Γράφει ο Ι. Θ. Μάζης, Καθηγητής Γεωπολιτικής, ΕΚΠΑ
Η πολιτική κατευνασμού που ακολουθούν Αθήνα και Λευκωσία έναντι της τουρκικής επιθετικότητος, εδώ και 46 χρόνια (μετά την εισβολή και παράνομη κατοχή του 38% της Κύπρου), αποτελεί τον θετικότερο γεωπολιτικό παράγοντα για την υλοποίηση των τουρκικών επεκτατικών σχεδιασμών. Στο πλαίσιον αυτής της πολιτικής, έχομε να παρατηρήσομε ότι:
1) H Τουρκία αδιαλείπτως επιχειρεί (ορόσημον: Ίμια, 1996), να προωθήσει τις απαιτήσεις της εις βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στον θαλάσσιο και εναέριο χώρο του Αιγαίου δια της επισείσεως προς την ελληνικήν πλευρά, του φοβήτρου της παρανόμου “αφορμής πολέμου/casus belli” της εκπορευθήσης εκ της τουρκικής Εθνοσυνελεύσεως (1995), επ’ ευκαιρία της κυρώσεως από την Ελλάδα της UNCLOSS II για το Δίκαιον της Θαλάσσης (Ν. 2321/1995).
2) Θεωρεί ότι το πολιτικόν σύστημα της χώρας τηλεκατευθύνεται απολύτως από την αμερικανικήν βούλησιν η οποία και εξισώνει τον απειλούμενο με τον απειλούντα, εις τον βωμόν της νεο-ψυχροπολεμικού τύπου Ρωσικής ανασχέσεως (Δόγμα Spykman).
3) Η Αδελφομουσουλμανική Τουρκία εκτιμά συνεπώς ότι, λόγω του σημαντικού χωρικο-γεωγραφικού της ρόλου εις τον Rimland (ανασχετικός δακτύλιος), της επιτρέπεται να εκβιάζει τις ΗΠΑ μέσω των -από το 2016- συναφθεισών -παρα (συμμαχικήν) φύσιν- αμυντικών και οικονομικών σχέσεών της, με την Ρωσική Ομοσπονδία.
4) Η απουσία ενεργητικής και στοχευμένης ελληνικής πολιτικής δυναμένης να ανατρέψει το καθεστώς αυτό του επί ήμισυ αιώνα ενδημούντος “ελλαδικού κατευναστικού προτεκτορατισμού” και της προϊούσης “φινλανδοποιήσεως”, την “δικαιώνει” και ευλόγως την εξαχρειώνει.
5) Το πλαίσιο της τουρκικής γεωστρατηγικής στοχεύσεως βασίζεται θεωρητικά εις τον Misak-ı Milli (Εθνικόν Όρκον), στην Νizam-ı âlem, (παγκόσμια Αρμονία υπό τον ισλαμικό πολιτισμό) και εις το θεωρητικόν κείμενον του Α. Νταβούτογλου “Στρατηγικό βάθος της Τουρκίας”(2001). Aυτές οι συνιστώσες αποτελούν την principia magna της αμεταβλήτου τουρκικής στρατηγικής, την οποία οι Αδελφο-μουσουλμάνοι ιθύνοντες ουδέποτε απέκρυψαν ενώ πλείστοι όσοι εγχώριοι “ταγοί”, δεν έπαυσαν μέχρι σήμερα να καμώνονται ότι τις αγνοούν.
Ως συνέπεια των ανωτέρω προκύπτουν οι εξής ασύγγνωστες παραλήψεις της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής έναντι των σημερινών τουρκικών σαφών επιβουλών κατά της χώρας:
α) Η μέχρι σήμερα, ελληνική ολιγωρία της μη ανακηρύξεως ελληνικής ΑΟΖ η οποία απαιτεί και την εύλογον (ως αφετηρία μετρήσεων) επέκτασιν της Αιγιαλίτιδος Ζώνης της Ελλάδος εις τα 12 ν.μ.
β) Η λανθασμένη ιεράρχησις προτεραιοτήτων του Ελληνικού Προϋπολογισμού η οποία (με πρόσχημα την δεκαετίαν των Μνημονίων, τις δήθεν “καλές σχέσεις με την γείτονα” και την ονειροξιακήν μας βεβαιότητα περί “υψηλής υπερατλαντλικής προστασίας”) εγκατέλειψε τον κλάδον των εξοπλισμών, την εγχώριον Βιομηχανία Όπλων και την εμπράγματον και ουσιαστικήν εμβάθυνσιν των συμμαχιών της Ελλάδος με τους έχοντες κοινά συμφέροντα με την Ελλάδα γεωστρατηγικούς της συμμάχους (Γαλλία, Ισραήλ, Αίγυπτος).
γ) Η μέχρι σήμερα απουσία Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, ως αρμοδίου οργάνου Αναλύσεων και Σχεδιασμού της χώρας εις βάθος 25ετίας.
δ) Η πλήρης κάλυψις και μέχρι πρότινος ανοχή του υβριδικού πολέμου των παρανόμων μεταναστευτικών ροών από πλευράς Τουρκίας η οποία (έως την απομυθοποίησίν των λόγω των αποτυχουσών εισβολών “οπλοποιηθέντων” πληθυσμών εκ Τουρκίας, του Μαρτίου του 2020) έχει δημιουργήσει ένα άκρως προβληματικό από πλευράς εσωτερικής ασφαλείας υπόστρωμα εντός του εγχωρίου κοινωνικού ιστού. Πρόβλημα το οποίον μεταφέρεται οσημέραι και εις την ηπειρωτικήν Ελλάδα με την δημιουργία νεοπαγών ισλαμικού χαρακτήρος υποαστικών σχηματισμών, πάντα με το «αζημείωτον» ορισμένων “υπερευφυών” ημετέρων και αλλοδαπών κέντρων και προσώπων.
ε) Η απολύτως εσφαλμένη και εθνικώς επικίνδυνος υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών η οποία θέτουσα εντός ΝΑΤΟ το βορείως της χώρας αυτό πολυεθνοτικόν κράτος με άριστες αμυντικές, οικονομικές και πολιτικές σχέσεις με την Άγκυρα δημιουργεί ομού μετά της Αλβανίας έναν εξαιρετικώς προβληματικό για τα ελληνικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα ενδονατοϊκό θύλακο.
στ) Η αναβάθμιση της τουρκικής Ναυτικής Βάσεως στον Αυλώνα (Πασά Λιμάνι) την οποίαν απέκτησε επί Κυβερνήσεως Κ. Σημίτη (1998) η Άγκυρα (και την απώλεσε λόγω ανεξηγήτου ολιγωρίας η Ελλάδα) μαρτυρεί του λόγου το αληθές, περί των επιθετικών διαθέσεων της Τουρκίας και από το άκρως στρατηγικό στόμιον της Αδριατικής.
ζ) Η ανάμειξις, άνευ ουδενός γεωπολιτικού ανταλλάγματος, της Ελλάδος εις τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαυΐας (24 Μαρτίου -10 Ιουνίου του 1999). Θα μπορούσε να είχε εξευρεθεί λύσις για την ονομασία του γειτονικού κράτους θεραπεύουσα την ιστορική αλήθεια και εξυπηρετούσα τα ελληνικά αλλά και συμμαχικά συμφέροντα (πχ. Κεντροβαλκανική Δημοκρατία) την οποία είχε ο γράφων, επανειλημμένως προτείνει.
η) Η ανάμειξις, άνευ ουδενός γεωπολιτικού ανταλλάγματος, της Ελλάδος εις την επίθεσιν του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης (2011). Θα ηδύνατο π.χ. να έχει, έκτοτε, διευθετηθεί το θέμα των ορίων της ΑΟΖ ή έστω της Υφαλοκρηπίδος μεταξύ Ελλάδος και Λιβύης.
Σήμερα και ενώπιον των προσφάτων εξαγγελιών της Τουρκίας περί γεωτρήσεων εις την ζώνην του Τουρκολιβυκού Μνημονίου, προτείνονται, πέραν των άλλων απαραιτήτων διπλωματικών ενεργειών των Αθηνών, οι εξής τρείς ταυτόχρονες στρατηγικές κινήσεις:
Πρώτον: Ομόφωνη απόφασις “anti-casus belli” της Ελληνικής Βουλής, η οποία θα ενημερώνει πάντα αρμόδιο (ΟΗΕ/ΣΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ) ότι εάν η Τουρκία αποπειραθεί να υλοποιήσει τις εκνόμους απειλές της καταπατώντας τα Ελληνικά εθνικά δίκαια και κυριαρχικά δικαιώματα τότε η Νοτιο-Ανατολική Πτέρυξ του ΝΑΤΟ θα εκραγεί με ό,τι σημαίνει αυτό για την Βορειο-Ατλαντική Συμμαχία και την Ειρήνη, την Ασφάλεια και την Οικονομία στο Γεωπολιτικό Σύμπλοκο της Μεσογείου. Και μόνον το γεγονός ότι μια ανάλογη ομόφωνη απόφασις θα καθιστά σαφές ότι οι Έλληνες ομονοούν, θα έχει πραγματικά τρομακτικά αποτρεπτικά αποτελέσματα προς εχθρούς και “φίλους”. Για όσους, πραγματικά δεν θέλουν τον πόλεμο!
Δεύτερον: Άμεση ανακήρυξις της ΑΟΖ της χώρας, με επέκταση της αιγιαλίτιδος ζώνης εις τα 12 ν.μ εις ολόκληρη την Επικράτεια και αποστολή των συντεταγμένων στο αρμόδιο Γραφείο του ΟΗΕ.
Τρίτον: Οι ενέργειες προς οριοθέτηση ΑΟΖ με Αίγυπτο και Ιταλία καλές είναι, αλλά πρέπει να συνοδεύονται και με την αντίστοιχη με Κυπριακή Δημοκρατία. Το τελευταίο λειτουργεί “επιταχυντικώς” για τις δύο πρώτες περιπτώσεις και “ενισχυτικώς” για τα συμφέροντα του Ελληνισμού του Διπόλου Ελλάδος-Κύπρου και ο νοών νοείτω!
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου