Στις 11 Ιουλίου 2011, η έκρηξη στο Μαρί κατεδάφισε το 60% και πλέον της ήδη ασθμαίνουσας οικονομίας και ρεζίλεψε τον τόπο. Θα ανέμενε κανείς ότι ο Δ. Χριστόφιας και η Κυβέρνηση αμέσως, την ίδια ημέρα, θα προέβαιναν σε δύο αξιοπρεπείς και κυπριακής εύτολμες πράξεις: Πρώτον, να ζητήσουν συγγνώμη από το λαό και, δεύτερον, να υποβάλουν τις παραιτήσεις τους, αναμένοντες ενδεχόμενη ποινική έρευνα εναντίον τους. Τίποτε δεν έπραξαν.
Αντ’ αυτών, είδαμε έναν Πρόεδρο αμετανόητο, ασεβή και προκλητικό να παραπέμπει στο πραξικόπημα, στη χούντα και στο φασισμό. Ταυτόχρονα, τα κομματικά και δημοσιογραφικά εξαπτέρυγά του άρχισαν επιχείρηση παραπληροφόρησης και μετακύλισης ευθυνών σε άλλους. Είπαν ότι ο Πρόεδρος δεν γνώριζε για το θανατηφόρο φορτίο των κοντέινερ. Ο ίδιος, απευθυνόμενος στα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου, ισχυρίστηκε ότι δεν γνώριζε τίποτε. Πριν από καιρό, ο Πρόεδρος επισκέφθηκε την Αθήνα.
Σε μια κενολόγα ομιλία του ενώπιον της Βουλής των Ελλήνων, αναφέρθηκε σε ένα βίντεο που είχε αναρτηθεί στο yutube και παρουσίαζε έναν παππού να υποβάλλει στον εγγονό του να φωνάζει, «ζήτω η χούντα». Εκείνο το ασήμαντο και επιπόλαιο γεγονός αναδείχθηκε από τον Πρόεδρο σε μέγα θέμα και, διά της γνωστής κομμουνιστικής μεθόδου της γενικεύσεως, προβλήθηκε ως φασιστικός κίνδυνος για την Κύπρο.
Οι Έλληνες βουλευτές, που άκουσαν εμβρόντητοι τον Χριστόφια να τους μιλά περί… χούντας, αντί για πιο σοβαρά ζητήματα, κάγχασαν και μας οικτίρισαν για το κατάντημα του Δ. Χριστόφια.
Ο Πρόεδρος ήταν τόσο ενήμερος για το βίντεο, που έκρινε πολιτικά σκόπιμο να το αναφέρει ενώπιον των Ελλήνων. Απορεί, συνεπώς, κάθε πολίτης που ακόμα διατηρεί σώας τας φρένας: Αν για ένα ασήμαντο βίντεο ο Πρόεδρος της Κύπρου ήταν ενήμερος και έκρινε σκόπιμο να το αναδείξει στην Ελλάδα, με ποια αιτιολογία δεν γνώριζε, δήθεν, για ένα ζήτημα, που προσέλαβε διεθνείς διαστάσεις και για πολλές ημέρες απασχολούσε τον τοπικό και διεθνή Τύπο;
Ο Δ. Χριστόφιας ΓΝΩΡΙΖΕ διότι μόλις πρόσφατα αποκαλύφθηκαν και άλλες λεπτομέρειες, διά του Wikileaks, και πόσο τον ειρωνεύτηκε η κ. Κλίντον. Το θέμα των ιρανικών κοντέινερ με το θανατηφόρο φορτίο ήταν σε γνώση του από την πρώτη στιγμή της ανακοπής, σύλληψης του πλοίου και μεταφοράς του φορτίου στη Λεμεσό. Σε όσους εξ αρχής ανησυχούσαν για πιθανούς κινδύνους, η στερεότυπη απάντηση ήταν: «Η απόφαση είναι πολιτική». Και ποιος έπαιρνε τις πολιτικές αποφάσεις; Στη συγκεκριμένη περίπτωση τις πήραν ο Δ. Χριστόφιας και ο Μάρκος Κυπριανού. Εκείνοι χειρίζονταν την υπόθεση και εκείνοι, κάνοντας τους έξυπνους, έπαιζαν κωμικά παιγνίδια με τους Ιρανούς, τους Σύρους, τους Αμερικανούς και το Σ. Ασφαλείας.
Οι αποφάσεις Χριστόφια και Μάρκου, οι ιδεολογικές, κομματικές και πολιτικές σκοπιμότητες του Προέδρου, οι φιλίες του με τους δικτάτορες της Τεχεράνης και της Δαμασκού, οι ξερομαγκιές του έναντι των Αμερικανών και των Ισραηλινών, η βάναυση υποτίμηση και παραγνώριση της ΕΕ και, φυσικά, η εγκληματική απραξία στη μετακίνηση ή προστασία του φορτίου επί δυόμισι χρόνια, αποδίδουν τις μέγιστες και ανεξιλέωτες πολιτικές ευθύνες του Προέδρου. ΟΦΕΙΛΕ να παραιτηθεί αμέσως και να απολογηθεί.
Ούτε το ένα έπραξε ούτε το άλλο. Όσο παραμένει στη θέση βλάπτει τον τόπο και επιτείνει την οργή των πολιτών, που δεν τον εμπιστεύονται πλέον, δεν τον θέλουν και τον απαξιώνουν. Η αποδεδειγμένη πολιτική αναξιότητα, η ανικανότητα και η ανεπάρκειά του είναι επικίνδυνες πια για το Κυπριακό, την οικονομία, την άμυνα, την ασφάλεια και τη διακυβέρνηση του τόπου.
του Σάββα Ιακωβίδη
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου