Όπως δείχνουν τα πράγματα, ο Πούτιν έχει πάρει την απόφαση να μετατρέψει την Ουκρανία σε περίκλειστο κράτος αποκόπτοντάς την τελείως από τη Μαύρη Θάλασσα, και επιπλέον να μεταφέρει τα δυτικά σύνορα της Ρωσίας στον ποταμό Δνείπερο για να της προσδώσει πρόσθετο στρατηγικό βάθος.
Η εικόνα της ρωσικής προέλασης πάνω στον χάρτη όμως δεν βγάζει νόημα αν την εξετάσει κανείς με καθαρά στρατιωτικούς όρους. Είναι εμφανές ότι η ρωσική ανώτατη διοίκηση δεν αποσκοπεί στην καταστροφή των δυνάμεων του αντιπάλου, όπως θα υπαγόρευε η ορθόδοξη επιχειρησιακή λογική. Η βραδύτητα με την οποία εξελίσσονται οι επιχειρήσεις και το μικρό μέγεθος των ρωσικών δυνάμεων αναλογικά με τον χώρο στον οποίο επιχειρούν, φανερώνουν ότι ο πρωταρχικός σκοπός των ρωσικών στρατευμάτων δεν είναι να καταστρέψουν τις ουκρανικές στρατιωτικές δυνάμεις, αλλά να καταλάβουν συγκεκριμένα εδάφη, και μάλιστα με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες μεταξύ των αμάχων, ανεξαρτήτως του πόσο χρόνο θα πάρει αυτό.
Γι’ αυτό δεν βλέπουμε ταχείς κυκλωτικούς ελιγμούς που να αποσκοπούν στο να εγκλωβιστούν και να εξολοθρευτούν οι κύριες δυνάμεις του ουκρανικού στρατού διότι έτσι θα εγκλωβίζονταν και οι πολίτες. Αντιθέτως, η αργή προέλαση των Ρώσων και η διακοπή της κάθε τόσο για να ανοιχθούν διάδρομοι διαφυγής των αμάχων, δείχνουν ότι ο Πούτιν επιδιώκει να αδειάσει στο μέτρο του δυνατού η Ανατολική Ουκρανία από όλους εκείνους τους πολίτες που δεν επιθυμούν να παραμείνουν υπό ρωσική κατοχή (εκτιμάται ότι ήδη έχουν φύγει 3 εκατομμύρια άνθρωποι), και να μείνει μόνο το ρωσόφωνο κομμάτι του πληθυσμού που καλοδέχεται την άφιξη των Ρώσων. Το αν θα καταστραφούν ή όχι οι αμυνόμενες ουκρανικές δυνάμεις τού είναι αδιάφορο και τις αντιμετωπίζει σαν μία απλή ενόχληση. Η ουσία για αυτόν είναι να παραμείνουν μόνο φιλορώσοι άμαχοι στα εδάφη που θέλει να προσαρτήσει. Μέχρι να επιτευχθεί η κατάκτηση των εδαφών που τον ενδιαφέρουν, θα ακολουθεί παρελκυστική τακτική στις διαπραγματεύσεις με τους Ουκρανούς κρατώντας ανοιχτό το παράθυρο του διαλόγου χωρίς όμως να θέλει πραγματικά τον τερματισμό των εχθροπραξιών.
Η ανώτατη ουκρανική στρατιωτική διοίκηση κυριολεκτικά λάμπει δια της απουσίας της. Ούτε καν έχουμε δει ποτέ τους Ουκρανούς στρατηγούς, ούτε ξέρουμε τα πρόσωπα και τα ονόματά τους, ούτε συμμετέχουν στην ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης, ούτε και τα επίσημα ουκρανικά ανακοινωθέντα αναφέρονται ποτέ σ’ αυτούς. Εικάζω ότι τον πόλεμο στην πραγματικότητα τον διευθύνει από ουκρανικής πλευράς κάποιο αμερικανικό στρατηγείο, πιθανώς στα πλαίσια της αμερικανικής Ευρωπαϊκής Διοίκησης (USEUCOM) που εδρεύει στη Στουτγκάρδη και έχει σήμερα ως διοικητή τον 61χρονο πτέραρχο Τοντ Ουόλτερς.
Η ανώτατη ουκρανική στρατιωτική διοίκηση κυριολεκτικά λάμπει δια της απουσίας της. Ούτε καν έχουμε δει ποτέ τους Ουκρανούς στρατηγούς, ούτε ξέρουμε τα πρόσωπα και τα ονόματά τους, ούτε συμμετέχουν στην ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης, ούτε και τα επίσημα ουκρανικά ανακοινωθέντα αναφέρονται ποτέ σ’ αυτούς. Εικάζω ότι τον πόλεμο στην πραγματικότητα τον διευθύνει από ουκρανικής πλευράς κάποιο αμερικανικό στρατηγείο, πιθανώς στα πλαίσια της αμερικανικής Ευρωπαϊκής Διοίκησης (USEUCOM) που εδρεύει στη Στουτγκάρδη και έχει σήμερα ως διοικητή τον 61χρονο πτέραρχο Τοντ Ουόλτερς.
Από τον τρόπο που λειτουργούν συνήθως οι Αμερικανοί σε ανάλογες περιπτώσεις, πιθανολογώ ότι το σκιώδες αυτό αμερικανικό στρατηγείο έχει εγκατασταθεί τις τελευταίες εβδομάδες κάπου κοντά στο θέατρο των επιχειρήσεων (πιθανότατα στην Πολωνία), και έχοντας στη διάθεσή του τεράστιο όγκο πληροφοριών που λαμβάνει από δορυφόρους, υποκλοπές σημάτων ασυρμάτου και ανακρίσεις Ρώσων αιχμαλώτων, έχει πληρέστατη εικόνα των ρωσικών κινήσεων, και αναλόγως μετακινεί, συγκεντρώνει και αναπτύσσει τα ουκρανικά στρατεύματα μέσω ασφαλών κρυπτογραφημένων επικοινωνιών με την ουκρανική διοίκηση οποία παίζει απλώς διεκπεραιωτικό και εκτελεστικό ρόλο.
Τα σύγχρονα μαχητικά αεροσκάφη χρειάζονται εκτεταμένες υποδομές στις βάσεις απ’ όπου επιχειρούν, όπως τεχνική υποστήριξη, απόθεμα ανταλλακτικών και άλλα εξειδικευμένα υλικά, κι επομένως οι Δυτικοί δεν θα μπορούσαν να στείλουν τα 27 πολωνικά MiG-29 (αν τελικά το αποφάσιζαν) σε ουκρανικές βάσεις που να μην είναι φτιαγμένες για να φιλοξενούν μαχητικά αυτού του τύπου. Οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί των Ρώσων στο Λουτσκ και στο Ίβανο-Φρανκίβσκ στη δυτική Ουκρανία στόχο έχουν να καταστραφούν οι τρεις αεροπορικές βάσεις απ’ όπου επιχειρούν τα MiG-29 των Ουκρανών, ώστε να μην μπορούν να μεταφέρουν εκεί μαχητικά αυτού του τύπου οι Δυτικοί.
Στα 8 χρόνια που μεσολάβησαν από τις εχθροπραξίες στο Ντονμπάς μέχρι τη γενικευμένη εισβολή των Ρώσων, πολλά στελέχη του ουκρανικού στρατού εκπαιδεύτηκαν από Αμερικανούς, Καναδούς και Βρετανούς αξιωματικούς. Η εκπαίδευση έγινε επί ουκρανικού εδάφους, ήταν πολύ εντατική και επισταμένη και δεν διέφερε σε τίποτα από αυτή που θα γινόταν στους στρατιωτικούς μιας χώρας του ΝΑΤΟ. Ξεκίνησε με την εκμάθηση τακτικών σε επίπεδο τάγματος, και έφθασε μέχρι τη διεξαγωγή επιχειρήσεων συνδυασμένων Όπλων σε επίπεδο ταξιαρχίας. Οι Δυτικοί εκπαιδευτές φρόντισαν εξαρχής να βγάλουν τους Ουκρανούς από το καλούπι της παραδοσιακής σοβιετικής αντίληψης περί της διεξαγωγής επιχειρήσεων, να τους εξοικειώσουν με τον τρόπο που μάχονται, επικοινωνούν και λαμβάνουν αποφάσεις οι ΝΑΤΟϊκοί στρατοί, καθώς και το να μιλούν «κοινή γλώσσα» με το ΝΑΤΟ ώστε να μπορούν να συνεργάζονται εύκολα μαζί του. Στη συνέχεια δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στο να αναπτύξουν οι Ουκρανοί την ικανότητα να μπορούν να δρουν αποκεντρωμένα σε μικρές ομάδες, με ικανότητα και ετοιμότητα ανάληψης πρωτοβουλίας από τα κατώτερα κλιμάκια, και αυτό υπήρξε αποφασιστικός πολλαπλασιαστής ισχύος που τους έδωσε τη δυνατότητα όχι μόνο να αντέξουν στη ρωσική κρούση αλλά και να προξενήσουν βαριές απώλειες στους επιτιθέμενους. Οι Δυτικοί εκπαιδευτές που μιλούν σε ξένα ΜΜΕ εκφράζουν τον θαυμασμό και την ικανοποίησή τους για τη δράση των Ουκρανών στρατιωτικών αλλά και για το πόσο καλά αφομοίωσαν οι «μαθητές» τους τα όσα διδάχθηκαν.
Ο αμερικανικός στρατός το 2003 χρειάστηκε 21 ημέρες από την έναρξη των επιχειρήσεων για να μπει στη Βαγδάτη και να την καταλάβει. Ο γερμανικός στρατός, την εποχή που διεξήγαγε κεραυνοβόλο πόλεμο, χρειάστηκε 27 ημέρες το 1939 για να μπει στη Βαρσοβία, 36 ημέρες το 1940 για να μπει στο Παρίσι, 7 ημέρες το 1941 για να μπει στο Βελιγράδι και 21 ημέρες για να μπει στην Αθήνα (για να φθάσει κοντά στη Μόσχα το 1941 χρειάστηκε 167 ημέρες αλλά δεν μπόρεσε να την καταλάβει). Οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους χρειάστηκαν μόλις 4 ημέρες και 4 ώρες το 1991 από την έναρξη των χερσαίων επιχειρήσεων για να απελευθερώσουν το Κουβέιτ, να καταστρέψουν την επίλεκτη Δημοκρατική Φρουρά του Σαντάμ και να φθάσουν μέχρι τον κάτω ρου του Ευφράτη καταλαμβάνοντας μεγάλο μέρος του νότιου Ιράκ. Θα πρέπει όμως να αναλογιστούμε ότι δεν μιλάμε για μεγέθη που είναι ευθέως συγκρίσιμα μεταξύ τους διότι οι αποστάσεις σε κάθε περίπτωση ήταν διαφορετικές, η συνολική έκταση του χώρου που έπρεπε να καλυφθεί ήταν διαφορετική, η μορφολογία του εδάφους ήταν διαφορετική, οι καιρικές συνθήκες ήταν διαφορετικές, το αριθμητικό μέγεθος των επιτιθέμενων στρατευμάτων και ο βαθμός μηχανοκίνησής τους ήταν διαφορετικός, και βέβαια η ποιότητα και η ένταση της αντίστασης που συναντούσαν οι επιτιθέμενοι ήταν διαφορετικές.
Ο ρωσικός στρατός μπορεί να εμφάνισε πολλές αδυναμίες κατά τις πρώτες εβδομάδες της ουκρανικής εκστρατείας, αλλά όσο περνά ο καιρός αποκτά πολύτιμη πολεμική πείρα και είναι σίγουρο ότι θα βελτιώνει την απόδοσή του σε όλους τους τομείς. Οι Ρώσοι λύνουν σιγά-σιγά τα προβλήματα διοικητικής μέριμνας που έχουν, συντονίζουν καλύτερα τα πυρά τους, προσαρμόζονται στον τρόπο δράσης του αντιπάλου τους, συνηθίζουν στη διαβίωση στο ύπαιθρο, στις κακουχίες και στη στέρηση του ύπνου, και γενικά μαθαίνουν ξανά να πολεμούν. Επομένως ο ρωσικός στρατός θα είναι πολύ καλύτερος και πιο αξιόμαχος στις επόμενες φάσεις της γενικευμένης σύρραξης που έχει ξεκινήσει.
Θέλω να πιστεύω ότι οι φήμες περί άφιξης χιλιάδων Σύρων μαχητών στην Ουκρανία για να πολεμήσουν στο πλευρό των Ρώσων δεν είναι παρά ένα προπαγανδιστικό τέχνασμα και άσκηση ψυχολογικής πίεσης εκ μέρους του Πούτιν προς τον αντίπαλό του, διότι η ενέργεια αυτή καθ' αυτή μου φαντάζει όχι μόνο αδιανόητη αλλά και εντελώς απαράδεκτη από κάθε άποψη. Πρώτον, ο ρωσικός στρατός δεν έχει ανάγκη τη βοήθεια των Σύρων στρατιωτών για να νικήσει στην Ουκρανία. Δεύτερον, η εμφάνιση στο πεδίο της μάχης Αράβων μαχητών θα ήταν ντροπιαστική πρώτα-πρώτα για τους ίδιους τους Ρώσους επειδή θα έπεφταν τόσο χαμηλά ώστε να βάλουν μουσουλμάνους να σκοτώσουν αδελφούς Σλάβους ορθόδοξους χριστιανούς. Θα ήταν μία χειρονομία απόλυτης περιφρόνησης και ξεκάθαρου βιασμού της Ουκρανίας που θα έπληττε ανεπανόρθωτα την εικόνα τον Πούτιν στα μάτια ακόμη και των πιο πιστών οπαδών του. Για τους λόγους αυτούς θεωρώ ότι οι σχετικές φήμες δεν αληθεύουν.
Παρά τη γενναία αντίσταση που προβάλλουν οι Ουκρανοί, δεν έχουν καμία πιθανότητα να νικήσουν τους Ρώσους διότι δεν έχουν τις αναγκαίες δυνάμεις ελιγμού και τα μέσα για να περάσουν στην αντεπίθεση και να εκδιώξουν τα ρωσικά στρατεύματα από τη χώρα τους. Με μόνιμη άμυνα, όσο επιτυχημένη κι αν είναι αυτή, δεν νίκησε ποτέ κανείς. Ελπίδα ξένης βοήθειας δεν υπάρχει για τους Ουκρανούς πέρα από τις ευχές των Δυτικών, μερικές χιλιάδες ξένων εθελοντών και τα ελαφρά όπλα που λαμβάνουν, κι επομένως η ρωσική νίκη είναι απλώς θέμα χρόνου. Όσο ο Ζελένσκι καθυστερεί να συμφωνήσει στον τερματισμό του πολέμου, τόσο θα χάνει περισσότερα εδάφη και θα αυξάνεται το κόστος σε ανθρώπινες απώλειες και υλικές ζημιές. Η παράταση του πολέμου υπό αυτούς τους όρους δεν αποτελεί ηρωισμό αλλά εγκληματική ανευθυνότητα.
Τα σύγχρονα μαχητικά αεροσκάφη χρειάζονται εκτεταμένες υποδομές στις βάσεις απ’ όπου επιχειρούν, όπως τεχνική υποστήριξη, απόθεμα ανταλλακτικών και άλλα εξειδικευμένα υλικά, κι επομένως οι Δυτικοί δεν θα μπορούσαν να στείλουν τα 27 πολωνικά MiG-29 (αν τελικά το αποφάσιζαν) σε ουκρανικές βάσεις που να μην είναι φτιαγμένες για να φιλοξενούν μαχητικά αυτού του τύπου. Οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί των Ρώσων στο Λουτσκ και στο Ίβανο-Φρανκίβσκ στη δυτική Ουκρανία στόχο έχουν να καταστραφούν οι τρεις αεροπορικές βάσεις απ’ όπου επιχειρούν τα MiG-29 των Ουκρανών, ώστε να μην μπορούν να μεταφέρουν εκεί μαχητικά αυτού του τύπου οι Δυτικοί.
