Β. Μαρτζούκος
Για την μεταπολιτευτική ελληνική πολιτική πραγματικότητα, ένα θέμα καθίσταται πολιτικό και χρήζει αντιμετωπίσεως, μόνο όταν αυτό προκαλεί τέτοιες αντιδράσεις στην κοινή γνώμη ώστε ο πολιτικός κόσμος να τις αισθάνεται ως λαϊκή πίεση και ως εν δυνάμει απειλή μη επανεκλογής.
Από το 2004 έχει δρομολογηθεί μία σταδιακή απομείωση της ισχύος των ενόπλων μας δυνάμεων (Ε.Δ.), η οποία μάλιστα κατά τα τελευταία τρία έτη έχει λάβει επιταχυνόμενες και ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Σύμφωνα με την ανωτέρω παράγραφο το μείζον αυτό πρόβλημα δεν υφίσταται για τους πολιτικούς, δεδομένου ότι η αντίδραση της κοινής γνώμης είναι από υποτονική έως ανύπαρκτη. Ο εφησυχασμός της τελευταίας είναι αποτέλεσμα της συστηματικής και ενορχηστρωμένης συνέργειας των «ειδικών» και «αρμοδίων» του πολιτικού, καθηγητικού και δημοσιογραφικού κατεστημένου, με τα εξής κυρίως επιχειρήματα (επιγραμματικώς):
- Πόλεμος με την Τουρκία δεν θα γίνει ποτέ. Το υφιστάμενο εχθρικό κλίμα είναι τεχνητό προκειμένου τα μονοπώλια του κεφαλαίου να εξάγουν το πολεμικό υλικό τους σε τριτοκοσμικές χώρες όπως η Ελλάς.
- Οι δραστικές και συστηματικές περικοπές των αμυντικών δαπανών που επιβάλλονται λόγω της οικονομικής κρίσεως, δεν αποδυναμώνουν τις Ε.Δ. αλλά τις «εξορθολογίζουν». Οι Ε.Δ. παραμένουν ισχυρές και αποτρεπτικές.
- Εν μέσω οικονομικής κρίσεως, είναι οικονομικώς επιζήμιο, ατελέσφορο και όχι υψηλής προτεραιότητος, να προβαίνουμε σε υψηλές δαπάνες στην «μαύρη τρύπα» των αμυντικών εξοπλισμών. Εξ άλλου πρέπει να αποφασίσουμε την πορεία μας στο διαχρονικό δίλημμα «βούτυρο ή κανόνια».
- Οι εκάστοτε τιθέμενες απαιτήσεις στρατιωτικών εξοπλισμών είναι υπερδιογκωμένες από στρατιωτικούς που επιδιώκουν την υπερεξασφάλιση και την ισχυροποίηση της οντότητάς τους.
Ανεξαρτήτως των προαναφερθέντων επιχειρημάτων τα οποία βομβαρδίζουν διαρκώς και εναλλάξ την κοινή γνώμη, υπάρχει και μία άλλη αμυντική πραγματικότητα η οποία δεν γίνεται γνωστή διότι την γνωρίζουν και την βιώνουν μόνο τα στελέχη των Ε.Δ. τα οποία δεν έχουν πρόσβαση ούτε στα κέντρα λήψεως αποφάσεων ούτε στην κοινή γνώμη. Η εκάστοτε άποψη της στρατιωτικής ηγεσίας απορροφάται εις τα «αρμόδια» υπουργικά γραφεία και στην Διεύθυνση Εξοπλισμών προϊστάμενος της οποίας είναι πολιτικό πρόσωπο, ενώ στο ΚΥΣΕΑ που αποτελεί τον κατ’ εξοχήν αρμόδιο φορέα επί θεμάτων χειρισμού κρίσεων και άμυνας της χώρας, δεν συμμετέχει ούτε αυτός ο Αρχηγός των Ε.Δ. (Α/ΓΕΕΘΑ).
Ως γνωστόν, σε κάθε ευνομούμενη Δημοκρατία η πρωτοκαθεδρία της πολιτικής επί των Ε.Δ. θεωρείται αυτονόητη και δεδομένη. Το γεγονός αυτό όμως επ’ ουδενί σχετίζεται με ιδιοτελείς κομματικές αυθαιρεσίες παντός είδους, εντός των Ε.Δ., οι οποίες μειώνουν άμεσα την μαχητική τους ικανότητα. Η έως τώρα πρακτική που επέβαλε όπως μην θίγονται και καταγγέλλονται δημοσίως θέματα «ταμπού», όπως «το αξιόμαχο των Ε.Δ.», διευκόλυνε και αποθράσυνε περαιτέρω την κομματική αυθαιρεσία που οδήγησε τις Ε.Δ. στο σημερινό τους επίπεδο για το οποίο «ο κόσμος τόχει τούμπανο και μεις κρυφό καμάρι».
Οι διαχρονικές κομματικές παρεμβάσεις δεν αφορούν μόνο τους εξοπλισμούς (διασπάθιση και υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος) αλλά επεκτείνονται σε ολόκληρο το φάσμα της στρατιωτικής δραστηριοποιήσεως (αναξιοκρατία σε προαγωγές και τοποθετήσεις προσωπικού, κομματικοποίηση στελεχών, μειώσεις θητείας και ίδρυση στρατοπέδων με ψηφοθηρικά κριτήρια, κ.λ.π.). Τα αποτελέσματα αυτά αποτελούν δυστυχώς ισχυρές ενδείξεις, αν όχι αποδείξεις, ότι σκοπός των εκάστοτε πολιτικών κυβερνητικών σχημάτων δεν ήταν η διασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας και προστασία των ελλήνων πολιτών από στρατιωτικές απειλές αλλά ο κομματικός έλεγχος των Ε.Δ. για ψηφοθηρικούς και άλλους ιδιοτελείς σκοπούς.
Οι Ε.Δ. διασφαλίζουν την εθνική κυριαρχία, την εθνική ακεραιότητα, καθώς και την επιβίωση και ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών, αγαθά τα οποία συναποτελούν υπαρξιακό εθνικό συμφέρον και απαραίτητη προϋπόθεση για οικονομική ανάπτυξη και ευημερία. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και κράτη τα οποία δεν αντιμετωπίζουν άμεσες και ορατές απειλές φροντίζουν να διατηρούν αξιόμαχο στράτευμα. Συνεπώς η Δομή των ελληνικών Ε.Δ. συναρτάται άμεσα με τους εθνικούς σκοπούς τους οποίους θέτει εκάστοτε η πολιτική βούληση. Μεταξύ αυτών, ο πολιτικός χαρακτηρισμός της Τουρκίας ως στρατιωτικής απειλής, η σαφής πολιτική εντολή διαφυλάξεως της εθνικής ακεραιότητος και κυριαρχίας καθώς και της ασφάλειας του κυπριακού ελληνισμού, σε συνδυασμό με την φύση του πιθανού θεάτρου επιχειρήσεων (έκταση, γεωγραφική διαμόρφωση, αποστάσεις κ.λ.π.), καθορίζουν κυρίως τις εκάστοτε εξοπλιστικές απαιτήσεις. Η διαδικασία προσδιορισμού της Δομής των Ε.Δ. (ποσότητα ποιότητα και είδος εξοπλισμών, τεχνολογία, προσωπικό, οργάνωση, δόγμα, εκπαίδευση, υποδομές κ.λ.π.), λαμβάνει υπ’ όψιν σωρεία παραμέτρων και αποτελεί ιδιαίτερα σύνθετη, μακροσκελή και επίπονη και κοστολογημένη διαδικασία. Δεν γνωρίζουν εάν πρέπει να γελάσουν ή να κλάψουν, αυτοί που έχουν εμπλακεί επαγγελματικά με τις διαδικασίες αυτές και διαβάζουν συχνά στα ΜΜΕ, πρόχειρες, επιφανειακές και ανέξοδες σχετικές εισηγήσεις από υποτιθέμενους «ειδήμονες», για ενημέρωση (δηλ. αποπροσανατολισμό) της κοινής γνώμης….
Εάν λοιπόν το πολιτικό κατεστημένο πιεζόμενο από την οικονομική ζοφερή πραγματικότητα που αυτό έχει δημιουργήσει, ευρίσκει απερίσκεπτα ως πρώτο και εύκολο θύμα περικοπών τις Ε.Δ. (εύκολο διότι η σκόπιμα μη ενημερωμένη κοινή γνώμη δεν ενδιαφέρεται αλλά και διότι οι Ε.Δ. δεν διαμαρτύρονται όπως άλλοι κοινωνικοί κλάδοι), θα πρέπει να έχει το σθένος και την υπευθυνότητα να μεταβάλει ανάλογα και τους πολιτικούς της σκοπούς (π.χ. αποχαρακτηρισμός της Τουρκίας ως στρατιωτικής απειλής ή μη προστασία κυπριακού ελληνισμού κ.λ.π.). Σε αντίθετη περίπτωση (δηλ. στην περίπτωση σαφούς αναντιστοιχίας πολιτικών σκοπών και διατιθεμένων μέσων, με δεδομένη την απειλή), η χώρα αυτοπαγιδεύεται και οδηγείται σε νέες εθνικές περιπέτειες, των οποίων η κατάληξη εκτιμάται ότι θα είναι η βηματιστική και αναίμακτη εκπλήρωση των τουρκικών διεκδικήσεων (τουρκικός πειθαναγκασμός και ελληνικός κατευνασμός), αφού η εναλλακτική λύση της στρατιωτικής συγκρούσεως μάλλον θα αποκλείεται από την πολιτική ηγεσία, λόγω της δρομολογούμενης περαιτέρω αυξήσεως της ήδη σημαντικής διαφοράς στρατιωτικής ισχύος.
Η κακή πολιτική διαχείριση των εξοπλιστικών προγραμμάτων των τελευταίων ετών (ανικανότητα, εσφαλμένες επιλογές, μίζες κ.λ.π.), δεν θα πρέπει να δαιμονοποιεί την απαίτηση προσβάσεως στην σύγχρονη στρατιωτική τεχνολογία. Σε άλλες δυτικές χώρες (συμπεριλαμβανομένης και της Τουρκίας) οι εξοπλισμοί δεν είναι συνώνυμοι μόνο με δαπάνες αλλά κυρίως με έσοδα αφού η τεχνογνωσία και η πολεμική βιομηχανία καθίστανται πηγή εσόδων λόγω εξαγωγών πολεμικού υλικού υψηλής τεχνολογίας (δηλ. το ψευδοδίλημμα βούτυρο ή κανόνια, υπό προϋποθέσεις δεν υφίσταται). Η χώρα μας ως έχουσα σημαντικές τεχνικές και τεχνολογικές υποδομές, ως διαθέτουσα έμψυχο επιστημονικό προσωπικό υψηλού επιπέδου και ως ανήκουσα σε ισχυρές συμμαχίες και Διεθνείς Οργανισμούς (ΝΑΤΟ, Ε.Ε., ΟΑΣΕ κ.λ.π.), διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις αναπτύξεως πολεμικού υλικού υψηλής τεχνολογίας. Το μόνο που στερείται μέχρι στιγμής είναι οι ικανές και ηθικές πολιτικές ηγεσίες (συμπολιτεύσεως και αντιπολιτεύσεως), προσηλωμένες αποκλειστικά στην εκπλήρωση των Εθνικών μας Συμφερόντων.
Πιστεύω ότι η ωριμότητα της κοινής γνώμης εξαρτάται από την πλήρη και αντικειμενική της ενημέρωση. Κατά συνέπεια θα πρέπει αυτή να γνωρίζει ότι σε ανάλογους ζοφερούς οικονομικά καιρούς του παρελθόντος, η πολιτική ηγεσία είχε την διορατικότητα, το ανάστημα και την βούληση να ισχυροποιήσει στρατιωτικά την χώρα, και το πέτυχε (παραμονές βαλκανικών πολέμων και παραμονές ελληνοϊταλικού πολέμου) με τα γνωστά επιτυχή αποτελέσματα για την πατρίδα. Αλλά και στην παγκόσμια ιστορία ουδέποτε τα κράτη ή οι αυτοκρατορίες συνέδεαν την ευημερία τους με την αποδυνάμωση των Ενόπλων τους Δυνάμεων αλλά μάλλον το αντίθετο. Οι κατά καιρούς ελάχιστοι αιθεροβάμονες πολιτικοί ηγέτες που αποδυνάμωσαν τις Ε.Δ. τους είτε λόγω ανικανότητος και αδυναμίας είτε επειδή επίστευσαν στο «…και επί γης ειρήνη….», δίχως να αναμένουν πρώτα τον αφοπλισμό των δυνητικών απειλών τους, στάθηκαν μοιραίοι για τους λαούς των.
Σήμερα για μία ακόμη φορά διακυβεύονται οικονομικά, ενεργειακά, κυριαρχικά και κυρίως υπαρξιακά μας συμφέροντα. Εάν αυτά θιγούν και απωλεσθούν, η πολιτική ηγεσία και η προδομένη κοινή γνώμη θα ψάχνουν εκ των υστέρων, για μία ακόμη φορά, αποδιοπομπαίους τράγους. Με πλήρη κατανόηση προς τις τρέχουσες οικονομικές ανάγκες της χώρας, επιμένω ότι οι Ε.Δ. δεν αποτελούν αντικείμενο απλουστεύσεων, εξωραϊσμών, λοιδωριών, λαϊκισμού και ψηφοθηρίας. Λαός ο οποίος δεν μελετά διεξοδικά την Ιστορία και δεν μαθαίνει από τις αποτυχίες και τις επιτυχίες του παρελθόντος, μοιάζει με νεογέννητο μωρό δίχως εμπειρία και έρμαιο των πάσης φύσεως συμφερόντων (στους πολιτικούς του στρατιωτικού αφοπλισμού συνιστώ να ξεκινήσουν με Θουκυδίδη).
Οι Έλληνες θα πρέπει να θεωρούν τις δικές τους Ε.Δ. ως εγγύηση των θεμελιωδών συμφερόντων τους. Υπό την έννοια αυτή η ελληνική κοινή γνώμη όχι μόνο δεν θα πρέπει να ενδίδει σε λαϊκίστικες πολιτικές φωνές σειρήνων (βούτυρο ή κανόνια) αλλά αντιθέτως θα πρέπει να πιέζει τους πολιτικούς της εκπροσώπους (επ’ απειλή στερήσεως ψήφου), όπως αντιμετωπίζουν τις Ε.Δ. με την σοβαρότητα που επιβάλλει η αποστολή τους.
Αντιναύαρχος Β. Μαρτζούκος Π.Ν. Επίτιμος Διοικητής Σ.Ν.Δ.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου