Πιέσεις θα υπήρξαν, αλλά ίσως δεν αποτελούν τον καταλυτικό παράγοντα για την βιασύνη της ελληνικής κυβέρνησης να κλείσει την συμφωνία.
Μετά τα όσα συνέβησαν κατά το τελευταίο διάστημα, αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως το θεμέλιο στο οποίο στηρίζεται η κριτική όλων μας, για τα περίεργα που συμβαίνουν στις ελληνοσκοπιανές συζητήσεις, είναι σαθρό, ή δεν είναι το μοναδικό. Και εννοώ, ότι θεωρείται ως άνευ συζητήσεως η πίεση που ασκείται από την αμερικανική πλευρά να τελειώνει γρήγορα η συμφωνία για την ονομασία των Σκοπίων, με επί πλέον υποχώρηση δική μας.
Τα περί πιέσεων, γράφηκαν για πρώτη φορά στον σκοπιανό Τύπο, αναπαρήχθησαν εδώ, και μάλιστα συνδυάστηκαν με τις άλλες περίεργες κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης [πρόσκληση Ερντογάν, άνοιγμα συζήτησης με τους Αλβανούς για άρση εμπολέμου, ανεξήγητο ταξίδι «αναψυχής» Τσίπρα στο Βελιγράδι…] σε πιέσεις και οδηγίες των ΗΠΑ, κατά την επίσκεψη Τσίπρα στην Ουάσιγκτον.
Δεν φαίνεται τίποτε περίεργο σ' αυτήν την τοποθέτηση, γνωστής ούσης της έλλειψης αντίστασης πλείστων όσων πολιτικών μας στις πιέσεις [από ευγένεια, προφανώς]. Όμως, δεν είμαι απολύτως σίγουρος, ότι όλη η ιστορία με τα Σκόπια ξεκίνησε επειδή επείγονται οι Αμερικανοί να τους εντάξουν στο ΝΑΤΟ, προκειμένου να αμυνθούν στην ρωσική επέμβαση στα Βαλκάνια. Το Κοσσυφοπέδιο δεν είναι στο ΝΑΤΟ, δεν ελέγχεται από τις ΗΠΑ; Η Ιορδανία δεν είναι στο ΝΑΤΟ, είναι εχθρική προς την υπερδύναμη;
Πιέσεις θα υπήρξαν στην ελληνική πλευρά, αλλ’ ίσως δεν αποτελούν τον καταλυτικό παράγοντα για την βιασύνη της ελληνικής κυβέρνησης να κλείσει την συμφωνία. Παρακολουθώντας τις κινήσεις του Ν. Κοτζιά επί τριετία -δυστυχώς, δεν τον γνωρίζω για να έχω ιδία αντίληψη του χαρακτήρα του- διαπιστώνω την πρόθεσή του να «κλείσει» θέματα που χρονίζουν, και συμφωνώ ότι αυτό συμβαίνει λόγω αβελτηρίας των ΥΠΕΞ της μεταπολίτευσης.
Όμως, με σειρά συναντήσεων, τριμερών, διμερών, τετραμερών, δεν είδα την πρόσκτηση κάποιου θετικού για την Ελλάδα. Βεβαίως και αναγνωρίσαμε την θετική εξέλιξη κατά τις συζητήσεις στην Ελβετία για το Κυπριακό, αλλά και εκεί δεν μπόρεσα να αντιληφθώ, για ποιο λόγο η ελληνική κυβέρνηση αποδέχθηκε πενταμερή Διάσκεψη, καθιστώντας ουσιαστικά το Κυπριακό αντικείμενο συνδιαλλαγής των εγγυητριών δυνάμεων, αποβάλλοντας τον διεθνή του χαρακτήρα, με την απουσία στις ουσιαστικές συζητήσεις του ΟΗΕ και της ΕΕ.
Πολύ περισσότερο, είναι ανεξήγητη η αναφορά του Α. Τσίπρα, ότι οι επόμενες συζητήσεις για το Κυπριακό, θα διεξαχθούν βάσει του μνημονίου του Γ.Γ. του ΟΗΕ και όχι βάσει των ψηφισμάτων του, που απαιτούν την απομάκρυνση των κατοχικών στρατευμάτων; Το σχέδιο του Γ.Γ. του ΟΗΕ, είναι παραλλαγή του Σχεδίου Ανάν, το οποίο απέρριψε ο κυπριακός λαός. Ο Α. Τσίπρας όμως το επαναφέρει, και δεν λησμονώ ότι ο Ν. Κοτζιάς ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Σχεδίου Ανάν, και όχι μόνον θεωρητικώς. Τι να υποθέσω;
Δεν αποκλείω επομένως, παραλλήλως με τις πιέσεις των ΗΠΑ να υπάρχει η επιθυμία του Ν. Κοτζιά, να λύσει προβλήματα λιμνάζοντα επί δεκαετίες. Επαινετή η φιλοδοξία. Αλλά, μήπως συμβαδίζει με τον αυταρχικό τρόπο σκέψης και δράσης της Αριστεράς, η οποία με την ιδεοληψία της ενδιαφέρεται πρωτίστως για την επίτευξη των διεθνιστικών σκοπών της, που δεν συμβαδίζουν απαραιτήτως με τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα; Αυτό δεν πράττει η παρούσα κυβέρνηση στο εσωτερικό της χώρας; Τι κάνει ο Γαβρόγλου στο υπουργείο α-Παιδείας; Δεν την αφελληνίζει, με τις ιδεοληπτικές εμμονές του στην ισοπεδωτική σοβιετική πολιτική;
Υπάρχει και κάτι άλλο. Ν. Κοτζιάς και Ν. Ντιμιτρόφ επείγονται να υπογραφεί συμφωνία εντός του α΄ εξαμήνου του 2018. Δηλαδή, μέσα σε ένα χρόνο που άρχισαν τις αραιές επαφές οι δυο τους, θα επιλυθούν τεράστια προβλήματα, ενώ για την Συμφωνία Φιλίας, Καλής Γειτονίας και Συνεργασίας των Σκοπίων με την Βουλγαρία, την οποία υπέγραψαν στα Σκόπια την 1η Αυγούστου 2017, απαιτήθηκαν συνομιλίες που διήρκεσαν πέντε χρόνια.
Με βάση τη διαπίστωση, ότι ο λαός δεν θα αποκοιμηθεί και δείχνει αποφασισμένος να υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά του, δεν αποκλείω το ενδεχόμενο, να ακούσω ένα "ηρωικό όχι, δεν υπογράφω", από τον Α. Τσίπρα, που θα οδηγήσει τη Ν.Δ. σε αδιέξοδο.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου