Γράφει ο Ceteris Paribus
Προχθές, ενόψει της συνάντησης του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελ Μέρκελ, η γερμανική εφημερίδα «Bild» αρθρογράφησε για το θέμα με τον άκρως προσβλητικό τίτλο «Η επιστροφή του επαίτη Έλληνα πρωθυπουργού».
Οι δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε το τελευταίο διάστημα, πέρα από οτιδήποτε άλλo, έχουν επίσης σαφή προσβλητικό τόνο. «Η ελάφρυνση του χρέους θα μείωνε τη βούληση για μεταρρυθμίσεις», δήλωσε ο κ. Σόιμπλε, που έτσι παρουσιάστηκε σαν τιμωρός κι όχι σαν εταίρος. Το πραγματικό νόημα της φράσης είναι τούτο: το χρέος θα μείνει σε δυσθεώρητα ύψη, δεν θα πραγματοποιήσουμε καμία ελάφρυνση, ώστε να ασκούμε τη μέγιστη πίεση για να κάνετε ό,τι σας λέμε.
Όλα αυτά δείχνουν με εύγλωττο τρόπο την ταπεινωτική θέση στην οποία έχει καθηλωθεί η χώρα στην πορεία των διαδοχικών προγραμμάτων διαχείρισης της κρίσης. Οι εταίροι έχουν μεταβληθεί σε τιμωρούς, «χάνουν την υπομονή τους με τους Έλληνες», «δεν εμπιστεύονται τους Έλληνες» κ.λπ., και η Ελλάδα είναι μια χώρα-επαίτης την οποία εν τη μεγαλοθυμία τους εξακολουθούν να «διασώζουν» παρά το γεγονός ότι αυτή (η Ελλάδα) σε μόνιμη βάση «δεν τηρεί τα συμφωνηθέντα».
Ωστόσο, η διαχείριση της ελληνικής κρίσης διαψεύδει παταγωδώς αυτή την εικόνα. Έχει πλέον επαρκώς αποδειχτεί ότι στη διαχείριση της ελληνικής κρίσης οι Ευρωπαίοι «τιμωροί» δεν «διέσωζαν» την Ελλάδα αλλά τα δικά τους συμφέροντα, θωρακίζοντας τις τράπεζές τους, τις οικονομίες τους, την Ευρωζώνη και Ε.Ε., από τις συνέπειες της ελληνικής κρίσης.
Τα δικά σας «εγκλήματα» κ. Σόιμπλε
Στο σημείο αυτό είναι χρήσιμο να θυμίσουμε μερικές κεντρικές επιλογές και σταθμούς στη διαχείριση της ελληνικής κρίσης, για να γίνει αντιληπτό το πόσο και πώς επωφελήθηκαν οι τιμωροί και παιδονόμοι της Ελλάδας από τη φόρμουλα διαχείρισης της κρίσης που οι ίδιοι επέβαλαν.
- 1. Όπως παγκόσμια, έτσι και στην Ελλάδα, η κρίση δεν ξεκίνησε, δεν ήταν κατ’ αρχάς κρίση χρέους, αλλά τραπεζική κρίση. Το πρώτο ελληνικό «πακέτο» στήριξης δεν ήταν το πρώτο μνημόνιο, αλλά οι ενισχύσεις ύψους 28 δισ. ευρώ του «πακέτου Αλογοσκούφη» προς τις ελληνικές τράπεζες το 2008. Όσο για τα πρώτα ευρωπαϊκά «πακέτα» στήριξης, επίσης δεν αφορούσαν την Ελλάδα ή κάποια χώρα του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά τη στήριξη των ευρωπαϊκών τραπεζών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) με πάνω από 3 τρισεκατομμύρια ευρώ, για να αντεπεξέλθουν στην πίεση της χρηματοπιστωτικής κρίσης που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2008 και επεκτάθηκε στην Ευρώπη λίγους μήνες αργότερα. Όλοι πλέον γνωρίζουν ότι ο «μεγάλος ασθενής» δεν ήταν η Ελλάδα, αλλά το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, περιλαμβανομένου και του ευρωπαϊκού. Από εκεί ξεκίνησαν όλα και εκεί καταλήγουν όλα.
Όταν λοιπόν ο κ. Σόιμπλε υπεραμύνεται κάποιων υποτιθέμενων «απαραβίαστων αρχών», πρέπει να του θυμίζουμε ότι ήταν ο πρώτος παραβιάσας…
- 2. Ενώ υποτίθεται ότι το ελληνικό πρόγραμμα ήταν έκφραση «αλληλεγγύης» με στόχο της «διάσωση» της Ελλάδας, από τα πλέον επίσημα χείλη (βλέπε δηλώσεις στελεχών του ΔΝΤ αλλά και παραδοχές στελεχών της γερμανικής κυβέρνησης) έχει αποκαλυφθεί ότι στόχος του πρώτου ελληνικού προγράμματος ήταν η διάσωση της Ευρωζώνης γενικά και των ευρωπαϊκών τραπεζών ειδικά. Διότι ο «πολύς» κ. Σόιμπλε, συνολικά η γερμανική αλλά και η ευρωπαϊκή ηγεσία από τη συγκρότηση της Ευρωζώνης και εντεύθεν, έκανε το παιδαριώδες λάθος να θεωρήσει ότι δεν χρειάζονται μηχανισμοί αντιμετώπισης πιθανής κρίσης ούτε φόρμουλες για πιθανή έξοδο μιας χώρας από την Ε.Ε. ή και από την Ευρωζώνη!
- 3. Ακριβώς γι’ αυτό, οι δανειστές έκαναν εγκληματικά λάθη ακόμη και στο πλαίσιο της φόρμουλας που οι ίδιοι επέλεξαν. Το mea culpa του ΔΝΤ για το λάθος υπολογισμό των πολλαπλασιαστών στο ελληνικό πρόγραμμα συνιστά τουλάχιστον μια δημόσια παραδοχή λάθους. Το οποίο δεν ήταν μικρό: άλλο πράγμα να υπολογίζεις απώλειες στο ελληνικό ΑΕΠ 10-12% κι άλλο αυτές να ανέλθουν τελικά στο θηριώδες 25%! Μόνο αυτό το λάθος και το συνδυασμό του με την επιμονή στην ακραία λιτότητα θα έφτανε να εξηγήσει τη δυσανεξία της ελληνικής κοινωνίας με τα μνημόνια και την παρολίγον κατάρρευση του ελληνικού πολιτικού συστήματος, που οδήγησαν σε αυτό που ο κ. Σόιμπλε ονομάζει τώρα «απροθυμία για μεταρρυθμίσεις»…
- 4. Το 2010 το ελληνικό χρέος ήταν στο συντριπτικό του ποσοστό σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, σε ελληνικό δίκαιο και εντελώς «καθαρά» από επιβαρυντικές ρήτρες. Θα μπορούσε εντελώς νόμιμα να διαγραφεί σε μεγάλο ποσοστό – όπως εξάλλου πρότειναν και στελέχη του ΔΝΤ! Οι Ευρωπαίοι δανειστές δεν επέλεξαν αυτή τη λύση όχι γιατί δεν ήταν «νόμιμη», αλλά γιατί έτσι θα κατέρρεαν οι ήδη κλυδωνιζόμενες γερμανικές, γαλλικές, ιταλικές κ.λπ. τράπεζες.
- 5. Ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο μνημόνιο, με αποκορύφωμα το περιβόητο PSI, απλώς κερδήθηκε χρόνος ώστε οι γερμανικές, γαλλικές, ιταλικές κ.λπ. τράπεζες να «ξεφορτωθούν» τα ελληνικά ομόλογα και να σωθούν -ξανά!- από ένα μεγάλο «τοξικό» βάρος. Όταν ήρθε η ώρα να γίνει το «μεγάλο πείραμα» του PSI, «κουρεύτηκαν» και οι ελληνικές τράπεζες και τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία!
- 6. Αφού θωρακίστηκε η Ευρωζώνη και οι ελληνικές τράπεζες από την ελληνική κρίση -και δεν «διασώθηκε» η… αχάριστη Ελλάδα μέσω της υποτιθέμενης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης- το δεύτερο και ιδιαίτερα το τρίτο ελληνικό πρόγραμμα πήραν πλέον ανοιχτά τη μορφή «εκκαθάρισης εν λειτουργία», που πρώτη φορά εφαρμόζεται σε χώρα του προηγμένου καπιταλισμού: απαλλοτρίωση της περιουσίας του Δημοσίου αλλά και των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων ιδιωτών. Τόση «αλληλεγγύη», κ. Σόιμπλε…
- 7. Τέλος, η φτηνή προπαγάνδα λαϊκών φυλλάδων όπως η Bild πως «οι Έλληνες είναι επαίτες», πως «πληρώνουμε τους ακαμάτηδες Έλληνες» κ.λπ. είναι επιπέδου λαϊκού κομμωτηρίου σε γερμανική επαρχία (υποθέτουμε ότι υπάρχουν τέτοια). Όλα τα δάνεια προς την Ελλάδα δόθηκαν και αποπληρώνονται κανονικά «νομιμοτόκως». Οι δανειστές βγάζουν από αυτά το «νόμιμο» κέρδος από τη διαφορά ανάμεσα στο επιτόκιο δανεισμού των ίδιων (που είναι χαμηλό) και το επιτόκιο με το οποίο οι ίδιοι δανείζουν το ελληνικό Δημόσιο (που είναι ψηλότερο).
Χρέος των δανειστών η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους!
Ενώ τα προγράμματα διαχείρισης της ελληνικής κρίσης διαφημίστηκαν σαν υποχρεωτικά για να αντιμετωπιστεί το «τέρας» του χρέους, κατάφεραν να αυξήσουν το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ κατά περίπου 60 εκατοστιαίες μονάδες (από 125% του ΑΕΠ που έκλεισε το 2009, σε πάνω από 180% του ΑΕΠ που κινείται σήμερα). Μια τρομακτική επιβάρυνση που ισοδυναμεί με οικονομική κατοχή! Οι κατά τον κ. Σόιμπλε μοναδικές «αποδεκτές» λύσεις της περιόδου χάριτος, της μείωσης επιτοκίου και της αύξησης της περιόδου αποπληρωμής, έχουν οδηγήσει στην υποθήκευση της Ελλάδας μέχρι και το 2060! Για να διαχειριστούν πρόσκαιρες ανάγκες και πολιτικές σκοπιμότητες του προβλεπτού μέλλοντος, οι δανειστές, προεξάρχοντος του κ. Σόιμπλε, κατασκευάζουν μια αποικία χρέους για τις επόμενες πολλές δεκαετίες.
Γνωρίζοντας ωστόσο πόσο χρήσιμη ήταν η Ελλάδα για να θωρακίσουν τα δικά τους συμφέροντα από τη διεθνή -και όχι την ελληνική- κρίση, δεσμεύτηκαν ήδη ύστερα από το «όργιο» του PSI, το 2012, για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους με τη λήξη του δεύτερου προγράμματος. Η δέσμευσή τους δεν εκπληρώθηκε ποτέ. Επαναλήφθηκε με την υπογραφή του τρίτου ελληνικού προγράμματος. Καθώς έρχεται ξανά η ώρα να εκπληρωθεί αυτή η δέσμευση, ο κ. Σόιμπλε άδει νέο σκοπό: έχω εκλογές, το θέμα θα εξεταστεί το 2018, για να δούμε αν είναι αναγκαία μια ελάφρυνση.
Συγγνώμη, αλλά οι υπογραφές δεν δεσμεύουν μόνο την Ελλάδα, κ. Σόιμπλε! Δεσμεύουν κι εσάς! Δεν υπογράψατε ότι εσείς θα κρίνετε το 2018 αν «παρίσταται ανάγκη» για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, αλλά ότι θα υπάρξει τέτοια ελάφρυνση αμέσως μόλις η Ελλάδα υλοποιήσει τις δεσμεύσεις του τρίτου μνημονίου. Επίσης, δεν σας έχρισε κανείς κριτή της «έφεσης των Ελλήνων προς τις μεταρρυθμίσεις» ούτε τιμωρό και παιδονόμο τους!
Έχοντας «εγκληματήσει κατά συρροήν» κατά της Ελλάδας με τον τρόπο, αλλά και τα κίνητρα, που καθόρισαν τα ελληνικά προγράμματα, έχετε τώρα χρέος να ελαφρύνετε το ελληνικό χρέος! Δεν το λένε μόνο οι υπογραφές σας (εκτός αν δεν έχουν πλέον κανένα νόημα), αλλά και τα οφέλη που αποκομίσατε από τους «Έλληνες επαίτες».
Και όταν μας κουνάτε το δάχτυλο λέγοντας ότι εντός Ευρωζώνης δεν υφίσταται δυνατότητα διαγραφής χρέους, θυμηθείτε ότι, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, η ΕΚΤ «πείραξε», δηλαδή παραποίησε τα στοιχεία της δικής σας Deutsche Bank για να μην «κοπεί» στα ευρωπαϊκά τραπεζικά stress tests του περασμένου Ιουλίου… Η «γυναίκα του Κάισαρα» ούτε φαίνεται ούτε είναι «τίμια», οπότε μη μας παριστάνετε τον φύλακα των αρχών και της προτεσταντικής ηθικής!
Η «πόρτα»…
Ωστόσο, από όλη αυτή την περιπέτεια βγαίνει ένα συμπέρασμα και για μας. Όλα αυτά τα «γυμνάσια» επιβάλλονται με τη ρομφαία μιας απειλής: αν δεν σας αρέσει, σας περιμένει το πυρ το εξώτερον της αποβολής από την Ευρωζώνη. Η «πόρτα» της εξόδου από την Ευρωζώνη φαντάζει σαν το απόλυτο όριο, η απόλυτη απειλή, εν ονόματι της οποίας η Ελλάδα πρέπει να είναι καθηλωμένη σε ένα «θάλαμο βασανιστηρίων» και σε έναν ταπεινωτικό υπερ-μακροχρόνιο διεθνή οικονομικό έλεγχο.
Πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε μήπως το να πιάσουμε το πόμολο της «πόρτας» είναι η λύση…
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου