Ποιος χτυπάει την Τουρκία (;)

ιστορικά προηγούμενα προβοκάτσιας…

Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Ποιος είναι πίσω από τις επιθέσεις στη Τουρκία; Τι επιδιώκει η Άγκυρα με το να οδηγεί τη χώρα σε πολεμική αντιπαράθεση με τη Συρία; Μήπως τα πράγματα δεν είναι όπως ακριβώς φαίνονται; H Τουρκία έβαλε και χθες κατά συριακών στόχων, ύστερα από νέα επίθεση με όλμους που προήλθε από την άλλη πλευρά των συνόρων.
H κατάσταση κλιμακώνεται αργά αλλά σταθερά, παρά τις δηλώσεις από όλες τις πλευρές ότι δεν επιθυμούν τη σύρραξη. Η δε Συρία, δια του αντιπροσώπου της στον ΟΗΕ, αρνήθηκε ότι έστειλε επιστολή απολογίας στην Τουρκία, διευκρινίζοντας ότι απλά διεξάγεται έρευνα για να διαπιστωθεί ποιος έφταιγε για τη ρίψη του όλμου που σκότωσε τους Τούρκους πολίτες και οδήγησε σε αντίποινα και πολεμικό συναγερμό…

Σύμφωνα πάντα τους τουρκικούς ισχυρισμούς, ένα βλήμα όλμου χτύπησε, αυτή τη φορά… αγρούς πενήντα μέτρα μέσα στο τουρκικό έδαφος, πλησίον της πόλης Γιαγλανταγί στη περιοχή του Χατάι. Η μάλλον «αδέσποτη» αυτή βολή ενεργοποίησε τις τουρκικές δυνάμεις οι οποίες σύμφωνα πάντα με τον έπαρχο της περιοχής Τζελαλεττίν Λεκεσίζ απάντησαν και αυτές με βολές πυροβολικού.
Υπενθυμίζεται, πως ο πρωθυπουργός της χώρας έχει λάβει την εντολή από το κοινοβούλιο για τη διενέργεια χερσαίων επιχειρήσεων κατά της Συρίας, δηλαδή του έχει επιτραπεί να κηρύξει τον πόλεμο στη Δαμασκό, σε περίπτωση που οι βολές προς το τουρκικό έδαφος συνεχιστούν.

To «defence-point.gr» αναλύοντας με ψυχραιμία τα γεγονότα, χωρίς κορώνες και επικοινωνιακά τρικ, δεν μπορεί να μην επισημάνει πως η συνεχιζόμενη έστω και σποραδική ανταλλαγή πυρών μεταξύ των δύο πλευρών στην τουρκο-συριακή μεθόριο – βέβαια το κατά πόσο οι ταυτότητα του ενός από τους δύο είναι γνωστή δεν είναι καθόλου βέβαιο – θα μπορούσε να οδηγήσει σε κανονική «θερμή» εμπλοκή, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την σταθερότητα και την ισορροπία σε μία περιοχή από τον Ινδό ποταμό (δηλαδή το Αφγανιστάν) έως την… Αδριατική.
Προτού προχωρήσουμε σε συμπεράσματα τα οποία μπορεί να χαρακτηριστούν βεβιασμένα, παραπέμπουμε σε όλες της σχετικά πρόσφατες αναλύσεις των συνεργατών του «defence-point.gr» τους τελευταίους μήνες από τους οποίους έχει επισημανθεί η μεγάλη πιθανότητα πολεμικής εμπλοκής της Τουρκίας στη Συρία για μία σειρά λόγων οι οποίοι έχουν να κάνουν περισσότερο με τα τεκταινόμενα στο ενεργειακό παίγνιο στην Ανατολική Μεσόγειο και λιγότερο με την σύγκρουση στη Συρία αυτή καθαυτή.
Όπως έχουμε επισημάνει η Τουρκία θα επιδιώξει «να τινάξει την μπάνκα στον αέρα» τόσο για να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού στην περιοχή (βλ. διανομή των υδρογονανθράκων μεταξύ Ισραήλ, Κύπρου και Ελλάδας υπό την «εποπτεία» των ΗΠΑ και της Ρωσίας) όσο και για να πουλήσει «εκδούλευση» στη Δύση ώστε να διαπραγματευτεί μετά την ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), η οποία επανέρχεται στο προσκήνιο μετά από συνέντευξη Έλληνα επιστήμονα του χώρου των διεθνών σχέσεων στο τουρκικό πρακτορείο «Ανατολή», όπου χοντρικά φέρεται να δηλώνει ότι η πιθανότητα ανακήρυξης ΑΟΖ από την ελληνική πλευρά είναι υψηλή, όχι διότι έτσι πρέπει να γίνει, αλλά διότι υφίστανται ισχυρές εσωτερικές πιέσεις τις οποίες οι οποίες θα επιχειρηθούν να εκτονωθούν δια της οδού αυτής…
Η απόσπαση τουρκικής ναυτικής μοίρας στην ανατολική Μεσόγειο μόνο ως κακός οιωνός για την επαναφορά της όποιας ηρεμίας στην περιοχή μπορεί να χαρακτηριστεί.

Και επανερχόμαστε στη μικρή επισήμανση/ερώτημα που κάναμε στην αρχή της σύντομης αυτής ανάλυσης: Δεχόμαστε πως η μία πλευρά που ρίχνει βλήματα στην άλλη είναι η τουρκική η οποία βομβαρδίζει (αλήθεια τι χτυπάει η Άγκυρα, δεν μας έχουν πει ακόμα, υποτίθεται ρίχνουν στο σημείο από το οποίο προήλθαν τα πυρά) «στόχους» γενικά. Είμαστε σίγουροι για το ποιος ρίχνει «αδέσποτα» βλήματα στο τουρκικό έδαφος; Είμαστε σίγουροι, πως οι ισχυρισμοί των Τούρκων πως τους χτυπούν οι δυνάμεις του Άσαντ – ασχέτως του ότι λένε ότι το παραδέχτηκαν, άλλο τόσο «απολογήθηκαν»… – είναι ακριβείς;
Ας δεχτούμε αρχικά πως τα βλήματα όντως έρχονται από το συριακό έδαφος. Ερώτημα πρώτο, εάν αυτά είναι βλήματα όλμων, δηλαδή ενός συστήματος το οποίο έχει μικρό σχετικά βεληνεκές, πως είμαστε τόσο σίγουροι πως αυτός που το έριξε προέρχεται από τον Συριακό στρατό και όχι από τους διαφόρους «αντικαθεστωτικούς» οι οποίοι και αυτοί είναι γνωστό πως έχουν τις βάσεις τους πλησίον των συνόρων (αφού η βάση ανεφοδιασμού τους είναι στη Τουρκία);
Ερώτημα πρώτο: Πώς είναι τόσο σίγουροι οι Τούρκοι πως αυτοί που τους χτυπάνε είναι αυτοί οι οποίοι δεν θα είχαν ΚΑΝΕΝΑ συμφέρον να εμπλακεί μία άλλη δύναμη στη σύγκρουση (αφού υπερισχύουν επί του πεδίου της μάχης) και δεν είναι εκείνοι οι οποίοι προσεύχονται από το πρωί έως το βράδυ στον Αλλάχ να έρθει ο Οθωμανός Σουλτάνος προς σωτηρία αυτών; Γιατί δηλαδή να μην είναι πιο λογική εξήγηση η προβοκάτσια από μέρους των αντικαθεστωτικών (οι οποίοι διοικούνται από Τούρκους αξιωματικούς αν το ξεχάσαμε και αισθάνθηκαν την ανάγκη να βγουν να δηλώσουν ότι δεν επιθυμούν τουρκική εμπλοκή…) και να δεχτούμε πως ο Άσαντ θέλει να προκαλέσει τουρκική άμεση εμπλοκή στην αντιπαράθεση;
Ερώτημα δεύτερο: Έστω πως δεν είναι οι «αντικαθεστωτικοί» διότι αυτοί είναι οι «καλοί» και πάνε στη μάχη με το… μισοφέγγαρο στο χέρι, δεν υπάρχει κανένας άλλος που να τον συμφέρει μία εμπλοκή της Τουρκίας στη Συρία. Η απάντηση εάν θέλουμε να την αναλύσουμε εξαντλητικά θα απαιτηθεί ένα διδακτορικό. Ας επικεντρωθούμε λοιπόν σε έναν από τους πολλούς παράγοντες. Έχουν σκεφτεί οι Οθωμανοί στην Άγκυρα πως οι «αδέσποτες» αυτές βολές μπορεί να προέρχονται ακόμα και από… Κούρδους;
Δεν είναι λογικό πως κάθε μαχητής του ΡΚΚ να εύχεται με όλη τη δύναμη της ψυχής του την πολεμική εμπλοκή της Τουρκίας σε μία διαμάχη η οποία θα την οδηγήσει τελικά στον όλεθρο αφού θα θέσει σε λειτουργία μία σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων οι οποίες θα θέσουν σε πλήρη λειτουργία τη διαδικασία επίλυσης του «Ανατολικού Ζητήματος». Αυτό το γράφουμε ακολουθώντας τη λογική όσων αμφισβητούν το ενδεχόμενο προβοκάτσιας από την πλευρά των αντικαθεστωτικών…


Με άλλα λόγια, πόσο τυφλωμένος μπορεί να είναι ο Τούρκος ο οποίος πιστεύει πως είναι σε θέση και να ανακατέψει τη τράπουλα σε ολόκληρη τη περιοχή και να κρατήσει ελεγχόμενη τη κρίση χωρίς για παράδειγμα να εμπλακεί κάποια στιγμή η Ρωσία, και να βγει από πάνω τόσο στο Μεσανατολικό, όσο και στο Κουρδικό, και το ιραηλινο-παλαιστινιακό και το ενεργειακό στην Ανατολική Μεσόγειο και στην αντιπαράθεση με το Ισραήλ και να κάνει τη Δύση να συρθεί στα τουρκικά πόδια και να κάνει τον Πούτιν να έρθει να υποβάλλει τα σέβη του και να δημιουργήσει ένα περιβάλλον που θα μας φέρει στην εποχή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς…
Από τη πλευρά μας να επισημάνουμε πως οι προβοκάτσιες αποτελούν το αγαπημένο εργαλείο όσων θα ήθελαν να αρχίσουν έναν πόλεμο, ειδικά όταν θέλουν να εμπλέξουν την «ευαίσθητη» Δύση:
>Να θυμίσουμε την βολή όλμου (σύμπτωση και αυτή) σε μουσουλμανικό παζάρι στο Σεράγεβο για την οποία κατηγορήθηκαν οι Σέρβοι και με αυτό το επεισόδιο ξεκίνησε η πολεμική εμπλοκή της Δύσης στη περιοχή; (λεπτομέρεια, σήμερα είναι σχεδόν σίγουρο πως η βολή προήλθε από τον… μουσουλμανικό τομέα).
>Να θυμίσουμε τη «γενοκτονία» στο Κοσσυφοπέδιο;
>Να υπενθυμίσουμε πως εδώ και μήνες αναφέρουμε πως γίνεται προσπάθεια το Χαλέπι να περάσει στη «κοινή γνώμη» ως το… Στάλιγκραντ της Συρίας;
>Να υπενθυμίσουμε τέλος το πώς ακριβώς ξεκίνησε ο Β’ ΠΠ; Είναι γνωστό πως κατάδικοι ντυμένοι με πολωνικές στολές χρησιμοποιήθηκαν ως απόδειξη πολωνικής «εισβολής» στο Γ’ Ράιχ με αποτέλεσμα η Γερμανία να εισβάλει στη Πολωνία;
Να θυμίσουμε τέλος πως τα τραγικά γεγονότα στην Κωνσταντινούπολη το 1955 ξεκίνησαν με προβοκάτσια Τούρκου στο «σπίτι» του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη;
Κλείνουμε τη σύντομη αυτή ανάλυση επισημαίνοντας πως μας είναι παντελώς αδιάφορο πλέον το ποιος είναι ο «καλός» και το ποιος είναι ο «κακός» στη συγκεκριμένη διαμάχη. Το σημαντικό για εμάς είναι το συμφέρον της Ελλάδας και της Κύπρου. Αυτή τη στιγμή η Τουρκία, με ή χωρίς την υποστήριξη της Δύσης φαίνεται έτοιμη να τινάξει όλη τη περιοχή στον αέρα με σκοπό να λάβει ανταλλάγματα στην Ανατολική Μεσόγειο.
Είναι σημαντικό η Αθήνα και η Λευκωσία να αφουγκραστούν την ιστορικότητα των στιγμών και να δείξουν την απαραίτητη ετοιμότητα και αποφασιστικότητα σε αυτό που ακολουθεί, ενώ δεν μπορεί να μην επισημανθεί πως η συμπεριφορά της Τουρκίας καταδεικνύει και το πόσο έχει περιπλεχτεί η κατάσταση τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εσωτερικό, έτσι ώστε η κυβέρνηση να οδηγείται στην επιλογή να παίξει την ύπαρξη της χώρας της σε μία ζαριά. Το θέμα είναι βέβαια πόσους θα πάρει η μπάλα ακόμα…

πηγή