Το θέμα, το οποίο μονοπωλεί αναγκαστικά το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης, είναι η κατάσταση στην Μέση Ανατολή. Τα υπερχρεωμένα κράτη της δυτικής Ευρώπης, πάλαι ποτέ Μεγάλες Δυνάμεις, δηλώνουν «παρόν» στο κάλεσμα των παγκοσμιοποιητών της Ουάσινγκτον για επέμβαση στην Συρία με αφορμή δήθεν τα χημικά όπλα, ακριβώς όπως στο Ιράκ, όπου και «καταληστεύτηκε» το πετρέλαιο του ιρακινού λαού.
Ο Βρετανός Κάμερον αλλά και οι υπέρμαχοι μιας υποτίθεται ανεξάρτητης Ευρώπης, Μέρκελ και Ολάντ, δείχνουν ότι ήταν και παραμένουν εξαρτημένοι από την οικονομική πρωτοκαθεδρία των δικών τους δανειστών αλλά και από την στρατιωτική σιδηρά πυγμή του ΝΑΤΟ. Ο Ομπάμα σαν νέος Μπους εκτελεί απλά συγκεκριμένες εντολές…
Κάπου εκεί χώνεται και η Τουρκία, η οποία φαίνεται ότι προτιμά να ξεκινήσει τελικά νταβαντούρι στην περιοχή, καθώς βλέπει Ελλάδα και Κύπρο να αναβαθμίζονται ενεργειακά, γεγονός που, όπως είχα γράψει, θα υποβαθμίσει αντίστοιχα τον ήδη υποβαθμισμένο, λόγω πολιτικής αστάθειας και άκρατου μεγαλοϊδεατισμού, γεωστρατηγικό ρόλο της γείτονας. Το κλάμα του Ερντογάν δείχνει ίσως το πόσο απελπισμένα επιθυμεί η Τουρκία την επέμβαση της Δύσης στην Συρία, μήπως και καταφέρει να εξάγει την εσωτερική της κρίση σε χωρικά ύδατα του γεωπολιτικά αντίπαλου Ελληνισμού, στο πλαίσιο μιας γενικότερης ανάφλεξης στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Την Ελλάδα δεν την ενδιαφέρει βέβαια αυτό και ως χώρα προτεκτοράτο θα δώσει, σε περίπτωση συνεχών βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ, την βάση της Σούδας. Ωστόσο, η Συρία δεν είναι Λιβύη ή Κόσσοβο, αφού εδώ υπάρχει η έντονη ανάμειξη της Ρωσίας του Πούτιν, η οποία έχει ζωτικά συμφέροντα στην συγκεκριμένη χώρα. Το Κρεμλίνο προειδοποιεί τις Η.Π.Α. να «δείξουν αυτοσυγκράτηση». Μένει να δούμε την αντίδραση της «Αρκούδας» εφεξής, η οποία υπό την καθοδήγηση Πούτιν-Μεντβέντεφ έχει δείξει ότι δεν αστειεύεται, εκτός και αν λαμβάνει ικανοποιητικά ανταλλάγματα για την όποια υποχώρησή της.
Η Ρωσία έχει, εν κατακλείδι, ηγέτη που προτάσσει τα ρωσικά συμφέροντα, ενώ η Ελλάδα προτάσσει τα αμερικανικά και «κλαίγεται» έπειτα, κάθε φορά που το Κρεμλίνο αντιδράει εμπρός σε αυτή την συμπεριφορά. Οι διεθνείς σχέσεις δεν είναι όμως πεδίο για «κλαψιάρηδες» αλλά για σοβαρά κράτη που είναι σε θέση να ελίσσονται στην γεωστρατηγική σκακιέρα με τις κατάλληλες συμμαχίες, βάσει της αρχής των αμοιβαίων συμφερόντων. Η Ελλάδα το μόνο που κάνει είναι να κινείται μονόχνοτα και να δίνει παίρνοντας ως αντάλλαγμα τα προφορικά εύσημα της Ουάσινγκτον.
Τα δυτικά ΜΜΕ προβάλλουν την αποφασιστικότητα των Αμερικανών να οδηγήσουν το ΝΑΤΟ σε επέμβαση στην Μέση Ανατολή. Πράγματι αυτό το σενάριο αργά ή γρήγορα θα υλοποιηθεί, μιας και τα παγκοσμιοποιητικά σχέδια κατάληψης της περιοχής, ως βήμα στο ευρύτερο σχέδιο που έχω πολλάκις αναλύσει, αυτό υπαγορεύουν. Ο πλανήτης βρίσκεται μπροστά στο σενάριο παγκόσμιας σύρραξης, το οποίο παλαιότερα χλευαζόταν από τους «ειδικούς» που, μετά το τέλος του «ψυχρού πολέμου», αρνούνταν να αμφισβητήσουν την κυριαρχία των Η.Π.Α. Μένει να δούμε, εάν πράγματι ήρθε η στιγμή για το μεγάλο ξεκαθάρισμα ή θα δοθεί παράταση και απλά τεστάρονται οι αντοχές των εμπλεκομένων…
Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων
πηγή
Δημοσίευση σχολίου