Της Ελίνας Γαληνού
Εντυπωσιακή όντως η υποδοχή του Ερντογάν στις ΗΠΑ από τον Αμερικανό Πρόεδρο. Το είδαμε κι΄αυτό... Η Τουρκία να χαίρει τιμητικής υποδοχής από τον διεθνή παράγοντα, την ίδια στιγμή που για τον Ελληνα πρωθυπουργό, δεν υπάρχει διαθέσιμος χρόνος να τον δεχτούν...Ασφαλώς, αυτό το γεγονός δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο για την διεθνή κοινή γνώμη, πλήν όμως δίνει και την ευκαιρία να αντληθούν κάποια διδάγματα.
Ο τρόπος που αντιμετωπίζεται η Τουρκία, τόσο από την ΕΕ όσο και από τις ΗΠΑ, είχε ανέκαθεν περίεργα χαρακτηριστικά. Γενικά, εκείνοι που στην εποχή της Μικρασιατικής Καταστροφής, αποκαλούσαν την Τουρκία το enfant gate (κακομαθημένο παιδί) της Ευρώπης, δικαιώθηκαν πλήρως συν τω χρόνω.. Μέρες που είναι, αναλογίζεται κανείς την περίπτωση της γενοκτονίας των Ποντίων, που εξοντώθηκαν βάρβαρα μαζί με άλλους ελληνικούς και χριστιανικούς πληθυσμούς, από τον Κεμάλ... Λίγα χρόνια μετά, ακολούθησε η Μικρασιατική καταστροφή, όπου οι ευρωπαικές δυνάμεις άφησαν ακάλυπτη την Ελλάδα, για να μην δυσαρεστηθεί ο Κεμάλ. Λίγο αργότερα, ο Βενιζέλος ωθήθηκε να συμφιλιωθεί μαζί του, προτείνοντας τον σφαγέα των Ελλήνων...για Νόμπελ Ειρήνης, ως "ισορροπιστή" στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής! Τώρα, ύστερα από 91 χρόνια, ο αγώνας των Ποντίων για την αναγνώριση της γενοκτονίας δεν έχει λήξει, ενώ οι ΗΠΑ και η ΕΕ, σχεδόν υποκλίνονται στην δύναμη της Τουρκίας, παραβλέποντας ή "χαιδεύοντας" τις όποιες απαράδεκτες συμπεριφορές της.
Και η περίπτωση της Ελλάδας όσον αφορά τις σχέσεις της με την Τουρκία, είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική. Φτάνει να παρατηρήσει κανείς το διάστημα από τότε που η χώρα μας αποφάσισε να υποστηρίξει την ενταξιακή πορεία της γείτονος. Ελπίσαμε μήπως και η ουσιαστική αυτή κίνηση φιλίας, αμβλύνει επιτέλους τις προαιώνιες διαφορές μας, και ξεπεραστούν οι εχθρότητες. Τώρα, ύστερα από περίπου μιάμιση δεκαετία, ο ψύχραιμος παρατηρητής γνωρίζει ότι η Τουρκία σ΄όλο αυτό το διάστημα κυριολεκτικά αφηνίασε στις προκλήσεις, ενώ η Ελλάδα εξακολουθεί να σέβεται μια φιλία μονομερή. Με λίγα λόγια, η περίπτωσή μας καταδεικνύει ξεκάθαρα την τακτική της Τουρκίας προς όποιον της δίνει κάποιο βήμα. Εκείνη θεωρεί ότι πρέπει να κάνει προκλητική επίδειξη δυνάμεων, να απαιτεί, να επωφελείται και να απειλεί, ενώ ο απέναντι, να κάνει συνεχώς παραχωρήσεις, υποχωρήσεις και εκπτώσεις ακόμα και στα αυτονόητα δικαιώματά του.
Δεν αναφέρουμε τα ιστορικά παραδείγματα τα σχετικά με την Ευρώπη και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, όπου οι ευρωπαικές χώρες μπορούν να βρούν άφθονο υλικό για τις πάλαι ποτέ τουρκικές τακτικές-οι οποίες δεν έχουν αλλάξει και πολύ εδώ που τα λέμε. Αλλωστε, ο ίδιος ο Νταβούτογλου σήμερα, μας μιλάει ξεκάθαρα για νεοοθωμανικό επεκτατισμό, ενώ οι αναφορές που έχει κάνει πρόσφατα, βεβαιώνουν τις βλέψεις του για την Κύπρο και το Αιγαίο, ενώ ήδη θεωρεί την Θράκη κάτι σαν παροικία της χώρας του. Στο μεταξύ, η πιθανή στρατιωτική εμπλοκή της Τουρκίας στη Συρία-αν παρατηρήσει κανείς τα γεγονότα, είναι κάτι που το ονειρεύεται από καιρό. Τώρα, αν η κίνηση του Ομπάμα να προτρέψει το Ισραήλ για συγνώμη προς την Τουρκία έγινε με πρόθεση διασφάλισης ειρηνευτικού κλίματος στην περιοχή, ας ευχηθούμε ότι δεν θα αποβεί μοιραία, για το αίμα άλλων ανθρώπων. Καθώς η πείρα των παθόντων θα έπρεπε να λαμβάνεται σοβαρότερα υπόψη, η δική μας μας λέει ότι όταν έχεις να κάνεις με την Τουρκία, μακάρι να μη μετανιώσεις όταν της δίνεις βήμα και ανοχή...
Η Τουρκία πάντα ήταν ίδια ως προς τις τακτικές συναλλαγής και στρατηγικής της. Ισως να έχει κερδίσει πολλά, πολύ περισσότερα απ΄ότι χώρες όπως εμείς που επιλέγουμε δρόμους ειρήνης και υπομονής οι οποίοι ως επί το πλείστον, δεν εκτιμούνται. Ισως να είναι σήμερα μια χώρα με σημαντική δύναμη, έχει όμως και πολλά προβλήματα στο εσωτερικό της. Παρ΄όλα αυτά, εξακολουθεί να διακατέχεται από το σύνδρομο του επεκτατισμού, επιδιώκοντας να εξαπλώσει την επιρροή της παντοιοτρόπως. Οσοι λοιπόν την γνωρίζουν καλά και οφείλουν να την γνωρίζουν-ιδιαίτερα εκείνοι που της αναθέτουν σημαντικούς ρόλους-ας θυμούνται ότι εκτός των άλλων χαρακτηριστικών της, πρόκειται κυρίως για μια φιλοπόλεμη χώρα, η οποία συνήθως όπου αναμιγνύεται, περιπλέκει τις καταστάσεις. Δεν ξέρουμε βέβαια, τι αποφάσεις έχει λάβει ο Αμερικανός Πρόεδρος ως προς τη συνεργασία του με τον Ερντογάν, αλλά είναι τουλάχιστον γελοίο να αυτοπροβάλλεται η Τουρκία ως επίδοξος ειρηνευτής-ισορροπιστής στη Μέση Ανατολή! Αν είναι δυνατόν να ισχύει αυτό για έναν εκ πεποιθήσεως ταραξία!
πηγή
Δημοσίευση σχολίου