του Ιάκωβου Χρίστου *
Στις 6 του Μάη ο ελληνικός λαός αποφάσισε. Και η ετυμηγορία του; Ένας πολιτικός αχταρμάς. Μια μπερδεμένη κατάσταση. Το πανέρι είχε για όλους. Και όλοι πήραν το κομμάτι τους από την πίτα. Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο. Κοινοβουλευτική αυτοδυναμία όμως η κάλπη δεν έδωσε σε κανένα. Αποδυναμώθηκαν και τα μεγάλα κόμματα. Και ενισχύθηκαν τα άκρα.
Και προς τα αριστερά και προς τα δεξιά. Συνεννόηση μεταξύ τους; Καμία. Και η χώρα οδεύει προς νέες εκλογές τον Ιούνιο. Με αμυδρές τις ελπίδες να υπάρξει αυτή τη φορά κυβερνητική αυτοδυναμία. Και ορατό το ενδεχόμενο περαιτέρω ενίσχυσης των άκρων.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε οριακό σημείο. Επί ξυρού ακμής. Και το μέλλον της διαγράφεται ζοφερό. Και λόγω εκλογών. Που κανονικά θα έπρεπε να είναι η πύλη εξόδου από τα αδιέξοδα. Ενώ την ίδια ώρα όλα τα πλην πέφτουν πάνω στους πολίτες της και τους συνθλίβουν. Εξουθενωτικά μνημόνια, αυστηρές περικοπές, σκληρή λιτότητα, ανεργία. Βλέπεις στους δρόμους ανθρώπους κατηφείς. Απεγνωσμένους. Οργισμένους. Που ψάχνουν στα σκοτάδια της απόγνωσης να βρουν «τις πταίει». Τη μια τους φταίνε οι αλλοδαποί μετανάστες που τους παίρνουν τις δουλειές. Την άλλη οι ξένοι. Η ΕΕ., το ΔΝΤ, η Τρόικα. Απουσιάζει η νηφαλιότητα. Ενώ έχει κάνει έντονη την παρουσία της η συναισθηματική φόρτιση. Και θα την ξανακάνει τον Ιούνιο. Κακός σύμβουλος. Και σε απελπιστικά δύσκολες στιγμές. Όπου χρειάζεται ήρεμη σκέψη και η μέγιστη δυνατή υπευθυνότητα.
Στις κάλπες πας για να ψηφίσεις. Οι Έλληνες στις 6 του Μάη δεν πήγαν για να ψηφίσουν. Να τιμωρήσουν πήγαν. Και δεν αποκλείεται να κάνουν το ίδιο και τον Ιούνιο. Να τιμωρήσουν. Όχι πια τους μετανάστες και τους ξένους που απεργάζονται την καταστροφή τους. Αρκετά μ’ αυτούς. Ήρθε η ώρα να στραφούν στο μόνο υπεύθυνο που τους απέμεινε: Στα κόμματα και τους πολιτικούς. Και ειδικά αυτούς της παλαιάς φρουράς. Που τους καταλογίζουν ουκ ολίγα. Διαφθορά και διαπλοκή. Σκάνδαλα και κακοδιαχείριση. Ανικανότητα και οικονομική αφαίμαξη της χώρας τους. Που την έκαναν παράδειγμα προς αποφυγήν. Την έφεραν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Και προ των εξ αυτής θανάσιμων εθνικών κινδύνων.
Το ότι βέβαια οι τιμωροί των «διεφθαρμένων» πολιτικών δεν είναι δα και τόσο αδιάφθοροι οι ίδιοι, λίγους φαίνεται να απασχολεί. Δεν είναι όμως. Οι ΄Ελληνες, δυστυχώς, δεν είναι οι Ελβετοί της Μεσογείου. Αυτό όμως είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Προς το παρόν αναζητούνται εξιλαστήρια θύματα. Και νέο αίμα -τόπο στα νιάτα- για τη νέα Βουλή που θα προκύψει τον Ιούνιο. Τα νιάτα στη Βουλή και «γαία πυρί μειχθήτω».
Στην αρχαία Ρώμη, όταν η αυτοκρατορία κινδύνευε τον έσχατο κίνδυνο, η Σύγκλητος επέλεγε έναν άντρα με σπάνιες ικανότητες, συνήθως στρατηγό και αφού τον περιέβαλλε με απεριόριστες εξουσίες, του ανέθετε το καθήκον να σώσει τη χώρα. Χαρακτηριστική υπήρξε η περίπτωση του Λεύκιου Κόιντου Κιγκιννάτου. Που ανακηρύχθηκε από τη Ρωμαϊκή Σύγκλητο δικτάτορας το 458 π.Χ. για να αντιμετωπίσει τους Αικούους. Και αφού συνέτριψε με τα όπλα τον αντίπαλο, επέστρεψε στους αγρούς του 16 μέρες μετά.
Ζητείται -μου φαίνεται- και για την Ελλάδα, αυτές τις τραγικές ώρες, ένας νέος Κιγκιννάτος. Και δεν εννοώ κάποιον περιβεβλημένο την τήβεννο του δικτάτορα. Κάποιον που να μην έχει την ισχύ της ψήφου του λαού. Έναν ακέραιο χαρακτήρα εννοώ. Μια ισχυρή προσωπικότητα με εκτόπισμα και κύρος. Με ανάστημα και ήθος. Που να υπολογίζεται και εντός και εκτός της χώρας του. Έναν Τρικούπη, ένα Βενιζέλο, έναν Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Ουτοπία; Άπιαστο όνειρο; Δεν ξέρω. Η άλλη επιλογή πάντως, που παραπέμπει σε φερέλπιδες -και επηρμένους- νεανίες που μειδιούν, συχνά άνευ λόγου, και κυκλοφορούν με δίκυκλα -και χωρίς γραβάτα- είναι συνταγή αυτοκτονίας. Και ούτε τιμωρία του παλαιοκομματισμού είναι. Μωρία είναι. Όχι τιμωρία. Σκέτη μωρία!
πηγή
Δημοσίευση σχολίου