Γιώργος Σκαφιδάς
Μέσα στην αμεσότητά του (πλέον δεν μιλάμε μόνο για υβριδικές απειλές, proxy war, αντάρτικο αυτονομιστών ή αεροπορικές επιδρομές), ο πόλεμος στην Ουκρανία θα μπορούσε να ιδωθεί παράλληλα και ως μια άσκηση στη διατήρηση κάποιων ισορροπιών.
Οι Δυτικοί στήριξαν μεν στρατιωτικά τους Ουκρανούς, χωρίς όμως να στείλουν εκεί τακτικές στρατιωτικές δυνάμεις, μαχητικά αεροσκάφη, συστήματα αεράμυνας τύπου Iron Dome ή αντιαεροπορικά συστήματα μεγάλου βεληνεκούς Patriot. Κι αυτό, προκειμένου να μην εμπλακούν στον εν εξελίξει πόλεμο πέραν του ορίου εκείνου το οποίο θα αντιμετώπιζε ως κόκκινη γραμμή η (εξοπλισμένη με πυρηνικά) ρωσική πλευρά, με δεδομένο ότι η Ουκρανία δεν ανήκει ούτε στο ΝΑΤΟ (για να επικαλεστεί κανείς το Άρθρο 5) αλλά ούτε και στην ΕΕ (για να επικαλεστεί κανείς το Άρθρο 42.7).
Οι Αμερικανοί δεν έστειλαν στην Ουκρανία συστοιχίες Patriot επειδή, όπως λέγεται, για να λειτουργήσουν τα εν λόγω συστήματα (που αποτελούνται από: κέντρα συντονισμού και πληροφοριών, ραντάρ, σταθμούς ελέγχου εμπλοκής και σταθμούς εκτόξευσης) θα έπρεπε να συνοδεύονται από εκατοντάδες Αμερικανούς στρατιώτες.
Το «boots on the ground» είχε, άλλωστε, ήδη πριν από τη ρωσική εισβολή αποκλειστεί από την αμερικανική πλευρά, με το αιτιολογικό ότι μια άμεση σύγκρουση Αμερικανών και Ρώσων στο έδαφος μια μη-νατοϊκής χώρας όπως είναι η Ουκρανία θα μπορούσε να οδηγήσει σε έναν Γ Παγκόσμιο, όπως έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη δημόσια και ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν.
Με περίπου το ίδιο αιτιολογικό απορρίφθηκε επίσης, επί της ουσίας, όχι μόνο η πρόταση για no–fly zone πάνω από την Ουκρανία, αλλά και η πρόταση για την αποστολή εκεί μαχητικών αεροσκαφών από την Πολωνία (ή την Σλοβακία ή την Βουλγαρία), μια πρόταση που πέρασε από χίλια κύματα προτού τελικώς «καταρριφθεί» εν μέσω ενδοδυτικών διαφωνιών.
Αρχικά ήταν ο ύπατος εκπρόσωπος της ΕΕ για θέματα εξωτερικής πολιτικής Ζοζέπ Μπορέλ που αναφέρθηκε στο ενδεχόμενο αποστολής μαχητικών αεροσκαφών στην Ουκρανία, με την αναφορά του ωστόσο στην πορεία να διαψεύδεται ως προϊόν ασυνεννοησίας.
Το θέμα περί αποστολής μαχητικών θα επανερχόταν μερικές ημέρες αργότερα, μέσω Πολωνίας, για να διαψευστεί όμως και πάλι, αυτήν τη φορά από τις ΗΠΑ.
Σημειώνεται πως το σενάριο ήθελε τους Πολωνούς να στέλνουν ρωσικά MiG-29 στην Ουκρανία και να παίρνουν ως «αντάλλαγμα» αμερικανικά F-16. Κατά μία άποψη, Ουκρανοί πιλότοι θα έπρεπε να πάνε εκείνοι σε ευρωπαϊκό έδαφος και να παραλάβουν τα μαχητικά οι ίδιοι. Κι αυτό, προκειμένου να μην εμπλακούν Δυτικοί-Ευρωπαίοι, διότι κάτι τέτοιο θα τους έκανε στόχους της Ρωσίας. Τελικώς και αυτό το σενάριο απορρίφθηκε, εν μέσω διχογνωμιών καθώς οι Πολωνοί είχαν την εντύπωση ότι θα έδιναν τα MiG-29 στο ΝΑΤΟ ή στους Αμερικανούς για να τα δώσουν εν συνεχεία εκείνοι στην Ουκρανία, πράγμα με το οποίο ωστόσο η αμερικανική πλευρά δεν συμφώνησε.
Νωρίτερα είχαν απορριφθεί και τα σενάρια περί ενίσχυσης των Ουκρανών με το αμερικανο-ισραηλινό σύστημα αεράμυνας Iron Dome (Σιδηρούς Θόλος) λόγω όχι αμερικανικών αλλά ισραηλινών ενστάσεων. Η πλευρά του Ισραήλ χρειάζεται τη συνεργασία με τη Ρωσία στη Συρία ενάντια στην ιρανική επιρροή και ως εκ τούτου δεν θα ήθελε να έρθει σε ρήξη με το Κρεμλίνο.
Παράλληλα ωστόσο με όλα τα παραπάνω, υπάρχουν και πολλά δυτικά όπλα που είναι σαφές ή που εκτιμάται πως έχουν περάσει στην Ουκρανία το τελευταίο διάστημα, ενισχύοντας σημαντικά την ουκρανική αντίσταση επί του πεδίου έναντι των Ρώσων.
Μεταξύ αυτών:
Φορητά όπλα αεράμυνας (man-portable air defense systems – MANPADS), ικανά να πλήττουν ό,τι πετάει σε χαμηλά ύψη, όπως τα αμερικανικά Stinger (κυρίως), τα πολωνικά Piorun GROM, κάποια παλαιά σοβιετικά Strela και Igla. Και όχι μόνο φορητά (man-portable) αλλά και pedestal-mounted συστήματα αεράμυνας.
Φορητά αντιαρματικά συστήματα όπως τα αμερικανικά Javelin (κυρίως), τα βρετανο-σουηδικά NLAW (Next Generation Light Anti-tank Weapon), τα σουηδικά Carl-Gustaf και AT4, τα γερμανικά Panzerfaust 3 (PzF 3), τα γαλλικά APILAS, τα ισπανικά Alcotán-100 και C90, τα M72 LAW (Light Anti-Tank Weapon), τα παλαιά ευρωπαϊκά MILAN.
Φορητά συστήματα πολλαπλής χρήσης όπως τα αμερικανικά M141 BDM (Shoulder-Launched Multipurpose Assault Weapon-Disposable SMAW-D).
Αντιαρματικά ρουκετοβόλα σοβιετικής/ρωσικής προέλευσης RPG-18.
Τυφέκια AK-47 και G3 κ.ά.
Χωρίς, βέβαια, να ξεχνά κανείς και τα οπλισμένα τουρκικά drones Bayraktar TB2 τα οποία είχε αγοράσει η Ουκρανία πριν από τον πόλεμο.
Το πόσο πολύ αυτές οι αποστολές όπλων έχουν ενοχλήσει τη ρωσική πλευρά, φάνηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο (12-13 Μαρτίου), από την αντίδραση του Ρώσου υφυπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Ριαμπκόφ που προειδοποίησε τους Δυτικούς ότι οι πομπές με τη στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία αποτελούν στόχο για τα πυρά των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, αλλά και από το ρωσικό χτύπημα κατά στρατιωτικής βάσης στη δυτική Ουκρανία (Γιαβορίβ) από την οποία είναι γνωστό πως κατά καιρούς έχουν περάσει και Δυτικοί, κοντά στα σύνορα της Ουκρανίας με την Πολωνία, βορειοδυτικά του Λβιβ.
Δημοσίευση σχολίου