Του Δημήτρη Μπεκιάρη
Στις εκλογές του 1958 η άνοδος των ποσοστών της ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά) που την οδήγησε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε συνδυασμό με την πολιτική αστάθεια της εποχής είχε οδηγήσει τους Αμερικανούς και το παλάτι στην αναζήτηση ενός εκλογικού νόμου, ενός νέου εκλογικού συστήματος το οποίο θα οδηγούσε στην εκλογική εξόντωση της Αριστεράς, θα βοηθούσε στην άνοδο ενός κεντρώου κόμματος στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και θα εξασφάλιζε την παραμονή της Δεξιάς ΕΡΕ στην εξουσία. Οι ΗΠΑ λοιπόν και το παλάτι είχαν προτείνει ένα εκλογικό σύστημα, δανεισμένο από τις γαλλικές τοπικές-αυτοδιοικητικές εκλογές το οποίο έμεινε στην ιστορία ως το «εκλογικό σύστημα των συγγενών κομμάτων». Σύμφωνα με την εν λόγω εκλογική φόρμουλα τα κόμματα χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες: Σε εθνικόφρονα και μη. Σύμφωνα με εκείνη την πρόταση το Συμβούλιο της Επικρατείας θα αποφάσιζε σε ποια κατηγορία θα κατέτασσε τους πολιτικούς φορείς. Το κάθε κόμμα μπορούσε να λειτουργεί ανεξάρτητα, αλλά στην διαδικασία καταμέτρησης των ψήφων όλες οι έδρες θα παραχωρούνταν στην κατηγορία και όχι στο κόμμα που θα συγκέντρωνε τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων.
Πρόθεση των Αμερικανών, του Παλατιού και της Δεξιάς δεν ήταν άλλη από την δημιουργία ενός λανθάνοντος ανικομμουνιστικού μετώπου με τελικό στόχο την απομόνωση και την εξαφάνιση της Αριστεράς. Τελικά το 1961, το «εκλογικό σύστημα των συγγενών κομμάτων» ενταφιάστηκε αθόρυβα, η πολιτική ομαλότητα δεν ήρθε στον τόπο, ακολούθησαν οι εκλογές της βίας και της νοθείας, η Αριστερά υπέστη μεγάλη ήττα, το παλάτι και οι Αμερικανοί δεν είχαν πει βεβαίως την τελευταία τους λέξη και τελικά η χώρα, αφού μεσολάβησαν και άλλες εκλογές, οδηγήθηκε με την ξενοκίνητη Χούντα των Συνταγματαρχών στην δικτατορία του 1967.
Στο σήμερα
Πολλές δεκαετίες μετά, εν έτει 2013, η Ελλάδα πλήττεται από την σφοδρή οικονομική κρίση και ύφεση, η πολιτική ζωή του τόπου είναι ασταθής, η κοινωνική συνοχή έχει διαρραγεί πλήρως και κυρίως η χώρα διαθέτει μία κυβέρνηση, την συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου η οποία πλέον δεν έχει καμία λαϊκή νομιμοποίηση και κανένα έρεισμα στην κοινωνία. Έχει όμως ισχυρούς συμμάχους στα ξένα κέντρα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, στην εγχώρια διαπλοκή, στην χρεοκοπημένη μιντιοκρατία και στην τραπεζοκρατία. Ως εκ τούτου η κυβέρνηση Σαμαρά έχοντας ως μοναδικό λόγο ύπαρξης την εξυπηρέτηση των συμφερόντων εκείνων που απομυζούν την χώρα από τους εθνικούς της πόρους, που την μετατρέπουν σε εργασιακό κάτεργο και που επιθυμούν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, απεργάζεται σκοτεινά σχέδια για την παραμονή της στο σύστημα διακυβέρνησης, αδιαφορώντας επί της ουσίας για την πολιτική σταθερότητα, για την κοινωνική συνοχή και για τη Δημοκρατία.
Η γελοία και επικίνδυνη «θεωρία των δύο άκρων» την οποία αναπτύσσει καθημερινά, εδώ και πολύ καιρό, το Μέγαρο Μαξίμου, ο συμψηφισμός της εγκληματικής δραστηριότητας της Χρυσής Αυγής με την Αριστερά και η τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ «εκτός συνταγματικού τόξου» από τον γνωστό για την δραστηριότητά του στο ακροδεξιό Δίκτυο 21 εξ απορρήτων του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, Χρύσανθο Λαζαρίδη, έχουν ακριβώς τον ίδιο σκοπό που είχε και το «εκλογικό σύστημα των συγγενών κομμάτων»: Την εξόντωση της Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος, τη διάσωση της Νέας Δημοκρατίας και την αντικατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ από ένα κεντροαριστερό μόρφωμα το οποίο θα στηρίζει την μνημονιακή πολιτική και θα προωθεί παρέα με τη Δεξιά τα συμφέροντα των δανειστών και των υπερεθνικών πολιτικών και οικονομικών κέντρων εξουσίας στη χώρα μας.
Το πλαίσιο
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το γεγονός ότι ενώ η Νέα Δημοκρατία και η κυβέρνηση Σαμαρά σιώπησαν επιδεικτικά στην υπόθεση της δολοφονικής επίθεσης που είχαν δεχτεί τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ από χρυσαυγίτες στο Πέραμα, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον χρυσαυγίτη Γιώργο Ρουπακιά, επιδίωξαν όχι μόνο να καταστήσουν απολύτως δηλωτική τη δήθεν αποφασιστικότητά της για την αντιμετώπιση του φαινομένου του νεοναζισμού στην Ελλάδα, αλλά και να αναπτύξουν ταυτόχρονα και παράλληλα – και σίγουρα καθόλου τυχαία – τη «θεωρία των δύο άκρων» οριοθετώντας το πλαίσιο και το χώρο του «συνταγματικού τόξου».
Σύμφωνα με τα όσα είπε το alter ego του πρωθυπουργού Χρύσανθος Λαζαρίδης, αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι το Μέγαρο Μαξίμου τοποθετεί εντός του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου» μόνο τα κόμματα τα οποία συμμορφώνονται με τις υποδείξεις της γερμανικής Καγκελαρίας κι εκείνα που υποστηρίζουν και εφαρμόζουν την καταστροφική και υφεσιογόνο μνημονιακή πολιτική. Τα κόμματα που σύμφωνα με το Μέγαρο Μαξίμου τοποθετούνται εκτός «συνταγματικού τόξου», δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ (το είπε ξεκάθαρα ο Χρύσανθος Λαζαρίδης), το ΚΚΕ (για το οποίο διερωτήθηκε επίσης αν ανήκει στο συνταγματικό τόξο ο ακροδεξιός Μάκης Βορίδης), τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς, ενδεχομένως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Χρυσή Αυγή, αποτελούν τα "άκρα της πολιτικής ζωής", σύμφωνα πάντοτε με την επικίνδυνη για Δημοκρατία "θεωρία των δύο άκρων".
Η παραπάνω θεωρία αναπτύσσεται με μεγαλύτερη ένταση στην παρούσα συγκυρία που το αστικό πολιτικό σύστημα, είτε επειδή η Χρυσή Αυγή θεωρείται ότι «έκανε τη δουλειά της», είτε επειδή ασκούνται πιέσεις από το εξωτερικό, είτε επειδή τώρα εκτιμάται ότι πρέπει να τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο της πολιτικής αποσταθεροποίησης, της πόλωσης και της διάσωσης των κυβερνητικών εταίρων, αποφασίζει να αντιμετωπίσει "αποφασιστικά" το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η εκδήλωση αυτής της αποφασιστικότητας έρχεται αμέσως μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα σε συνδυασμό, η οποία προκάλεσε την απόφαση που φέρεται να έχει ληφθεί ώστε να τεθεί εκτός νόμου η «Χρυσή Αυγή».
