“Πρέπει να στείλουμε στρατό στη Λιβύη; Και αν ναι, γιατί τώρα;” Ένα ανατρεπτικό άρθρο του Baskın Oran

     Γιατί πρέπει να στείλουμε αμέσως στρατεύματα στη Λιβύη;

Του Baskın Oran
Δεν έχω κανένα πρόβλημα να κατανοήσω προσωπικά το στοίχημα της «Διώρυγας Ερντογάν»: Μάλλον πρόκειται για μια «μπίζνα» για την οποία έχει πέσει τεράστια προκαταβολή ενώ υπάρχει και η πίεση που δέχεται από τον Τραμπ να τροποποιήσει την Συνθήκη του Μοντρέ, για τα Στενά. Επιπλέον υπάρχει και το πείσμα του ανδρός που ασκεί μόνος του την εξουσία.

Όμως, ενώ το θέμα της διώρυγας είναι ξεκάθαρο στο μυαλό μου, δεν μπορώ να πω ότι το ίδιο συμβαίνει και στο θέμα της Λιβύης. Πιο συγκεκριμένα, περιμέναμε μια εκστρατεία στο εξωτερικό, στη Συρία ή κάπου αλλού (στην Αρμενία;), αλλά όχι στη Λιβύη, που ανήκει σε μια άλλη ήπειρο, στην Αφρική, όχι σε τέτοια έκταση. Δεν περίμενα να πηδήξει σε μια μαύρη τρύπα όπως αυτή, η οποία είναι φλέγεται από έναν εμφύλιο πόλεμο στον οποίον αναμειγνύονται χιλιάδες μισθοφόρους. Επιπλέον, δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει ποιος είναι ο λόγος να συγκαλέσει εκτάκτως το Κοινοβούλιο, που ήταν σε διακοπές, να λάβει απόφαση για την αποστολή στρατευμάτων στη Λιβύη τις 2 Ιανουαρίου, αντί στις 7 Ιανουαρίου που είχε αρχικά αποφασιστεί.

Σε θέματα και καταστάσεις που δεν μπορείς να κατανοήσεις, η πιο καλή μέθοδος είναι να μπεις στον εγκέφαλο των υπευθύνων λήψης αποφάσεων και να προσπαθήσεις να σκεφθείς όπως σκέπτονται αυτοί. Στο υπόλοιπο άρθρο αυτού, επιτρέψτε μου να προσπαθήσω να το κάνω αυτό, ξεκινώντας από το «γιατί».

Φυσικά, στη Λιβύη, που πήγε και ο Μουσταφά Κεμάλ, μας περιμένουν ορισμένες ευνοϊκές καταστάσεις:

• Πρώτον, θα επικυρώσουμε ότι είμαστε μεγάλο κράτος, δημιουργώντας την έβδομη στρατιωτική μας βάση σε ακόμα μια μουσουλμανική χώρα.

• Δεύτερον, θα δώσουμε ένα μάθημα στον Σίσι, που ανέτρεψε τη Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο.

• Τρίτον, με το διαμοιρασμό της Μεσογείου μεταξύ της Τουρκίας και της Λιβύης, θα εγγράψουμε υποθήκες για την εκμετάλλευση των πλούσιων κοιτασμάτων της Λιβύης.

• Τέταρτον, θα εξασφαλίσουμε την υποστήριξη των εθνικιστικών και θα τονώσουμε με νέο αίμα την εθνική μας ενότητα, υψώνοντας και πάλι τη σημαία μας στη Λιβύη (για παράδειγμα στο Fizan), από την οποία μας πέταξαν έξω οι Ιταλοί το 2011.

• Πέμπτον, θα πάρουμε πίσω τα 25 δισεκατομμύρια δολάρια των κατασκευαστικών μας εταιρειών, που έμειναν εκεί λόγω των ημιτελών έργων μετά το ξέσπασμα του εμφυλίου.

Όλα αυτά υπάρχουν, όμως υπάρχει και κάτι πιο σημαντικό:

Στη Συρία μας έχουν εξαπατήσει. Το θέμα της ζώνης ασφαλείας που επιδιώκαμε να δημιουργήσουμε στη Συρία, υποτίθεται για να προστατευτούμε από τους Κούρδους, που τους αποκαλέσαμε τρομοκράτες, μας το έχουν μετατρέψει σε ένα «σάπιο φρούτο». Πότε πότε μας αφήνουν να βγάλουμε τα τεθωρακισμένα οχήματά μας, υπό τη συνοδεία των Ρώσων, και μετά γυρνάμε πίσω και μας βάζουν να τα παρκάρουμε στη θέση τους.

Στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, των αρχών Δεκεμβρίου, δηλώσαμε ότι θα βάλουμε βέτο στα σχέδια του ΝΑΤΟ απέναντι στη ρωσική απειλή για τις Βαλτικές χώρες, εκτός κι αν οι χώρες του ΝΑΤΟ χαρακτήριζαν ως τρομοκρατική οργάνωση τις Δυνάμεις Προστασίας του Λαού (YPG), των Κούρδων της Β. Συρίας.

Τελικά αναγκαστήκαμε να εγκρίνουμε τα σχέδια του ΝΑΤΟ, χωρίς να βάλουμε το βέτο που εξαγγείλαμε. Ο Πρόεδρός μας, αναχωρώντας, αρκέστηκε να δηλώσει: «Εμείς είπαμε ναι, όμως κι εσείς δεν θα μας αφήσετε μόνους στον αγώνα εναντίον της τρομοκρατίας». Όμως κι εδώ εξαπατηθήκαμε. Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Χουλουσί Ακάρ, ήταν ξεκάθαρος στη δήλωσή του: «Στο θέμα του αγώνα εναντίον της τρομοκρατίας, μείναμε μόνοι».

Κάτω από αυτές τις συνθήκες αν σκύψουμε το κεφάλι, θα μας υποχρεώσουν να φύγουμε από τη Συρία και αυτό δεν μπορούμε να το δεχτούμε. Αν μείνουμε ακίνητοι, χωρίς να κάνουμε τίποτα, θα πέσουμε. Γι’ αυτό, για να μην μειωθεί η επιρροή μας, θα πρέπει να ακολουθήσουμε επιθετική πολιτική επεκτείνοντας τη ζώνη επιρροής μας. Τη στιγμή που η νόμιμη κυβέρνηση της Λιβύης είναι στρυμωγμένη και ζήτησε την παρουσία του στρατού μας εκεί, εμείς πρέπει να εκμεταλλευθούμε αυτήν την ευκαιρία.

Ας έρθουμε τώρα να ερμηνεύσουμε το «επείγον» της υπόθεσης. Δηλαδή, τι είναι αυτό που μας κάνει να λέμε «αμέσως τώρα».
Η κυβέρνηση Σαράζ (Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας), που υποστηρίζεται από την Μουσουλμανική Αδελφότητα, κυριαρχεί στην πρωτεύουσα, την Τρίπολη. Ωστόσο, έρχονται πληροφορίες που λένε ότι ο στρατηγός Χαφτάρ (Εθνικός Στρατός της Λιβύης), ο οποίος υποστηρίζεται από τη Ρωσία και ελέγχει την υπόλοιπη χώρα, κατέλαβε τους δρόμους που οδηγούν στην πρωτεύουσα και έχει πλησιάσει σε απόσταση 10 χλμ από το κέντρο της πόλης. Άλλωστε, γι’ αυτό είναι στρυμωγμένος ο Σαράζ.

Γι’ αυτό το λόγο, πρέπει να φθάσουμε στην Τρίπολη προν την καταλάβει ο Χαφτάρ. Αν τελικά καταφέρει να κερδίσει ο Σαράζ, θα τον βοηθήσουμε να εξορύξει τα πετρέλαιά του. Πώς είπε ο Πρόεδρός μας στη σύνοδο της Γενεύης για το μέλλον της Συρίας «Ελάτε να βγάλουμε μαζί το πετρέλαιο, και με τα χρήματα αυτά να εγκαταστήσουμε τους πρόσφυγες στα σπίτια που τους κατασκευάσαμε»; Κάπως έτσι θα πούμε και στη Λιβύη. 

Το Bloomberg ανακοίνωσε ότι οι ομάδες των Τουρκομάνων που αγωνίζονται εναντίον «τρομοκρατών» στη Συρία, ειδικά τα μέλη της Ταξιαρχίας Σουλτάν Μουράτ, που συμμετείχε στην Επιχείρηση Ασπίδα του Ευφράτη, θα σταλούν στη Λιβύη για να υποστηρίξουν τον Σαράζ, στην Τρίπολη. Και ο εκπρόσωπος του Χαφτάρ δήλωσε ότι η δική μας Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (MIT), μετέφερε τους ενόπλους του Ισλαμικού Κράτους και της Αλ Νούσρα-Αλ Κάιντα (HTS) της Συρίας στη Λιβύη, αφού πρώτα τα αεροπλάνα που τους μετέφεραν προσγειώθηκαν στο αεροδρόμιο Τζέρμπα, της Τυνησίας. Αυτό εξηγεί και το λόγο της εσπευσμένης επίσκεψης του Προέδρου μας Ερντογάν στην Τυνησία.

3) Άρχισαν να έρχονται ανακοινώσεις ξένων χωρών, που είναι αντίθετες με την αποστολή στρατευμάτων μας στη Λιβύη. Για παράδειγμα, ο Ιταλός Πρωθυπουργός Γ. Κόντε είπε: «Μια τέτοια παρέμβαση δεν θα συμβάλει στην εξισορρόπηση των δυνάμεων στη Λιβύη, αντιθέτως θα οδηγήσει σε μια απίστευτη αύξηση της στρατιωτικής έντασης, κάτι το οποίο δεν μπορούμε να αποδεχτούμε». Αποικιακή νοοτροπία!

Υπάρχουν επίσης και εκείνοι που αντιτίθενται με κεκαλυμμένο τρόπο. Σύμφωνα με το Reuter «ένας επίσημος κρατικός αξιωματούχος των ΗΠΑ» χαρακτήρισε τη συνεργασία μας με την Τρίπολη ως «άχρηστη και προκλητική». Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, Ντ. Πεσκόφ, δήλωσε ότι «Παρέμβαση τρίτων χωρών δεν θα συμβάλλει στην επίλυση της κρίσης». Σαν να μην είναι και η δική τους χώρα που επεμβαίνει ήδη στη Λιβύη «τρίτη χώρα».

Η εκπρόσωπος του ρωσικού Υπουργού Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα δήλωσε ότι η Μόσχα κάλεσε την Άγκυρα να εφαρμόσει τη Συμφωνία του Σότσι, η οποία προβλέπει τη δημιουργία ζώνης αποκλιμάκωσης της έντασης στην περιφέρεια Ιντλίμπ και τον διαχωρισμό των μετριοπαθών αντιπάλων από τους ενόπλους (ισλαμιστές τρομοκράτες, σ.τ.μ.). Αυτό σημαίνει ότι μπορείτε να παραμείνετε στη Συρία μόνο αν δεν αντιταχτείτε στον Άσαντ. Και όλα αυτά μας τα λένε ενώ εμείς αγοράσαμε από αυτούς τους S-400 πληρώνοντας μάλιστα τόσα πολλά χρήματα!

Εμείς από την πλευρά μας αντιδράσαμε δια στόματος του στρατηγού Χουλουσί Ακάρ: Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να αποχωρήσουμε από τα 12 παρατηρητήρια-στρατόπεδα της περιφέρειας Ιντλίμπ. Θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε εκεί». Ο στρατηγός Ακάρ είναι μια μεγάλη ευκαιρία για την Τουρκία. Φανταστείτε ότι το 1990 ο τότε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ν. Τορμουτάυ, όταν του ζήτησε ο Τουργκούτ Οζάλ, να επιτεθεί στο πλευρό των ΗΠΑ εναντίον του Ιράκ, παραιτήθηκε, λέγοντας: «Οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν οργανωθεί για την άμυνα της χώρας και όχι για επιθετικό πόλεμο». Ενώ τώρα έχουμε τον στρατηγό Ακάρ που λέει: «Οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι έτοιμες να αναλάβουν κάθε αποστολή!».

Υπάρχει όμως κάτι ακόμη πιο παράξενο. Ενώ υπογράψαμε μαζί τους ένα «Μνημόνιο Κατανόησης για την Ασφάλεια και τη Στρατιωτική Συνεργασία», στο οποίο αναφέρεται ότι θα τους παράσχουμε βοήθεια σε όπλα και θα στείλουμε «φιλοξενούμενο προσωπικό, συμβούλους ή μονάδες του στρατού, βλέπουμε τον Εκπρόσωπο του Υπουργείου Εξωτερικών της κυβέρνησης Σαράζ να δηλώνει στην Die Welt: «Είμαστε αντίθετοι στην παρουσία ξένων στρατευμάτων στο έδαφος της Λιβύης».

Για ποιο λόγο έγινε αυτή η δήλωση; Γιατί θέλουν να υποστηρίξουν μια κοινή πολιτική της Ε.Ε., με την διαμεσολάβηση της Γερμανίας, η οποία «δεν είναι μέρος της σύγκρουσης και είναι αρκετά αντικειμενική», μια πολιτική που δεν θα υποστηρίζει τον Χαφτάρ.

Όμως το να εμπιστευτείς όλους αυτούς είναι έγκλημα. Όμως αναγκαστήκαμε να τους εμπιστευτούμε για χάρη της Συρίας. Άλλωστε, όπως είπε ο Πρόεδρός μας για την νέα Διώρυγα της Κωνσταντινούπολης, «είτε το θέλουν είτε όχι, εμείς θα το κάνουμε». Επιπλέον, εμείς υποστηρίζουμε τη νόμιμη κυβέρνηση της Λιβύης.

Τώρα, σε αυτό το σημείο, οι τρομοκράτες που υπάρχουν στο ανάμεσά μας θα σηκωθούν και θα πουν: «Μα καλά, η κυβέρνηση της Δαμασκού δεν είναι η νόμιμη κυβέρνηση της Συρίας». Για το λόγο αυτό, πρέπει να δώσουμε προσοχή στη δημόσια διπλωματία, δηλαδή στην προπαγάνδα. Πρέπει να διαδώσουμε ότι ο στόχος μας στην υποστήριξη της νόμιμης κυβέρνησης στη Λιβύη είναι να επιτύχουμε μια ισορροπία μεταξύ των δύο πλευρών και στη συνέχεια να διευκολύνουμε μια πολιτική διευθέτηση. Πράγματι, ο αρθρογράφος της Sabah, Burhanettin Duran έχει ήδη αρχίσει την προπαγάνδα αυτή.

Το πρόβλημά μας δεν είναι οι ξένοι αλλά τα εσωτερικά και τα μη εθνικά στοιχεία που υπάρχουν ανάμεσά μας. Ενώ έχουμε ολόκληρον Adnan Tanrıverdi, ο οποίος είναι ο Επικεφαλής Στρατιωτικός Σύμβουλος του Προέδρου της Τουρκίας (είναι και ο ιδρυτής της παραστρατιωτικής οργάνωσης SADAT), πετάγονται ξαφνικά διάφοροι στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες και διαδίδουν ότι οι μονάδες του τουρκικού στρατού που θα στείλουμε στη Λιβύη, δεν θα έχουν αεροπορική υποστήριξη. Μα τότε γιατί έχουμε στείλει εκεί τα UAV, για να στέκονται; Ξέρετε, ένα από αυτά βομβαρδίστηκε από την αεροπορία του Χαφτάρ, ενώ ήταν παρκαρισμένο. Επίσης, γιατί δημιουργήσαμε τη βάση των UAV στην Κύπρο, έτσι για να κάθονται εκεί;

Έχουν αρχίσει τώρα οι προδότες που βρίσκονται ανάμεσά μας να διαδίδουν: «Οι Τούρκοι στρατιώτες θα σκοτωθούν στο δρόμο για το Φιζάν». Ο Τούρκος στρατιώτης (Mehmetçik), για να λυτρώσει το κράτος μας από τη στρατιωτική και πολιτική απομόνωση, θα μπορούσε να πάει ακόμα και πετώντας στον Παράδεισο (το Cennet-i Âlâ) και να πάρει την υψηλότερη θέση εκεί, ακριβώς κάτω από τον Προφήτη Μωάμεθ. Και αν είναι να μην πάρει στη Λιβύη, πηγαίνει στη Σομαλία, όπου βρίσκεται η στρατιωτική βάση μας των 400 στρεμμάτων. Εκεί μπορεί να βρει το δρόμο του για τον Παράδεισο, όπως έγινε προχθές, όταν ένα φορτηγό ανατινάχτηκε από τους τρομοκράτες, σκοτώνοντας 90 άτομα, συμπεριλαμβανομένων 2 Τούρκων.

Από την άποψη αυτή, στους προδότες της πατρίδας που αντιτίθενται στην αποστολή στρατευμάτων στη Λιβύη, θα πρέπει να κάνουμε ό,τι έκανε ο αείμνηστος Αντνάν Μεντερές στα μέλη της Ένωσης Τούρκων Φιλειρηνιστών, οι οποίο με πρόεδρο την Behice Boran*, δημοσιεύσαν μια ανακοίνωση, διαμαρτυρόμενοι για την αποστολή στρατευμάτων στην Κορέα, το 1950.

Μετάφραση: Σάββας Καλεντερίδης 

πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.