Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Τα τρία αγαθά
- κατέρρευσε το μύθευμα για «ανοιχτά σύνορα»
- κατέρρευσε ο φόβος και τρόμος της Τουρκίας
- επήλθε κοινωνική ομόνοια.
Η αποτυχία επιχειρήσεων στο Ιντλίπ της Συρίας και οι δεκάδες νεκροί στρατιώτες που επιστρέφουν στην Τουρκία, έκανε το «σύστημα Ερντογάν» να εκτραχυθνεί και να αποκαλυφθεί. Μετέφερε με κρατικά λεωφορεία μετανάστες προς την Ελλάδα, διαφήμισε ότι δήθεν 76000 έχουν ήδη φύγει από την Τουρκία και μεταδίδουν τέτοιες εικόνες τα ελεγχόμενα ΜΜΕ της χώρας. Εχθές (2.3) στο ραδιόφωνο του BBC, υψηλόβαθμη σύμβουλος του Ερντογάν κατηγόρησε την Ευρώπη για αδράνεια να λύσει τα προβλήματα της Τουρκίας! Λες και η Ευρώπη εισέβαλε στη Συρία.
Είναι ίσως λιγότερο ορατό ότι τα σημεία της ραγδαίας αύξησης των ροών ήταν οι εκλογικοί μήνες στην Ελλάδα! Μέσος όρος το δωδεκάμηνο πριν τον Ιανουάριο του 2015 ήταν 3400 ανά μήνα. Μέσος όρος το επόμενο δωδεκάμηνο, 71500 τον μήνα! Μέσος όρος 3800 το τελευταίο δωδεκάμηνο μέχρι τον Ιούλιο του 2019, μέσος όρος 7800 από τον Ιούλιο μέχρι σήμερα. Υπερδιπλάσιοι. Είναι κι αυτός ένας από τους τρόπους που «μετράει» η Τουρκία τις πιθανές αντιδράσεις της ελληνικής ηγεσίας.
Το 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε 2 κλειστά κέντρα, άνοιξε τα σύνορα και διαφήμισε 6μηνη άδεια παραμονής σε όλους. Η αριστερά θεωρεί τους κατατρεγμένους μετανάστες εν δυνάμει πολιτικούς συμμάχους. Κατά την ιεράρχησή της, αυτό είναι υπέρτερης σημασίας από το έθνος κράτος και την επιβίωσή του. Η ΝΔ κινήθηκε μεταξύ μεταφοράς στην ενδοχώρα, αναγγελίας κλειστών κέντρων στα νησιά και υποσχέσεων για πολλές επιστροφές και ταχεία διεκπαιρέωση αιτήσεων.
Ο θεσμικός ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι να ελέγχει την κυβέρνηση, δηλαδή να ασκεί κριτική στα λάθη της. Έτσι, διαχειρίζεται την κατεύθυνση της κριτικής. Επιλέγει ποια λάθη θα επισημάνει και την προσέγγισή τους. Μοιραία λοιπόν, οι δύο πόλοι του δημοσίου διαλόγου ήταν αφ’ ενός οι υποσχέσεις της κυβέρνησης, αφ’ ετέρου η αποτυχία της να τις υλοποιήσει.
Με την αλλαγή των συνθηκών και την στροφή της κυβέρνησης να κλείσει τα σύνορα στον Έβρο, αυτομάτως το δίπολο αυτό εξαφανίστηκε, προς όφελός της. Ο ΣΥΡΙΖΑ απομονώθηκε στις εμμονές του, ενώ οι απλοί άνθρωποι ομονόησαν στο πλευρό της σκληρής γραμμής.
Η αλλαγή αυτή έγινε την ύστατη στιγμή, διότι η κοινωνία ήδη έβραζε στο εσωτερικό της από την αποδυνάμωση του ηθικού και την αποσταθεροποίηση. Οι εσωτερικές τριβές, η οργή, η κοινωνική αντιπαλότητα είχαν φτάσει στο έπακρο. Δεν μπορούσε να συνεχιστεί αυτό. Δύο χρόνια μετά το «Βούλγαροι» που φώναζαν οι μεταφερόμενες αστυνομικές δυνάμεις στους Μακεδόνες στο Πισοδέρι και στην ΔΕΘ, αποκαλούσαν «τουρκόσπορους» τους νησιώτες.
Βεβαίως, αυτό που επίσης δεν μπορεί να συνεχιστεί είναι η διαρκής ηττοπάθεια με την οποία ποτίζουν τους Έλληνες ορισμένοι. Είναι ανεπίτρεπτο να προπαγανδίζεται η εθελούσια υποταγή μας στην Τουρκία.
Το μήνυμα των Ελλήνων προς τον κόσμο, δηλαδή προς τις χώρες από όπου ξεκινούν οι λαθρομετανάστες (Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ιράκ, βόρεια Αφρική), προς την Τουρκία και προς την Ευρώπη, είναι ότι η Ελλάδα εφαρμόζει στο ακέραιο την κυριαρχία στα σύνορά της, δεν θα επιτρέψει να περάσουν άνθρωποι που ο Ερντογάν χρησιμοποιεί ως πιόνια για τις επιδιώξεις του, αλλά και ότι δεν θα δεχθεί καμία έκπτωση στα δικαιώματά της στη θάλασσα, στην ξηρά ή στον αέρα.
Τρία αγαθά από τον Έβρο.
Η περασμένη εβδομάδα απετέλεσε σημείο καμπής στην μάχη αξιών οπισθοφυλακής, που διεξάγεται στην ελληνική κοινωνία. Σηματοδοτεί μία τεράστια αλλαγή στην πολιτική ορολογία και στη διαμόρφωση της άποψης της κοινής γνώμης. Ήδη στην προηγούμενη εβδομάδα λέγαμε στην στήλη αυτή ότι ως προς τις αυξημένες ροές από την Τουρκία το δίπολο της πολιτικής αντιπαράθεσης ήταν οι υποσχέσεις της κυβέρνησης και η αδυναμία να τις υλοποιήσει. Συμπληρώναμε ότι με το κλείσιμο των συνόρων στον Έβρο, το δίπολο εξαφανίστηκε και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απομονώθηκε.
Στο μεταξύ, ο πρώην πρωθυπουργός κ. Τσίπρας άδειασε όσους από το κόμμα του τοποθετήθηκαν πριν από αυτόν. Είπε επί λέξη: «Από τη στιγμή που υπάρχει μαζική απόπειρα εισβολής ορθώς έκλεισαν τα σύνορα». Ο δε πρωθυπουργός, ενώπιον της Ευρωπαϊκής ηγεσίας, από τα ελληνοτουρκικά και ευρωτουρκικά σύνορα μίλησε ξεκάθαρα για «ασύμμετρη απειλή», η οποία «παίρνει τη μορφή της επιβολής του εθνικού μας εδάφους», καθώς και για την «υποχρέωση να περιφρουρίσει την ακεραιότητα και την κυριαρχία της χώρας».
Το στίγμα μεταξύ τους είναι κοινό. Και μάλιστα είναι τέτοιο που και οι δύο πριν από μερικές εβδομάδες μόνο, θα το χαρακτήριζαν «ακραίο». Σήμερα όμως είναι αποδεκτό ότι τα λεγόμενα «ανοιχτά σύνορα» είναι μύθευμα.
Μέχρι και ο μέντορας των «εθνομηδενιστών», έγραφε δημοσίως, πριν τα γεγονότα του Έβρου, ότι «χρειαζόμαστε μέχρι 1 εκατομμύριο πρόσφυγες». Μετά το ένα εκατομμύριο σταματάμε δηλαδή και τα κλείνουμε τα σύνορα. Πώς αλλιώς θα το διασφαλίσουμε; Αυτό είναι όλο τελικά, επί των αριθμών η διαφωνία.
Να τα βάλουμε λοιπόν σε μία σειρά: οι ροές χρησιμοποιούνται ως όπλα του Ερντογάν με στόχο την αποσταθεροποίηση της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης. Τα κράτη έχουν δικαίωμα εξασφάλισης των συνόρων τους. Ήδη το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απέρριψε εχθές τα ασφαλιστικά μέτρα κατά της Ελλάδας για την προσωρινή αναστολή της διαδικασίας χορήγησης ασύλου σε πρόσφυγες. Η κυριαρχία της χώρας προηγείται.
Ένα άλλο μύθευμα που κατέρρευσε είναι ο φόβος και τρόμος της Τουρκίας. Επί ένα τέταρτο του αιώνα, διάφορες σοβαροφανείς φωνές, μας προετοιμάζουν ψυχολογικά για μία εθελούσια υποδούλωση στις ορέξεις της, με μόνο το επιχείρημα της αδυναμίας. Αγνοούν το βασικότερο γεωπολιτικό δεδομένο της περιόδου, δηλαδή την περίπτωση της Κύπρου και τα οφέλη που απεκόμισε από την σθεναρή στάση της κόντρα σε όλους τους άξονες συσχετισμού δυνάμεων.
Η Τουρκία λαμβάνει πολύ περισσότερο υπόψιν της μία απρόβλεπτη στάση, η οποία μπορεί να φτάσει μέχρι και σε τέτοιες ενέργειες αντίδρασης στα σχέδιά της, και συνετίζεται αναλόγως, παρά από μία διαρκή υποχωρητικότητα, από την οποία μάλιστα ουδέν όφελος έχουμε δει. Όπως έλεγε και κάποιος παλαιότερα, «κάθε φορά που τείνουμε χέρι φιλίας στην Τουρκία, μας κόβει κι από ένα δάχτυλο». Ε να που μία φορά είδε η Τουρκία ότι δεν μπορούν να γίνονται όλα όπως τα θέλει.
Η τρίτη αλλαγή που συντελέστηκε την περασμένη εβδομάδα ήταν η ομόνοια στο κοινωνικό επίπεδο. Ένας συντονισμός αλληλοβοηθείας και υποστήριξης που, σε ορισμένους θύμισε πολύ σκληρές περιόδους της ελληνικής Ιστορίας. Η χώρα αύξησε κατά πολύ τα αντισώματά της στην καταπόνηση του ηθικού και την εξαχρείωση. Ας το κρατήσουμε ως κόρην οφθαλμού.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου