του Jim O’ Neil
Όταν το Ηνωμένο Βασίλειο ανακοίνωσε νωρίτερα στη διάρκεια του μήνα ότι είχε συμφωνήσει να γίνει ιδρυτικό μέλος της ΑΙΙΒ (Ασιατικής Τράπεζας Επενδύσεων Υποδομών) υπό την ηγεσία της Κίνας, τα περισσότερα πρωτοσέλιδα δεν επικεντρώθηκαν στην ίδια την είδηση όσο στις τριβές που προκάλεσε αυτή η απόφαση μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και των ΗΠΑ.
Ο Λευκός Οίκος εξέδωσε ανακοίνωση προτρέποντας την βρετανική κυβέρνηση να “χρησιμοποιήσει τη φωνή της και να πιέσει για την υιοθέτηση υψηλών προτύπων”. Και ένας ανώτερος αξιωματούχος της κυβέρνησης των ΗΠΑ φέρεται να κατηγόρησε το Ηνωμένο Βασίλειο για “συνεχή διευκόλυνση της Κίνας, που δεν αποτελεί τον καλύτερο τρόπο ενασχόλησης με μια ανερχόμενη δύναμη”. Στην πραγματικότητα, είναι οι ΗΠΑ που υποστηρίζουν την λάθος προσέγγιση.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η διπλωματία λειτούργησε ως μια ευκαιρία για τον βρετανικό Τύπο για να εκφραστεί η κριτική από εκείνους που πιστεύουν πως η κυβέρνηση θα πρέπει να υιοθετήσει μια πιο ισχυρή στάση έναντι της Κίνας. Για παράδειγμα, λένε ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε μιλήσει ανοιχτά υποστηρίζοντας τις διαδηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας πέρυσι στο Χονγκ Κονγκ, και ότι θα έπρεπε να μην είχε αποστασιοποιηθεί από τον Δαλάι Λάμα (όπως φαίνεται να έχει κάνει) στη διάρκεια της επίσκεψης του πρωθυπουργού David Cameron στην Κίνα το 2013.
Το Ηνωμένο Βασίλειο πρέπει να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αλλά δεν υπάρχει λόγος να βρεθεί σε αντιπαράθεση για εσωτερικά κινεζικά ζητήματα -ιδιαίτερα στην περίπτωση του Χονγκ Κονγκ, όπου έχασε το κύρος του όταν συμφώνησε να επιστρέψει την πόλη σε κινεζικό έλεγχο, το 1997.
Οι ΗΠΑ επίσης, θα ήταν φρόνιμο να σταματήσουν να αντιδρούν στο γεγονός ότι ο κόσμος αλλάζει. Το αμερικανικό Κογκρέσο δεν έχει ακόμη επικυρώσει μια συμφωνία του 2010 που παρέχει στην Κίνα και σε άλλες μεγάλες αναδυόμενες οικονομίες, μεγαλύτερα δικαιώματα ψήφου στην Παγκόσμια Τράπεζα και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Στο μεταξύ, η συμφωνία έχει καταστεί άνευ αντικειμένου. Η κινεζική οικονομία έχει σχεδόν διπλασιαστεί σε μέγεθος από την ημέρα που επιτεύχθηκε αυτή η συμφωνία.
Η απροθυμία της Αμερικής -και αυτή της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας- να δώσουν στις αναδυόμενες δυνάμεις μια κατάλληλη φωνή στους εδραιωμένους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς είναι αντιπαραγωγική. Οδηγεί τη δημιουργία νέων παράλληλων θεσμικών οργάνων όπως η ΑΙΙΒ και η Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα, η οποία ιδρύθηκε το 2014 από τις χώρες BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική.
Στις επόμενες ημέρες θα επισκέπτομαι την Κίνα με την ιδιότητά του ως πρόεδρος της Επιθεώρησης της Αντιμικροβιακής Αντοχής της βρετανικής κυβέρνησης, και επίσης ως συμμετέχω στο Boao Forum για την Ασία, ένα event παρόμοιο με την ετήσια συνέλευση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός. Ελπίζω να ενθαρρύνω τους Κινέζους φορείς χάραξης πολιτικής να δώσουν προτεραιότητα στην μάχη κατά της αντιμικροβιακής αντοχής όταν η Κίνα προεδρεύσει της G20 το 2016. Και αν και δεν είμαι ο Βρετανός πρέσβης, θα είμαι ευτυχής να δηλώσω την πεποίθησή μου ότι η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου έκανε καλά που εντάχθηκε στην ΑΙΒ, και ότι η αμερικανική κυβέρνηση δεν έπραξε σοφά που εξέφρασε την αντίθεσή της.
Η οικονομία των 10 τρισ δολαρίων της Κίνας είναι μεγαλύτερη από αυτή της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας μαζί. Ακόμη κι αν η ετήσια αύξηση της παραγωγής επιβραδυνθεί στο 7%, η χώρα θα προσθέτει άλλα περίπου 700 δισ. δολάρια στο παγκόσμιο ΑΕΠ ετησίως. Η Ιαπωνία θα πρέπει να αναπτυχθεί περίπου 14% για να έχει μια τέτοια επίδραση στον κόσμο.
Για οποιονδήποτε θέλει να συμμετέχει στο παγκόσμιο εμπόριο, είναι ως εκ τούτου ζωτικής σημασίας να προσδιορίσει τι θέλει η Κίνα. Στην περίπτωση του Ηνωμένου Βασιλείου, αυτό προφανώς περιλαμβάνει το finance (όπως και τον αθλητισμό, την μουσική την μόδα και ίσως την υγειονομική περίθαλψη). Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι απλώς έξυπνο όταν προωθεί τα δικά του συμφέροντα μέσω της συνεργασίας με την Κίνα.
Μία από τις λίγες θετικές συνέπειες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008, ήταν η αναβάθμιση του παγκόσμιου ρόλου της G20. Κατ’ αρχήν, είναι ένα πολύ πιο αντιπροσωπευτικό φόρουμ για τη διεθνή ηγεσία από ό,τι ήταν ποτέ η G7. Υπάρχει ωστόσο ένα μειονέκτημα της εμφάνισης της G20. Ο μεγάλος αριθμός των συμμετεχόντων μπορεί να καθιστά δύσκολη την επίτευξη συμφωνιών και την διευθέτηση θεμάτων.
Μια νέα G7 πρέπει να δημιουργηθεί, εντός της G20, παρέχοντας έτσι στην Κίνα έναν βαθμό επιρροής που αποτυπώνει την οικονομική της βαρύτητα και απαιτεί από την ίδια να αναλάβει ανάλογο ποσοστό της παγκόσμιας ευθύνης. Θα μπορούσε να βρεθεί χώρος στο τραπέζι για την Κίνα, εάν οι χώρες της ευρωζώνης, σηματοδοτώντας την δέσμευσή τους για το ενιαίο νόμισμα, συμφωνούσαν να εγκαταλείψουν τις επιμέρους θέσεις τους με αντάλλαγμα μία που να αντιπροσωπεύει το σύνολο της νομισματικής ένωσης. Οι ΗΠΑ επίσης, θα πρέπει επιτέλους να αποδεχθούν τον αυξημένο παγκόσμιο ρόλο της Κίνας.
Αργότερα φέτος, το ΔΝΤ θα αναπροσαρμόσει την στάθμιση των SDRs, των ειδικών τραβηχτικών δικαιωμάτων, τα οποία περιλαμβάνουν ένα καλάθι νομισμάτων που αυτή τη στιγμή περιλαμβάνει το αμερικανικό δολάριο, το ευρώ, την βρετανική στερλίνα, και το ιαπωνικό γιεν. Σύμφωνα με σχεδόν κάθε οικονομικό και χρηματοπιστωτικό κριτήριο, το καλάθι των SDR θα πρέπει τώρα να περιλαμβάνει το κινεζικό γουάν. Οι ΗΠΑ θα ήταν επίσης σοφό να μην αντιταχθούν σε μια τέτοια κίνηση. Διαφορετικά, θα διακινδυνεύσουν να επιταχυνθεί η παρακμή των εδραιωμένων διεθνών χρηματοπιστωτικών οργανισμών.
Ομοίως, το Κογκρέσο, θα πρέπει να επικυρώσει τις συμφωνηθείσες αλλαγές στη διακυβέρνηση του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Με την ίδρυση της ΑΙΙΒ και της Νέας Αναπτυξιακής Τράπεζας, η Κίνα και άλλες αναδυόμενες δυνάμεις έχουν σηματοδοτήσει ότι δεν θα περιμένουν για να ακουστούν οι φωνές τους καλύτερες. Και αποφάσεις όπως αυτές του Ηνωμένου Βασιλείου -και της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας- αποδεικνύουν ότι δεν είναι μόνες.
πηγή
πηγή
Δημοσίευση σχολίου