Η εθνολογική αλλοίωση πληθυσμού είναι μια πάγια τακτική κατάκτησης η εξαφάνισης εθνοτήτων με βαθιές ρίζες στην ιστορία και εφαρμόστηκε με ιδιαίτερη έμφαση την περίοδο της οθωμανικής αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια. Η τακτική αυτή εφαρμόζεται ακόμα και σήμερα απέναντι σε εθνικές μειονότητες όπως η διεθνώς αναγνωρισμένη Ελληνική Εθνική Μειονότητα της Αλβανίας όταν το αλβανικό κράτος αγνοεί, καταπιέζει και προσπαθεί να εξαφανίσει τους Έλληνες.
Της Αθηνάς Κρεμμύδα*
Όταν μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Βόρειος Ήπειρος προσαρτήθηκε στο αλβανικό κράτος, το κομμουνιστικό δικτατορικό καθεστώς Χότζα ακολούθησε μία πολιτική συρρίκνωσης της Ελληνικής μειονότητας αναγνωρίζοντάς ως Ελληνικά μόνο 99 χωριά αφήνοντας απ’ έξω τις μεγάλες πόλεις αλλά και στρατηγικής σημασίας περιοχές όπως η Χιμάρα, δημιουργώντας έτσι την μειονοτική ζώνη η οποία δυστυχώς ισχύει ακόμα και σήμερα. Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής εκτός των άλλων προέβη και σε μία επιχείρηση μετακίνησης αλβανικού πληθυσμού στο νότο της χώρας στις μεγάλες πόλεις με πρόσχημα την ανάπτυξη και σκοπό την αλλοίωση του πληθυσμιακού συσχετισμού. Παρ’ όλα αυτά οι Βορειοηπειρώτες στην πλειοψηφία τους αντιστάθηκαν, κράτησαν αλώβητη την Ελληνική τους συνείδηση, την γλώσσα, τον πολιτισμό τα ήθη τα έθιμα ακόμα και την θρησκεία τους σε ένα αθεϊστικό καθεστώς.
Το 1990 το κομμουνιστικό καθεστώς πέφτει, τα σύνορα ανοίγουν, στην Αλβανία επικρατεί χάος και υπό αυτές τις συνθήκες με οδηγό την νοσταλγία για την Ελλάδα, ακολουθεί μαζική φυγή Βορειοηπειρωτών από τις πατρογονικές τους εστίες. Η ανασφάλεια και η άθλια οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Αλβανία, αλλά και η παντελής έλλειψη σχεδίου προστασίας και επαναπατρισμού της Ελληνικής μειονότητας από την Ελλάδα, είχε ως αποτέλεσμα σχεδόν την ερήμωση της Βορείου Ηπείρου δημιουργώντας ταυτόχρονα τις κατάλληλές προϋποθέσεις για των εποικισμό της. Την ίδια περίοδο η φτώχεια μαστίζει την Αλβανία με αποτέλεσμα την κατά περιόδους οργανωμένη ή μη κάθοδο πληθυσμού σε ποιο εύπορες και τουριστικές περιοχές, όπως στους Αγίους Σαράντα, στο Δέλβινο, στη Χιμάρα. Το 1997 ακολουθεί δεύτερη κρίση στην Αλβανία με την πτώση των οικονομικών «πυραμίδων» η οποία περιέργως εντοπίζεται σε μεγάλο βαθμό στο νότο της χώρας, δηλαδή στην περιοχή της Βορείου Ηπείρου. Οι ένοπλες εξεγέρσεις και τα εγκλήματα καλλιεργούν έντονα τον φόβο και την ανασφάλεια στους Βορειοηπειρώτες η οποίοι αναγκάζονται σε δεύτερο μαζικό κύμα φυγής από τα χωριά τους το οποίο θα είναι και καθοριστικό για τις μετέπειτα συνθήκες που διαμορφώνονται στην περιοχή. Και σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα ήταν απούσα και ανίκανη να προλάβει τις εξελίξεις αλλά και τις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται στο χώρο.
Από το 1990 έως σήμερα έχει αλλάξει δραματικά ο συσχετισμός πληθυσμών στις μεγάλες πόλεις η οποίες έχουν επεκταθεί πολλαπλάσια σε σύγκριση με πριν το 1990, έχουν δημιουργηθεί καινούρια αλβανικά χωριά ανάμεσα στα Ελληνικά όπως επίσης έχει αλλοιωθεί και το επίπεδο των κατοίκων, αφού οι καινούριοι «κάτοικοι» είναι κυρίως χαμηλής κοινωνικής τάξης και εκπαιδευτικής μορφώσεως, εύκολα διαχειρίσιμοι από διάφορους εθνικιστικούς κύκλους που ακμάζουν τελευταία στην Αλβανία. Ευτυχώς τα ακριτικά χωριά κρατούν ακόμα ψηλά την Ελληνικότητα τους.
Επίσημα και αληθή στοιχεία για τον πληθυσμό της Αλβανίας δεν υπάρχουν, καθώς ακόμα και σήμερα η χώρα δεν κατάφερε να διεξάγει μια σωστή και δημοκρατική απογραφή πληθυσμού, με αποτέλεσμα το Συμβούλιο της Ευρώπης να μην αναγνωρίζει ούτε τα αποτελέσματα της τελευταίας απογραφής του 2011 κατόπιν πιέσεων βέβαια και από τους εκπροσώπους της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας για παρατυπίες και αλλοίωση αποτελεσμάτων.
Να υπενθυμίσουμε ότι η Αλβανία είναι πλέον υποψήφια προς ένταξη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και έχει επίσης υπογράψει και την Σύμβαση Πλαίσιο για την προστασία των Εθνικών Μειονοτήτων η οποία έχει απόλυτα νομικά δεσμευτικό χαρακτήρα και η οποία στο άρθρο 16 αναφέρει ότι «τα κράτη-μέλη δεν επιτρέπεται να μεταβάλλουν την πληθυσμιακή αναλογία σε περιοχές με συγκεντρώσεις μειονοτήτων όταν αυτά τα μέτρα αποσκοπούν στον περιορισμό των δικαιωμάτων που καλύπτονται από την Σύμβαση».
Η αλλοίωση πληθυσμού στην περιοχή της Βορείου Ηπείρου εξυπηρετεί πλήρως την πολιτική εξαφάνισης της Ελληνικής μειονότητας η οποία ακολουθείται από όλες τις αλβανικές κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια. Τρανή απόδειξη το τελευταίο νομοσχέδιο που ψηφίστηκε το καλοκαίρι από την αλβανική Βουλή για την νέα διοικητική μεταρρύθμιση που ενέταξε την Χιμάρα μαζί με άλλους αλβανικούς δήμους καθιστώντας τους Έλληνες μειοψηφία στην συγκεκριμένη εκλογική περιφέρεια. Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι η αλλοίωση πληθυσμού των Ελλήνων στην Αλβανία περιορίζει κατά πολύ τις πιθανότητες της πολιτικής τους εκπροσώπησης στο αλβανικό κράτος, όπως επίσης και την δυνατότητα διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους όπως απορρέουν από την Σύμβαση Πλαίσιο για την προστασία των Εθνικών Μειονοτήτων.
Η αλλοίωση-μείωση του Ελληνικού πληθυσμού στην Αλβανία σε συνδυασμό με το τεράστιο πρόβλημα της μη αναγνώρισης και μη απόδοσης των περιουσιών στους δικαιούχους 25 χρόνια μετά την πτώση του κομμουνισμού, οδηγεί όχι απλώς στον περιορισμό των δικαιωμάτων των Βορειοηπειρωτών αλλά και στην ολοκληρωτική εξαφάνιση μετά από κάποια χρόνια ενός πληθυσμού που αριθμεί 3000 χρόνια στην περιοχή. Το αποτέλεσμα αυτού είναι, εκτός όλων των άλλων, την απώλεια από μέρους της Ελλάδας ενός φοβερά σημαντικού γεωπολιτικού και αναπτυξιακού «εργαλείου» για την περιοχή των δυτικών Βαλκανίων, που άλλες χώρες θα παρακαλούσαν να είχαν…
* Ραδιοφωνικής παραγωγού της εκπομπής «Βόρειος Ήπειρος.GR»
πηγή
Δημοσίευση σχολίου