Στα 8 χρόνια που μεσολάβησαν από τις εχθροπραξίες στο Ντονμπάς μέχρι τη γενικευμένη εισβολή των Ρώσων, πολλά στελέχη του ουκρανικού στρατού εκπαιδεύτηκαν από Αμερικανούς, Καναδούς και Βρετανούς αξιωματικούς. Η εκπαίδευση έγινε επί ουκρανικού εδάφους, ήταν πολύ εντατική και επισταμένη και δεν διέφερε σε τίποτα από αυτή που θα γινόταν στους στρατιωτικούς μιας χώρας του ΝΑΤΟ. Ξεκίνησε με την εκμάθηση τακτικών σε επίπεδο τάγματος, και έφθασε μέχρι τη διεξαγωγή επιχειρήσεων συνδυασμένων Όπλων σε επίπεδο ταξιαρχίας. Οι Δυτικοί εκπαιδευτές φρόντισαν εξαρχής να βγάλουν τους Ουκρανούς από το καλούπι της παραδοσιακής σοβιετικής αντίληψης περί της διεξαγωγής επιχειρήσεων, να τους εξοικειώσουν με τον τρόπο που μάχονται, επικοινωνούν και λαμβάνουν αποφάσεις οι ΝΑΤΟϊκοί στρατοί, καθώς και το να μιλούν «κοινή γλώσσα» με το ΝΑΤΟ ώστε να μπορούν να συνεργάζονται εύκολα μαζί του. Στη συνέχεια δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στο να αναπτύξουν οι Ουκρανοί την ικανότητα να μπορούν να δρουν αποκεντρωμένα σε μικρές ομάδες, με ικανότητα και ετοιμότητα ανάληψης πρωτοβουλίας από τα κατώτερα κλιμάκια, και αυτό υπήρξε αποφασιστικός πολλαπλασιαστής ισχύος που τους έδωσε τη δυνατότητα όχι μόνο να αντέξουν στη ρωσική κρούση αλλά και να προξενήσουν βαριές απώλειες στους επιτιθέμενους. Οι Δυτικοί εκπαιδευτές που μιλούν σε ξένα ΜΜΕ εκφράζουν τον θαυμασμό και την ικανοποίησή τους για τη δράση των Ουκρανών στρατιωτικών αλλά και για το πόσο καλά αφομοίωσαν οι «μαθητές» τους τα όσα διδάχθηκαν.
Ο αμερικανικός στρατός το 2003 χρειάστηκε 21 ημέρες από την έναρξη των επιχειρήσεων για να μπει στη Βαγδάτη και να την καταλάβει. Ο γερμανικός στρατός, την εποχή που διεξήγαγε κεραυνοβόλο πόλεμο, χρειάστηκε 27 ημέρες το 1939 για να μπει στη Βαρσοβία, 36 ημέρες το 1940 για να μπει στο Παρίσι, 7 ημέρες το 1941 για να μπει στο Βελιγράδι και 21 ημέρες για να μπει στην Αθήνα (για να φθάσει κοντά στη Μόσχα το 1941 χρειάστηκε 167 ημέρες αλλά δεν μπόρεσε να την καταλάβει). Οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους χρειάστηκαν μόλις 4 ημέρες και 4 ώρες το 1991 από την έναρξη των χερσαίων επιχειρήσεων για να απελευθερώσουν το Κουβέιτ, να καταστρέψουν την επίλεκτη Δημοκρατική Φρουρά του Σαντάμ και να φθάσουν μέχρι τον κάτω ρου του Ευφράτη καταλαμβάνοντας μεγάλο μέρος του νότιου Ιράκ. Θα πρέπει όμως να αναλογιστούμε ότι δεν μιλάμε για μεγέθη που είναι ευθέως συγκρίσιμα μεταξύ τους διότι οι αποστάσεις σε κάθε περίπτωση ήταν διαφορετικές, η συνολική έκταση του χώρου που έπρεπε να καλυφθεί ήταν διαφορετική, η μορφολογία του εδάφους ήταν διαφορετική, οι καιρικές συνθήκες ήταν διαφορετικές, το αριθμητικό μέγεθος των επιτιθέμενων στρατευμάτων και ο βαθμός μηχανοκίνησής τους ήταν διαφορετικός, και βέβαια η ποιότητα και η ένταση της αντίστασης που συναντούσαν οι επιτιθέμενοι ήταν διαφορετικές.
Ο ρωσικός στρατός μπορεί να εμφάνισε πολλές αδυναμίες κατά τις πρώτες εβδομάδες της ουκρανικής εκστρατείας, αλλά όσο περνά ο καιρός αποκτά πολύτιμη πολεμική πείρα και είναι σίγουρο ότι θα βελτιώνει την απόδοσή του σε όλους τους τομείς. Οι Ρώσοι λύνουν σιγά-σιγά τα προβλήματα διοικητικής μέριμνας που έχουν, συντονίζουν καλύτερα τα πυρά τους, προσαρμόζονται στον τρόπο δράσης του αντιπάλου τους, συνηθίζουν στη διαβίωση στο ύπαιθρο, στις κακουχίες και στη στέρηση του ύπνου, και γενικά μαθαίνουν ξανά να πολεμούν. Επομένως ο ρωσικός στρατός θα είναι πολύ καλύτερος και πιο αξιόμαχος στις επόμενες φάσεις της γενικευμένης σύρραξης που έχει ξεκινήσει.