Όμως, η τοποθέτηση της Χρυσής Αυγής εκτός νόμου δεν έχει ως τελικό στόχο αυτή καθαυτή την δραστηριότητα της ναζιστικής οργάνωσης, αλλά την Αριστερά. Με πρόσχημα την απαγόρευση της Χρυσής Αυγής, ιδεολογική βάση την δήθεν προάσπιση της δημοκρατίας μέσω της ενεργοποίησης του «συνταγματικού τόξου» και όχημα την «θεωρία των δύο άκρων», το κατεστημένο θα επιδιώξει μεσομακροπρόθεσμα να τοποθετήσει εκτός νόμου τα κόμματα και τις οργανώσεις της Αριστεράς. Αν καταφέρει να επιτύχει τον περιορισμό της λειτουργίας των πολιτικών φορέων και των οργανώσεων της Αριστεράς, τότε είναι βέβαιο ότι θα θεσμοθετήσει τον διαχωρισμό των μνημονιακών κομμάτων από όλα τα υπόλοιπα χρησιμοποιώντας το εξής σχήμα: "Κόμματα εντός του συνταγματικού τόξου" εναντίον "κομμάτων εκτός συνταγματικού τόξου".
Για τα μάτια του κόσμου
Στις 14 Σεπτεμβρίου και ενώ ήδη η ναζιστική Χρυσή Αυγή κλιμάκωνε τη δράση της εναντίον κυρίως της Αριστεράς, η βρετανική Guardian έγραφε: «Οι απόψεις της συντηρητικής ελληνικής κυβέρνησης είναι ενοχλητικά ίδιες με εκείνες της Χρυσής Αυγής». Στο ίδιο ρεπορτάζ η βρετανική εφημερίδα αναφερόταν στην επίθεση της Χρυσής Αυγής με θύματα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο Πέραμα, την οποία χαρακτήρισε δολοφονική. Ωστόσο η ελληνική κυβέρνηση, αλλά και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας απέφυγαν να καταδικάσουν την συγκεκριμένη ενέργεια.
Αρκετές ημέρες πριν στην ίδια εφημερίδα, στην Guardian, δημοσιευόταν ένα ακόμη άρθρο το οποίο επεσήμανε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά έχει υιοθετήσει πλήρως την ακροδεξιά ατζέντα και έχει ταυτιστεί απόλυτα με τη ναζιστική οργάνωση, προκειμένου να περάσει πιο εύκολα τις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές της και παράλληλα να προστατέψει την διεφθαρμένη ελίτ.
Στο διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στα δύο αυτά άρθρα, ο γνωστός μνημονιακός δημοσιογράφος του ομίλου Αλαφούζου Μπάμπης Παπαδημητρίου πρότεινε δημοσίως, μέσω του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ, αλλά και της εφημερίδας «Η Καθημερινή» την συγκυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με την ναζιστική οργάνωση συμπληρώνοντας ότι «Ο Εθνικισμός δεν είναι ντροπή». Μερικές ημέρες μετά από την διατύπωση της παραπάνω πρότασης ο 34χρονος Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε από τον χρυσαυγίτη τραμπούκο Γιώργο Ρουπακιά στο Κερατσίνι. Με σχετική καθυστέρηση η κυβέρνηση αντέδρασε διαρρέοντας την βούλησή της για αντιμετώπιση της εγκληματικής δραστηριότητας της Χρυσής Αυγής.
Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Δένδιας έστειλε στον εισαγγελέα 32 δικογραφίες, πολλές από τις οποίες αφορούν αδικήματα που διαπράχθηκαν πριν από ένα χρόνο, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έκανε ένα διάγγελμα για τα μάτια του κόσμου και κυρίως ο εξ απορρήτων του, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης ενεργοποιήθηκε άμεσα ώστε να αναπαράγει την γελοία και επικίνδυνη για τη δημοκρατία θεωρία των δύο άκρων, συμψηφίζοντας την εγκληματική δραστηριότητα της ναζιστικής Χρυσής Αυγής με την Αριστερά.
Το ερώτημα είναι: Για ποιον ακριβώς λόγο και ενώ υπάρχει το νομικό πλαίσιο δεν οδηγήθηκε μεγάλος αριθμός μελών της Χρυσής Αυγής ενώπιον της δικαιοσύνης και δεν υπήρξαν πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση της ναζιστικής οργάνωσης. Η απάντηση είναι απλή: Η Χρυσή Αυγή, για την οποία η βρετανική εφημερίδα Guardian είχε γράψει ότι «χρηματοδοτείται από εφοπλιστές» είναι δημιούργημα του ίδιου του συστήματος, του ίδιου του κατεστημένου. Το κόμμα του Μιχαλολιάκου έχει προσφέρει μέχρι σήμερα τις υπηρεσίες της στην κυβέρνηση Σαμαρά εντάσσοντας την δραστηριότητά της στην στρατηγική της έντασης, την οποία καλλιεργεί συστηματικά εδώ και ένα χρόνο το Μέγαρο Μαξίμου ελπίζοντας ότι θα διασωθεί πολιτικά, δεδομένου ότι η Νέα Δημοκρατία γκρεμίζεται στις δημοσκοπήσεις εξαιτίας της καταστροφικής πολιτικής που ακολουθεί.
Η δραστηριότητα της Χρυσής Αυγής συσκοτίζει την υπόθεση της ανάδειξης των πραγματικών διλημμάτων στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου, αφού επαναφέρει την εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα πόλωση και ένα υποθετικό δίλημμα «εθνικόφρονες-κομμουνιστές», το οποίο είναι παρωχημένο και ξεπερασμένο και παραπέμπει στις δεκαετίες του 1950 και του 1960. Βέβαια το εμφυλιοπολεμικό και διχαστικό κλίμα φροντίζει και το καλλιεργεί μεθοδικά το Μέγαρο Μαξίμου πότε με τις παρεμβάσεις του Χρύσανθου Λαζαρίδη, πότε με τις αναρτήσεις του επικεφαλής του πρωθυπουργικού γραφείου Τύπου Γιώργου Μουρούτη στα social media, πότε με τις «αποκαλύψεις» της μονταζιέρας που λειτουργεί στα υπόγεια των γραφείων της Νέας Δημοκρατίας.
Η στρατηγική της έντασης είναι εμφανές ότι συμφέρει την καταρρέουσα συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου καθώς λειτουργεί αποπροσανατολιστικά, ενώ ταυτόχρονα όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα η Χρυσή Αυγή λειτούργησε ως τάγμα εφόδου στους χώρους δουλειάς για λογαριασμό της κυβέρνησης, αντικαθιστώντας τις δυνάμεις καταστολής εκεί που οι τελευταίες δεν μπορούσαν για τυπικούς λόγους να παρέμβουν. Εκτός από την κυβέρνηση, η Χρυσή Αυγή προσέφερε τις υπηρεσίες της στην επιχειρηματική ελίτ και στο εφοπλιστικό Κεφάλαιο, αφού έχει εντάξει τη δραστηριότητά της στο τσάκισμα της συνδικαλιστικής δραστηριότητας. Φάνηκε αυτό ξεκάθαρα από τις κατευθύνσεις που έδωσαν πρόσφατα οι βουλευτές της σε ακροδεξιούς εργαζόμενους στην ζώνη του Περάματος.
Πέραν όλων των παραπάνω, όμως, το τελευταίο καταφύγιο διάσωσης της ξενόδουλης μνημονιακής συγκυβέρνησης δεν είναι άλλο παρά η περιχαράκωσή της εντός του πλαισίου ενός υποτιθέμενου «συνταγματικού τόξου», ώστε να προσδιοριστεί εν μέσω νέων ψευδοδιλημμάτων ο εσωτερικός εχθρός. Ο γνωστός για την δραστηριότητά του στο ακροδεξιό δίκτυο 21 Χρύσανθος Λαζαρίδης, τοποθετεί τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά εκτός του συνταγματικού τόξου. Είναι προφανές ότι μετά από την πιθανή τοποθέτηση εκτός νόμου της ναζιστικής Χρυσής Αυγής θα έρθει η σειρά της Αριστεράς.
Το σχέδιο της ανωμαλίας
Η εκτίναξη των ποσοστών της Χρυσής Αυγής στις εκλογές τόσο του Μαΐου, όσο και του Ιουνίου του 2012, δεν μπορεί ερμηνεύεται αποκλειστικά με όρους κοινωνιολογικής ανάλυσης, στη βάση των κοινωνικών και πολιτικών επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης. Ωστόσο εκείνο το οποίο είναι βέβαιο είναι ότι όταν οι πολιτικοί πυλώνες του κατεστημένου (βλέπε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) καταρρέουν, οι παρασιτικές ελίτ ενισχύουν την άκρα Δεξιά, ώστε αφενός να ανακόψουν τη δυναμική της Αριστεράς, αφετέρου να τσακίσουν το λαϊκό κίνημα. Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα, με χαρακτηριστικότερο εκείνο της Ιταλίας, όπου υλοποιήθηκε η στρατηγική της έντασης.
Το προφίλ της ναζιστικής οργάνωσης δομήθηκε προσεκτικά από τμήματα της μιντιοκρατίας, τα οποία της ανέδειξαν τον δήθεν «αντιστυστημικό» της χαρακτήρα. Σε πρώτη φάση και πριν από τις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις του 2012, οι λόγοι της εκλογικής ανόδου της Χρυσής Αυγής, όπως την σχεδίασαν τα ντόπια και υπερεθνικά συμφέροντα υπήρξαν εμφανείς: Σε μία συγκυρία που κρινόταν το μέλλον της μνημονιακής πολιτικής και που ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά συνολικά, είχαν ενισχυθεί σημαντικά διεκδικώντας την εξουσία για την άσκηση εναλλακτικής και σωτήριας κυβερνητικής πολιτικής, πολλές χιλιάδες ψήφων προερχόμενων από τα απολιτίκ τμήματα του εκλογικού σώματος και κυρίως από τους νεότερους σε ηλικία ψηφοφόρους διοχετεύτηκαν στη Χρυσή Αυγή, με το πρόσχημα και το επιχείρημα συνάμα της "αντισυστημικής ψήφου που θα τρομάξει και θα ταρακουνήσει το κατεστημένο" και βέβαια εξαιτίας της, αν και γελοίας, απλοϊκής και εύπεπτης για λούμπεν λαϊκά στρώματα της κοινωνίας ρητορικής που ανέπτυσσε και αναπτύσσει το κόμμα Μιχαλολιάκου συσκοτίζοντας τις ταξικές αντιθέσεις και δημιουργώντας "φανταστικούς εχθρούς", όπως οι μετανάστες και το συνδικαλιστικό κίνημα.
Στις διαδοχικές εκλογικές μάχες του 2012 κάποιες χιλιάδες ψήφων και αφού βέβαια είχε ενεργοποιηθεί ο νεοδημοκρατικός μηχανισμός προπαγάνδας και το κατεστημένο στο σύνολό του και σε όλες τις εκφράσεις τους, για να κατατρομοκρατήσουν με ψευδοδιλήμματα τον ελληνικό λαό στέρησαν την πρώτη θέση στις εκλογές από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη δυνατότητα να σχηματιστεί κυβέρνηση της Αριστεράς. Στη συνέχεια και ενώ σε όλη τη διάρκεια της θητείας της κυβέρνησης Σαμαρά η Χρυσή Αυγή έδωσε αφορμές, είτε κινούμενη εκτός νομιμότητας, είτε στα όρια της νομιμότητας, το κατεστημένο και ο πανίσχυρος μηχανισμός στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής με έντεχνο τρόπο παρουσίασαν τη ναζιστική οργάνωση σαν τον μπαμπούλα που απειλεί τη Δημοκρατία, απειλεί τη νομιμότητα και εισηγήθηκαν την συμπαράταξη των κομμάτων του «συνταγματικού τόξου» για την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής. Αξίζει να υπενθυμίζεται ότι η δραστηριότητα της Χρυσής Αυγής ουδέποτε αναπτύχθηκε με στόχο αυτή καθαυτή την μνημονιακή πολιτική: Στο πλευρό των εφοπλιστών στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος και στο κοινοβούλιο ζητώντας να μην φορολογηθεί το εφοπλιστικό Κεφάλαιο, στο πλευρό της κυβέρνησης στο θέμα της συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα και του πραξικοπηματικού κλεισίματος της ΕΡΤ και φυσικά συμφωνόντας με την άποψη που κυριαρχεί στους διαδρόμους του Μεγάρου Μαξίμου περί "ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς στη μεταπολίτευση", η Χρυσή Αυγή στράφηκε εναντίον της Αριστεράς, πότε στους δρόμους των πόλεων, πότε στους χώρους δουλειάς, πότε στις εκδηλώσεις μίσους και πότε με φθηνά επικοινωνιακά σόου στη Βουλή.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΚΕ, συνέπρατταν με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ στον «αγώνα» της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση του νεοναζισμού, με τους όρους μάλιστα που επιδιώκει η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου να επιβάλλει το διαδικαστικό πλαίσιο αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής, δηλαδή μέσω της οπτικής της συνέχισης της μνημονιακής πολιτικής ως μέσου για την διαφύλαξη της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής σταθερότητας, τότε θα άνοιγε ο δρόμος για την ανάπτυξη μιας πιο καλά οργανωμένης προπαγάνδας, η οποία τελικά θα λειτουργούσε βλαπτικά για την Αριστερά. Η Χρυσή Αυγή, σε συνάρτηση με την τοποθέτησή της «εκτός συνταγματικού τόξου», ανέπτυσσε όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα τις δικές της εκτιμήσεις για τις πολιτικές εξελίξεις παράγοντας και αναπαράγοντας ένα αστείο και ανυπόσταστο σενάριο, το οποίο κινείται στη σφαίρα της φαντασίας, αλλά σίγουρα όχι τυχαία "διαφημίστηκε" από το κόμμα Μιχαλολιάκου: «Προετοιμάζεται συνεργασία ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ».
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σύμφωνα με πληροφορίες το ντόπιο κατεστημένο και φυσικά οι κυβερνητικοί εταίροι που βρίσκονται «με την πλάτη στον τοίχο», αλλά και οι ξένοι εντολείς τους, επιδιώκουν - αν από τις επόμενες εκλογές προκύψει ρευστό πολιτικό σκηνικό - να προτείνουν συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση συνεργασίας με δύο βασικά επιχειρήματα: Το πρώτο θα αφορά στην αποφυγή της πολιτικής αστάθειας και το δεύτερο στον «μπαμπούλα» της Χρυσής Αυγής που θα απειλούσε τη δημοκρατία με τέτοιο τρόπο, ώστε έπρεπε να συγκροτηθεί και μάλιστα κάτω από κυβερνητική ομπρέλα το "συνταγματικό τόξο". Σε πολλές άλλωστε κρυφές δημοσκοπήσεις, τα στοιχεία των οποίων επεξεργάζεται το Μέγαρο Μαξίμου, η Χρυσή Αυγή έδειχνε, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, να λαμβάνει τη δεύτερη θέση. Ο μεγάλος φόβος της κυβέρνησης υπήρξε και δεδομένης της κλιμάκωσης της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στους επόμενους μήνες, η Χρυσή Αυγή να αναδειχθεί δεύτερο κόμμα στις ευρωεκλογές του 2014, αφήνοντας τρίτο κόμμα τη Νέα Δημοκρατία, μιας και η ψήφος στις ευρωεκλογές είναι χαλαρότερη από ότι στις βουλευτικές εκλογές.
Πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι το επόμενο δίλημμα που θα χρησιμοποιήσει το Μέγαρο Μαξίμου θα είναι το εξής: «Σαμαράς ή βία», «Σαμαράς ή τάνκς», «Σαμαράς ή Χρυσή Αυγή». Εξάλλου σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπάρχει ένα ιστορικό προηγούμενο ιδιαίτερα χαρακτηριστικό: Το 2002 στις Προεδρικές εκλογές της Γαλλίας δεύτερος σε ψήφους είχε έρθει ο ακροδεξιός Ζαν Μαρί Λεπέν, προκαλώντας, τότε, τρόμο στην Ευρώπη. Στον δεύτερο κύκλο όταν και είχε τεθεί το δίλλημα Σιράκ (Δεξιός) ή Λεπέν (ακροδεξιός), πολλοί προοδευτικοί ακόμη και Αριστεροί ψηφοφόροι έδωσαν την ψήφο τους στον Ζακ Σιράκ, ο οποίος εξελέγη Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας με συντριπτικά ποσοστά.
Ας επιστρέψουμε, όμως, στην ελληνική πραγματικότητα.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα πριν από μερικές ημέρες τροποποίησε θα μπορούσε να πει κανείς τα σχέδια του κατεστημένου. Ένα ακροδεξιό σύστημα εξουσίας, όπως αυτό που κατοικοεδρεύει στο Μέγαρο Μαξίμου και το οποίο μέχρι σήμερα φλέρταρε με τη Χρυσή Αυγή, σήμερα δηλώνει «αποφασισμένο» να αντιμετωπίσει τη ναζιστική συμμορία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ένας εκ των συνεργατών του Αντώνη Σαμαρά, ο Τάκης Μπαλτάκος, ήταν εκείνος ο οποίος διέρρεε σε δημοσιογράφους ότι δεν απορρίπτει το σενάριο της εκλογικής και μετεκλογικής συνεργασίας με τη Χρυσή Αυγή. Επίσης πρέπει πάντοτε να υπενθυμίζεται ότι τα ΜΜΕ που αποτελούν τους επικοινωνιακούς υποστηρικτικούς πυλώνες, έθεσαν δημοσίως το ζήτημα της συγκυβέρνησης ΝΔ - Χρυσής Αυγής, με αντικειμενικό σκοπό να μην έρθει στην εξουσία η Αριστερά.Και δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ποιοι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ δεν ψήφισαν υπέρ της άρσης της ασυλίας βουλευτών της Χρυσής Αυγής.
Εκείνο που πρέπει να καταστεί ευρέως αντιληπτό και να γίνει κατανοητό είναι πως η καθυστερημένη "αποφασιστικότητα" της κυβέρνησης Σαμαρά να αντιμετωπίσει τη Χρυσή Αυγή, δεν έχει ως πραγματικό στόχο το κόμμα του Μιχαλολιάκου, αλλά την Αριστερά, την οποία το Μέγαρο Μαξίμου επίσης θέτει «εκτός συνταγματικού τόξου». Το περιεχόμενο που προσδίδει το Μέγαρο Μαξίμου στην έννοια του «συνταγματικού τόξου» μοιάζει πολύ με το «εκλογικό σύστημα των συγγενών κομμάτων», που επιχείρησαν οι Αμερικανοί, το Παλάτι και η Δεξιά να εισάγουν στην πολιτική ζωή του τόπου μετά τις εκλογές του 1958, στις οποίες η ΕΔΑ είχε αναδειχθεί αξιωματική αντιπολίτευση.
Σήμερα τα "συγγενή κόμματα" της μίας πλευράς είναι όσα ακολουθούν πιστά τις επιταγές των δανειστών και συμμετέχουν στην υλοποίηση της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής που σαρώνει, και μάλιστα με αντιδημοκρατικό τρόπο, τα πάντα. Ως "συγγενή κόμματα" της «άλλης πλευράς» παρουσιάζονται και μάλιστα με κοινό παρονομαστή τη βία, τα αντιμνημονιακά κόμματα, ανεξάρτητα από την ιδεολογική βάση ή αφετηρία του καθενός, ανεξάρτητα από το ύφος της δραστηριότητάς τους και κυρίως ανεξάρτητα από το αν υπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα ή όχι.
Δεν αποκλείεται να θεσμοθετηθεί αυτός ο διαχωρισμός. Το βέβαιο είναι ότι από τον συμψηφισμό Χρυσής Αυγής – Αριστεράς, χαμένη είναι η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος βρίσκεται ante portas της εξουσίας. Η κυβέρνηση Σαμαρά, το Μέγαρο Μαξίμου, ο κυβερνητικός εταίρος Ευάγγελος Βενιζέλος, η διαπλοκή, η τραπεζοκρατία και η μιντιοκρατία έχουν στριμωχθεί. Τους ενώνει ένας κοινός σκοπός: Η εξόντωση της Αριστεράς με όποιον τρόπο. Διότι γνωρίζουν ότι με την Αριστερά στην εξουσία τελειώνουν οριστικά. Για αυτόν τον λόγο απεργάζονται σενάρια πολιτικής ανωμαλίας και κοινωνικής έντασης
πηγή
Δημοσίευση σχολίου