Προσπαθώ εδώ και καιρό να βρω μία λογική απάντηση στην εμμονή της Αμερικής να θέλει την Τουρκία ως ενεργειακό κόμβο όλων των αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου που τροφοδοτούν ή θα τροφοδοτήσουν την Ευρώπη και κατ’ επέκταση τη Δύση.,
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Αυτό περιλαμβάνει και όλα τα νέα κοιτάσματα που βρεθήκανε στην Ανατολική Μεσόγειο. Είναι αν μη τι άλλο περίεργη η εμμονή της Ουάσιγκτον να θέλει την πλήρη εξάρτιση της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ από την Τουρκία για την ενεργειακή τους τροφοδοσία.
Μία Τουρκία αποδεδειγμένα αναξιόπιστη ως σύμμαχος και ως εταίρος, μία Τουρκία που σε ένα ακραίο σενάριο θα μπορούσε να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην τροφοδοσία της Ευρώπης και των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ.
Ενώ η Αμερική διατείνεται μονίμως ότι για λόγους ασφαλείας η Ευρώπη και κατ’ επέκταση το ΝΑΤΟ πρέπει να έχει πολλαπλές πηγές εφοδιασμού, στο τέλος καταλήγει στο εφοδιαστικό διάδρομο-μονοπώλιο της Τουρκίας. Ποια άραγε είναι τα κίνητρα μιας τέτοιας παράλογης στρατηγικής;
Ειδικά όσον αφορά τα πρόσφατα ανακαλυφθέντα κοιτάσματα αερίου στο Ισραήλ και την Αίγυπτο και κατ’ επέκταση της Κύπρου, οι ΗΠΑ εμμονικά σπρώχνουν να παραμεριστούν οι όποιες διαφορές υπάρχουν με την Τουρκία από τις παραγωγές χώρες και να περάσουν τους αγωγούς τροφοδοσίας των Ευρώπης/ΝΑΤΟ από την Τουρκία.
Η δικαιολογία, μικρότερο κόστος σε σχέση με υποθαλάσσιους αγωγούς και η την θαλάσσια μεταφορά LPG (υγροποιημένο αέριο). Αλλά το Ισραήλ και η Αίγυπτος δεν συνορεύουν με την Τουρκία (για να μην αναφερθούμε στην Κύπρο που είναι νησί), άρα οι αγωγοί πρέπει να περάσουν από περιοχές γεωπολιτικά ασταθείς (Παλαιστινιακά εδάφη, Λίβανος, Συρία, με επαναστατικά κινήματα και αγωγούς ιδιαίτερα ευάλωτους σε δολιοφθορές).
Η Ουάσιγκτον δε δίνει πειστικές απαντήσεις ούτε σε αυτό το ευαίσθητο θέμα όπως δεν δίνει απαντήσεις και ως προς την Τουρκική αναξιοπιστία. Η Ευρώπη από την άλλη δεν συμμερίζεται τις αμερικάνικες ευαισθησίες για το κόστος μεταφοράς, παρ’ όλα αυτά η Αμερική επιμένει στην λύση “Τουρκία” ακόμη και τώρα, παρά τα όσα συνέβησαν τον τελευταίο χρόνο.
Στις συνθήκες πριν το 2010 η στρατηγική σύνδεση Αιγύπτου-Ισραήλ-Τουρκίας είχε νόημα, το 2016 φαίνεται ως ο απόλυτος παραλογισμός. Έστω και αν για ρεαλιστικές ανάγκες το Ισραήλ και η Αίγυπτος ομαλοποιήσουν σε κάποιο βαθμό τις σχέσεις τους με την Τουρκία, δεν θα επανέλθουν ποτέ στο προηγούμενο καθεστώς και αυτό ασχέτως του εάν ο Ερντογάν είναι στην εξουσία ή όχι.
Απλά εξέλειπε ο ποιο σημαντικός παράγων, Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ μεταξύ κρατών. Το ερώτημα λοιπόν επανέρχεται συνεχώς: Που αποσκοπεί η αμερικάνικη εμμονή; Τι βλέπουν οι ΗΠΑ που δεν βλέπουμε όλοι οι υπόλοιποι; Ο ευρών αμειφθείσεται.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου