Εκατό χρόνια έχουν περάσει από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο του 1914 και η ανθρωπότητα για μια ακόμη φορά βρίσκεται μέσα σε έναν εξωφρενικά παράλογο κύκλο βίας, αμφισημίας, αδιαφορίας και απόλυτου κυνισμού.
Οι παράγοντες που οδήγησαν στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο παραμένουν και σήμερα σχεδόν αμετάβλητοι. Όπως και τότε έτσι και τώρα ο πόλεμος χρησιμοποιείται ως μέσο άσκησης πολιτικής σαν την υποτιθέμενη ύστατη «προσπάθεια» μετά την αποτυχία της πολιτικής και της διπλωματίας.Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος οδήγησε στην κατάρρευση τεσσάρων αυτοκρατοριών της Πρωσικής, της Ρωσικής, της Οθωμανικής και Αυστροουγγρικής. Το αποτέλεσμά ήταν εκατομμύρια νεκροί, χρεοκοπία, δημιουργία προτεκτοράτων και συνολική οικονομική κατάρρευση που τελικά οδήγησε στην άνοδο του Χίτλερ κατά συνέπεια στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με τις ίδιες ακριβώς τρομακτικές επιπτώσεις για την ανθρωπότητα. Ακολούθησε ο πολυετής ψυχρός πόλεμος όπου οι πολεμικοί εξοπλισμοί έγιναν κρατικό δόγμα και η κατασκοπεία άνθισε ανεξέλεγκτα.
Στα τελευταία εκατό χρόνια ιστορίας, το κόστος σε παγκόσμιο επίπεδο για την ανάπτυξη και εξέλιξη των κρατικών πολεμικών μηχανών είναι ασύλληπτο και τερατώδες. Όπως ασύλληπτο είναι το κόστος της αναδόμησης μετά το τέλος του πολέμου.
Συγκριτικά για την αποτροπή ενός ενδεχόμενου μελλοντικού πολέμου σε παγκόσμιο επίπεδο, δηλαδή για την καταπολέμηση της φτώχειας και της ανισότητας, δαπανήθηκαν μόνο ψίχουλα.
Οι ηγέτες μας αρκέστηκαν στην δημιουργία του Διεθνούς Συμβουλίου Ασφαλείας και του ΟΗΕ που στην ουσία σήμερα έχουν το ρόλο ενός αόρατου θεσμοφύλακα, ηθικολόγου και ουσιαστικά εξωτερικού παρατηρητή.
Ακριβώς όπως πριν από έναν αιώνα, φιλόδοξοι, ανήθικοι και αδαείς ηγέτες με την παρότρυνση των βιομηχανιών όπλων και άλλων πολυεθνικών συμφερόντων και με στόχο πάντα τους φυσικούς πόρους του πλανήτη αποφασίσουν να πάνε σε πόλεμο ξοδεύοντας τρισεκατομμύρια. Ποσά που θα μπορούσαν να λύσουν τεράστια οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα.
Είναι σαν να επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη. Πρώτα να πυροβολούν και μετά να σκέφτονται (κυρίως κατά την καταγραφή των απωλειών και την εκτίμηση του οικονομικού κόστους).
Σε αυτό το σκηνικό παράνοιας πρέπει κανείς προσθέσει το ρόλο των ΗΠΑ οι οποίες αφού προηγουμένως έχουν διχάσει τα κράτη στόχους (δημιουργώντας αναταραχές και εμφύλιους πολέμους στο όνομα της Δημοκρατίας) έχουν ως βασική τους στρατηγική την αποστολή στρατευμάτων, βομβαρδιστικών, αεροπλανοφόρων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών σε οποιαδήποτε περιοχή του κόσμου η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει απειλή για την πρόσβασή των ΗΠΑ στο πετρέλαιο. Από το Σαχέλ στην Δυτική Αφρική, τη Λιβύη, τη Σομαλία, την Υεμένη, τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν...
Παράλληλα οι ΗΠΑ παραβιάζουν συνεχώς το διεθνές δίκαιο όταν χρησιμοποιούν την πολεμική τους δύναμη χωρίς καμία κύρωση από τον ΟΗΕ, στέλνουν τις μυστικές υπηρεσίες τους σε κυρίαρχες χώρες χωρίς την έγκρισή τους ενώ κατασκοπεύουν τις λεγόμενες «φιλικές χώρες» μαζί με τις «εχθρικές».
Η Ρωσία από την πλευρά της μετά από μια περίοδο «ησυχίας» που μπορεί από πολλούς να θεωρηθεί ως περίοδος προετοιμασίας έρχεται να εμπλακεί στον πόλεμο της Ουκρανίας και τις εντάσεις στη Γεωργία. Αεροπλάνα με αθώους πολίτες καταρρίπτονται και κανείς δεν είναι σε θέση να εξακριβώσει που αρχίζει η αλήθεια και που το ψέμα, ενώ ο κυνισμός των αναπτυξιακών ενεργειακών θεμάτων στην Ευρώπη προβάλλεται πλέον αδιάντροπα και απροκάλυπτα.
Αν κανείς συγκρίνει το σύγχρονο αυτό σκηνικό με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο θα δει τις ίδιες αυτές αυτοκρατορίες μεταμφιεσμένες σε μικρότερα κράτη, αλλά πάντα με τους ίδιους στόχους και πάνω απ’ όλα με την ίδια στρατηγική, δηλαδή την βία του πολέμου.
Από τη Λιβύη, το Ισραήλ σε πορεία εξόντωσης της Παλαιστίνης, το Ιράκ, τη Συρία μέχρι τα Βαλκάνια με τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και τη Σερβία.
Και από την Ουκρανία, τη Γεωργία, τη Μολδαβία αλλά και τις μεγάλες εντάσεις στην ανατολική Ασία κυρίως μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας.
Ο πλανήτης ακούει ιαχές πολέμου παντού και η πολιτική φαντάζει αδύναμη και καταρρακωμένη.
Τόσο έχουν εκφυλιστεί οι «εκπρόσωποί» της που φαίνεται τα ψέματα, ο κυνισμός, η ιδιοτέλεια και η αθλιότητα να μην έχουν τέλος και η ιστορία να επαναλαμβάνεται όχι δυο φορές όπως έλεγε ο Μαρξ (την πρώτη ως τραγωδία και την δεύτερη ως φάρσα) αλλά πολλές και πάντα ως τραγωδία.
Καθώς ο πόλεμος δεν είναι παρά η ξεκάθαρη αποτυχία της ίδιας της πολιτικής και όχι η συνέχειά της, σήμερα υπάρχουν πιο ισχυρά, πιο πολλά και πιο μαζικά όπλα.
Με τη μόνη διαφορά ότι, αυτή η σκηνή στο θεάτρου του παγκόσμιου παραλόγου, υπάρχει ο κίνδυνος να κλείσει μια για πάντα κατασπαράσσοντας τόσους τραγωδούς και θεατές που η καταγραφή του κόστους θα ήταν αδύνατη...
Γ.Κουτσαντώνης
πηγή
Δημοσίευση σχολίου