Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Μετά από χρόνια απειλών και προκλήσεων, στη βάση σχεδιασμών που οι εκάστοτε ελληνικές και κυπριακές κυβερνήσεις δεν πήραν είδηση, η Τουρκία αλλάζει τον αμανέ και αυξάνει την πίεση στην Αθήνα και τη Λευκωσία με διάφορους τρόπους. Αλλά, πάντα στη βάση σχεδίου.
Ειλικρινά ταλαιπωρήθηκα αφάνταστα μέχρι να πείσω μερικούς ανθρώπους στην Ελλάδα και την Κύπρο, ότι ο Ταγίπ Ερντογάν δεν λειτουργεί το τελευταίο διάστημα έχοντας τη σκέψη στο εσωτερικό μέτωπο, όπου το ελέγχει δικτατορικά και θα το δούμε στις επόμενες εκλογές, τις οποίες θα κερδίσει διότι θα ξανακάνει νοθεία.
Ας μην πετάμε στα σύννεφα. Οι Τούρκοι έκαναν μία τακτική υποχώρηση για υποτίθεται ότι αποδέχθηκαν μία …παύση και ένα …διάλογο. Τελικά αποδεικνύεται ότι οι πιέσεις ήταν πολλές και αφόρητες αλλά το πλέον σίγουρο είναι ότι η αντιδραση των Ενόπλων Δυνάμεων, θορύβησε τις ξένες κυβερνήσεις, που τον επηρεάζουν ακόμα, έστω και σε ένα μικρό βαθμό. Αλλά μην υποτιμάτε τις Ε.Δ. Η κινητοποίηση του Πολεμικού Ναυτικού, άλλαξε αρνητικά τα δεδομένα για τον Ερντογάν. Λοιπόν:
Ο ισλαμο-εθνικιστής ηγέτης πιστεύει ότι η Κύπρος είναι δική του!
Πιστεύει ότι το Αιγαίο δεν είναι ελληνική θάλασσα και ότι η Τουρκία …αδικείται!
Και έχει εκδηλώσει την απόφαση του να υλοποιήσει τις παραπάνω επιθυμίες του. Το έχουμε επαναλάβει τόσες φορές. Δεν χρειάζεται να ψάχνει κανείς για να επιβεβαιώσει ότι έχει λάβει την απόφαση. Τον έχετε δει μήπως να το κρύβει; Δεν μιλά δημόσια ο άνθρωπος; Δεν λέει ότι έχει δικαιώματα σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο;
Έλεος δηλαδή. Χάνονται οι δικοί μας στον …βυθό των αναλύσεων τους, ψάχνουν να εξηγήσουν τι έχει στο ταραγμένο του μυαλό ο Ερντογάν, αντί να καθίσουν και να μελετήσουν τις ομιλίες. Είναι ανοικτό βιβλίο.
Το ”debate” στην Αθήνα και τη Λευκωσία είναι αν θα ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου ο Τούρκος πρόεδρος και θα ξεκινήσει τη σύγκρουση με την Ελλάδα, σύμμαχό του στο ΝΑΤΟ, και την Κύπρο, την οποία έτσι κι αλλιώς δεν την υπολογίζει. Είναι λάθος η προσέγγιση. Διότι έχουμε φύγει εδώ και καιρό από το συγκεκριμένο θέμα. Το «αν θα κτυπήσει» είναι παρελθόν.
Το βασικό ερώτημα πρέπει να είναι αυτό: «πότε θα κτυπήσει». Και εξηγούμαι:
Η τελευταία του κίνηση στο Καστελόριζο παραπέμπει ξεκάθαρα σε «θερμό επεισόδιο» για να επιρρίψει τις ευθύνες πρωτίστως στην Ελλάδα. Διότι στην Κύπρο δεν μπορεί να παίξει αυτό το βρώμικο παιγνίδι. Το νησί δεν διαθέτει ούτε πολεμική αεροπορία, ούτε ναυτικό για να τον σταματήσει. Αντίθετα, η Ελλάδα μπορεί να στείλει απέναντι στα δικά του, πολεμικά πλοία στη θάλασσα και πολεμικά αεροπλάνα στον αέρα.
Και στην περίπτωση που τα δικά του εισέλθουν σε ελληνικά ύδατα, που οι φίλοι μας οι Αμερικανοί χαρακτήρισαν «αμφισβητούμενα ύδατα», θα γίνει το «κακό». Η Αθήνα έχει μόνο μία επιλογή, για να ξεμπερδεύει με τον τουρκικό τσαμπουκά, εάν αποτύχει ο διάλογος και επιστρέψουμε στην προτέρα κατάσταση. Πρέπει να αντιδράσει. Το γνωρίζει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Βασικά, ξέρει πως αν επιτρέψει σε τουρκικό πολεμικό να εισέλθει στην υφαλοκρηπίδα ή στα όρια της ΟΑΖ, που δεν οριοθετήσαμε ακόμη, την επομένη δεν θα είναι πρωθυπουργός.
Και επειδή θα αρχίσουν να φωνάζουν και οι νεοφιλελεύθεροι εθνομηδενιστές και οι πολεμοχαρείς εθνικιστές, που στα δύσκολα κρύβονται, απλά εννοώ ότι θα φύγει μόνος του. Δεν θα τον ρίξει κανείς. Αν όμως αντιδράσει, θα αρχίσει να τον σέβεται και ο Ερντογάν. Είναι από τις περιπτώσεις που στοιχηματίζω.
Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας περιστοιχίζεται από θιασώτες του διαλόγου με την Τουρκία με οποιοδήποτε τίμημα. Δεν κρύβονται οι άνθρωποι. Ο κ. Μητσοτάκης έπρεπε να έχει και ένα-δύο από την αντίθετη σχολή, διότι μόνο έτσι θα μπορεί να πάρει τις ορθές αποφάσεις. Προσωπικά δεν έχω γνώση των σκέψεων του πρωθυπουργού. Ακούω διάφορα σενάρια. Και για ένα περίεργο λόγο δεν είναι του στυλ «πάμε να τα βρούμε» με τους Τούρκους.
Πληροφορούμαι ότι σκέφτεται ορθά:
Δεν λέει όχι στο διάλογο. Ποιος λογικός άνθρωπος θα έλεγε όχι. Αλλά τονίζει στους συνεργάτες του ότι δεν πάει σε διάλογο υπό απειλές και εκβιασμούς. Και ζητά τερματισμό όλων ανεξαιρέτως των προκλήσεων στην ανατολική Μεσόγειο. Οι σύμβουλοι δεν νομίζω ότι μπορούν να διαφωνήσουν με αυτή την προσέγγιση του. Αλλά, ας το δούμε και εθνικά και κομματικά. Τι τον συμφέρει. Βασικά το ερώτημα πρέπει να είναι τι συμφέρει στη χώρα και στο λαό της. Εγώ απεχθάνομαι τον πόλεμο. Τον έζησα στα 16 μου στην Κύπρο. Είναι τρομακτικός ο φόβος που προκαλούσε η κραυγή «έρχονται οι Τούρκοι»! Η φράση «έκλεινε» μέσα της το θάνατο.
Στην Ελλάδα και στην Κύπρο συμφέρει η επικράτηση της ειρήνης, όχι ο πόλεμος. Το θέμα όμως είναι ότι τον πόλεμο τον οργανώνει ο κακός γείτονας. Που θέλει να μοιράσουμε το Αιγαίο και την Κύπρο με την υπογραφή μας. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Δυστυχώς ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει ότι η υποχώρηση δεν είναι στις επιλογές του. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τον πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Αναστασιάδη, που μας προετοίμασε ήδη ότι οι πολίτες στο νησί δεν έχουν καμία τύχη. Μαζεύουν εκατομμύρια κάθε χρόνο στο ταμείο για την άμυνα, και οι αθεόφοβοι δεν τα χρησιμοποιούν για να αγοράζουν όπλα. Δεν υπάρχει σωτηρία. Το γνωρίζω…
Δεν είναι όλα αρνητικά, ούτε και μαύρα και άραχνα. Η κινητοποίηση του κ. Μητσοτάκη, με τον κ. Αναστασιάδη ως υποστηρικτική δύναμη, αποφέρει καρπούς. Αλλά ακόμα δεν τους βλέπω να τολμούν στο 100%. Βλέπω μία κάποια αδικαιολόγητη διστακτικότητα. Η Ελλάδα και η Κύπρος μπορούν να αγοράσουν ασφάλεια. Ζούμε σε άλλες εποχές. Ή τολμάς να παίξεις με μία δύναμη, ή κάνεις το καλύτερο κατά τη γνώμη μου. Σχεδιάζεις με τις περιφερειακές δυνάμεις.
Πληροφορήθηκα ότι με το Ισραήλ προχώρησαν σε σοβαρές συμφωνίες στην περίπτωση κτυπήματος από την Τουρκία. Χωρίς τη συμμετοχή των ισραηλινών ενόπλων Δυνάμεων, αλλά με τη χρήση όλων των υπολοίπων μέσων. Καλή εξέλιξη. Με τη Γαλλία τα πράγματα είναι διαφορετικά. Προσφέρει ασφάλεια ότι και να σημαίνει η λέξη.
Άρα, πρέπει να παίξουν τον «άλογο» της Γαλλίας. Δεν πρέπει να δυσαρεστήσουμε τους Γάλλους. Είναι μία καλή στιγμή, διότι διακυβεύονται και τα γαλλικά συμφέροντα από την επιθετικότητα της Τουρκίας…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Οι δηλώσεις του συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας του Μαξίμου, Αλέξανδρου Διακόπουλου, είναι ένα μεγάλο ατόπημα ολκής. Συστηματικά καλλιεργεί τον συμβιβασμό (που σημαίνει να δώσουμε και κάτι), παρά το γεγονός ότι ο Πρωθυπουργός -προς το παρόν τουλάχιστον- άλλα πρεσβεύει. Το λένε όλες οι κυβερνήσεις από το 1974. Οι μόνες διαφορές είναι η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ. Διαφορές λόγω των παράνομων απαιτήσεων της Τουρκίας. Ο κ. Διακόπουλος είναι στη λάθος πλευρά της ιστορίας και προκαλεί ζημία στα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας. Στην Κύπρο έπεσαν μαχόμενοι πολλοί Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί. Πολέμησαν με αυταπάρνηση και δεν εγκατέλειψαν τις θέσεις τους. Ο κυπριακός λαός τους ευγνωμονεί. Η πλειοψηφία των πολιτών, εκτός των Ακελικών και των εθνομηδενιστών λατρεύουν την Ελλάδα. Περιμένουν, λοιπόν, βοήθεια. Δεν πρέπει να ξεχνάτε κύριε Διακόπουλε, ότι θυσιάστηκε η Κύπρος για να επιστρέψει η Δημοκρατία στην Ελλάδα. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Η Ελλάδα και η Κύπρος είναι ένα. Δεν παίζει το “αυτοί και εμείς”… Ελπίζω να μην αναγκαστώ να επανέλθω στο θέμα αυτό, που προκάλεσε μεγάλη πίκρα στους Ελληνοκύπριους…
Δημοσίευση σχολίου