Είναι μέτρο αποτροπής η παρεμβολή των τουρκικών UAV στο Αιγαίο; Οπωσδήποτε όχι… Η ερώτηση και η απάντηση είναι απλές και ξεκάθαρες. Με την απάντηση να είναι κατηγορηματικά αρνητική όπως θα εξηγήσουμε. Για το DP αυτό που έχει πραγματικά σημασία και πρέπει κατά απόλυτη προτεραιότητα να επισημανθεί, είναι ότι ενώ στο πρόβλημα των παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου, των παραβάσεων των κανόνων ΕΕΚ (Ελέγχου Εναέριας Κυκλοφορίας) και των υπερπτήσεων από τουρκικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη κατηγορίας MALE (ΑΝΚΑ και ΤΒ2 Bayraktar και προσεχώς και από δικινητήρια Αksungur και Akinci), η Ελλάδα έχει σαφώς μεγαλύτερα περιθώρια αποτελεσματικής αντίδρασης, προς οριστική επίλυσή του, επιλέγει παγίως την παθητική στάση και την απραξία…
Η ελληνική αυτή στάση, έχει οπωσδήποτε πολύ σοβαρές -εις βάρος της- συνέπειες. Έχει ήδη για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στην ελληνική άμυνα, αλλά και στην ασφάλεια συνολικά στο χώρο του Αιγαίου. Γιατί η Άγκυρα δεν έχει απλά εντάξει τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη της στο πλαίσιο της διαχρονικά παραβατικής της συμπεριφοράς και δραστηριότητας στο ευαίσθητο αυτό ελληνικό νησιωτικό χώρο.
Όπως πολύ εύστοχα σημειώνεται στο σχετικό δημοσίευμα του in.gr που αναδημοσιεύθηκε στο DP “με τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη της συλλέγει πληροφορίες και εικόνα”. Παρακολουθεί δηλαδή σε καθημερινή βάση κάθε κίνηση και δραστηριότητα στα νησιά του Αιγαίου “τσαλαπατώντας” στην κυριολεξία θρασύτατα την ελληνική εθνική κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα. Δηλαδή η Τουρκία διενεργεί ανοικτά και απροκάλυπτα κατασκοπεία.
Για την εξέλιξη αυτή φυσικά υπεύθυνη δεν είναι ΜΟΝΟ η Άγκυρα. Ευθύνη φέρει, ίσως και μεγαλύτερη, και η Αθήνα. Που από την πρώτη κιόλας είσοδο τουρκικού UAV στο FIR Αθηνών (χωρίς κατάθεση σχεδίου πτήσης εννοείται…), όφειλε να ξεκαθαρίσει τη θέση της και να πράξει ό,τι είναι υποχρεωμένη να πράξει με βάση το Διεθνές Δίκαιο (το οποίο σε κάθε ευκαιρία επικαλείται, υποστηρίζοντας ότι είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής της…) και τους κανονισμούς του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO).
Βάσει αυτών των κανονισμών (Annex 2, Annex 6, Annex 11, Annex 12 και Annex 15), η Ελλάδα από τη στιγμή που έχει αναλάβει να ασκεί έλεγχο της εναέριας κυκλοφορίας εντός του FIR Αθηνών, προκειμένου εκτός από πληροφορίες στα διερχόμενα από αυτό αεροσκάφη να παρέχει και ασφαλή ναυτιλία (μαζί με υπηρεσίες έρευνας και διάσωσης), είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να επιβάλλει τους κανόνες εναέριας κυκλοφορίας. Είναι υποχρεωμένη δηλαδή να ζητά την υποβολή σχεδίων πτήσης στις Αρχές Εναέριας Κυκλοφορίας που διατηρεί, από όσα αεροσκάφη (επανδρωμένα ή μη…) εισέρχονται στην περιοχή ευθύνης της. Στο FIR (Flight Information Region) Αθηνών (βλ. χάρτη που ακολουθεί).
Η ελληνική αυτή στάση, έχει οπωσδήποτε πολύ σοβαρές -εις βάρος της- συνέπειες. Έχει ήδη για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στην ελληνική άμυνα, αλλά και στην ασφάλεια συνολικά στο χώρο του Αιγαίου. Γιατί η Άγκυρα δεν έχει απλά εντάξει τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη της στο πλαίσιο της διαχρονικά παραβατικής της συμπεριφοράς και δραστηριότητας στο ευαίσθητο αυτό ελληνικό νησιωτικό χώρο.
Όπως πολύ εύστοχα σημειώνεται στο σχετικό δημοσίευμα του in.gr που αναδημοσιεύθηκε στο DP “με τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη της συλλέγει πληροφορίες και εικόνα”. Παρακολουθεί δηλαδή σε καθημερινή βάση κάθε κίνηση και δραστηριότητα στα νησιά του Αιγαίου “τσαλαπατώντας” στην κυριολεξία θρασύτατα την ελληνική εθνική κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα. Δηλαδή η Τουρκία διενεργεί ανοικτά και απροκάλυπτα κατασκοπεία.
Για την εξέλιξη αυτή φυσικά υπεύθυνη δεν είναι ΜΟΝΟ η Άγκυρα. Ευθύνη φέρει, ίσως και μεγαλύτερη, και η Αθήνα. Που από την πρώτη κιόλας είσοδο τουρκικού UAV στο FIR Αθηνών (χωρίς κατάθεση σχεδίου πτήσης εννοείται…), όφειλε να ξεκαθαρίσει τη θέση της και να πράξει ό,τι είναι υποχρεωμένη να πράξει με βάση το Διεθνές Δίκαιο (το οποίο σε κάθε ευκαιρία επικαλείται, υποστηρίζοντας ότι είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής της…) και τους κανονισμούς του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO).
Βάσει αυτών των κανονισμών (Annex 2, Annex 6, Annex 11, Annex 12 και Annex 15), η Ελλάδα από τη στιγμή που έχει αναλάβει να ασκεί έλεγχο της εναέριας κυκλοφορίας εντός του FIR Αθηνών, προκειμένου εκτός από πληροφορίες στα διερχόμενα από αυτό αεροσκάφη να παρέχει και ασφαλή ναυτιλία (μαζί με υπηρεσίες έρευνας και διάσωσης), είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να επιβάλλει τους κανόνες εναέριας κυκλοφορίας. Είναι υποχρεωμένη δηλαδή να ζητά την υποβολή σχεδίων πτήσης στις Αρχές Εναέριας Κυκλοφορίας που διατηρεί, από όσα αεροσκάφη (επανδρωμένα ή μη…) εισέρχονται στην περιοχή ευθύνης της. Στο FIR (Flight Information Region) Αθηνών (βλ. χάρτη που ακολουθεί).
Αυτό λέει ο διεθνής νόμος και αυτό είναι υποχρεωμένη να πράττει η Ελλάδα που τον επικαλείται τόσο συχνά, στο επίπεδο της κατάχρησης…. Η υποσημείωση που λέει ότι από την υποχρέωση υποβολής (κατάθεσης) σχεδίων πτήσης μπορούν να εξαιρεθούν κρατικά (άρα και στρατιωτικά…) αεροσκάφη, ισχύει ΜΟΝΟ ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ότι η χώρα που έχει την ευθύνη ελέγχου μίας περιοχής πληροφοριών (FIR), έχει γραπτή συμφωνία με μία άλλη, της οποίας τη διέλευση των αεροσκαφών επιτρέπει, χωρίς την υποχρέωση κατάθεσης σχεδίων πτήσης… Εξ όσων γνωρίζουμε, τέτοια συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ΔΕΝ υφίσταται.
Κατά συνέπεια, οποιοδήποτε τουρκικό αεροσκάφος μπορεί να εισέλθει στο FIR Αθηνών, ΜΟΝΟ εφόσον έχει καταθέσει σχέδιο πτήσης. Αν δεν το πράξει, η Ελλάδα είναι YΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να εφαρμόσει το νόμο. Δηλαδή να προειδοποιήσει και εφόσον δεν υπάρξει συμμόρφωση να εμποδίσει την είσοδο με όποιο τρόπο θεωρεί κατάλληλο. Ακόμα και με κατάρριψη φυσικά. Αυτά λένε οι κανονισμοί του ICAO και όχι μόνο.
Τα τουρκικά στρατιωτικά αεροσκάφη, επισήμως από τον Αύγουστο του 1974 ΔΕΝ καταθέτουν σχέδια πτήσης εισερχόμενα στο FIR Αθηνών με βάση την παράνομη τουρκική ΝΟΤΑΜ 714 που εκδόθηκε τότε. Γιατί όμως ήταν παράνομη η ΝΟΤΑΜ 714; Γιατί δεν αναγνώριζε τα όρια του FIR Αθηνών, όπως αυτά έχουν καθοριστεί από από την Συνθήκη του Σικάγο που υπογράφηκε τον Δεκέμβριο του 1944, από όλες τις χώρες-μέλη του ICAO (μεταξύ αυτών και η Τουρκία)… Αυθαίρετα (με το έτσι θέλω δηλαδή…) τα μετατόπιζε μέχρι τον 25ο παράλληλο (καταμεσής του Αιγαίου).
Η ΝΟΤΑΜ 714 καταργήθηκε το 1980, αλλά η Τουρκία συνέχισε να αμφισβητεί την ελληνική δικαιοδοσία εντός του FIR Αθηνών και ακολούθως και την ελληνική κυριαρχία αμφισβητώντας το εύρος του ελληνικού εναερίου χώρου των 10 ναυτικών μιλίων. Την οποία η ίδια είχε επίσημα αναγνωρίσει μέσω συμφωνίας Ε. Βενιζέλου και Μ. Κεμάλ στη δεκαετία του 1930! Γιατί όμως είναι τόσο σημαντική η κατάθεση σχεδίων πτήσης και γιατί ο ICAO την απαιτεί;
Η περίφημη ΝΟΤΑΜ 714 της Τουρκίας που καταργήθηκε το 1980, αλλά…
Η παράνομη ΝΟΤΑΜ 714 μετατόπιζε τα ανατολικά όρια του FIR Αθηνών στην κόκκινη γραμμή που φαίνεται στο χάρτη. Η Τουρκία μέχρι πρότινος διεκδικούσε την ανάληψη διενέργειας αποστολών SAR μέχρι αυτή την κόκκινη γραμμή, με την αιτιολογία ότι η Ελλάδα δεν ήταν συνεπής έναντι των υποχρεώσεών της. Στην πραγματικότητα αυτό που ήθελε ήταν ο επιχειρησιακός έλεγχος του ανατολικού Αιγαίου. Εδώ και κάποια χρόνια έχει επανέλθει σε αυτή της τη διεκδίκηση μέσω της απαίτησης αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης την οποία διατείνεται ότι η Ελλάδα έχει παραβιάσει εξοπλίζοντας τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου… Κατά καιρούς επομένως η αιτιολόγηση αλλάζει, αλλά η στόχευση παραμένει ίδια.
Στο σχέδιο πτήσης ενός αεροπλάνου μεταξύ πολλών άλλων αναφέρονται η διαδρομή που θα ακολουθήσει, το ύψος πτήσης του και οι χρόνοι εισόδου του και εξόδου από μία περιοχή πληροφοριών (FIR). Όλα αυτά τα στοιχεία γνωστοποιούνται μέσω τη κατάθεσης του σχεδίου πτήσης. Το Κέντρο Ελέγχου Περιοχής Αθηνών (FMP), απαιτεί λοιπόν όπως έχει δικαίωμα και υποχρέωση να κάνει από το νόμο (τον διεθνή νόμο), να γνωρίζει μέσω της υποβολής σχεδίων πτήσης, ποια ώρα θα εισέλθει στο FIR Αθηνών ένα τουρκικό (ή οποιασδήποτε άλλης εθνικότητας) αεροσκάφος (επανδρωμένο ή μη…), από ποιο σημείο, σε ποιο ύψος, ποια διαδρομή θα ακολουθήσει (δηλαδή ποιους αεροδιαδρόμους θα χρησιμοποιήσει) καθώς και από ποιο σημείο, σε ποιο ύψος και ποια ώρα θα εξέλθει.
Πρόκειται για πληροφορίες που σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης είναι υποχρεωμένοι να παρέχουν όσοι Οργανισμοί, Υπηρεσίες, εταιρείες και ένοπλες δυνάμεις χρησιμοποιούν αεροσκάφη, στα αντίστοιχα Κέντρα Ελέγχου Περιοχής, προκειμένου να διασφαλίζεται η ασφάλεια των πτήσεων. Εφόσον οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις στέλνουν επανδρωμένα και μη, αεροσκάφη πάνω από το Αιγαίο, χωρίς να υποβάλουν σχέδια πτήσης, στερούν όλες αυτές τις κρίσιμες πληροφορίες από το Κέντρο Ελέγχου Περιοχής Αθηνών.
Επομένως παρανομούν γιατί θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια των πτήσεων όταν εισέρχονται στο FIR Αθηνών όποια ώρα θέλουν, σε οποιοδήποτε ύψος θέλουν, από οποιοδήποτε σημείο και με άγνωστη διαδρομή ή προθέσεις. Πρόκειται για πάγια πολιτική άσκησης πίεσης στην Ελλάδα από το 1974 και μετά (η πρώτη μαζικού χαρακτήρα παράβαση ΕΕΚ με παραβίαση του ελληνικού εναέριου χώρου πραγματοποιήθηκε από μαχητικά της ΤΗΚ το Νοέμβριο του 1967…) στην οποία η Ελλάδα έχει ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να αντιδράσει, καταρρίπτοντας τα τουρκικά αεροσκάφη ως μη συμμορφούμενα με τους διεθνείς κανόνες ΕΕΚ.
Το ΑΝΚΑ της Turkish Aerospace Industries (ΤΑΙ)
Επέλεξε να μην το κάνει, κυρίως για να μη διαρραγεί η επιχειρησιακή ενότητα της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ και να μην χαρακτηριστεί η περιοχή του Αιγαίου επικίνδυνη για τις εμπορικές πτήσεις, με όσες συνέπειες θα είχε κάτι τέτοιο στον τουρισμό, και όχι μόνο… Όλα αυτά τα δεδομένα βέβαια ανατράπηκαν όταν η Τουρκία επέλεξε τη συνέχεια της άσκησης πίεσης προς την Ελλάδα, μέσω της αποστολής μη επανδρωμένων αεροσκαφών πάνω από το Αιγαίο και εντός του FIR Αθήνας.
Χωρίς και πάλι να υποβάλλονται σχέδια πτήσης. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει πλέον ο παράγοντας της ενδεχόμενης απώλειας ανθρώπινης ζωής, η Ελλάδα πέρα από όλα τα νομικά όπλα, είχε και έχει στη διάθεσή της και όλες τις προϋποθέσεις να στρέψει αυτή την άσκηση πίεσης στην Τουρκία… Εφόσον κατέρριπτε το πρώτο μη επανδρωμένο αεροσκάφος της χωρίς καμία προειδοποίηση και φρόντιζε να καταστήσει σαφές ότι δεν θα ανεχθεί τέτοιου είδους προκλήσεις.
Δηλαδή όχι απλά παράβασης των κανόνων ΕΕΚ και παραβίασης του ελληνικού εναέριου χώρου με υπερπτήσεις, αλλά παρακολούθησης (κατασκοπείας δηλαδή) κάθε δραστηριότητας πάνω στα ελληνικά νησιά. Το ΜΟΝΟ που θα μπορούσε να κάνει η Τουρκία θα ήταν να διαμαρτυρηθεί στον ICAO και στο ΝΑΤΟ. Κάτι που κάνει εδώ και δεκαετίες η Ελλάδα, χωρίς κανένα βέβαια αποτέλεσμα!
Η Ελλάδα λοιπόν επιμένει στην πάγια τακτική της αναγνώρισης και της καταγραφής, παρά το ότι τα τουρκικά μη επανδρωμένα διενεργούν επιτήρηση και παρακολούθηση. Με άλλα λόγια επιλέγει να σφίγγει τη θηλιά που της έχει περάσει η Τουρκία στο λαιμό! Γιατί περί αυτού πρόκειται, όσο κομψά και να το θέσει κανείς.
Τα περί “χακαρίσματος” των τουρκικών UAV δεν είναι τίποτα περισσότερο από προφάσεις εν αμαρτίαις και σε επιχειρησιακό επίπεδο, εν πολλοίς ανεφάρμοστο. Πέρα από μία θανάσιμη χρονοτριβή, η “πολιτική” αυτή –αν μπορεί αποκληθεί έτσι το συλλογικό ελληνικό φοβικό σύνδρομο– είναι άλλη μία δικαιολογία για να μην πράξει η Ελλάδα αυτό που ΟΦΕΙΛΕΙ, αυτό που ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ με βάση το διεθνές δίκαιο το οποίο ρητορικά καταχράται κατά τα άλλα και -κυρίως για χώρες διαθέτουσες αυτοσεβασμό- για την προάσπιση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.
Κατά συνέπεια, οποιοδήποτε τουρκικό αεροσκάφος μπορεί να εισέλθει στο FIR Αθηνών, ΜΟΝΟ εφόσον έχει καταθέσει σχέδιο πτήσης. Αν δεν το πράξει, η Ελλάδα είναι YΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να εφαρμόσει το νόμο. Δηλαδή να προειδοποιήσει και εφόσον δεν υπάρξει συμμόρφωση να εμποδίσει την είσοδο με όποιο τρόπο θεωρεί κατάλληλο. Ακόμα και με κατάρριψη φυσικά. Αυτά λένε οι κανονισμοί του ICAO και όχι μόνο.
Τα τουρκικά στρατιωτικά αεροσκάφη, επισήμως από τον Αύγουστο του 1974 ΔΕΝ καταθέτουν σχέδια πτήσης εισερχόμενα στο FIR Αθηνών με βάση την παράνομη τουρκική ΝΟΤΑΜ 714 που εκδόθηκε τότε. Γιατί όμως ήταν παράνομη η ΝΟΤΑΜ 714; Γιατί δεν αναγνώριζε τα όρια του FIR Αθηνών, όπως αυτά έχουν καθοριστεί από από την Συνθήκη του Σικάγο που υπογράφηκε τον Δεκέμβριο του 1944, από όλες τις χώρες-μέλη του ICAO (μεταξύ αυτών και η Τουρκία)… Αυθαίρετα (με το έτσι θέλω δηλαδή…) τα μετατόπιζε μέχρι τον 25ο παράλληλο (καταμεσής του Αιγαίου).
Η ΝΟΤΑΜ 714 καταργήθηκε το 1980, αλλά η Τουρκία συνέχισε να αμφισβητεί την ελληνική δικαιοδοσία εντός του FIR Αθηνών και ακολούθως και την ελληνική κυριαρχία αμφισβητώντας το εύρος του ελληνικού εναερίου χώρου των 10 ναυτικών μιλίων. Την οποία η ίδια είχε επίσημα αναγνωρίσει μέσω συμφωνίας Ε. Βενιζέλου και Μ. Κεμάλ στη δεκαετία του 1930! Γιατί όμως είναι τόσο σημαντική η κατάθεση σχεδίων πτήσης και γιατί ο ICAO την απαιτεί;
Η περίφημη ΝΟΤΑΜ 714 της Τουρκίας που καταργήθηκε το 1980, αλλά…
Η παράνομη ΝΟΤΑΜ 714 μετατόπιζε τα ανατολικά όρια του FIR Αθηνών στην κόκκινη γραμμή που φαίνεται στο χάρτη. Η Τουρκία μέχρι πρότινος διεκδικούσε την ανάληψη διενέργειας αποστολών SAR μέχρι αυτή την κόκκινη γραμμή, με την αιτιολογία ότι η Ελλάδα δεν ήταν συνεπής έναντι των υποχρεώσεών της. Στην πραγματικότητα αυτό που ήθελε ήταν ο επιχειρησιακός έλεγχος του ανατολικού Αιγαίου. Εδώ και κάποια χρόνια έχει επανέλθει σε αυτή της τη διεκδίκηση μέσω της απαίτησης αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης την οποία διατείνεται ότι η Ελλάδα έχει παραβιάσει εξοπλίζοντας τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου… Κατά καιρούς επομένως η αιτιολόγηση αλλάζει, αλλά η στόχευση παραμένει ίδια.
Στο σχέδιο πτήσης ενός αεροπλάνου μεταξύ πολλών άλλων αναφέρονται η διαδρομή που θα ακολουθήσει, το ύψος πτήσης του και οι χρόνοι εισόδου του και εξόδου από μία περιοχή πληροφοριών (FIR). Όλα αυτά τα στοιχεία γνωστοποιούνται μέσω τη κατάθεσης του σχεδίου πτήσης. Το Κέντρο Ελέγχου Περιοχής Αθηνών (FMP), απαιτεί λοιπόν όπως έχει δικαίωμα και υποχρέωση να κάνει από το νόμο (τον διεθνή νόμο), να γνωρίζει μέσω της υποβολής σχεδίων πτήσης, ποια ώρα θα εισέλθει στο FIR Αθηνών ένα τουρκικό (ή οποιασδήποτε άλλης εθνικότητας) αεροσκάφος (επανδρωμένο ή μη…), από ποιο σημείο, σε ποιο ύψος, ποια διαδρομή θα ακολουθήσει (δηλαδή ποιους αεροδιαδρόμους θα χρησιμοποιήσει) καθώς και από ποιο σημείο, σε ποιο ύψος και ποια ώρα θα εξέλθει.
Πρόκειται για πληροφορίες που σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης είναι υποχρεωμένοι να παρέχουν όσοι Οργανισμοί, Υπηρεσίες, εταιρείες και ένοπλες δυνάμεις χρησιμοποιούν αεροσκάφη, στα αντίστοιχα Κέντρα Ελέγχου Περιοχής, προκειμένου να διασφαλίζεται η ασφάλεια των πτήσεων. Εφόσον οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις στέλνουν επανδρωμένα και μη, αεροσκάφη πάνω από το Αιγαίο, χωρίς να υποβάλουν σχέδια πτήσης, στερούν όλες αυτές τις κρίσιμες πληροφορίες από το Κέντρο Ελέγχου Περιοχής Αθηνών.
Επομένως παρανομούν γιατί θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια των πτήσεων όταν εισέρχονται στο FIR Αθηνών όποια ώρα θέλουν, σε οποιοδήποτε ύψος θέλουν, από οποιοδήποτε σημείο και με άγνωστη διαδρομή ή προθέσεις. Πρόκειται για πάγια πολιτική άσκησης πίεσης στην Ελλάδα από το 1974 και μετά (η πρώτη μαζικού χαρακτήρα παράβαση ΕΕΚ με παραβίαση του ελληνικού εναέριου χώρου πραγματοποιήθηκε από μαχητικά της ΤΗΚ το Νοέμβριο του 1967…) στην οποία η Ελλάδα έχει ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να αντιδράσει, καταρρίπτοντας τα τουρκικά αεροσκάφη ως μη συμμορφούμενα με τους διεθνείς κανόνες ΕΕΚ.
Το ΑΝΚΑ της Turkish Aerospace Industries (ΤΑΙ)
Επέλεξε να μην το κάνει, κυρίως για να μη διαρραγεί η επιχειρησιακή ενότητα της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ και να μην χαρακτηριστεί η περιοχή του Αιγαίου επικίνδυνη για τις εμπορικές πτήσεις, με όσες συνέπειες θα είχε κάτι τέτοιο στον τουρισμό, και όχι μόνο… Όλα αυτά τα δεδομένα βέβαια ανατράπηκαν όταν η Τουρκία επέλεξε τη συνέχεια της άσκησης πίεσης προς την Ελλάδα, μέσω της αποστολής μη επανδρωμένων αεροσκαφών πάνω από το Αιγαίο και εντός του FIR Αθήνας.
Χωρίς και πάλι να υποβάλλονται σχέδια πτήσης. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει πλέον ο παράγοντας της ενδεχόμενης απώλειας ανθρώπινης ζωής, η Ελλάδα πέρα από όλα τα νομικά όπλα, είχε και έχει στη διάθεσή της και όλες τις προϋποθέσεις να στρέψει αυτή την άσκηση πίεσης στην Τουρκία… Εφόσον κατέρριπτε το πρώτο μη επανδρωμένο αεροσκάφος της χωρίς καμία προειδοποίηση και φρόντιζε να καταστήσει σαφές ότι δεν θα ανεχθεί τέτοιου είδους προκλήσεις.
Δηλαδή όχι απλά παράβασης των κανόνων ΕΕΚ και παραβίασης του ελληνικού εναέριου χώρου με υπερπτήσεις, αλλά παρακολούθησης (κατασκοπείας δηλαδή) κάθε δραστηριότητας πάνω στα ελληνικά νησιά. Το ΜΟΝΟ που θα μπορούσε να κάνει η Τουρκία θα ήταν να διαμαρτυρηθεί στον ICAO και στο ΝΑΤΟ. Κάτι που κάνει εδώ και δεκαετίες η Ελλάδα, χωρίς κανένα βέβαια αποτέλεσμα!
Η Ελλάδα λοιπόν επιμένει στην πάγια τακτική της αναγνώρισης και της καταγραφής, παρά το ότι τα τουρκικά μη επανδρωμένα διενεργούν επιτήρηση και παρακολούθηση. Με άλλα λόγια επιλέγει να σφίγγει τη θηλιά που της έχει περάσει η Τουρκία στο λαιμό! Γιατί περί αυτού πρόκειται, όσο κομψά και να το θέσει κανείς.
Τα περί “χακαρίσματος” των τουρκικών UAV δεν είναι τίποτα περισσότερο από προφάσεις εν αμαρτίαις και σε επιχειρησιακό επίπεδο, εν πολλοίς ανεφάρμοστο. Πέρα από μία θανάσιμη χρονοτριβή, η “πολιτική” αυτή –αν μπορεί αποκληθεί έτσι το συλλογικό ελληνικό φοβικό σύνδρομο– είναι άλλη μία δικαιολογία για να μην πράξει η Ελλάδα αυτό που ΟΦΕΙΛΕΙ, αυτό που ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ με βάση το διεθνές δίκαιο το οποίο ρητορικά καταχράται κατά τα άλλα και -κυρίως για χώρες διαθέτουσες αυτοσεβασμό- για την προάσπιση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.
Δημοσίευση σχολίου