Οι αναθεωρητικοί γεωπολιτικοί στόχοι του Τούρκου πρόεδρου δεν έχουν να κάνουν με τους υδρογονάνθρακες.
Τους πραγματικούς στόχους και τις επιδιώξεις του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Ανατολική Μεσόγειο αναλύουν δύο ερευνητές για λογαριασμό του Foreign Policy και, οποία έκπληξη, δεν έχουν να κάνουν και τόσο με τους υδρογονάνθρακες που εκτιμάται ότι βρίσκονται κάτω από το βυθό της θάλασσας.Οι αρθρογράφοι Ζήνωνας Τζιάρρας και Τζαλέλ Χαρκάουι καθιστούν σαφές ότι ο Ερντογάν και η ηγετική ομάδα που τον περιτριγυρίζει στην Άγκυρα δεν ενδιαφέρονται και τόσο πολύ για το φυσικό αέριο, παρά το γεγονός ότι το χρησιμοποιούν ώστε κάθε τόσο να βγάζουν στο Αιγαίου ή στην κυπριακή ΑΟΖ τα ερευνητικά σκάφη τους όπως το «Oruc Reis».
Εγκατάλειψη της προσοχής
Οι στόχοι του Ερντογάν, να μετατρέψει, δηλαδή, την Τουρκία σε ισχυρό γεωπολιτικό «παίκτη» στην ευρύτερη περιοχή είναι γνωστοί. Όπως γνωστές είναι και οι προσπάθειές του να μοχλεύσει κάθε δυνατή γνωριμία και σχέση του στη Δύση, προκειμένου να αξιοποιήσει τις αλλαγές που επέφερε η επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράκ στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Οι δύο αναλυτές εκτιμούν ότι από τη στιγμή που ο Ερντογάν εδραίωσε το καθεστώς του και την πολιτική του προσέγγιση στο εσωτερικό της Τουρκίας και αγκάλιασε τον «ισλαμικό λαϊκισμό», εγκατέλειψε βασικές αρχές της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής όπως η προσοχή και η απέχθεια στις περιπέτειες και τα άσκοπα ρίσκα.
Αντιθέτως, από το 2015 και μετά επιδεικνύει ένα είδος ιστορικού ρεβιζιονισμού και ρεβανσισμού, προκειμένου να δικαιολογήσει τις διαρκώς αυξανόμενες παρεμβάσεις της Τουρκίας σε διάφορα σημεία της περιοχής, από τη Συρία και τη Λιβύη, ως το Αιγαίο, εις το όνομα της «γεωγραφίας της καρδιάς μας» και των «πνευματικών συνόρων μας».
«Ρεβιζιονιστικό κράτος»
Κατά τους δύο αναλυτές, «η Τουρκία πλέον είναι ένα ρεβιζιονιστικό κράτος: προχωρά σε στρατιωτικές παρεμβάσεις και ελέγχει ξένο έδαφος στη Συρία και το Ιράκ. Αμφισβητεί σύνορα και όρια όπως με την Κύπρο και την Ελλάδα. Συμμετέχει σε δημογραφική μηχανική, όπως στη Συρία και τη Βόρεια Κύπρο. Διατηρέι βάσεις σε Σομαλία και Κατάρ. Και “γαλβανίζει” εξαρτούμενες δυνάμεις όπως στη Λιβύη, τη βόρεια Συρία και το Ναγκόρνο Καραμπάχ».
Σημειώνουν δε ότι ο αναθεωρητισμός του Ερντογάν έρχεται σε σύγκρουση με την βασική ιστορία και πολιτική της Τουρκίας, καθώς η Συνθήκη της Λωζάννης, που για τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ αποτέλεσε μια επιτυχία για την ίδρυση του Τουρκικού κράτους, αντιμετωπίζεται ως ανάθεμα από τον ίδιο και τους οπαδούς του.
Ζητήματα εξουσίας
Όλα αυτά, σύμφωνα με τους αρθρογράφους δείχνουν ότι «η κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο δεν γίνεται κυρίως για το φυσικό αέριο, αλλά για παλιά ζητήματα εξουσιάς, εμποτισμένα με παλιές και νέες γεωπολιτικές φιλοδοξίες. Ο τουρκικός επεκτατισμός έχει ως κίνητρο το υλικό κέρδος, αλλά ενεργοποιείται και από ταυτοτικά και ιδεολογικά ζητήματα». Οι θαλάσσιες διεκδικήσεις γίνονται κυρίως για να αποκτήσει η Άγκυρα επιρροή στο Μαγκρέμπ, το Σαέλ και τη Δυτική Αφρική.
Το όνειρο του Ερντογάν είναι, σύμφωνα με τους αναλυτές, η Τουρκία να γίνει μια υπερδύναμη, η οποία θα συνομιλεί επί ίσοις όροις με τις άλλες υπερδυνάμεις και θα δρα όπως αυτές, επιβάλλοντας τη θέλησή της με τετελεσμένα.
Δημοσίευση σχολίου