Αλέξανδρος Νίκλαν*
Είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό πώς το Ισλάμ, πέρα από θρησκεία και κάλυψη των πιστεύω αρκετών ανθρώπων, αποτελεί και μια πολιτική επιλογή που συγκρότησε και συγκρατεί την αραβική φυλή από την εποχή που το Βυζάντιο είχε συγκρούσεις με την Περσική Αυτοκρατορία.
Ξεκινώντας από τον 40+ χρόνων προφήτη Μωάμεθ που διά «Θείας έμπνευσης» επί έτη έγραψε ένα σύνολο εντολών και διδαχών, οι οποίες αποτέλεσαν το μετέπειτα Κοράνι.
Ουδείς γνωρίζει αν επρόκειτο για αληθινή έμπνευση ή μια στρατηγική σκέψη, όμως η ουσία είναι πώς από το σημείο γραφής του κάπου στο 800 μ.Χ μέχρι και το 1700 μ. Χ. όλες οι αραβικές φυλές καθώς και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, χρησιμοποίησαν το Ισλάμ ως όπλο πολιτικής κατήχησης και πολεμικής έμπνευσης.
Παρόμοια είχαν πράξει φυσικά και οι Βυζαντινοί, οι σταυροφόροι, οι κονκισταδόρες κτλ..
Η διαφορά όμως είναι πώς στην συνέχεια, ειδικά κατά τα χρόνια της Αναγέννησης, η Δύση αποτίναξε τον δογματισμό και τον επηρεασμό του πάνω στο κράτος και διαχώρισε τις δύο εξουσίες.
Αντίθετα το Ισλάμ μέχρι και σήμερα αποτελεί την κινητήριο πηγή δύναμης ηγετών σε Αραβικές (κυρίως) χώρες, ενώ έχει μεγάλη επιρροή και πάνω στην καθημερινότητα των ανθρώπων που εκφράζονται με τον ίδιο δογματισμό σε κάποιες αξίες, είτε είναι φανατικοί είτε όχι.
Είναι σημαντικό αυτό να κατανοηθεί: Ακόμα και ένας άνθρωπος που είναι φιλειρηνικός και δεν έχει κανένα κακό σκοπό, ακριβώς επειδή ζεί κατά επιλογή του, σύμφωνα με τον μουσουλμανικό νόμο είναι ασύμβατος και απροσάρμοστος στα δυτικά πρότυπα ζωής που έχουν εξελιχθεί κατά πολύ σε σχέση με όσα γνωρίζει και εφαρμόζει ο ίδιος.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων αυτών είναι η θέση της γυναίκας στην ισλαμική και στη χριστιανική κοινωνία της Δύσης. (σχετικά άρθρα εδώ και εδώ)
Σαφέστατα τώρα ουδείς μπορεί να μπει στην διαδικασία και να πει ότι χρειαζόμαστε μια νέα σταυροφορία, καθώς κάτι τέτοιο θα είναι εντελώς αφελές. Δεν θα λυθεί τίποτα έτσι. Θα οδηγήσει ίσως σε ακόμα πιο βίαιες καταστάσεις.
Αντίθετα, θέλει μέτρα που να υποχρεώνουν σε συμμόρφωση ή να απορρίπτουν την εκάστοτε εισροή φανατικών ισλαμικών ροών στην Δύση.
Αυτό σημαίνει πώς η θρησκεία τους προφανώς και θα προστατεύεται και θα μπορούν να την ασκούν ελεύθερα στο πλαίσιο των προσωπικών δικαιωμάτων, αλλά πάνω από αυτή την έκφραση θα ισχύει ο νόμος του εκάστοτε κράτους. (βλ. περιπτώσεις με χιτζάμπ-μπούργκα και σχετικές απαγορεύσεις σε κράτη της ΕΕ)
Το πρόβλημα όμως είναι ότι εξαρχής το Ισλάμ δημιουργήθηκε ως ένα δόγμα με την ψευδαίσθηση της ανωτερότητας έναντι όποιας άλλης ιδεολογίας και βασίζεται στο εξής τρίπτυχο: Ή γίνεσαι μουσουλμάνος, ή πληρώνεις την υποτέλεια και προστασία (Jizya), ή είσαι εχθρός.
Μια θρησκεία λοιπόν που βασίζεται (αναγράφεται στο Κοράνι) σε αυτό το τρίπτυχο είναι προφανές πώς είναι αδύνατον να συνυπάρξει μέσα στο ίδιο έδαφος με άλλη ιδεολογία ή θρησκεία. Όχι τουλάχιστον όσο λαμβάνεται κυριολεκτικά από τους πιστούς της σε επίπεδο φανατικού δόγματος.
Σε όλα αυτά, λοιπόν, έχουμε μια παρηκμασμένη ιδεολογικά Ευρώπη, που κινείται μόνο από την ιδέα του κέρδους και της δύναμης, χωρίς κανένα συνεκτικό κρίκο ο οποίος θα μπορούσε να έχει τον ρόλο που θα συσπειρώσει και θα δυναμώσει τις αντιδράσεις του κόσμου απέναντι στην «ειρηνική εισβολή του Ισλάμ» (;;;).
Δεν είναι τυχαίο πώς σε χώρες που υπάρχει ισχυρός ιδεολογικός πυρήνας οι αντιδράσεις κατά των Μουσουλμάνων μεταναστών είναι πολύ έντονες (Ουγγαρία, Πολωνία) , πριν καν φτάσουμε στο σήμερα στο πώς χώρες όπως η Αυστρία και η Ιταλία έχουν κάνει σημαία το ζήτημα ως λύση όλων των προβλημάτων τους (σ.σ. κάτι που φυσικά δεν ισχύει σε πλήρη βαθμό).
Χώρες, όπως η Ουγγαρία, η Ρωσία, η Σερβία, η Ελλάδα, όλες με ισχυρό ορθόδοξο χριστιανικό θρήσκευμα που ως θρησκευτικός συνεκτικός κρίκος είναι σαφώς πιο ισχυρός και λιγότερο αλλοιωμένος σε σχέση με αυτό που υπάρχει στην υπόλοιπη Ευρώπη αφού ακόμα και η ηγεσία της Καθολικής Εκκλησίας δεν αντιδρά στην εμφανή προβληματική κατάσταση τριβών που παρουσιάζονται πλέον μεταξύ μεταναστών και γηγενή πληθυσμού.
Η προσήλωση των πολιτών χωρών με συνεκτικό κρίκο την θρησκεία τους στον δικό τους δογματισμό και συντηρητισμό δεν διακατέχεται από το «κοσμοπολίτικο στοιχείο» που υπάρχει στην υπόλοιπη Ευρώπη και σίγουρα είναι σοβαρό εμπόδιο εξάπλωσης του Ισλάμ αφού η αντίδραση σε κάθε ακραία έκφανση της θρησκείας του Μωάμεθ, είναι εξίσου ακραία και ισχυρή. ( η αίτηση της Ουγγαρίας για απαγορεύσεις τζαμιών είναι χαρακτηριστική το 2017)
Ένα έντονο χαρακτηριστικό της θρησκείας του Ισλάμ είναι η δογματική αντιμετώπιση των καταστάσεων και αυτό το καθιστά πολύ ισχυρό απέναντι σε «πολιτισμένες ανοχές» που αντιμετωπίζουν τα πάντα με δυτική οπτική υπέρ του δικαιώματος του ατόμου βάσει νόμων του κράτους, κάτι που ενδιαφέρει ελάχιστα την παραπάνω θρησκεία που βασίζεται στην «Θεία ιδεοληψία» και στην Θεϊκή Ανωτερότητα που οδηγεί στην δημιουργία μαρτύρων (Σαχίντ).
Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι φυσικό να δημιουργείται αδυναμία αντιμετώπισης των φανατικών σε λογικό επίπεδο αφού εξορισμού οι επίδοξοι μάρτυρες του Ισλάμ δεν θα έχουν καμία εκτίμηση και σεβασμό έναντι ανθρώπινων διαταγών μιας κοινωνίας που ήδη δεν συμμερίζονται και δεν θέλουν να γίνουν μέρος της λειτουργίας της , όπως είναι σήμερα.
Ξέρω ότι πολλοί θα αντιδράσουν και θα αναφέρουν πώς διακατέχομαι από εμπάθεια και απαξιώνω πολλές πτυχές που αφορούν ειρηνικούς Μουσουλμάνους , όμως επί της ουσίας και με παραδείγματα είναι εμφανές πώς τα παρακάτω ισχύουν χωρίς καμία αμφισβήτηση:
1) Η θρησκεία του Ισλάμ εξορισμού διακατέχεται από όρους που είναι κάθετα αντίθετοι με τον τρόπο που λειτουργεί η κοινωνία της Δύσης.
2) Οι χώρες που βασανίζονται περισσότερο από δείγματα εφαρμογής Σαρίας και επιρροής του Ισλάμ μέσω τρομοκρατικών επιθέσεων, είναι οι χώρες με «πολυπολιτισμικό χαρακτήρα» με κακώς εννοούμενες ανοχές που υποσκελίζουν τους νόμους του κράτους έναντι των νόμων στο Κοράνι.
Αντίθετα, οι χώρες που ανέφερα παραπάνω με μονοδιάστατη και σκληρή αντιμετώπιση, βάσει δικών τους πυρήνων, βρίσκονται σε καλύτερη θέση παρόλο που και εκεί ο Μουσουλμανικός πληθυσμός είναι μεγάλος (βλ. π.χ. Ρωσία).
Το παράδειγμα της Ρωσίας είναι σημαντικό καθώς πρόκειται για χώρα που έχει ομογενή εθνικό πυρήνα αλλά και αποδεκτά ποσοστά αλλοεθνών. Όμως όλοι ανεξαρτήτως θρησκείας, ιδεολογίας και πεποιθήσεων, υπόκεινται στους κοσμικούς νόμους του Ρωσικού κράτους και οχι σε αυτούς που περιέχονται στον τρόπο ζωής και την εκάστοτε ιδεολογία της κάθε πληθυσμιακή ομάδα στην χώρα. Ενδεικτικό το βίντεο εδώ.
Σε όλα τα παραπάνω προβλήματα η πραγματιστική εικόνα της Ρωσίας ως κράτος με εθνική ταυτότητα ή ακόμα και η εικόνα των ΗΠΑ ώς πολυπολιτισμικού κράτους που στηρίζεται σε κοσμικούς νόμους για όλους, είναι ίσως η λύση στο πρόβλημα του φανατισμού. Ένα πρόβλημα όμως που δεν έχει βρεί ακόμα την λύση του στην Ευρώπη όπου για άγνωστους μέχρι σήμερα λόγους , μια κακώς εννοούμενη ανοχή δίνει χώρο επιβολής της Σαρία και του δογματισμού έναντι των νόμων του κάθε κράτους.
*Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας - IISCA Sec Group
Δημοσίευση σχολίου