Ανάλυση στην εφημερίδα The Telegraph του Con Coughlin, αναφέρει ότι αν και η τουρκική κυβέρνηση διεκδικεί το ρόλο του έντιμου διαμεσολαβητή, η στρατιωτική υποστήριξη που παρέχει στο Κίεβο για να το βοηθήσει να αντιμετωπίσει τη ρωσική εισβολή «διηγείται μια πολύ διαφορετική ιστορία».
Παρά τα εύσημα που αποδίδονται στην τουρκική πλευρά για την έως τώρα ειρηνευτική της προσπάθεια ενάντια σε μια σειρά από εμπόδια, είναι σαφές ότι η Τουρκία έχει έννομο συμφέρον να τερματίσει τις εχθροπραξίες, καθώς η ρωσοουκρανική σύγκρουση απειλεί να έχει βαθύ αντίκτυπο στη γεωπολιτική ισορροπία της περιοχής της Μαύρης Θάλασσας.
Η Τουρκία είναι επίσης ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Ρωσίας στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής.
Ακόμα κι έτσι, όπως συμβαίνει συχνά, όταν ο Ταγίπ Ερντογάν (Erdogan) εμπλέκεται σε μια διεθνή κρίση, εξακολουθούν να υπάρχουν ανησυχητικά ερωτήματα σχετικά με τα πραγματικά κίνητρα του Τούρκου ηγέτη να επενδύσει τόσο προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο για τον τερματισμό της σύγκρουσης.
Οι Ρώσοι έχουν βάσιμους λόγους να αμφισβητούν τον ειρηνευτικό ρόλο του Erdogan, δεδομένου ότι η Άγκυρα παίρνει ήδη θέση, παρέχοντας στον ουκρανικό στρατό μη επανδρωμένα αεροσκάφη Bayraktar, τα οποία φέρεται να έχουν χρησιμοποιηθεί για την καταστροφή ρωσικών βαρέων τεθωρακισμένων.
Επιπλέον, η Τουρκία και η Ρωσία έχουν βρεθεί συχνά σε ανταγωνισμό, με τις δύο χώρες να βρίσκονται σε αντίπαλες πλευρές στις πρόσφατες συγκρούσεις στη Συρία, τη Λιβύη και το Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Σε μια από τις πιο αξιοσημείωτες αντιπαραθέσεις, το 2015 οι Τούρκοι κατέρριψαν ένα ρωσικό πολεμικό αεροσκάφος Sukhoi επειδή πετούσε πολύ κοντά στα σύνορα Συρίας – Τουρκίας.
Ανησυχία υπάρχει, επίσης, μεταξύ των ηγετών του ΝΑΤΟ σχετικά με τους ακριβείς στόχους της Άγκυρας, καθώς οι Τούρκοι δεν ήταν ενθουσιώδεις υποστηρικτές της αδιάλλακτης απάντησης της Δύσης στην απρόκλητη επιθετική ενέργεια του Putin.
Μέχρι σήμερα, η Τουρκία έχει αρνηθεί να συμμετάσχει στις δυτικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν κατά της Μόσχας και δεν έχει κλείσει τον εναέριο χώρο της στη Ρωσία, εγείροντας φόβους ότι θα μπορούσε να γίνει χρήσιμος αγωγός για δραστηριότητες καταστολής των κυρώσεων.
Δεν θα ήταν, τελικά, η πρώτη φορά που υπάρχει ανησυχία στις τάξεις του ΝΑΤΟ σχετικά με την αξιοπιστία των Τούρκων. Στο αποκορύφωμα της συριακής σύγκρουσης, ο Erdogan χρησιμοποίησε ως όπλο την προσφυγική κρίση για να εκβιάσει την ΕΕ να πληρώσει δισεκατομμύρια ευρώ για να ανακόψει τη ροή μεταναστών που πλημμύριζαν τις ακτές της νότιας Ευρώπης.
Πιο πρόσφατα, συζητήθηκε το μέλλον της ένταξης της Τουρκίας στη συμμαχία του ΝΑΤΟ όταν ο Erdogan υπέγραψε συμφωνία με τη Μόσχα για την αγορά του ρωσικού αντιαεροπορικού πυραυλικού συστήματος S-400, το οποίο σχεδιάστηκε ειδικά για την κατάρριψη πολεμικών αεροσκαφών του ΝΑΤΟ. Οι ΗΠΑ απάντησαν ακυρώνοντας τη συμμετοχή της Τουρκίας στο πρόγραμμα μαχητικών stealth F-35.
Ο Erdogan αναμφίβολα πιστεύει ότι, επιδιδόμενος σε αυτή τη διπλή συναλλαγή, διεκδικεί τη θέση της Τουρκίας ως σημαντικής δύναμης από μόνη της, καθώς επιδιώκει να ανακτήσει τις πρώην οθωμανικές δόξες της. Επιχειρώντας να καταστήσει την Τουρκία το επίκεντρο της διπλωματίας στη σύγκρουση της Ουκρανίας, προσπαθεί να ενισχύσει το διεθνές κύρος της χώρας του. Ακόμα κι έτσι, ο Erdogan πρέπει να καταλάβει ότι παίζει ένα επικίνδυνο παιχνίδι, ειδικά αν εξακολουθεί να εκτιμά (θετικά) την ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ.
Η αποτρόπαια συμπεριφορά της Ρωσίας στην Ουκρανία, όπου υπάρχουν αρκετά στοιχεία για εγκλήματα πολέμου από τους Ρώσους, σημαίνει ότι, όσο ο Putin παραμένει στην εξουσία, το ΝΑΤΟ θα θεωρεί τη Ρωσία εχθρικό κράτος. Αυτή είναι μια προοπτική που θα αναγκάσει εν τέλει τον Erdogan να επιλέξει στο πλευρό ποιανού πραγματικά βρίσκεται, καταλήγει η ανάλυση.
Ανησυχία υπάρχει, επίσης, μεταξύ των ηγετών του ΝΑΤΟ σχετικά με τους ακριβείς στόχους της Άγκυρας, καθώς οι Τούρκοι δεν ήταν ενθουσιώδεις υποστηρικτές της αδιάλλακτης απάντησης της Δύσης στην απρόκλητη επιθετική ενέργεια του Putin.
Μέχρι σήμερα, η Τουρκία έχει αρνηθεί να συμμετάσχει στις δυτικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν κατά της Μόσχας και δεν έχει κλείσει τον εναέριο χώρο της στη Ρωσία, εγείροντας φόβους ότι θα μπορούσε να γίνει χρήσιμος αγωγός για δραστηριότητες καταστολής των κυρώσεων.
Δεν θα ήταν, τελικά, η πρώτη φορά που υπάρχει ανησυχία στις τάξεις του ΝΑΤΟ σχετικά με την αξιοπιστία των Τούρκων. Στο αποκορύφωμα της συριακής σύγκρουσης, ο Erdogan χρησιμοποίησε ως όπλο την προσφυγική κρίση για να εκβιάσει την ΕΕ να πληρώσει δισεκατομμύρια ευρώ για να ανακόψει τη ροή μεταναστών που πλημμύριζαν τις ακτές της νότιας Ευρώπης.
Πιο πρόσφατα, συζητήθηκε το μέλλον της ένταξης της Τουρκίας στη συμμαχία του ΝΑΤΟ όταν ο Erdogan υπέγραψε συμφωνία με τη Μόσχα για την αγορά του ρωσικού αντιαεροπορικού πυραυλικού συστήματος S-400, το οποίο σχεδιάστηκε ειδικά για την κατάρριψη πολεμικών αεροσκαφών του ΝΑΤΟ. Οι ΗΠΑ απάντησαν ακυρώνοντας τη συμμετοχή της Τουρκίας στο πρόγραμμα μαχητικών stealth F-35.
Ο Erdogan αναμφίβολα πιστεύει ότι, επιδιδόμενος σε αυτή τη διπλή συναλλαγή, διεκδικεί τη θέση της Τουρκίας ως σημαντικής δύναμης από μόνη της, καθώς επιδιώκει να ανακτήσει τις πρώην οθωμανικές δόξες της. Επιχειρώντας να καταστήσει την Τουρκία το επίκεντρο της διπλωματίας στη σύγκρουση της Ουκρανίας, προσπαθεί να ενισχύσει το διεθνές κύρος της χώρας του. Ακόμα κι έτσι, ο Erdogan πρέπει να καταλάβει ότι παίζει ένα επικίνδυνο παιχνίδι, ειδικά αν εξακολουθεί να εκτιμά (θετικά) την ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ.
Η αποτρόπαια συμπεριφορά της Ρωσίας στην Ουκρανία, όπου υπάρχουν αρκετά στοιχεία για εγκλήματα πολέμου από τους Ρώσους, σημαίνει ότι, όσο ο Putin παραμένει στην εξουσία, το ΝΑΤΟ θα θεωρεί τη Ρωσία εχθρικό κράτος. Αυτή είναι μια προοπτική που θα αναγκάσει εν τέλει τον Erdogan να επιλέξει στο πλευρό ποιανού πραγματικά βρίσκεται, καταλήγει η ανάλυση.
Δημοσίευση σχολίου