Πιζάνιας Πέτρος
Αν διαβάσει κανείς τον Νόμο για τις αρμοδιότητες του εκάστοτε Έλληνα πρωθυπουργού, θα διαπιστώσει ότι διαθέτει πολύ ευρύτερες πάγιες και αρκετές έκτακτες εξουσίες, σε σύγκριση με αρχηγούς ισχυρών κρατών, όπως ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας ή ο καγκελάριος της Γερμανίας.
Σε αυτή τη μεγάλη συγκέντρωση εξουσιών του Έλληνα πρωθυπουργού, πρέπει να συνυπολογίσουμε και τις άτυπες εξουσίες. Να συμπεριλάβουμε δηλαδή το γεγονός ότι η εκάστοτε κοινοβουλευτική του ομάδα και ως εκ τούτου η πλειοψηφία στη Βουλή, είναι απολύτως ελεγχόμενη από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ως αρχηγό κόμματος, σε τέτοιο βαθμό υπακοής που θυμίζει σύνταγμα νεοσύλλεκτων!
Και τέλος, στις εξουσίες του Έλληνα πρωθυπουργού πρέπει να αθροίσουμε και τις ποικίλες συνάφειες με τα πολλά μέσα ενημέρωσης. Συνεπώς, ο εκάστοτε Έλληνας πρωθυπουργός ελέγχει τόσο την εκτελεστική εξουσία, όσο και τη νομοθετική και σε κάποιο βαθμό τους δημοσιογράφους. Θα παρακάμψω το προφανές συμπέρασμα ότι στην Ελλάδα η Δημοκρατία λειτουργεί περισσότερο τυπικά και λιγότερο ουσιαστικά.
Θέλω να τονίσω την άλλη όψη των υπερεξουσιών του εκάστοτε Έλληνα πρωθυπουργού, ότι διαχειρίζεται τα θεμελιώδη, δηλαδή την εθνική κυριαρχία και τη λαϊκή κυριαρχία. Η πρώτη κατακτήθηκε με την Επανάσταση και επικυρώθηκε διεθνώς το 1830. Η δεύτερη πρωτοεφαρμόστηκε στις εκλογές για τους αντιπροσώπους στη Β’ Εθνοσυνέλευση το 1822-1823.
Η απίσχναση της λαϊκής κυριαρχίας
Στη διάρκεια των έντεκα χρόνων των μνημονίων δεν χάθηκαν ούτε τυπικά, ούτε ουσιαστικά οι πρωθυπουργικές εξουσίες, αντιθέτως ασκήθηκαν εν πολλοίς, προς όφελος τρίτων δυνάμεων. Με βάση τις εξουσίες τους όλοι οι μνημονιακοί πρωθυπουργοί, αρχικά κλήθηκαν να συρρικνώσουν τη λαϊκή κυριαρχία. Μάλιστα το έκαναν ανενδοίαστα, ανταγωνιζόμενοι μεταξύ τους ποιος θα το κάνει καλύτερα!
Με δυο λόγια από τον Γεώργιο Παπανδρέου, περνώντας από τους Σαμαρό-Βενιζέλους και φτάνοντας στον Αλέξη Τσίπρα, όλοι, μαζί και οι κοινοβουλευτικές τους ομάδες όπως και τα κόμματά τους, χρησιμοποίησαν τις πρωθυπουργικές και τις λοιπές δημόσιες εξουσίες, για να εφαρμόσουν τα απαιτούμενα από την ευρωπαϊκή εποπτεία. Διαμέσου αυτής της εποπτείας περνούσε η γερμανική ιμπεριαλιστική, ας μην κρυβόμαστε, κυριαρχία επί των Ελλήνων πολιτών.
Οπότε, επί τη ευκαιρία, ασκούνταν και μια νομότυπη οικονομική λεηλασία στον δημόσιο πλούτο των Ελλήνων. Αυτή υπήρξε συνοπτικά και εν πολλοίς παραμένει, η διαστροφή της άσκησης των δημόσιων πρωθυπουργικών εξουσιών, με αποτέλεσμα όχι την κατάργηση, αλλά την "εκκένωση" της ουσίας της λαϊκής κυριαρχίας. Μπορεί εκλογές να γίνονταν, ακόμη και δημοψήφισμα, αλλά το αποτέλεσμα ήταν πάντα το μνημόνιο.
Πρόσφατα, από τον Φεβρουάριο του 2020 και με την αυξανόμενη επιθετικότητα της Τουρκίας από τον Έβρο έως την ανατολική Μεσόγειο, άρχισε να αναδύεται μια επιπλέον διάσταση στην άσκηση των τυπικών και άτυπων πρωθυπουργικών εξουσιών. Από τη μία Σύνοδο κορυφής στην επόμενη και έως την πρόσφατη του Δεκεμβρίου, κατέστη προφανές ότι η Γερμανία δεν επιδιώκει να υπερεξοπλίσει την Τουρκία μόνο για το κέρδος, αλλά και για να υπονομεύσει τα ελληνικά συμφέροντα.
Η Ελλάδα υπό γερμανική εποπτεία
Μάλιστα, η μνημειώδης γκάφα του νυν Έλληνα πρωθυπουργού να δεχτεί την γερμανική διαμεσολάβηση στην ελληνοτουρκική διένεξη, κατέστησε τη Μέρκελ νόμιμο "προαγωγό" των επεκτατικών σχεδίων της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, υπό το προσχηματικό ένδυμα της ευρωπαϊκής προεδρίας. Και από την πλευρά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν διατύπωσε ούτε καν μια δημόσια διαμαρτυρία, πόσο μάλλον δεν έθεσε το απολύτως εύλογο βέτο.
Είναι προφανές ότι και τα τρία κόμματα του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού θέλουν την Ελλάδα υπό την τουρκική απειλή, ώστε να ασκούν την επικυριαρχία τους σε εμάς ευκολότερα και διαρκέστερα. Κοινή τουρκογερμανική επιδίωξη είναι να μην αποκτήσει η Ελλάδα σχετική στρατηγική αυτονομία, σε διπλωματικό, στρατιωτικό και εξοπλιστικό παραγωγικό επίπεδο. Και για τούτο πολέμησαν από κοινού την πρόταση του Γάλλου προέδρου για στρατηγική συμμαχία Ελλάδας-Γαλλίας. Μια εξαιρετική ευκαιρία, την οποία ο Έλληνας πρωθυπουργός χαράμισε υπέρ της Γερμανίας και εμμέσως της Τουρκίας.
Όλες οι δημόσιες κυβερνητικές αναλύσεις, εκτός από εκείνες του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια και ενός-δύο βουλευτών, δείχνουν να παρακάμπτουν την βασική αρχή, ότι πρέπει να στηριζόμαστε πρωτίστως στις δικές μας δυνάμεις. Αντ’ αυτού διοχετεύουν ψεύτικες ελπίδες: τη μια τις ευρωπαϊκές κυρώσεις στην Τουρκία, την άλλη βλέπουν την τουρκική οικονομία ή το νόμισμα να "καταρρέει", τον Γάλλο πρόεδρο που "θύμωσε" και τώρα θα "τσακίσει" τον Ερντογάν και μετά, να, έρχεται ο Μπάιντεν και "κλάψτε" την Τουρκία!
Αυτά και άλλα παρόμοια αξιοθρήνητα προωθούν τα μέσα ενημέρωσης για λογαριασμό της κυβέρνησης. Αν όλα αυτά κάτι δηλώνουν είναι ότι η κυβέρνηση, με τα λοιπά κόμματα εξουσίας κρυμμένα πίσω της, περιμένουν ένα θαύμα και στο μεταξύ παρακαλούν τον ξένο σωτήρα! Αλλά, σπάζουν τα πολιτικά μούτρα τους και της χώρας βεβαίως, στην γεωπολιτική ιδιοτέλεια των Αμερικανών και στον απύθμενο κυνισμό των Γερμανών.
"Τρίζουν" τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα
Έτσι, αντί να χτίσει την όποια στρατηγική αυτονομία της χώρας εντός της ΕΕ, η κυβέρνηση της ΝΔ, διά του πρωθυπουργού, βρίσκεται στα πρόθυρα να καθηλώσει περαιτέρω τις δημόσιες εξουσίες που κατέχει, στην μνημονιακή λογική της εξάρτησης. Να δεχτεί την σταδιακή φθορά των εθνικών μας κυριαρχικών δικαιωμάτων υπέρ της Τουρκίας, δια των αμυδρών επαναλαμβανόμενων υποχωρήσεων.
Και προς αυτή την κατεύθυνση σπρώχνουν τον Έλληνα πρωθυπουργό ευθέως η γερμανική κυβέρνηση και η αμερικανική κυβερνητική αστάθεια αλλά, πιθανότατα να κάνει το ίδιο, πιο διακριτικά και ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ. Αν με την παρόξυνση της τουρκικής επιθετικότητας στον Έβρο ο Μητσοτάκης αντέδρασε ουσιαστικά, από τον περασμένο Σεπτέμβριο άρχισε να υποχωρεί αμυδρά και διαρκώς, καθιστώντας την τουρκική επιθετικότητα ρουτίνα, επειδή το θέλει η Γερμανία και το "ψιθυρίζουν" οι Αμερικανοί.
Άραγε, σκέφτηκε για μία μόνο στιγμή ο πρωθυπουργός κύριος Μητσοτάκης, ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις ευρύτατες εξουσίες του, όχι υπέρ της Γερμανίας και της Αμερικής, αλλά για να κινητοποιήσει τους Έλληνες πολίτες; Και οι πολίτες που ενδιαφέρονται έχουν σκεφτεί ότι τόσο η λαϊκή, όσο και η εθνική κυριαρχία, ανήκουν σε εμάς και όχι στον εκάστοτε πρωθυπουργό;
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου