Κάντε κουράγιο έρχεται η Chevron να μας σώσει, το νέο θλιβερό παραμύθι!

ΡΟΥΝΤΙ ΡΙΝΑΛΝΤΙ
Ο κόσμος αλλάζει. Αλλάζει με μεγάλη ταχύτητα. Αλλάζουν οι συσχετισμοί, αλλάζουν ορισμένα μοντέλα συσσώρευσης αλλά και διαχείρισης μεγάλων πληθυσμών, παγκοσμίως και σε εθνοκρατικό επίπεδο. Οι δεκαετίες της δυτικής παγκοσμιοποίησης με όλα τα οικονομικά εργαλεία στραγγαλισμού και λεηλασίας του πλανήτη, υπερσυγκέντρωσης σε μεγάλους έως και γιγάντιους ομίλους, μαζί με όλο το ιδεολογικό πλέγμα που τη συνόδευαν και στήριζαν, αναγκαστικά δίνει τη θέση της σε ένα νέο παγκόσμιο σκηνικό, όπου το εθνοκρατικό «μοντέλο» επανέρχεται στην μόδα.

Mε τις εξής ιδιαιτερότητες:

– Οι πρωταγωνιστές της παγκοσμιοποίησης, κάτω από τα φαλιμέντα των διεθνών τους επιδιώξεων, ξαναγυρίζουν σε ένα σύστημα όπου

το κράτος (το εθνικό τους κράτος) παρεμβαίνει όλο και περισσότερο, ο προστατευτισμός ξαναγίνεται της μόδας, η στρατιωτικοποίηση

της οικονομίας υποδηλώνει ότι στους νέους γύρους που ξανοίγονται όποιος δεν έχει ισχύ θα γίνει βορά ισχυρότερων δυνάμεων.

– Δεν υπάρχει μεγάλη πίτα για να μοιραστεί, δεν υπάρχουν μοντέλα συναίνεσης μέσω παροχών και κοινωνικών συμβολαίων. Υπάρχουν

επιδόματα, υπάρχει λιτότητα και αφαίμαξη και επαναπροσανατολισμός ολόκληρης της οικονομίας προς τις ψηφιακές εφαρμογές-

τεχνολογίες ελέγχου και ιδιωτικοποίησης ολόκληρου του κοινωνικού κράτους πρόνοιας (όπου αυτό υπήρχε ή όπου είχαν κατακτηθεί

ορισμένα πράγματα από αγώνες).

Kαι βεβαίως υπάρχουν περικοπές για να στηριχθούν οι τομείς των εξοπλισμών, της επιτήρησης, του ελέγχου.

Δεν είμαστε στην εποχή της αλληλεξάρτησης και της διεθνοποίησης, των «ολοκληρώσεων» μέσω της Ε.Ε. ή του ΔΝΤ ή τωνπρογραμμάτων προσαρμογής και των σχεδίων προσάρτησης του ανατολικού κόσμου, όπως έγινε το 1989-91, ή του νομαδισμού του κεφαλαίου προς τα

παράλια της Κίνας ή όπου αλλού το εργατικό κόστος ήταν χαμηλό.

Η Δύση βγαίνει τραυματισμένη, αμφισβητούμενη από δυνάμεις που αναδύθηκαν και από πειρασμούς χθεσινών συμμάχων για πιο ανεξάρτητη πορεία.

Η Δύση ακόμη «δαγκώνει»

Προσοχή: η Δύση ιστορικά δύει αλλά ακόμα είναι ισχυρή, «δαγκώνει», όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο Κώστας Δημητριάδης. Και τώρα αυξάνει την επιθετικότητά της για να εμποδίσει το ευρασιατικό μπλοκ, τους BRICS κ.ά. να αμφισβητήσουν πιο σοβαρά τη δυτική ηγεμονία. Η επιλογή του σπονδυλωτού πολέμου, των πολέμων, της γενοκτονίας, της αλλαγής των συνόρων κ.λπ. είναι μέρος αυτής της προσπάθειας.

Η «σωστή πλευρά της Ιστορίας» γνωρίζει τη μεγαλύτερη κρίση από τη σύστασή της. Οι δυνάμεις που την ανταγωνίζονται σήμερα δεν είναι της τάξης του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Λιβύης, της Συρίας. Είναι άλλων μεγεθών:

π.χ. Κίνα, Ρωσία, Ινδία αλλά και άλλες, όπως Βραζιλία, Τουρκία, Πακιστάν κ.λπ. Οι χώρες μέλη της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ δεν είναι ισομεγέθεις, ούτε όλες παίζουν τον ίδιο ρόλο. Ο καταμερισμός εργασίας ανάμεσά τους, ο ρόλος και οι δυνατότητες κάθε μιας είναι διαφορετικές, όπως διαφέρει και η γεωπολιτική τους θέση και η δυναμική τους.

Οι ΗΠΑ συμπεριφέρονται ξανά σαν η πιο ισχυρή δύναμη. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν μπορούν να παίξουν βασικό ρόλο, και υποτάσσονται στην ομπρέλα και την μπότα των ΗΠΑ. Η συμμαχία τους στηρίζεται σε μια έντονη επιθετικότητα απέναντι στην Ρωσία. Η Ε.Ε. ασκεί όχι μια οικονομική πολιτική εντός της περιφέρειας των 450 εκατ. κατοίκων της, αλλά μια επιθετική πολεμοκάπηλη στρατηγική ειδικά προς Ανατολάς, και κτίζει μια νέα Ευρώπη πολεμικής οικονομίας και στρατιωτικών προετοιμασιών.

Οι υποδεέστερες δυνάμεις αναγκαστικά σύρονται σε αυτό το Δυτικό άρμα. Ορισμένες προβάλλουν κάποιες αντιρρήσεις ή επιφυλάξεις (π.χ. Ουγγαρία,Σλοβακία, Αυστρία κ.λπ.) και άλλες διαφοροποιούνται σε ορισμένους τομείς (π.χ. Ισπανία στο θέμα Ισραήλ και Παλαιστίνη).

Μιας και είπαμε Παλαιστίνη: στις βασικές ευρωπαϊκές χώρες στήνεται ένας νεομακαρθισμός ενάντια σε όποιον συμπαραστέκεται στους Παλαιστίνιους, και η κατηγορία του «αντισημιτισμού» συνοδεύει όποιον καταγγέλλει το σιωνιστικό Ισραήλ. Οργανώσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη χαρακτηρίζονται «τρομοκρατικές» (π.χ. στην Αγγλία) και πολλά μέλη τους συλλαμβάνονται. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.