Πέντε χρόνια μετά… η κληρονομιά της “Επακούμβισης”

Στις 12 Αυγούστου 2020 η φρεγάτα “ΛΗΜΝΟΣ” F451 του Πολεμικού Ναυτικού εμβόλισε την τουρκική φρεγάτα “Kemal Reis” ο κυβερνήτης της οποίας επιχειρούσε “τουρκικά τσαλίμια” έναντι του ελληνικού σκάφους. Μπορεί η νέα αυτή “επέτειος” να παίζει το ρόλο της ενίσχυσης του ηθικού σε εποχές που από όλες τις πλευρές ακούγονται φωνές που -εύλογα- καταλογίζουν στην Ελλάδα υποχωρητική – κατευναστική στάση απέναντι στην Τουρκία, κρύβει όμως κι ένα κομβικό μήνυμα ουσίας, για όσους φυσικά γνήσια προβληματίζονται για την κατάσταση και δεν έχουν τους δικούς τους -ενίοτε και ιδιοτελείς- λόγους που τους κάνουν να προτεραιοποιούν τη με κάθε κόστος “συνεργασία” με την Τουρκία…

Ο τότε ΥΕΘΑ Νίκος Παναγιωτόπουλος είχε μάλιστα συγχαρεί τον κυβερνήτη της “ΛΗΜΝΟΥ”, τότε αντιπλοίαρχο Γιάννη Σαλιάρη για το συμβάν, λέγοντάς του χαρακτηριστικά “είσαι μάγκας, κύριε κυβερνήτα, συγχαρητήρια“. Σύμφωνα με το τότε ρεπορτάζ του Βασίλη Νέδου στην Καθημερινή, “[Ο] Τούρκος κυβερνήτης προχώρησε σε μια κίνηση η οποία είναι συχνή στο Αιγαίο ανάμεσα σε τουρκικές ακταιωρούς και κανονιοφόρους του Π.Ν., ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση ο όγκος της φρεγάτας δεν βοηθούσε. Ευτυχώς για τους Τούρκους, η πλώρη της ελληνικής φρεγάτας έφθασε μόλις λίγα μέτρα από το αντλιοστάσιο…

“Ο ελιγμός του ήταν ανεπαρκής και λανθασμένα υπολογισμένος, με αποτέλεσμα η πλώρη της φρεγάτας “Λήμνος” να προκαλέσει σοβαρές ζημιές στο ‘Κεμάλ Ρέις’. Ο κυβερνήτης της ‘Λήμνος’ βλέποντας το ‘Κεμάλ Ρέις’ να προσεγγίζει με ταχύτητα από τα αριστερά, σε μια απόπειρα βίαιου πειθαναγκασμού του ελληνικού πλοίου, έδωσε εντολή για συνέχιση της ευθείας πορείας, με αποτέλεσμα η πλώρη της φρεγάτας του Π.Ν. να καρφωθεί στο δεξί πρυμναίο τμήμα του τουρκικού πολεμικού”.

Η πλώρη του ελληνικού σκάφους κυριολεκτικά “τσαλάκωσε” την τουρκική, εισερχόμενη σε βάθος τριών μέτρων στο τουρκικό σκαρί. Οι Τούρκοι αρχικά αρνήθηκαν το γεγονός και μετά υποστήριξαν ότι το σκάφος τους ήταν απολύτως επιχειρησιακό. Όλα αυτά καταρρίφθηκαν εκκωφαντικά. Αληθεύει άραγε, ότι ο τότε υπουργός Εξωτερικών και σημερινός ΥΕΘΑ είχε αρχικά εξοργιστεί με το συμβάν και απλώς προσάρμοσε τη στάση του εν συνεχεία, διαπιστώνοντας την τροπή που έλαβε;

Τα παραπάνω τα παραθέτουμε διότι η επέτειος της “επακούμβισης” δεν πρέπει να ξεχαστεί, αν και από τότε η στάση της Ελλάδας έχει μεταβληθεί έναντι της Τουρκίας, παρότι δεν έχει αλλάξει κυβέρνηση. Από τη δυναμική στάση του 2020 και την “επακούμβιση”, σήμερα βιώνουμε εκ νέου κατευναστική συμπεριφορά. Παρουσιαζόμενη με το μανδύα ενός κίβδηλου δήθεν “ρεαλισμού”, μάλλον οδηγεί τη σκέψη των απλών καθημερινών πολιτών προς την έννοια “υποταγή”.

Τα βήματα που έχουν γίνει σε αυτή την 5ετία για ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, χωρίς να είναι αμελητέα, είναι αποσπασματικά, δειλά και κακά σχεδιασμένα, με έμφαση στις πλατφόρμες και όχι στα όπλα. Οι συνήθειες διακηρυκτικού χαρακτήρα μεγαλοστομίες, αποκλίνουν κραυγαλέα από την ουσία της αποτρεπτικής ενίσχυσης. Ο ιός της επικοινωνίας έχει προ πολλού πλήξει και τον χώρο της άμυνας. Το πρακτικό αποτέλεσμα δεν απασχολεί την ηγεσία, όσο ο επικοινωνιακός αντίκτυπος κάθε “αφηγήματος”. Ενίοτε, στην παγίδα αυτή πέφτει και η ελληνική κοινωνία, με την ευθύνη να βαραίνει κυρίως το δημοσιογραφικό κόσμο.

Η Ελλάδα αντί να ενισχύσει την θέση της στην περιοχή μέσω ισχυρών συμμαχιών με χώρες όπου παρατηρείται κοινότητα συμφερόντων, την αποδυναμώνει, προσαρμοζόμενη σταδιακά στη βούληση του περιφερειακού ηγεμόνα, της Τουρκίας. Η σταθερή -και ανόητη- αιτιολόγηση είναι ότι έχουμε πετύχει… “ήρεμα νερά”, αποκρύπτοντας το πραγματικό τους κόστος. Τη διαρκή προσαρμογή που οδηγεί σε τετελεσμένα…

Είναι σκανδαλιστική η αδυναμία –ή απροθυμία;– των υπευθύνων χάραξης και υλοποίησης της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, να διακρίνουν ευκρινώς τη μεγάλη εικόνα των σεισμικών αλλαγών που συντελούνται στον γεωπολιτικό μας περίγυρο. Από τη “γειτονιά” της νοτιοανατολικής Μεσογείου, μέχρι τα σύνορα της Ευρώπης με το ασιατικό τμήμα της Ευρασίας. Τους είναι αδύνατο να αντιληφθούν, ότι αυτές οι διαδικασίες έχουν υποχρεωτικά στρέψει την άμεση προσοχή της Τουρκίας προς ανατολάς.

Αυτό ενδεχομένως να ανταποκρίνεται και στην επιθυμία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Να είναι δηλαδή ένα είδος προϋπόθεσης για να γίνει ανεκτή η απόκλιση της Άγκυρας από την επίσημη συμμαχική πολιτική. Αυτό όμως σημαίνει, ότι η Τουρκία είναι πιο ευάλωτη από ποτέ. Μια από τις αντισυσπειρώσεις που την ενοχλούν σφόδρα, είναι η ελληνοϊσραηλινή συνεργασία, την οποία προσπαθεί με κάθε τρόπο να πλήξει.

Συνεπακόλουθα, είναι εξίσου -αν όχι περισσότερο- σκανδαλώδης, η αδυναμία -ή απροθυμία;- να εξαχθεί το σωστό συμπέρασμα από την υπόθεση της “επακούμβισης”. Αμφισβητεί στην πράξη την πρακτική της διαρκούς υποχώρησης έναντι των τουρκικών απειλών και αυτή της ρητορικής των παπαγάλων που προσπαθούν να αναδειχθούν σε άξιους απολογητές των κατευναστών, στα κίνητρα των οποίων δεν συμπεριλαμβάνεται αποκλειστικά και μόνο το αποκαλούμενο ως “ελληνικό φοβικό σύνδρομο”…

Με “αν” δε γράφεται ιστορία…

Η επακούμβιση επαληθεύει την ορθότητα όσων επιχειρηματολογούσαν ότι αν η Ελλάδα είχε καταρρίψει τουρκικό μαχητικό την εποχή των μαζικών παραβιάσεων στο Αιγαίο, η ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά. Δυτσυχώς, γράφτηκε αλλιώς. Η Αθήνα δεν διανοείται καν να σκεφτεί οτιδήποτε την “ξεβολεύει” από τη νιρβάνα της. Οτιδήποτε παρεμβάλει τα μεγαλεπήβολα επιχειρηματικά συμφέροντα των ολίγων, που έχουν ιδιοτελές συμφέρον να “καθοδηγήσουν” χειραγωγώντας την ελληνική εξωτερική και αμυντική πολιτική.

Στην προσπάθειά τους αυτή, καθίστανται οι καλύτεροι παπαγάλοι του επικοινωνιακού μηνύματος της Τουρκίας προς την ελληνική κοινωνία: Είναι μάταιο να αντιστέκεστε. Είστε χαμένοι από χέρι! Είναι απορίας άξιον το πως οι Νεοέλληνες αδυνατούν να αντιληφθούν, ότι εάν αυτό ίσχυε, η μικρή Ελλάδα δεν θα είχε ποτέ ανεξαρτητοποιηθεί.

Είναι απορίας άξιον το πως αρνείται η ελληνική ελίτ να διαπιστώσει, ότι με την κατάλληλη προετοιμασία και την πολιτική συμμαχιών, σε συνδυασμό με την προθυμία ανάληψης ρόλων στη μεταβατική περίοδο που διανύουμε, η “νέα Γιάλτα” θα μας βρει εκ νέου με την πλευρά των νικητών.

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.