισμού της τελευταίας πρόσφατα, σε συνεννόηση — το πιο πιθανό — με την Τουρκία.
Επίδειξη που εκδηλώθηκε όταν ο μόνιμος αντιπρόσωπός της στον ΟΗΕ — κατ’ εντολή του υπηρέτη του Ερντογάν, Έντι Ράμα — έθεσε θέμα απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων στο Συμβούλιο Ασφαλείας δίνοντας σ’ όλους την εντύπωση ότι η Αλβανία είναι ο αντ’ αυτού του Τούρκου Προέδρου και της Τουρκίας στον Διεθνή Οργανισμό.
Φευ!.. Η βαθιά εισχώρηση της τελευταίας στην εκ δυσμάς γείτονά μας επιβεβαιώνεται συνεχώς προκαλώντας ψυχροπολεμικό κλίμα έντασης στις ελληνοαλβανικές σχέσεις, αφού είναι ξεκάθαρο ότι ο Αλβανός πρωθυπουργός επέλεξε να στοιχηθεί στο πλευρό του Τούρκου φίλου του ο οποίος επιδιώκει να δει την Ελλάδα να συνθλίβεται εν μέσω των μεγαλοϊδεατικών συμπληγάδων Τουρκίας και Αλβανίας.
Ο Ράμα ξέχασε, προφανώς, τη διαχρονική στήριξη της Ελλάδας στην ενταξιακή πορεία της χώρας του στην Ε.Ε, όπως και το γεγονός ότι αυτή φιλοξενεί από το ’90 και εντεύθεν εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες του οι οποίοι μεγάλωσαν, σπούδασαν και εργάζονται στο έδαφός της κρατώντας ζωντανή την οικονομία της Αλβανίας, για να εισπράξουμε εμείς σήμερα — αντί για το ”ευχαριστώ” της — την παροιμιώδη αχαριστία της…
Δημοσίευση σχολίου