Θέλω να πιστεύω ότι οι φήμες περί άφιξης χιλιάδων Σύρων μαχητών στην Ουκρανία για να πολεμήσουν στο πλευρό των Ρώσων δεν είναι παρά ένα προπαγανδιστικό τέχνασμα και άσκηση ψυχολογικής πίεσης εκ μέρους του Πούτιν προς τον αντίπαλό του, διότι η ενέργεια αυτή καθ' αυτή μου φαντάζει όχι μόνο αδιανόητη αλλά και εντελώς απαράδεκτη από κάθε άποψη. Πρώτον, ο ρωσικός στρατός δεν έχει ανάγκη τη βοήθεια των Σύρων στρατιωτών για να νικήσει στην Ουκρανία. Δεύτερον, η εμφάνιση στο πεδίο της μάχης Αράβων μαχητών θα ήταν ντροπιαστική πρώτα-πρώτα για τους ίδιους τους Ρώσους επειδή θα έπεφταν τόσο χαμηλά ώστε να βάλουν μουσουλμάνους να σκοτώσουν αδελφούς Σλάβους ορθόδοξους χριστιανούς. Θα ήταν μία χειρονομία απόλυτης περιφρόνησης και ξεκάθαρου βιασμού της Ουκρανίας που θα έπληττε ανεπανόρθωτα την εικόνα τον Πούτιν στα μάτια ακόμη και των πιο πιστών οπαδών του. Για τους λόγους αυτούς θεωρώ ότι οι σχετικές φήμες δεν αληθεύουν.
Παρά τη γενναία αντίσταση που προβάλλουν οι Ουκρανοί, δεν έχουν καμία πιθανότητα να νικήσουν τους Ρώσους διότι δεν έχουν τις αναγκαίες δυνάμεις ελιγμού και τα μέσα για να περάσουν στην αντεπίθεση και να εκδιώξουν τα ρωσικά στρατεύματα από τη χώρα τους. Με μόνιμη άμυνα, όσο επιτυχημένη κι αν είναι αυτή, δεν νίκησε ποτέ κανείς. Ελπίδα ξένης βοήθειας δεν υπάρχει για τους Ουκρανούς πέρα από τις ευχές των Δυτικών, μερικές χιλιάδες ξένων εθελοντών και τα ελαφρά όπλα που λαμβάνουν, κι επομένως η ρωσική νίκη είναι απλώς θέμα χρόνου. Όσο ο Ζελένσκι καθυστερεί να συμφωνήσει στον τερματισμό του πολέμου, τόσο θα χάνει περισσότερα εδάφη και θα αυξάνεται το κόστος σε ανθρώπινες απώλειες και υλικές ζημιές. Η παράταση του πολέμου υπό αυτούς τους όρους δεν αποτελεί ηρωισμό αλλά εγκληματική ανευθυνότητα.
Προφανώς ο Ζελένσκι ποντάρει τώρα στο να γίνει κάποιο λάθος των Ρώσων ή κάποια προβοκάτσια ώστε να βρει δικαιολογία το ΝΑΤΟ να εμπλακεί στη σύρραξη, δηλαδή ποντάρει στο να ξεκινήσει ο Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος για χάρη της Ουκρανίας – μία προοπτική που δεν νομίζω να χαροποιεί κανέναν. Αν η ουκρανική πλευρά δεχόταν σήμερα τους ρωσικούς όρους ειρήνευσης, θα έσωζε τουλάχιστον την Οδησσό, δηλαδή την κύρια πρόσβασή της στη θάλασσα, καθώς και το Χάρκοβο και μεγάλο μέρος των εδαφών της ανατολικά του Δνείπερου. Αν αργήσει μερικές μέρες ή εβδομάδες να κλείσει ειρήνη, όλα αυτά θα έχουν περάσει στην κατοχή των Ρώσων, και τότε δεν θα υπάρχει πιθανότητα να τα δώσει πίσω ο Πούτιν ο οποίος φυσικό θα είναι να σκληρύνει τη στάση του έπειτα από το βαρύ φόρο αίματος που θα έχει πληρώσει για να τα κατακτήσει.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου