Μετά την αναφορά στα τρωτά σημεία, ερχόμαστε στο πλέον σημαντικό ζήτημα, αυτό της επιχειρησιακής αξιοποίησης του S-400 Triumf. Αυτό της πραγματικής ακτίνας αποκάλυψης και εγκλωβισμού στόχων που πραγματικά εξασφαλίζει. Ας δούμε μερικές πληροφορίες…
Σε ινδικό διαδικτυακό τόπο (the print) διαβάζουμε ότι το ρωσικό σύστημα (η Ινδία το έχει επίσης παραγγείλει μέσω σύμβασης ύψους 5,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων) μπορεί να εντοπίσει ιπτάμενους στόχους σε αποστάσεις της τάξης των 600 χιλιομέτρων.
Διαβάζουμε επίσης ότι μπορεί να πλήξει στόχους όπως αεροσκάφη, πυραύλους και μικρού μεγέθους μη επανδρωμένα αεροπλάνα σε αποστάσεις μέχρι και 400 χιλιόμετρα, με παράλληλη δυνατότητα προσβολής βαλλιστικών πυραύλων και πολυηχητικών (hypersonic) όπλων.
Σε σύγκριση δε με το προγενέστερο S-300, ο ρυθμός βολής του είναι κατά 2,5 φορές ταχύτερος. Κάθε σύστημα S-400, απαρτίζεται από ένα ραντάρ μεγάλης ακτίνας εντοπισμού στόχων, ένα ραντάρ πρόσκτησης στόχων, ένα όχημα ελέγχου και δύο πυροβολαρχίες.
Κάθε μία έχει στη διάθεσή της οκτώ τετραπλούς εκτοξευτές με πυραύλους που μπορούν να πλήξουν στόχους σε αποστάσεις 400, 250, 120 και 40 χιλιομέτρων. Σύμφωνα πάντα με την ίδια πηγή, το σύστημα μπορεί να εμπλέξει ταυτόχρονα μέχρι και 12 στόχους. Τέλος, το S-400 είναι απόλυτα μετακινήσιμο, καθώς όλες του οι μονάδες είναι εγκατεστημένες επί βαρέων οχημάτων URAL.
Δεν έχουμε κανέναν λόγο να αμφισβητήσουμε τις δυνατότητες αυτές. Τις θεωρούμε δεδομένες από τη στιγμή που οι Ρώσοι έχουν πολλές δεκαετίες εμπειρίας στην ανάπτυξη και την παραγωγή προηγμένων και αξιόπιστων πυραυλικών αντιαεροπορικών συστημάτων. Αυτό που πρέπει όμως να έχουμε υπόψη, είναι το ότι οι νόμοι της φυσικής ισχύουν και εδώ, όπως για όλα ανεξαιρέτως τα συστήματα του είδους.
Η ακτίνα του συστήματος δεν ξεπερνά (δεν μπορεί να ξεπερνά…) τα 40-50 χιλιόμετρα για χαμηλά ιπτάμενους στόχους λόγω της καμπυλότητας της γης. Όταν το έδαφος δε είναι ορεινό, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο, καθώς υπάρχουν πλέον πολλοί “τυφλοί” τομείς για το σύστημα.
Αμερικανικές αναφορές που προέρχονται από τις επιχειρήσεις στη Συρία, υποστηρίζουν ότι τα ρωσικά S-400 δεν εντόπισαν όπλα οριζόντιας πλεύσης (πυραύλους Tomahawk) που διέρχονταν σε σχετικά μικρά ύψη πάνω από κοιλάδες ανάμεσα σε βουνά, σε απόσταση 50 μόλις χιλιομέτρων από τα ραντάρ του συστήματος!
Υποστηρίζουν επίσης, και φαίνεται απολύτως λογικό, ότι αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο οι Ρώσοι κατέβασαν στη Συρία δύο αεροσκάφη AEW&C, ενώ παράλληλα εγκατέστησαν και μονάδες ραντάρ στις κορυφές υψωμάτων και βουνών, διασυνδέοντας τις με τα κέντρα ελέγχου των S-400.
Όλα αυτά έχουν λογική βάση γιατί είναι δεδομένα της φυσικής… Δεν αλλάζουν. Δεν μπορείς να έχεις κάλυψη ραντάρ παντού. Για να εξασφαλίσεις πλήρη εικόνα σε μία μεγάλης έκτασης περιοχή θα πρέπει να αξιοποιήσεις συνδυαστικά πολλά συστήματα στο έδαφος, τη θάλασσα και τον αέρα.
Όσο για την απόσταση προσβολής στόχων των 400 χιλιομέτρων, ή των 250, αυτή μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της αξιοποίησης των εξωατμοσφαιρικών πυραύλων του S-400. Η ακτίνα του 48Ν6Ε3 αναφέρεται στα 250 χιλιόμετρα και του 40Ν6Ε στα 400!
Και πάλι δεν έχουμε λόγο να αμφισβητούμε αυτά τα νούμερα. Οι δυτικοί επιμένουν ότι η ανάπτυξη αυτών των πυραύλων δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί και ότι ακόμη και όταν αυτό γίνει, δεν θα αποδεσμευθούν εύκολα από τη Ρωσία για όλους τους χρήστες του S-400.
Υποστηρίζουν επίσης, ότι η Τουρκία έχει παραλάβει τους ακτίνας 120 χιλιομέτρων 9Μ96Ε. Όλες αυτές οι πληροφορίες θα πρέπει να επιβεβαιωθούν. Το εάν στο μέλλον η Τουρκία αποκτήσει τους μεγάλης ακτίνας, εξωατμοσφαιρικούς πυραύλους του S-400 είναι κάτι που μας αφορά φυσικά…
Δεν αποτελεί όμως απαγορευτική συνθήκη για να επιχειρήσουμε εναντίον στόχων εντός της Τουρκίας. Ακόμη και σε μεγάλο βάθος. Για όλους τους λόγους που αναλύσαμε.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου