Δεν διαφωνώ με όλα όσα γράφει ο κ. Κ. Μαυρίδης, αλλά είμαι αναγκασμένη να διαφωνήσω στο σημείο που λέει ότι «… σε μια τέτοια εξωτερική πολιτική υπάρχει ο σκηνοθέτης, κύριοι και δευτερεύοντες πρωταγωνιστές μέχρι και αφελείς κομπάρσοι… στις επιδιώξεις του απόλυτου σκηνοθέτη. Έτσι οι ΗΠΑ σκηνοθέτησαν το δίδυμο έγκλημα, όπως επιβεβαιώνεται από στοιχεία που κάποια είδαν το φως σχετικά πρόσφατα».
Μια τέτοια τόσο απόλυτη τοποθέτηση δεν είναι «ιστορικός ρεαλισμός» γιατί οι ΗΠΑ, σύμφωνα με πληθώρα βρετανικών εγγράφων, δεν ήσαν ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ σκηνοθέτης, αλλά ο κύριος και δευτερεύων πρωταγωνιστής. Και αυτό επιβεβαιώνεται από τις εκατοντάδες των βρετανικών εγγράφων, πολλά εκ των οποίων έχουν ήδη δημοσιευθεί στη «Σημερινή» και άλλες εφημερίδες, στα οποία ο κ. Μαυρίδης επιμελώς αποφεύγει να αναφερθεί.
Η αναφορά του κ. Μαυρίδη και η απόλυτη τοποθέτησή του ότι οι ΗΠΑ ήσαν ο απόλυτος σκηνοθέτης του διπλού εγκλήματος κατά της Κύπρου είναι λανθασμένος, ιστορικά ατεκμηρίωτος για τις αναμείξεις ξένων εις βάρος της Κύπρου και διερευνητικά ελλιπής το ελάχιστο.
Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να παρθεί ως δεδομένη αυτή η τοποθέτηση, η οποία βασίζεται σε κάποια αμερικανικά έγγραφα στα οποία έγινε πρόσφατα κάποια περιορισμένη αναφορά σε αθηναϊκή εφημερίδα (ένα κείμενο με έναν χάρτη που στην πραγματικότητα δημοσιεύθηκαν στην ίδια αθηναϊκή εφημερίδα και το 2009) με αντιγραφή στη «Σημερινή» 1.8.2010, για τα οποία απάντησα στη «Σημερινή» στις 6 Αυγούστου 2010 – «Οι Βρετανο-τουρκικοί χάρτες». Απλούστατα γιατί παραγνωρίζει χιλιάδες άλλα ιστορικά έγγραφα πρωτογενών πηγών, που είναι τα βρετανικά και όχι τα αμερικανικά, τα οποία είναι δευτερογενείς πηγές. Ο αμερικανικός χάρτης που χρησιμοποιήθηκε στο εν λόγω πρόσφατο δημοσίευμα, ήταν απότοκος σωρείας προηγούμενων βρετανικών. Στην πραγματικότητα ήσαν οι βρετανο-τουρκικοί χάρτες που εκπόνησαν και τον εν λόγω αμερικανικό τις μέρες του διπλού εγκλήματος κατά της Κύπρου, όπως έγραψα στο κείμενό μου της 6ης Αυγούστου 2010.
Κάτι παρόμοιο γίνεται συχνά και με το 1964. Ενώ οι κυπριακές εφημερίδες ήσαν γεμάτες καθ΄ όλον το 1964 για τις βρετανικές σκηνοθεσίες διχοτόμησης της Κύπρου και επιβολής φιλοτουρκικών σχεδίων (βλέπε «Φιλελεύθερο», «Μάχη», «Ελευθερία» και άλλες), εντούτοις απομονώνεται ενδεικτικά η αμερικανική ανάμειξη με το σχέδιο Άτσεσον, που ήταν και πάλιν ένα απότοκο των βρετανικών σχεδίων που εκπονήθηκαν το πρώτο εξάμηνο του 1964 στο Φόρεϊν Όφις και τμήματα σχεδιασμού του Βρετ. Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας, σε συνδυασμό με τα τουρκικά σχέδια για δύο ομόσπονδα κράτη στην Κύπρο, τότε, με κάποιους να επιμένουν στον «απόλυτο» σχεδιασμό των Αμερικανών για διχοτομικά σχέδια εις βάρος της Κύπρου.
Ένα τέτοιο δημοσίευμα ήταν στην «Ελευθερία» στις 23.4.1964 με τίτλο «Η Βρετανία “απεφάσισε” διχοτόμησιν της Κύπρου – ταυτόσημοι πληροφορίαι των εφημερίδων “Τάιμς” και “Ντέιλι Τέλεγκραφ”. Προερχόμεναι εκ του γραφείου του Βρετανού πρωθυπουργού – Διά τον διαμελισμόν έδρασε παρασκηνιακώς ο Πίκαρντ, όπισθεν του οποίου ευρίσκεται ο υπουργός της Κοινοπολιτείας κ. Σαντς…».
Η ανταπόκριση της «Ελευθερίας» και οι αναφορές στους «Τάιμς» και «Ντέιλι Τέλεγκραφ» επιβεβαιώθηκαν μετά την αποδέσμευση των βρετανικών εγγράφων της εποχής εκείνης και οι οποίες, όντως, αποκαλύπτουν το σχέδιο που εκπονήθηκε τότε για διαμελισμό της Κύπρου, με όλα τα συναφή που έπρεπε να προηγηθούν για να ετοιμαστεί το έδαφος – απομάκρυνση της Κύπρου από την Ελλάδα, την πρόνοια της ανάμειξης πέραν των βρετανικών πλοίων και του 6ου Αμερικανικού Στόλου και ότι έπρεπε να κρατηθεί η Ελλάδα για 48 ώρες μακριά, για να έμενε ανενόχλητη η Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο και να καταλάβει τα εδάφη που έπρεπε να πάρει για να επιτευχθεί ο στόχος της διχοτόμησης. Το σχέδιο εκείνο ακολουθήθηκε με συνέπεια μέχρι το 1974, όπου και εκτελέστηκε πλήρως…
Η απόλυτη τοποθέτηση, λοιπόν, ότι ο αμερικανικός παράγοντας ήταν ο απόλυτος σκηνοθέτης, το μόνο που εξυπηρετεί είναι να αφήνει στο απυρόβλητο τον αποδεδειγμένο και απόλυτα πρωταρχικό ρόλο του Λονδίνου στην προώθηση τουρκικών σχεδίων διαμελισμού της Κύπρου από το 1955 μέχρι σήμερα.
Sigmalive
ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ
Δημοσίευση σχολίου