Παρά τον Ευρωπαϊκό σκεπτικισμό για τις εξελίξεις στο Ουκρανικό, φαίνεται να δημιουργείται μια δυναμική πίσω από μια ειρηνευτική διαδικασία που πολλοί μέχρι πρόσφατα θεωρούσαν ότι είχε τελειώσει. Ο Πούτιν, άλλωστε, είχε ήδη προσφέρει μια περιορισμένη κατάπαυση του πυρός, στον αέρα και στη θάλασσα, πριν από τη σύνοδο κορυφής.
Στην Αλάσκα είναι πιθανή μιά πρόοδος, με ένα ευρύτερο σύνολο συμφωνιών που θα σκιαγραφούν πώς θα μπορούσε τελικά να μοιάζει ένα πάγωμα της σύγκρουσης. Ωστόσο, παραμένει σημαντική απόσταση μεταξύ των θέσεων της Ουκρανίας, της Ρωσίας και της Αμερικής, καθώς και αμφιβολίες για τις πραγματικές προθέσεις του Πούτιν. Προς το παρόν, οι βομβαρδισμοί του συνεχίζονται.
Σύγχυση για τη συμφωνία
Η μορφή της ειρηνευτικής συμφωνίας στην οποία εργάζονται οι τρεις χώρες είναι δύσκολο να προσδιοριστεί. Φαίνεται ότι υπάρχουν πολλά αναδυόμενα και επικαλυπτόμενα κείμενα, τα οποία περιγράφονται από πηγές ως παράλληλες εργασίες σε εξέλιξη. Αυτό προκαλεί σύγχυση.
Μέχρι την απροσδόκητη επίσκεψη στη Μόσχα του Στηβ Βίτκοφ, ειδικού απεσταλμένου του προέδρου Τραμπ, στις 6 Αυγούστου, ανταλλάσσονταν σχέδια σε καθημερινή βάση μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας. Μια εκδοχή πρότεινε ότι οι μάχες θα σταματούσαν στην τρέχουσα γραμμή επαφής. Η Ουκρανία δεν θα αναγνώριζε την κατοχή τμημάτων της επικράτειάς της από τη Ρωσία. Θα υπήρχαν όρια στο μέγεθος των ενόπλων δυνάμεων και των δύο χωρών, αλλά σε επίπεδα κοντά στους τρέχοντες αριθμούς. Αν και η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ θα αποκλείονταν, η χώρα θα ήταν ελεύθερη να επιδιώξει την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η διπλωματία του Βίτκοφ φαίνεται να άλλαξε τη φύση της προσφοράς. Κατά τη διάρκεια μιας τρίωρης συνάντησης με τον Πούτιν, έδωσε το καρότο της επανένταξης της Ρωσίας στην παγκόσμια οικονομία, συμπεριλαμβανομένης της ακύρωσης των κυρώσεων και του τερματισμού των περιορισμών στο εμπόριο υδρογονανθράκων.
Σε εκείνο το σημείο, πιστεύεται ότι ο Πούτιν έκανε τη δική του προσφορά να σταματήσει τις μάχες εάν η Ουκρανία υποχωρούσε οικειοθελώς πίσω στα διοικητικά σύνορα των επαρχιών Ντόνετσκ και Λουχάνσκ. Αυτό θα του έδινε μια στρατιωτική νίκη που ο δικός του στρατός δεν μπόρεσε να επιτύχει κατά τη διάρκεια τρεισήμισι ετών σφοδρών μαχών.
Ο Ζελένσκι έκτοτε χαρακτήρισε την προσφορά ως απαράδεκτη: Η Ουκρανία δεν θα έκανε δώρο τη γη της σε καμία κατοχική δύναμη, είπε. Δεν είναι σαφές εάν ο κ. Βίτκοφ έλεγξε πλήρως τις προτάσεις του με τους Ουκρανούς ή με όλους τους Αμερικανούς συναδέλφους του. Μια έμπειρη πηγή χαρακτήρισε τη διαδικασία ως «ανοησία».
Αμερικανικό χάος και άγνοια
Η εξέλιξη της πιθανής συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός αντανακλά εν μέρει την εσωτερική πολιτική της κυβέρνησης Τραμπ, όπου το χάος, η άγνοια και οι συγκρουόμενοι εγωισμοί είναι τουλάχιστον εξίσου σημαντικοί με τις πραγματικότητες του πολέμου. Στα αρχικά στάδια, όταν οι σχέσεις μεταξύ του Τραμπ και του Ζελένσκι ήταν ψυχρές, η διαδικασία κυριαρχούνταν από τον κ. Βίτκοφ, του οποίου το υπόβαθρο στον τομέα των ακινήτων (όπως και του κ. Τραμπ) οδήγησε σε μια συναλλακτική προσέγγιση. Ο ειδικός απεσταλμένος πίεσε για μια μεγάλη συμφωνία για την επαναφορά των σχέσεων με τη Ρωσία. Πολλοί θεώρησαν αυτό αφελές, ιδιαίτερα την προσφορά να αναγνωριστεί η αξίωση της Ρωσίας σε εδάφη που δεν είχε κατακτήσει.
Αργότερα, ένα διαφορετικό στρατόπεδο απέκτησε επιρροή, με επίκεντρο τον Κιθ Κέλογκ, έναν απόστρατο στρατηγό τον οποίο ο Τραμπ διόρισε επίσης ως ειδικό εκπρόσωπο. Αυτή η ομάδα επικεντρώθηκε πιο στενά στις λεπτομέρειες του πολέμου, συμπεριλαμβανομένων των αποστολών όπλων και των κυρώσεων της Δύσης, καθώς και της διπλωματικής συσκότισης της Ρωσίας. Καθώς ο κ. Πούτιν ενέτεινε τις επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη και πυραύλους σε ουκρανικές πόλεις, η θέση του Τραμπ σκλήρυνε και πλησίασε περισσότερο αυτή του Κέλογκ. Μια ουκρανική πηγή ανέφερε ότι οι τελευταίες αμερικανικές προτάσεις φαίνεται να είναι ένα υβρίδιο των δύο στρατοπέδων.
Το “επίτευγμα” του Πούτιν
Ο Πούτιν αναμφίβολα θεωρεί ότι η σύνοδος κορυφής στην Αλάσκα αποτελεί ένα επίτευγμα από μόνη της, ειδικά χωρίς να έχει προηγουμένως προσφέρει μια σαφή υπόσχεση για τον τερματισμό του πολέμου. Οι προοπτικές είναι σίγουρα καλές για αυτόν. Μια συνάντηση με τον Τραμπ θα ήταν η πρώτη σύνοδος κορυφής μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας εδώ και τέσσερα χρόνια και η πιο επιδεικτική στροφή του Πούτιν στη διεθνή σκηνή από την καταστροφική του απόφαση να εισβάλει το 2022.
Για κάποιο χρονικό διάστημα υπήρχε σύγχυση ως προς το αν ο Ζελένσκι θα είχε θέση στο τραπέζι. Το Κρεμλίνο ήταν ανένδοτο ότι δεν έπρεπε, δυσαρεστημένο με οποιαδήποτε ρύθμιση που θα παρουσίαζε τον Ουκρανό ως ισότιμο. Οι πρώτες αναφορές έδειχναν ότι ο Λευκός Οίκος δεν θα ενέκρινε τίποτα άλλο εκτός από μια τριμερή σύνοδο κορυφής. Αλλά ο Τραμπ είπε στη συνέχεια ότι αυτό δεν χρειαζόταν να συμβεί, τουλάχιστον όχι αρχικά.
Πόσο σοβαράπαίρνει την ειρήνη ο Πούτιν
Δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε αν ο Πούτιν παίρνει στα σοβαρά την ειρήνη ή αν προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τον Τραμπ. Ο Ζελένσκι έχει παρατηρήσει σημάδια ότι ο Ρώσος ηγέτης μπορεί να είναι «διατεθειμένος» να σταματήσει, αλλά τα γεγονότα στο πεδίο της μάχης αφηγούνται μια διφορούμενη ιστορία. Οι ρωσικές δυνάμεις έχουν την πρωτοβουλία και προχωρούν σε όλο το μέτωπο – αργά, αλλά όχι τόσο αργά όσο πριν. Μια πηγή κοντά στην στρατιωτική ηγεσία της Ουκρανίας δήλωσε ότι οι περισσότεροι διοικητές αναμένουν έναν ακόμη χρόνο μάχης.
Ο Πούτιν μπορεί ακόμη και να πιστεύει τους δικούς του στρατηγούς, οι οποίοι, σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, του έχουν υποσχεθεί μια «κατάρρευση της Ουκρανίας» μέσα σε τρεις μήνες. Αλλά οι μεγάλης κλίμακας επιθέσεις είναι εξαιρετικά δύσκολες κατά μήκος μιας πρώτης γραμμής που παρακολουθείται 24 ώρες την ημέρα από αναγνωριστικά και μη επανδρωμένα αεροσκάφη κρούσης. Η Ρωσία συνεχίζει να υφίσταται πολύ βαριές απώλειες για τα περιορισμένα τακτικά της κέρδη.
Εν τω μεταξύ, τα χρήματα λιγοστεύουν. Μέχρι τώρα, η Ρωσία αναπλήρωνε τις δυνάμεις της μέσω εθελοντικής στρατολόγησης, κάτι που κατέστη δυνατό χάρη σε τεράστια μπόνους εγγραφής στα στρατολογικά γραφεία. Με τα δημόσια οικονομικά να επιδεινώνονται, η διατήρηση του ρυθμού θα είναι δύσκολη χωρίς μια γενικότερη κινητοποίηση.
Μέχρι στιγμής, ο Πούτιν έχει αντισταθεί σε αυτό. Μια επικείμενη ύφεση θα μπορούσε να τον πείσει να αποταμιεύσει τα κέρδη του τώρα και να στραφεί σε μια λιγότερο επικίνδυνη εκστρατεία αποσταθεροποίησης της Ουκρανίας από μέσα. Αλλά μπορεί να είναι δύσκολο για τον Πούτιν να το παρουσιάσει αυτό στον λαό του ως νίκη ή να το συνδυάσει με τα δικά του εθνικιστικά, επεκτατικά ένστικτα…
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου