Η Τουρκία δεν απέλασε κανέναν Ρώσο διπλωμάτη διαφοροποιούμενη από το ΝΑΤΟ. Δεν είναι η πρώτη φορά φυσικά, αλλά η νέα της διαφοροποίηση έρχεται σε μια δύσκολη συγκυρία.
Εξάλλου ο τρόπος με τον οποίο η Άγκυρα αρνήθηκε να ακολουθήσει το παράδειγμα πολλών δυτικών χωρών είναι προκλητικός καθώς έκανε λόγο για «εικασίες της Δύσης» έναντι της Ρωσίας για τη δηλητηρίαση Σκριπάλ.
Η Τουρκία φαίνεται ξεκάθαρα πως γράφει κανονικά στα παλαιά της υποδήματα τη Δύση προτιμώντας το Ξανθό Γένος, αν και ορθόδοξο. Ο Ερντογάν μετά τη Βάρνα, όπου παρά τα μεγάλα λόγια και τις ηχηρές καταδίκες και τα λοιπά, κέρδισε αυτό που ήθελε, χρόνο, συγκάλεσε αμέσως το εθνικό συμβούλιο Άμυνας της Τουρκίας και στράφηκε εναντίον, ποιού άλλου, της Ελλάδας και μάλιστα με τρόπο που ξεπερνά ακόμα και την γνωστή τουρκική «αβρότητα».
Η Ελλάδα και η Κύπρος όμως, για μια ακόμα φορά, όπως και στο ψήφισμα του ΟΗΕ κατά του Ισραήλ, ακολούθησαν την Τουρκία, διαφοροποιούμενες αμφότερες από τις δυνάμεις από τις οποίες προσδοκούν οφέλη. Η Ελλάδα και η Τουρκία είναι οι χώρες μέλη του ΝΑΤΟ που βρίσκονται αντιμέτωπες, στα πρόθυρα πολέμου, σχεδόν, αλλά ακολουθούν κοινή γραμμή σε ένα τόσο σοβαρό για την συμμαχία και τη Δύση θέμα, αυτό της ρωσικής απειλής. Μόνο που η Τουρκία απολαμβάνει οφέλη από την στάση της αυτή. Η Ελλάδα και η Κύπρος τι ανταλλάγματα πήραν από το Ξανθό Γένος;
Η Τουρκία παίζει σκληρό και δύσκολο παιχνίδι, ελισσόμενη μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Για τον λόγο αυτό χρειάζεται την ΕΕ. Και για τον λόγο αυτό πιέζει και την Ελλάδα, ώστε να πιέσει, εμμέσως και την ΕΕ. Πρόσφατα η Άγκυρα έκανε σοβαρά ανοίγματα στη Γερμανία, αλλά εν μέρει και στις ΗΠΑ – παζαρεύοντας πυραύλους Patriot – και στη Γαλλία και την Ιταλία παζαρεύοντας το κοινό αντιπυραυλικό-αντιαεροπορικό σύστημα SAMP/T που αυτές κατασκευάζουν.
Όπως έλεγε και κάποιος παλαιός ηγέτης «στην πολιτική πρέπει πάντα να έχεις μερικά σίδερα στη φωτιά». Η Τουρκία έχει πολλά στη φωτιά την οποία κρατά φουντωμένη και αν και φαίνεται το αντίθετο, διατηρεί όλες, μα όλες τις πόρτες ορθάνοιχτες. Για πόσο θα το κατορθώνει αυτό είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι καταφέρνει και ελίσσεται επιτυχώς, στριμώχνοντας στη γωνία την Ελλάδα, η οποία από τη μια απειλείται και ζητά βοήθεια από συμμάχους και εταίρους και από την άλλη δεν προσφέρει το παραμικρό σε αυτούς, πρακτικά. Αλήθεια οι Δανοί γιατί ενίσχυσαν τον διεθνή συνασπισμό κατά των τζιχαντιστών; Ήταν ιμπεριαλιστές; Πήγαν να κατακτήσουν την Συρία; Γιατί η Ελλάδα δεν μπορούσε να στείλει έναν λόχο υγειονομικού, μια διμοιρία διαβιβάσεων εκεί κερδίζοντας υπόσταση στο διεθνές γίγνεσθαι;
Πως μπορείς να ζητάς χωρίς να δίνεις; Πως μπορείς να θέλει και να χρειάζεσαι την συμμαχία του Ισραήλ ψηφίζοντας εναντίον αυτού και των ΗΠΑ και υπέρ της Τουρκίας στον ΟΗΕ; Πως μπορείς να γράφεις, όπως και η Τουρκία, το ΝΑΤΟ και τη Δύση κανονικά και να τηρείς ισορροπίες με τη Ρωσία την ώρα που δεν έχεις κανένα συμφέρον να το κάνεις και με τον τρόπο αυτό δυσαρεστείς αυτούς από τους οποίους ζητάς βοήθεια; Έχει κανείς την εντύπωση πως η Ελλάδα είναι ή μπορεί να γίνει Τουρκία υπό τις παρούσες γεωστρατηγικές συνθήκες;
Αν ναι καλά θα κάνει να ξυπνήσει γρήγορα καθώς τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν γενικώς και ανοίγει σιγά-σιγά και νέο μέτωπο αντιπαράθεσης Ρωσίας και Δύσης στο Κόσοβο. Η φωτιά απλώνεται και η Ελλάδα πρέπει να πάψει να στρουθοκαμηλίζει και να αφήσει τις φανφάρες περί πολυδιάστασης εξωτερικής πολιτικής. Ίσα – ίσα είναι η Αθήνα που πρέπει με τις κινήσεις της να σπρώξει την Τουρκία και να την αναγκάσει να διαλέξει. Και μακάρι η Τουρκία να διαλέξει Ρωσία. Τότε ίσως δούμε και το Ισραήλ μέλος του ΝΑΤΟ με ότι αυτό συνεπάγεται για την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου